Θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι παρά το co-op και την ύπαρξη μικρών αποστολών (που αντικαθιστούν τις κλασικές επικές περιπέτειες άλλων τίτλων της σειράς) το Tri Force Heroes είναι ένα Zelda με τα όλα του. Όλα τα κλασικά στοιχεία της σειράς δίνουν το παρόν. Κλασικά όπλα, κλασικοί γρίφοι, μερικά νέα στοιχεία και όποιος έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με έναν τίτλο Zelda ξέρει τι να περιμένει. Η διαφορά έγκειται στο πώς και όχι στο τι. Τις περισσότερες φορές η λύση του εκάστοτε γρίφου είναι μάλλον προφανής. Το θέμα είναι ότι τρεις άνθρωποι πρέπει να συντονιστούν για να τον λύσουν, κάτι που όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ειδικά αν ο γρίφος απαιτεί σωστό timing και ταυτόχρονα συγκεκριμένο παίκτη με συγκεκριμένο εργαλείο στην κατοχή του.
Θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι παρά το co-op και την ύπαρξη μικρών αποστολών, το Tri Force Heroes είναι ένα Zelda με τα όλα του.
Το ευτύχημα είναι ότι στην περίπτωση του local co-op (υποστηρίζεται ευτυχώς και download play) αυτή η «ασυναρτησία» στις κινήσεις διορθώνεται με φωνές και καζούρα, κάτι που φυσικά ζωντανεύει και με το παραπάνω τον τίτλο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι εύκολο να οργανώσει κανείς ένα «τριπλό», καθώς είναι σπάνιο τρεις άνθρωποι να βρεθούν στον ίδιο χώρο για να παίξουν μαζί έναν τίτλο. Δύο φυσικά είναι πιο εύκολο. Όμως η Nintendo δεν το επιτρέπει. Ή τρεις ή ένας. Δύο δεν γίνεται, δεν υποστηρίζεται. Η απόφαση στηρίζεται στην ίδια τη σχεδίαση των γρίφων που απαιτούν την ύπαρξη τριών χαρακτήρων, αλλά κάτι μας λέει ότι αφού υπήρχε η δυνατότητα για single player, σίγουρα κάτι θα γινόταν και για το διπλό. Τεμπελιά εκ μέρους της Ninty; Ίσως. Το θέμα είναι ότι το διπλό δεν υποστηρίζεται, αποκλείοντας πολλές ευκαιρίες διασκέδασης.
Όλα τα κλασικά στοιχεία της σειράς δίνουν το παρόν. Κλασικά όπλα, κλασικοί γρίφοι, μερικά νέα στοιχεία και όποιος έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με έναν τίτλο Zelda ξέρει τι να περιμένει.
Από την άλλη, το μονό (όπου ο παίκτης χειρίζεται και τους τρεις χαρακτήρες εκ περιτροπής) δείχνει…ξεφούσκωτο. Πρώτον, παιχνίδι συνεργασίας με έναν παίκτη είναι από μόνο του παράδοξο. Δεύτερον, ο χειρισμός τριών bot για την επίλυση γρίφων που απαιτούν συντονισμό και ταχύτητα δεν είναι και ό,τι πιο ευχάριστο. Κάποιοι γρίφοι λύνονται πιο εύκολα γιατί λείπει η ασυνεννοησία, όμως κάποιοι άλλοι μετατρέπονται χωρίς λόγο σε βραχνά. Αλλά και πάλι, παιχνίδι συνεργασίας με έναν παίκτη είναι ανούσιο. Καταλαβαίνουμε το λόγο ύπαρξής του, αλλά αυτό δεν του προσδίδει ουσία. Επομένως η τεχνολογία έρχεται για να βοηθήσει. Η Nintendo προσφέρει online play και μάλιστα με όλες τις δυνατές μορφές του. Μεταξύ φίλων, μεταξύ αγνώστων ή συνδυασμός των δύο. Και οι δύο περιπτώσεις έχουν προφανή πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα. Η «ασυναρτησία» κινήσεων που αναφέραμε παραπάνω ενισχύεται έντονα επειδή, πρώτον, οι παίκτες δεν έχουν άμεση επαφή μεταξύ τους, δεύτερον, γιατί δεν υπάρχει δυνατότητα για voice chat. Η επικοινωνία γίνεται μέσω συγκεκριμένων εικονιδίων που αντιπροσωπεύουν συγκεκριμένες αντιδράσεις/εντολές. Το σύστημα λειτουργεί καλύτερα από το αναμενόμενο, αλλά οι περιορισμοί είναι το λιγότερο εμφανείς. Ιδιαίτερα όταν παίζει κανείς με αγνώστους. Και έτσι, το online play δείχνει και αυτό…ξεφούσκωτο. Δεν υπάρχει η ένταση που δημιουργείται μεταξύ μιας παρέας παικτών που βρίσκονται στον ίδιο χώρο, δεν υπάρχει η πλάκα που γίνεται μέσω κάποιου μέτριου μικροφώνου. Υπάρχει φυσικά lag ώρες-ώρες, αλλά ευτυχώς όχι πάντα και όχι έντονα.
