Θρύλοι λένε (βλ. δηλώσεις της Sucker Punch Productions) πως πρώτα αποφασίστηκε ο σχεδιασμός τίτλου open world και ύστερα προέκυψε η ιαπωνική θεματική στην οποία προσαρμόστηκαν όλα τα υπόλοιπα προκειμένου να φτάσουμε στο Ghost Of Tsushima. Άλλοι θρύλοι (ισχύει η ίδια σημείωση πάλι) λένε πως όταν υπήρχαν πια δείγματα του παιχνιδιού -κάτι ενδεικτικό που να τρέχει οπουδήποτε τουλάχιστον- κάποιος από την ομάδα ανάπτυξης επιχείρησε να δοκιμάσει διάφορα κομμάτια κινηματογραφικών παραγωγών για να δει τι θα ταίριαζε καθώς ένας samurai καλπάζει κατεβαίνοντας μια πλαγιά ακόμη.
Μπορούμε σχεδόν να φανταστούμε όλη τη ροή της σκέψης. «Ας δοκιμάσω με μουσική από ταινίες με samurai». «Α, ναι. Υπήρχε και το 47 Ronin με τον Keanu Reeves. Πήγε άπατο ακόμη και στην Ιαπωνία, παρά το υπόλοιπο ιαπωνικό καστ, αλλά δεν πειράζει διότι Keanu Reeves». «Ποιος είχε αναλάβει τη μουσική; Α, ο Ilan Eshkeri. Για να τσεκάρω λίγο». Οι ίδιοι ακριβώς θρύλοι λένε πως τελικά ξεχώρισε ένα κομμάτι που ένιωσε ότι ταίριαζε γάντι. Αν ήμασταν στοιχηματίες, θα ποντάραμε αισθανόμενοι ασφαλείς το ότι το κομμάτι αυτό ήταν το συνονόματο της ταινίας 47 Ronin. Αν ένα κομμάτι σε όλο το soundtrack ταιριάζει στην εικόνα που είχε στο μυαλό του εκείνος που ανέλαβε την όλη διαδικασία, αυτό θα διαλέγαμε κι εμείς μάλλον.
Η έμπνευση όσο και η συγγένεια φαίνεται αν ακούσει κανείς διαδοχικά το παραπάνω κομμάτι και το The Last Of Clan Adachi του Ghost Of Tsushima, με τη διαφορά βέβαια ότι το τελευταίο ουσιαστικά συνδέεται με companion quest line, όχι τόσο με το κεντρικό μουσικό θέμα του παιχνιδιού και τις παραλλαγές του. Η σύγκριση των δύο αποτυπώνει και τις διαφορές στη γενικότερη προσέγγιση. Στο The Last Of Clan Adachi η φανφάρα συμπιέζεται, ανοίγοντας χώρο σε συνδυασμό δράματος και ματαιότητας που, ενώ θα ταίριαζε ακόμη περισσότερο στην ιστορία που προσπάθησε να αποδώσει ανεπιτυχώς το 47 Ronin, χαρακτηρίζει καλύτερη την εσωτερική πάλη που ταυτίζει την παραγωγή της Sucker Punch Productions με το Jin Sakai, τον πρωταγωνιστή του παιχνιδιού, καθώς αναγκάζεται να βασιστεί σε τακτικές που εκπαιδεύθηκε να θεωρεί άτιμες και σε ανθρώπους τους οποίους, πριν την μογγολική εισβολή στο νησί, δεν θα συναναστρεφόταν με τίποτα. Εδώ βλέπουμε να αποτυπώνονται αυτές οι ιδέες πολύ καλύτερα από ότι στο κομμάτι που φέρει το όνομα του πρωταγωνιστή. Με ανταλλαγή ονομάτων μεταξύ Jin Sakai και The Last Of Clan Adachi θα έβγαινε πολύ καλύτερο νόημα.
Η σκέψη αυτή εκτείνεται και στο υπόλοιπο soundtrack, ειδικά στο τμήμα που ανέλαβε ο Ilan Eskheri. Το υπόλοιπο πέρασε από άλλα χέρια, δυστυχώς για τον Eshkeri χέρια ικανότερα από τα δικά του. Ειλικρινά μιλώντας βέβαια, λίγοι επιβιώνουν της σύγκρισης με τον Shigeru Umebayashi. Ο Eshkeri έχει να επιδείξει δουλειά για το The Sims 4 και το Stardust στο ιστορικό του, ο Shigeru Umebayashi, από την άλλη, έχει καταστρέψει ψυχές (με αγάπη το λέμε) με συνθέσεις για το House Of Flying Daggers του Zhang Yimou και -πολύ περισσότερο- το Yumeji’s Theme που οι περισσότεροι εξ ημών γνωρίσαμε όχι από την πρώτη του εμφάνιση στην ταινία Yumeji.
