Ξεκινήσαμε με το τεχνικό μέρος κυρίως διότι εκεί συγκεντρώνονται οι περισσότερες διαφορές, όχι όμως η καρδιά του παιχνιδιού που, αναμενόμενα για την Quantic Dream, βρίσκεται σε χαρακτήρες, σενάριο και πλοκή. Όταν τουλάχιστον δεν χάνεται ο David Cage στην ίδια του τη φαντασία. Στη νέα έκδοση λίγα πράγματα αλλάζουν στην ίδια την πραγματικότητα του παιχνιδιού. Και θα ξεκινήσουμε από τα πιο απλά. Υπάρχει ένα επιπλέον επίπεδο δυσκολίας. Όσοι έπαιξαν το πρωτότυπου θα αντιληφθούν ότι το μόνο που χωρά να αλλάξει είναι οι απαιτήσεις στα QTEs, όχι κάτι περισσότερο, άρα δεν μιλάμε για μεγάλη διαφορά στην πράξη. Επιπλέον, στο τέλος κάθε κεφαλαίου εμφανίζεται πλέον το ποσοστό των παικτών που προχώρησε στην εκάστοτε σημαντική επιλογή.
Η άνοδος της ανάλυσης είναι εμφανής και εντυπωσιακή, ενώ η νέα έκδοση έχει πιο σταθερό, αλλά γενικά παρόμοιο frame rate, που κυμαίνεται στα 30 και κάτι καρέ το δευτερόλεπτο αντί στα 30 παρά κάτι της έκδοσης για PS3.
Τα στατιστικά δεν σημαίνουν απαραίτητα κάτι αλλά, καμιά φορά, αποκαλύπτουν διαδρομή που ο παίκτης δεν είχε αντιληφθεί αλλά και πόσο τελικά συμπλέει ο καθένας με το μέσο όρο. Η σημαντικότερη αλλαγή, και αντίδραση στα παράπονα που διατυπώθηκαν την πρώτη φορά, είναι η επιλογή που παρέχεται στον παίκτη να ακολουθήσει την αρχική ροή της ιστορίας, που βασιζόταν σε ανακατεμένα και διαδοχικά flashbacks σε διαφορετικές περιόδους της ζωής της πρωταγωνίστριας, ή να δει τα πάντα με χρονολογική σειρά. Όντως η αρχική προσέγγιση ήταν προβληματική διότι πέραν του ότι άλλαζε κατά διαστήματα το ρυθμό του gameplay, όσο μπορεί να αλλάξει με απλούς γρίφους, λίγη δράση και τα κλασικά QTEs να ορίζουν ένα πολύ στενό πλαίσιο. Συν τοις άλλοις κατάφερνε να υποσκάπτει το σενάριο μοιράζοντας spoilers και προσπαθώντας ύστερα να δημιουργήσει σασπένς με περιστατικά που ο παίκτης ξέρει πια ακριβώς πού οδηγούν.
Το ενισχυμένο anti-aliasing είναι ένα ακόμη κέρδος από το πέρασμα σε νεότερα hardware και κάπου εκεί τελειώνουν οι ουσιαστικές τεχνικές διαφορές.
Η νέα, προαιρετική, χρονολογική σειρά, βοηθάει. Περίπου. Από τη μία αποφεύγονται τα spoilers από το ίδιο το παιχνίδι. Από την άλλη βέβαια όπως δεν υπήρχε πριν στιγμή που να δικαιολογεί το αρχικό μοντάρισμα, δεν υπάρχει ούτε σε αυτήν την περίπτωση. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία της Quantic Dream, ο David Cage χάνει το μέτρο. Για κάθε ενδιαφέρουσα ιδέα, όπως η εμπειρία της πρωταγωνίστριας στους δρόμους, μαζί με αστέγους (όλο και σε κάποιον θα θυμίσει το Tokyo Godfathers), αφιερώνει χρόνο και σε ένα ακατανόητα περιττό τμήμα όπως η όλη προσπάθεια για δράση κατά την εκπαίδευση στην CIA και ύστερα σε εμπόλεμη ζώνη. Το ότι η ηρωίδα συνοδεύεται από μια οντότητα που δεν κατανοεί ούτε η ίδια, μια οντότητα που την κάνει μοναδική αλλά και ψυχολογικά επιβαρυμένη από μικρή ηλικία, είναι τόσες οι ενδιαφέρουσες εξερευνήσεις και προεκτάσεις που όταν τελικά η ιστορία μπει στην τελική ευθεία, αναρωτιέται κανείς πώς απέφυγε ο οποιοσδήποτε τον πειρασμό να αντικαταστήσει ενδιαφέροντα ερωτήματα με κλισέ που διαμορφώνονται από χιλιόμετρα. Οι Paige και Dafoe πάντως είναι σαφές ότι προσπαθούν και κάνουν καλά αυτό που έτσι κι αλλιώς γνωρίζουν να κάνουν πάνω από όλα, έστω και αν η προσπάθειά τους πάει στράφι, με όποιο μοντάρισμα και αν δει κανείς το όλο. Και αυτό είναι το περίεργο. Ενώ προηγουμένως φαινόταν ότι η σωστή χρονολογική σειρά θα βοηθήσει σημαντικά, όταν τελικά χρησιμοποιείται φαίνεται ακόμη περισσότερο η ατολμία του Cage να εστιάσει οπουδήποτε την προσπάθεια και τη δημιουργικότητά του. Οι διαθέσιμες επιλογές, σε αντίθεση με άλλους τίτλους της ίδιας ομάδας, δεν σημαίνουν τίποτα, ενώ η βαρύτητά τους πλασάρεται πολλές φορές πιο άτονα και από εκείνες στις σειρές της Telltale.
Θα ήταν πιο εύκολο να ξεχαστούν ή να αγνοηθούν κάποια από τα εγγενή προβλήματα του Beyond: Two Souls. Αλλά για να γίνει αυτό θα έπρεπε να μην είχε εμφανιστεί (πρόσφατα κιόλας) στο PS4 το Until Dawn, έναντι του οποίου η πιο πρόσφατη δημιουργία της γαλλικής ομάδας δεν μπορεί παρά να λυγίσει.
Καταλήγουμε λοιπόν με εξαιρετική τεχνικά έκδοση του πιο αδύναμου τίτλου της ομάδας, ενώ περιμένουμε, ξανά, τον ερχομό του πιο τολμηρού Heavy Rain στο PS4, που έχει προγραμματιστεί για τις αρχές του 2016, και αναπολούμε άλλες προσπάθειες όπως το Fahrenheit και το Omikron: The Nomad Soul. Ευτυχώς μπορούμε να έχουμε ελπίδες για το Detroit: Become Human ακριβώς επειδή ο Cage δέχτηκε πια ότι χρειάζεται την υποστήριξη και από άλλους σεναριογράφους για να δώσει μορφή στο όραμα που προφανώς έχει. Μέχρι τότε το Beyond: Two Souls ξεχωρίζει τεχνικά αλλά και ως μπροστάρης μιας υποεκπροσωπούμενης κατηγορίας, αυτής του σύγχρονου, big budget adventure.
Είναι σαν το ξαναμαγειρεμένο φαγητό. Όσο καλό και να είναι, η μαγεία του έχει χαθεί. Βέβαια ίσως αυτό να εξαρτάται και από το μάγειρα...
Δεν θελω να μπω στην κουβεντα περι remasters. Σαν παιχνιδι, αν το εξετασουμε οτι βγηκε τωρα, μιας και το τελειωσα προσφατα θα πω οτι αν εβγαινε ΠΡΙΝ το Heavy Rain, θα επαιρνε καλυτερες κριτικες. Το Heavy Rain ηταν τοσο ξεχωριστο που επισκιαζει το Beyond.Επισης, οπως λεει το αρθρο υπαρχουν πολλες ανουσιες στιγμες.
Παντως , κατα τη γνωμη μου ειναι ενα παιχνιδι που ΠΡΕΠΕΙ να παιξουν ολοι. Ειναι εμπειρια, δεν ξερω γιατι, αλλα ωρες-ωρες σου δινει την ψευδαισθηση οτι παιζεις σε ταινια . Προσοχη: δεν σου δινει ψευδαισθηση ελευθεριας, σου δινει ομως την εντυπωση οτι εισαι πρωταγωνιστης σε ενα σεναριο το οποιο βεβαια, δεν μπορεις να αλλαξεις.
Xρονιάρες μέρες είναι βάλτου τουλάχιστον ένα 7 του Σαραβάκου...
Το Beyond: Two Souls είναι ένα παιχνίδι που είχε καλές ιδέες αλλά η εκτέλεση ήταν κατώτερη του αναμενομένου και ο David Cage απογοήτευσε όσους είχε κερδίσει με το Heavy Rain. Εμένα μου άρεσε στο PS3 που το έπαιξα, έστω κι αν έχει αδυναμίες σαν design. Ελπίζω ο Cage να επανορθώσει με το Detroit.