Οι πιο αποφασισμένοι, θα διαπιστώσουν ότι το design των επιπέδων δεν έχει σταθερή ποιότητα. Οι μικρές πίστες έχουν ενδιαφέρον, ειδικά όταν ο κάθε παίκτης αναλαμβάνει συγκεκριμένο ρόλο (ανάλογα με το εργαλείο/όπλο που κρατάει), αλλά πολλές είναι συμπληρωματικές, γεμίζουν απλώς τα κενά. Η όλη δομή ακολουθεί έναν κύκλο, με κάθε περιοχή να αποτελείται από τέσσερα επίπεδα, με το πρώτο να δίνει τα όπλα στους παίκτες και το τελευταίο να είναι ουσιαστικά το boss. Φυσικά υπάρχουν επιπλέον επίπεδα/challenges, πολλά αντικείμενα/υλικά που μπορεί να συλλέξει κανείς και όλα τα έξτρα που θεωρούνται αναμενόμενα από έναν τίτλο της σειράς. Παράλληλα με τους γνωστούς μηχανισμούς, το gameplay ενισχύεται από μια νέα κίνηση, τη δυνατότητα των παικτών να στέκονται ο ένας επάνω στον άλλο. Η κίνηση αξιοποιείται τόσο στους γρίφους όσο και στις απλοϊκές μάχες, όπου στους μεν επιτρέπει τη χρήση αντικειμένων που βρίσκονται πιο ψηλά ή την πρόσβαση σε σημεία που αλλιώς θα ήταν δυσπρόσιτα και στις δε, επιτρέπει την επίθεση σε ψηλότερους αντιπάλους κ.λπ. Η κίνηση δημιουργεί ευκαιρίες για πλάκα μεταξύ των παικτών, καθώς τον έλεγχο τον έχει μόνο ο κάτω παίκτης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν επιτυγχάνεται ο χαβαλές του παλιού Four Swords.
Το The Legend of Zelda: Tri Force Heroes δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός τίτλος. Ακόμα και το χαλαρό σενάριο δεν ξενίζει, καθώς επιτρέπει μια πιο ανάλαφρη προσέγγιση στον κλασικό κόσμο της σειράς. Όμως οι δυνατότητές του μένουν ανεκμετάλλευτες. Σε ιδανικές συνθήκες αποτελεί μια από τις καλύτερες co-op προτάσεις του συστήματος. Σε ιδανικές συνθήκες, το The Legend of Zelda: Tri Force Heroes επιτυγχάνει πλήρως το στόχο του, τη δημιουργία μια παρεΐστικής εμπειρίας. Οι ιδανικές όμως συνθήκες δεν επιτυγχάνονται εύκολα. Και η δυσκολία αυτή αφήνει στον παίκτη έναν καλοφτιαγμένο τίτλο που δείχνει κενός. Κενό που δεν συμπληρώνει ούτε το online play ούτε τα bot. Κενό που, τελικά, εμποδίζει την επιλογή για αγορά, εκτός κι αν κάποιος είναι σίγουρος ότι πληροί τις προϋποθέσεις που επιβάλλουν οι ιδανικές συνθήκες τις οποίες ο ίδιος ο τίτλος προτάσσει και αναδεικνύει ως απαραίτητες.
Πολύ δυνατό το κείμενο Λεωνίδα! Ευελπιστώ να το πάρω σύντομα, μου αρέσει τρομακτικά η σειρά!
πολυ καλοο