Απολαύστε υπεύθυνα.
Η συνεργασία των δύο φαίνεται να πήγε καλά πάντως, αφού η μουσική επένδυση του παιχνιδιού καταλήγει να πείθει πως ακολουθεί αρκετά ενιαίο ύφος, παρά τις διαφορές που φέρνει στο σύνολο κάθε συνθέτης. Ο παίκτης μπορεί να ακούσει το Forgotten Song του Eshkeri, ενθυμούμενος πως τον συνόδεψε σε κάθε στάση που έκανε στο παιχνίδι για να συνθέσει ένα ακόμη haiku, αμέσως μετά το Seiiki του Shigeru Umebayashi, που θυμόμαστε από κάθε παράκαμψη που έβγαλε τον Jin σε θερμά λουτρά. Ο πρώτος συνοδεύει σκέψεις για ιδέες μεγαλύτερες από εμάς, ο δεύτερος τις υπόλοιπες, όσες έδωσαν στον Jin εφόδια να αντιμετωπίσει τις πρώτες.
Δημιουργικά ο συμβολισμός λειτουργεί ανάποδα, σχεδόν σαν τραγική ειρωνεία ενίοτε. Ο Shigeru Umebayahi έγραψε 5 κομμάτια, το καθένα εκ των οποίων γυροφέρνει τα δέκα λεπτά σε διάρκεια. Όλα μαζί, αν και διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, συνθέτουν τη σουίτα του παιχνιδιού. Ο Umebayashi είχε να βασιστεί σε πέντε λέξεις, σε πέντε έννοιες, μία για κάθε κομμάτι που έγραψε, αλλά και σε όσα έμαθε για την ιστορία του νησιού. Παρότι η καταγωγή του τον έφερε εξ αρχής πολύ κοντά στη νήσο Tsu, δεν την είχε επισκεφθεί ποτέ, οπότε τη μελέτησε για πρώτη φορά για χάρη του παιχνιδιού, για να εμπνευστεί τελικά τόσο από την ιστορία της όσο και από τα τοπία της. Ως προς αυτό Eshkeri και Umebayashi ξεκινούν σχεδόν ίσοι, παρά τα φαινόμενα. Τα σέβη μας σε όποιον διάλεξε τις πέντε λέξεις πάντως, διότι σε κάποιες περιπτώσεις κατάφεραν να χρησιμοποιούνται αυτούσιες, τα ιαπωνικά τους συνώνυμα έστω, ως τίτλοι των μερών της σουίτας που επινόησε ο Ιάπωνας συνθέτης. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι Umebayashi και Sucker Punch βρέθηκαν συντονισμένοι από την αρχή.
Η δουλειά του Umebayashi μπαίνει στο τέλος του επίσημου soundtrack αλλά αυτά θα μας απασχολήσουν πρώτα, μιας και έχουν να πουν πράγματα και για τη δουλειά του Eshkeri. Βασική ειδοποιός διαφορά στα κομμάτια της σουίτας είναι πως μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα καταφέρνουν να τοποθετήσουν τη φαντασία του παίκτη σε συγκεκριμένο γεωγραφικό μήκος και πλάτος, σε έναν φανταστικό κόσμο που πείθει ότι υπήρξε. Υπό άλλες συνθήκες θα λέγαμε ότι η μεγαλύτερη διάρκεια των κομματιών αυτών ισοδυναμεί με «κλεψιά», αφού δίνουν στο συνθέτη περισσότερο χώρο για να πετύχει ακριβώς αυτό. Η θεωρία αυτή παραμερίζεται πολύ γρήγορα όμως, αφού ο Umebayashi πετυχαίνει να σχηματίσει τη γη στην οποία πατάμε ύστερα σε μισό με ένα λεπτό, πριν καν μας κάνει να υψώσουμε βλέμμα για μας δείξει όσα άλλα χώρεσε σε κάθε κομμάτι. Εν τω μεταξύ, με κάθε κομμάτι να εστιάζει σε άλλη έννοια, το ταξίδι του Jin αποτυπώνεται σε πέντε μόλις βήματα. Δεν είναι όλα το ίδιο σταθερά ή μαγευτικά, κανένα δεν θα κατηγορηθεί πως δεν ξέρει που βρίσκεται. Για αυτό και μπορούμε κι εμείς να γνωρίζουμε πού βρισκόμαστε καθώς παίζουν.
Τέτοιου είδους οικονομία δεν χαρακτηρίζει καθόλου τη συνεισφορά του Eshkeri, ακόμη και όταν είναι στα καλύτερά της. Η προσέγγισή του είναι πιο κλασική για τα εμπορικά δεδομένα της κινηματογραφικής σύνθεσης. Καταλήγει σε μερικά θέματα που παρουσιάζει σε διάφορες παραλλαγές προχωρώντας, υποδεικνύοντας μεταπτώσεις ιστορίας και χαρακτήρων ή, σε απλούστερες περιπτώσεις, τη γενική περίσταση. Μερικά κομμάτια (πχ. The Tale Of Sensei Ishikawa, The Fate Of Tsushima, Komoda Beach) ακολουθούν εύκολες συνταγές οπότε καταλήγουν ενδιαφέροντα μα και όχι, ενίοτε πολλαπλές φορές, πριν καν τελειώσει η πρώτη τους αναπαραγωγή. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, φαίνεται πότε έπιανε τον παλμό ο Eshkeri. Δεν ξεχνιέται εύκολα το The Way Of The Samurai, ακόμη και όταν δεν συνοδεύει την επίθεση στο κάστρο Shimura, η έναρξη της οποίας είναι μια από τις πιο δυνατές στιγμές του παιχνιδιού. Το ίδιο ισχύει και για το Honour To Ash, κομμάτι που πρωταγωνιστεί στη φάση του παιχνιδιού που ο Jin περνά πια το σημείο χωρίς επιστροφή. Το Sacrifce To Tradition δε, αν και παραλλαγή του βασικού μουσικού θέματος και η πραγματική βάση για το επενδεδυμένο με φωνητικά The Way Of The Ghost, μπορεί να σταθεί ως το ένα κομμάτι που δίνει μονομιάς το στίγμα του παιχνιδιού. Ακόμη και αν κάποιος δεν ξέρει τι σημαίνει για όσα συμβαίνουν στο τέλος του παιχνιδιού, σε μια ακόμη από τις στιγμές που αναπόφευκτα μένουν μετά από δεκάδες ώρες ενασχόλησης.
Η μεγαλύτερη αποτυχία του soundtrack είναι το προφανές hero track, το The Way Of The Ghost που αναφέρθηκε μόλις. Τα φωνητικά δεν το βοηθούν, παρά τη γερή βάση, με τον στόχο (ή μήπως την ελπίδα) να θυμίσει ανάλογα παραδείγματα, όπως το Lovers από το House Of Flying Daggers με τα φωνητικά της Kathleen Battle, δεν επιτυγχάνεται ποτέ. Και λέμε ότι πρόκειται για hero track διότι όχι μόνο είχε παρουσιαστεί πριν την κυκλοφορία, αλλά ήταν διαθέσιμο για streaming πριν τη διάθεση του soundtrack αλλά και πρόγευση διαθέσιμη σε όποιον προαγόραζε το soundtrack από ψηφιακό κατάστημα όπως το iTunes. Απογοήτευση είναι επίσης τα κομμάτια Khotun Khan και The Fate Of Tsushima, κάτι που, δυστυχώς, δεν πρέπει να κάνει εντύπωση σε κανέναν. Ο Khotun Khan, ως χαρακτήρας ξεκινά με δυνατή πρώτη εντύπωση αλλά ξεφουσκώνει πολύ γρήγορα, οπότε τι να κάνει και το μουσικό του θέμα; Επόμενο είναι να πάρει η μπάλα και το διπλά αδιάφορο The Fate Of Tsushima, που συνοδεύει τη (φαινομενικά) σημαντικότερη μάχη που έχει να κερδίσει ο Jin έναντι του Khotun Khan. Αδιάφορος μεγάλος αντίπαλος, αδιάφορα μουσικά θέματα. Δεν θα κακίσουμε καν το συνθέτη στην προκειμένη.
Παρατηρώντας το soundtrack από μεγαλύτερη απόσταση, γίνεται γρήγορα εμφανές ότι δυτικές και ιαπωνικές επιρροές, σε σύνθεση και ενορχήστρωση, συνυπάρχουν χωρίς πρόβλημα. Κάτι τέτοιες στιγμές θυμόμαστε τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν όταν ο Hans Zimmer ανακοίνωνε ότι δεν θα προσπαθήσει καν να γράψει χαρακτηριστικά «ιαπωνική» μουσική για το The Last Samurai. Και δεν μπορούμε να πούμε. Ήξερε τι έκανε. Η μόνη μας έκπληξη ως προς τις επιλογές που έγιναν στην περίπτωση του Ghost Of Tsushima προήλθε από τη φειδωλή χρήση φωνητικών τύπου Tuvan, με έμφαση στη χρήση λάρυγγα και φάρυγγα, τεχνική που θεωρείται χαρακτηριστική της μουσικής παράδοσης που συναντούμε στις ασιατικές στέπες, στο βουδισμό κ.λπ. Δεν ήταν τεχνική άγνωστη στους Ιάπωνες, όντας όμως πιο χαρακτιριστική των Μογγόλων και των περιοχών που συμπεριλήφθηκαν στις αυτοκρατορίες. Δεν λείπει από τις συνθέσεις, αποτελούν ωστόσο περιστασιακή παρουσία. Είναι κάπως κρίμα διότι μπορούμε να φανταστούμε μια μερικώς διαφορετική προσέγγιση που ίσως θα αποτύπωνε στη σκέψη ακόμη πιο εύκολα τη μογγολική εισβολή σε συνθέσεις με συνειδητά ιαπωνική γραμμή, σχηματίζοντας με νότες τη βία της ιδέας όπως τη συναντούμε στο ίδιο το παιχνίδι.
Κάτι άλλο που είναι πολύ εύκολο να μην πάρει κάποιος είδηση είναι η ύπαρξη του Sound Of The Storm - Ghost Of Tsushima Soundtrack: Reimagined, που κατάφερε να κυκλοφορήσει επίσημα πριν το παιχνίδι και το κανονικό soundtrack. Χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς και με ελευθερία στην έμπνευση, το συγκεκριμένο άλμπουμ περιλαμβάνει μόλις 4 κομμάτια με δημιουργούς από τα λημέρια των electronica, house και dubstep, που στόχο έχουν περισσότερο να είναι συμβατά με την κεντρική ιδέα του παιχνιδιού παρά με το επίσημο soundtrack. Θα αρκεστούμε σε μια σκέψη για τη συγκεκριμέμνη προσπάθεια: περιμέναμε περισσότερα από The Glitch Mob. Όταν το εξώφυλλο του Love Death Immortality πιάνει περισσότερο το νόημα του Ghost Of Tsushima από το remix του Saikuron, κάπου δεν έχει βγει η συνεννόηση.
Ασχέτως προσέγγισης, είναι εύκολο να συμπαθήσει οποιοσδήποτε τη μουσική του Ghost Of Tsushima. Είναι σημαντικό το ότι περιλαμβάνει συνθέσεις που στέκονται και χωρίς προηγούμενη τριβή με το παιχνίδι. Αυτή συχνά χρωματίζει την εντύπωσή μας για τη μουσική διότι μας θυμίζει μια εμπειρία που ξεχώριζε, ακόμη και αν δεν ξεχώριζε για τη μουσική της επένδυση. Ως συνολικό έργο είναι κάπως ασταθές -όχι λόγω της συνεργασίας δύο συνθετών πάντως- μα ικανό να αποτελέσει γερή βάση για το επόμενο βήμα στο franchise, όπως είναι και αναμενόμενο βέβαια σε ανάλογες περιπτώσεις. Ένας λόγος παραπάνω να περιμένουμε τη συνέχεια.
Μέχρι τότε, υπάρχουν τα κομμάτια που ξεχωρίσαμε από τα επίσημα άλμπουμ, οργανωμένα σε playlists που μπορείτε να ακούσετε παρακάτω και να προσθέσετε στη βιβλιοθήκη σας σε Apple Music και Spotify.
Η ακρόαση λειτουργεί ακόμη καλύτερη αν κρατάτε κατά νου μια σύντομη στιχομυθία από το παιχνίδι.
- You have no honour.
- And you are a slave to it.
- My head is the cost.
- Taking it is my punishment.
Καλή ακρόαση.
Apple Music
Spotify
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity