Πολλοί γνώρισαν το Dragon’s Dogma μέσω του demo που υπήρχε πακεταρισμένο με το Resident Evil 6, το μακρινό 2012. Ήταν ένα πείραμα, μια μικρή παραγωγή που όμως κατάφερε να βρει κοινό και να ξεχωρίσει ως κάτι μοναδικό, σε μια εποχή που τα Soulslike κέρδιζαν έδαφος. Το Dragon’s Dogma 2 επιχειρεί να αναβιώσει το ένδοξο ντεμπούτο της σειράς, με σαφώς ανώτερη ποιότητα παραγωγής και βελτιώσεις σε σημεία-κλειδιά. Αρχικά, φρεσκάρισμα: τι είναι το Dragon’s Dogma 2; Ένα open-world action RPG με μάχη τύπου hack-and-slash, όμως οι ταμπέλες δεν αποτυπώνουν τη χάρη του. Οι μάχες είναι δυναμικές με τρόπο που άλλα παιχνίδια δεν καταφέρνουν να πετύχουν, επιτρέποντας στον παίκτη να «παίζει» με τους εχθρούς του όπως επιθυμεί. Μπορεί να πιάσει πιο μικρόσωμους εχθρούς και να τους πετάξει πάνω σε άλλους ή από την άκρη ενός γκρεμού, να σκαρφαλώσει σε πελώρια τέρατα και να κινείται ελεύθερα στο σώμα τους ψάχνοντας το κατάλληλο σημείο να χτυπήσει, να τους λούσει με λάδι και με ένα ξόρκι φωτιάς να τους… λαμπαδιάσει.
Η μάχη είναι ένα sandbox γεμάτο δυνατότητες, τις οποίες ο παίκτης πρέπει να εκμεταλλευτεί ανάλογα την κατάσταση και πού θέλει να οδηγήσει τον εχθρό. Στην άκρη ενός γκρεμού, για παράδειγμα, ώστε με πολλαπλά χτυπήματα να βγει εκτός ισορροπίας και να πέσει στο κενό. Κι αν είναι κάποιο θηριώδες Cyclops ή Ogre, ο παίκτης μπορεί να πηδήξει στο κενό αμέσως μετά και να του καρφώσει το ξίφος από ψηλά, να μείνει γαντζωμένος πάνω του και να συνεχίσει να τον χτυπάει. Τέτοια σενάρια ακούγονται φαντασμαγορικά, όμως είναι κοινότοπα στο Dragon’s Dogma 2, όπου κάθε περιπλάνηση μπορεί να έχει ακόμη και 4-5 τέτοιες συγκρούσεις με εχθρούς χωρίς να υπολογίζονται μάχες με μικρόσωμα τέρατα ή ληστές. Η μάχη με έναν δράκο που μπορεί να κρατήσει ακόμη και 20 λεπτά, είναι μια άσκηση επιβίωσης και στρατηγικής κι όχι απλώς αγώνας για max damage. Η νίκη δημιουργεί ένα πραγματικό συναίσθημα επιτεύγματος. Και το καλύτερο: ο παίκτης δεν περιορίζεται στα παραπάνω. Αυτά περιγράφουν κυρίως την ζωή ενός Fighter ή Thief, όμως οι Archers και οι Mages έχουν τελείως διαφορετική προσέγγιση. Ο τοξότης του Dragon’s Dogma 2 είναι μια καθαρή εκδοχή της κλάσης, όπου πράγματι παραμένει προσκολλημένη στο τόξο και δεν εμφανίζει daggers όταν ο εχθρός έρθει πολύ κοντά, όπως συχνά γίνεται σε άλλα παιχνίδια. Όχι, εδώ ο τοξότης έχει κινήσεις αποφυγής, έχει κλωτσιές που ανοίγουν το κενό ανάμεσα σε παίκτη και εχθρό, έχει διαφόρων ειδών βολές από κοντά ή μακριά και γενικώς, στοχεύει να διαλύσει τα ευαίσθητα σημεία του εχθρού με προσεγμένες βολές.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον Mage, το ραβδί του οποίου δεν είναι… πολυβόλο μαγείας. Τα απλά ξόρκια, που κάνουν ελάχιστη ζημιά, πράγματι εξαπολύονται άμεσα όμως ένας τέτοιος Mage δεν θα φτάσει μακριά. Τα ισχυρότερα ξόρκια, είτε φλογοβόλα και χιονοθύελλες είτε heals, προϋποθέτουν ο Mage να μείνει «βιδωμένος» στη θέση του και μακριά από επιθέσεις για μερικά δευτερόλεπτα. Φυσικά, το αποτέλεσμα αξίζει τον κόπο, αφού μπορεί να βάλει φωτιά σε εχθρούς, να τους παγώσει ή να τους προσγειώσει από τα σύννεφα με κεραυνούς, αλλά και να στηρίξει τους συμμάχους του σε μια δύσκολη φάση. Κάθε κλάση, ακόμη και οι Mages, έχουν skills που λειτουργούν με βάση το Stamina κι η επιλογή είναι ενδιαφέρουσα. Απλοποιείται το σύστημα χωρίς να έχει δραστικές αλλαγές από κλάση σε κλάση, μιας και ο παίκτης μπορεί (και ενθαρρύνεται) να μην εστιάσει σε μία κλάση. Τα Vocations, όπως λέγονται, έχουν ένα «ταβάνι» στα 10 levels και σε κάθε level ξεκλειδώνονται περισσότερα skills, active ή passive. Τα στατιστικά του παίκτη αναβαθμίζονται όσο αποκτάει levels, όμως δεν έχει ουσιαστικό έλεγχο αυτών – δεν μπορεί να φτιάξει builds, εν ολίγοις, κάνοντας το παιχνίδι περισσότερο “action” παρά “RPG”.
Βέβαια, είναι απολαυστικά απελευθερωτικό για τον παίκτη να επισκέπτεται ένα inn, να αλλάζει Vocation και ξαφνικά από Thief να γίνεται Mage χωρίς να «τιμωρείται» με κάποιον τρόπο. Το μοναδικό που πρέπει να έχει κατά νου είναι ο εξοπλισμός, καθώς παρέχεται μεν ένα αρχικό σετ όπλων και πανοπλίας κατά την αλλαγή Vocation όμως για κάθε αναβάθμιση βάζει… το χέρι στην τσέπη ή εξερευνά και πολεμά με την ελπίδα να βρει loot. Τα τέσσερα αρχικά Vocations (Fighter, Thief, Mage και Archer) συμπληρώνονται από τρία Advanced Vocations (Sorcerer, Warrior) και Hybrid Vocations (Mystic Spearhand, Magick Archer, Trickster, Warfarer). Τα Hybrid μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο από τον παίκτη, ενώ τα υπόλοιπα μπορούν να χρησιμοποιηθούν κι από τα Pawns. Οι διαφορές μεταξύ τους είναι χαώδεις – για παράδειγμα, ο Mage έχει δυνατότητες για healing της ομάδας ενώ ο Sorcerer όχι, αντ’ αυτού έχοντας πολύ ισχυρότερη επιθετική μαγεία. Αντίστοιχα ο Warrior φοράει βαριά πανοπλία μεν, όμως αντί ασπίδας χρησιμοποιεί τεράστια ξίφη και μπορεί να ρίξει εχθρούς στα γόνατα με λίγα χτυπήματα.
Κι από την άλλη, τα Hybrid Vocations είναι τα πιο διασκεδαστικά, όπως το Mystic Spearhand που συνδυάζει γρήγορη μάχη με δόρυ και ξόρκια ή το ολοκαίνουριο Trickster. Πρόκειται για ένα από τα πιο δημιουργικά classes που έχουν υπάρξει σε παιχνίδι, καθώς αφιερώνεται αποκλειστικά στην εξαπάτηση των εχθρών και δεν τους κάνει σοβαρή ζημιά. Χρησιμοποιώντας κάτι σαν θυμιατό, δημιουργεί είδωλα με καπνό τα οποία τραβούν την προσοχή των εχθρών, τοίχους που οι εχθροί περνούν για κανονικούς και δεν διασχίζουν, εξαφανίζει τα ίχνη της ομάδας δίνοντας την ευκαιρία για επιθέσεις-έκπληξη ή δημιουργεί γέφυρες καπνού πάνω από κενά για να οδηγήσει εχθρούς στον θάνατό τους, μεταξύ πολλών άλλων. Είναι δύσκολο Vocation και στηρίζεται πολύ στους συμμάχους, όμως το πώς σπέρνει την αμφιβολία σε μια μάχη είναι εντυπωσιακό. Μιλώντας για συμμάχους και Pawns, ο παίκτης συνοδεύεται από έως και τρεις μαχητές στα ταξίδια του: ένα main Pawn και δύο άλλα. Στην αρχή του παιχνιδιού καλείται να δημιουργήσει τον χαρακτήρα του και πλέον, η φυλή των Beastren προσφέρεται ως επιλογή.
Πρόκειται για ανθρωπόμορφα αιλουροειδή, τα οποία «κόπηκαν» από το πρώτο παιχνίδι όμως επέστρεψαν για το sequel. Στη διάρκεια του παιχνιδιού, οι παίκτες θα συναντήσουν ανθρώπους, ξωτικά, νάνους και Beastren σε ισόποσες δόσεις, όμως οι περισσότερες περιοχές φιλοξενούν συγκεκριμένες φυλές, ενισχύοντας την ταυτότητα των διαφόρων τμημάτων του χάρτη. Ύστερα, με ακριβώς τα ίδια εργαλεία φτιάχνει το main Pawn, επιλέγοντας κι ένα από τα τέσσερα αρχικά Vocations. Μια ασφαλής επιλογή είναι main Pawn σε ρόλο Mage, αν μη τι άλλο για τα healing spells, όμως πάντοτε μπορούν να συνδυαστούν τα πάντα, ακόμη και δύο ίδια Vocations. Εξάλλου, ανά πάσα στιγμή τα Vocations και των δύο αλλάζουν με μια επίσκεψη σε inn.
Το main Pawn θα συνοδεύει τον παίκτη παντού και παίζει ρόλο στην πλοκή, οπότε το γεγονός πως μοιράζεται το ίδιο εργαλείο character creation με τον πρωταγωνιστή είναι φοβερή επιλογή. Πρόκειται για ένα από τα πληρέστερα εργαλεία character creation που έχουν υπάρξει, με ορισμένους παίκτες να φτιάχνουν ακόμη και χαρακτήρες από τα Lord of the Rings ή την… Taylor Swift με απίστευτη ακρίβεια. Όποιος έχει υπομονή και φαντασία, μπορεί να κάνει θαύματα. Μέσω των διαφόρων Riftstones που θα βρει διάσπαρτα, ο παίκτης μπορεί να καλέσει δύο ακόμη Pawns στο πλευρό του, δηλαδή το main Pawn κάποιου άλλου παίκτη ή μερικά έτοιμα της Capcom. Αντίστοιχα, υπάρχουν Pawns που περιφέρονται στον κόσμο κι ο παίκτης μπορεί να τα επιστρατεύσει, χωρίς να αλλάζει κάτι στον τρόπο που λειτουργούν. Με τον τρόπο αυτό, ο παίκτης φτιάχνει το ιδανικό party ανά πάσα στιγμή, όμως αν περνάει καιρό με το ίδιο Pawn έχει οφέλη. Αρχικά, τα Pawns αφηγούνται ιστορίες από τα ταξίδια τους με άλλους παίκτες. Μιλούν για το πώς ένας παίκτης χτυπούσε συγκεκριμένα σημεία σε έναν εχθρό, για παράδειγμα, κι ύστερα το Pawn επιχειρεί να κάνει το ίδιο για να βοηθήσει. Στη διάρκεια μιας πεζοπορίας, μπορεί να αναφέρουν πως ένα σεντούκι βρίσκεται κοντά, καθώς το θυμάται από προηγούμενη περιπλάνηση με άλλο παίκτη. Μικρές λεπτομέρειες ίσως, όμως δίνουν ξεχωριστό χαρακτήρα στα ήδη λεπτομερέστατα δημιουργημένα Pawns, αναβαθμίζοντάς τα σε κάτι περισσότερο από απλούς ακολούθους.
Στη μάχη, βέβαια, η συμβολή τους είναι καθοριστικής σημασίας. Η AI λειτουργεί εξαιρετικά, με τα Pawns να συνεργάζονται μεταξύ τους και με τον παίκτη με φυσικό τρόπο, ενώ ο παίκτης μπορεί να δώσει γενικές εντολές (π.χ. “Go” ή “Help me”) για να καθοδηγήσει λίγο τις πράξεις τους. Με το “Go”, για παράδειγμα, δρουν ελεύθερα όμως πάντοτε ψάχνουν τρόπο συνεργασίας με την υπόλοιπη ομάδα κι όταν ο παίκτης πει “Help me” έρχονται να τον σηκώσουν από το έδαφος ή να κάνουν heal, ανάλογα την κατάσταση και τις δυνατότητές τους. Αντίστοιχα, ο παίκτης μπορεί να χρησιμοποιήσει την ασπίδα του ως σκαλοπάτι για να εκτινάξει ένα Pawn στη ράχη ενός μεγάλου αντιπάλου, κάτι που μπορεί επίσης να κάνει ένα Pawn για να βάλει τον παίκτη ή άλλο Pawn στην ίδια θέση. Δείχνουν δείγματα οργάνωσης που δεν συναντώνται συχνά σε συμμάχους με AI, ενώ ίδια επίπεδα συνεργασίας επιδεικνύουν και οι εχθροί. Δεν στέκονται παθητικά και περιμένουν τα χτυπήματα, ούτε πέφτουν σε κάθε παγίδα, ούτε στέκονται εύκολα κοντά σε βαρέλια που εκρήγνυνται και πάει λέγοντας.
Εκμεταλλεύονται τον χώρο, μαζεύονται και κινούνται επιφυλακτικά αν δεχτούν μπαράζ επιθέσεων, στριμώχνουν τον παίκτη αν απομακρυνθεί από την ομάδα του. Οι μάχες είναι δυναμικές, όπως σημειώθηκε, κι αυτό οφείλεται τόσο στις εντυπωσιακές δυνάμεις του παίκτη όσο και στην εξυπνάδα συμμάχων κι εχθρών. Όσο περιπλανιέται στον κόσμο, ο παίκτης πρέπει να προσέχει διαρκώς. Υπάρχει δυναμικός κύκλος μέρας και νύχτας, οπότε το ταξίδι με ήλιο είναι σαφέστερα πιο ασφαλές και εύκολο, καθώς το βράδυ υπάρχει αυξημένος κίνδυνος για ενέδρες τεράτων και η μάχη σε σκοτάδι δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ακόμη κι αν η ομάδα επιλέξει να κατασκηνώσει, κανείς δεν εγγυάται πως η σκηνή δεν θα διαλυθεί έως το πρωί μετά από ξαφνική επίθεση τεράτων. Κι εφόσον το παιχνίδι κάνει συχνά autosave, είναι δύσκολο να ξεγελάσει κανείς το σύστημα αν τα πράγματα πάρουν άσχημη τροπή, οπότε ούτε αυτό το «σωσίβιο» υπάρχει. Μόνο προσοχή και σύνεση ή… καλή τύχη για τους θαρραλέους.
Η περιπλάνηση είναι τεράστιο κομμάτι του παιχνιδιού, από κάθε άποψη. Αρχικά, ο χάρτης είναι μεγάλος όμως όχι άσκοπα αχανής, δηλαδή μπορεί να εξερευνηθεί από άκρη σε άκρη χωρίς υπερπροσπάθεια. Το ταξίδι από χωριό σε χωριό γίνεται με τα πόδια, πέρα από τα 2-3 μεγάλα κέντρα για τα οποία ο παίκτης μπορεί να μισθώσει άμαξα. Ακόμη κι αυτό, όμως, δεν είναι εγγυημένα ασφαλές αφού η άμαξα μπορεί να δεχτεί επίθεση στη διαδρομή – αν ο παίκτης καταφέρει να προφυλάξει το βόδι που τη σέρνει έχει καλώς, όμως αν το βόδι σκοτωθεί, τότε πάει… ποδαράτο το υπόλοιπο ταξίδι. Ένα ταξίδι από χωριό σε χωριό μπορεί να κρατήσει ακόμη και μισή ώρα, αφού ο παίκτης συχνά θα δέχεται επιθέσεις, αναμφίβολα θα εξερευνήσει κάποιο μονοπάτι ή σπηλιά, ενώ σίγουρα θα κάνει και μια στάση για κατασκήνωση και αναπλήρωση HP. Η μαγεία και τα items που αναπληρώνουν HP λειτουργούν μόνο αν ο παίκτης ή το Pawn δεν έχει δεχτεί επαναλαμβανόμενα χτυπήματα, καθώς τότε το συνολικό HP μειώνεται και μόνο σε κατασκήνωση ή inn μπορεί να αναπληρωθεί. Όλο αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι: άλλοι θα λατρέψουν την απεξάρτηση από το fast travel και θα εκτιμήσουν την εξερεύνηση, άλλοι θα νιώσουν πιεσμένοι. Όμως το παιχνίδι κάνει το καλύτερο που μπορεί για να σπρώξει τους παίκτες στην πρώτη περίπτωση. Τα περιβάλλοντα είναι πανέμορφα και ποικίλλουν, από καταπράσινα δάση με ποτάμια έως ξερές ερήμους με αμμοθύελλες και κρυμμένες οάσεις.
Οι κάτοικοι των χωριών ακολουθούν τον κύκλο μέρας-νύχτας και δεν περιπλανιούνται άσκοπα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, ενώ οι δρόμοι ερημώνουν τη νύχτα, εκεί που τα πρωινά υπάρχει περίπτωση ο παίκτης να βρει ακόμη και άμαξα που εκτελεί δρομολόγιο. Περίπολοι κυκλοφορούν μέρα και νύχτα, μάλιστα προσφέροντας μια χείρα βοηθείας στον παίκτη αν πολεμάει κοντά τους κι άλλες φορές είναι οι ίδιοι που χρειάζονται βοήθεια. Τα side quests που προσφέρονται από τους διάφορους κατοίκους ή ταξιδιώτες που θα συναντήσει ο παίκτης, δεν είναι άπειρα και δεν θα «πνίξουν» το main quest ούτε θα «ρουφήξουν» τον χρόνο του παίκτη. Προσφέρονται με έναν άνετο ρυθμό και μάλιστα, ορισμένα έχουν ημερομηνία λήξης ώστε ο παίκτης να μην αναλαμβάνει κάθε quest που βρίσκει μπροστά του. Φυσικά, κάποια είναι πολύ απλά κι άλλα πιο μακροσκελή, με τα πρώτα να αποσκοπούν στην εύκολη ανταμοιβή gold και XP ενώ τα δεύτερα εμπλουτίζουν την ιστορία του κόσμου. Κάποια, μάλιστα, είναι πολύ καλοφτιαγμένα όπως η ιστορία μιας καλόγριας που βοηθάει αρρώστους της περιοχής. Σε τέτοια quests, πέραν των παραπάνω, ο παίκτης συνήθως ταξιδεύει σε νέα μέρη με ό,τι αυτό συνεπάγεται: εξερεύνηση, loot, νέα χωριά, νέοι χαρακτήρες και quests, και πάει λέγοντας. Κι αυτός είναι ένας λόγος που ο χάρτης τελικά δεν μοιάζει τόσο αχανής, αφού ο παίκτης οργανικά θα επισκεφθεί τα περισσότερα μέρη κι ύστερα είναι στο χέρι του το πόσο θα ξεφύγει από τα βασικά μονοπάτια για να δει κάτι παραπάνω. Σε περίπου 50 ώρες που διαρκεί ένα πλήρες playthrough, ο παίκτης θα έχει δει τα περισσότερα από όσα προσφέρει το παιχνίδι δίχως να ξεφεύγει διαρκώς από τον στόχο.
Σε όλα αυτά, η ιστορία αποτελεί βασικό συστατικό. Με τα spoilers στο ελάχιστο, η βασική πλοκή αφορά τον παίκτη που ξυπνά ως Arisen αφότου ο δράκος του πάρει την καρδιά. Πλέον, έχει την δυνατότητα να καλεί Pawns, όμως υπάρχουν φήμες πως ένας δεύτερος Arisen σύντομα θα αναλάβει τον θρόνο του βασιλείου. Το πρόβλημα; Μόνο ένας Arisen μπορεί να υπάρχει στον κόσμο. Με αυτό το μυστήριο ξεκινάει η ιστορία, όσο ο παίκτης σιγά-σιγά χτίζει σχέσεις με συμμάχους εντός κι εκτός του παλατιού, με σκοπό να ανακαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει. Όσο περισσότερα μαθαίνει, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από το βασίλειο σε αναζήτηση της αλήθειας και φυσικά, έρχονται μεγάλες ανατροπές. Από την αρχή, κάτι φαίνεται να μην «κολλάει». Το παιχνίδι παρουσιάζεται ως σκέτο “Dragon’s Dogma” στο κεντρικό μενού, όμως πρόκειται για το “Dragon’s Dogma II”. Ο παίκτης μπορεί να δει 3-4 διαφορετικά τέλη και οι περισσότεροι θα δουν το καλό τέλος, τόσο καλό που μοιάζει ονειρικό είναι η αλήθεια και δεν αφήνει τεράστια ικανοποίηση. Και κάτι θα συνεχίσει να μην «κολλάει». Οι πιο παρατηρητικοί θα βρουν τρόπο να ανακαλύψουν το πραγματικό τέλος κι όταν το κάνουν, πλέον το παιχνίδι θα παρουσιάζεται ως “Dragon’s Dogma 2”. Από εκεί κι ύστερα, το παιχνίδι συνεχίζεται για άλλες 10-15 ώρες μέχρι ο παίκτης να δει το πραγματικό τέλος κι όλα τα παραπάνω βγάζουν νόημα, αφού η σύγχυση που δημιουργείται αποδεικνύεται εσκεμμένη. Η ιστορία δεν συνδέεται με του πρώτου παιχνιδιού, όμως οι κανόνες του κόσμου παραμένουν ίδιοι και όσοι έπαιξαν το πρώτο, εύκολα θα καταλάβουν πώς να δουν το πραγματικό τέλος και το endgame. Η πλοκή κλείνει με περισσότερες ανατροπές αλλά κυρίως, φέρνει ικανοποίηση.
Στο endgame, μάλιστα, ο κόσμος αλλάζει δραματικά σε όψη, τέρατα και δυσκολία, αφού ορισμένες ανέσεις εξαφανίζονται. Ήταν μια γενναία κίνηση να κρυφτεί το endgame και το πραγματικό τέλος, όμως όσοι δεν καταφέρουν να το ανακαλύψουν πιθανότατα θα μείνουν με ένα μεγάλο ερωτηματικό. Όχι πως η αρχική κεντρική πλοκή δεν βγάζει νόημα ή δεν είναι καλογραμμένη, απλά δεν ολοκληρώνεται με τρόπο που δίνει στον παίκτη την αίσθηση πως κάτι κατέκτησε. Το πρώτο παιχνίδι δεν έγινε γνωστό για τα γραφικά του, αλλά στο Dragon’s Dogma 2 η κατάσταση είναι αντίστροφη. Χρησιμοποιώντας την RE Engine, το αποτέλεσμα είναι φανταστικό. Οι χαρακτήρες έχουν ποικιλία χάρη στον editor, τα μοντέλα έχουν υψηλά επίπεδα λεπτομέρειας, τα πρόσωπα είναι καλοφτιαγμένα και οι στολές εξίσου λεπτομερείς. Τόσο προσεγμένα γραφικά κι ένας αχανής χάρτης, όμως τα loading screens είναι ανύπαρκτα πέραν του αρχικού φορτώματος. Χάρη στο ray tracing και το γενικότερο μοντέλο που λειτουργεί ο φωτισμός, ειδικά σε δάση ή σε ανοιχτές εκτάσεις στο ηλιοβασίλεμα, δημιουργούνται φανταστικές σκηνές – ακόμη κι όταν ο παίκτης ανάβει το φαναράκι του για να περιπλανηθεί το βράδυ. Είναι παιχνίδι φαντασίας με αληθοφανή γραφικά, που δεν στερείται χρώματος και ποικιλίας, όμως έχει ξεκάθαρα ρεαλιστικό ύφος. Εξίσου θετική εντύπωση αφήνουν και τα animations, από το τρέξιμο και τα skills έως το σκαρφάλωμα στα τέρατα και την ίδια την κίνηση που εκείνα έχουν.
Παρόλα αυτά, το παιχνίδι συχνά δυσκολεύεται να κρατήσει τα 30fps και η Capcom για κάποιον λόγο άφησε ξεκλείδωτο τον ρυθμό καρέ παρότι το παιχνίδι πάσχει. Ειδικά σε μάχες με πολλά εφέ και χαρακτήρες στην οθόνη, φαίνεται πως αγγίζει ακόμη και τα 20fps. Παίζεται και τερματίζεται, ειδικά σε τηλεοράσεις με VRR, όμως σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί λύση αυτό. Τουλάχιστον η εταιρεία ανακοίνωσε πως εργάζεται σε updates που θα βελτιώσουν την κατάσταση. Μια άλλη απόφαση που έπιασε εξαπίνης μεγάλη μερίδα του κοινού και των κριτικών, είναι η προσθήκη microtransactions μετά την κυκλοφορία το παιχνιδιού. Το παιχνίδι τερματίστηκε λίγο μετά την επίσημη κυκλοφορία, οπότε όταν προστέθηκαν τα microtransactions δεν είχαν κανένα νόημα, όμως τι προσφέρουν; Πρακτικά, τίποτα που ο παίκτης δεν μπορεί να αποκτήσει απλά παίζοντας το παιχνίδι – είναι κυρίως βοηθητικά για την πρόοδο. Ωστόσο παραμένει απίστευτο φάουλ και ανησυχητική τάση που υιοθετείται σε διάφορα παιχνίδια, το να προστίθενται microtransactions αφότου κυκλοφορήσουν τα reviews. Μόνο και μόνο για αυτό, η εμπειρία είναι αρνητική παρότι στην προκειμένη, δεν επηρεάζουν ουσιαστικά το παιχνίδι. Για την ηθοποιία, ειδικά στα αγγλικά, μόνο καλά λόγια μπορούν να ειπωθούν. Από τη φωνή του δράκου έως τους βασικούς χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή, η δουλειά είναι αξιέπαινη και ο τρόπος που γράφτηκαν οι διάλογοι ταιριάζουν απόλυτα στο μεσαιωνικό ύφος, γεμάτοι εκφράσεις από παλιά αγγλικά. Αντίστοιχα ποιοτική δουλειά έγινε στο soundtrack, με τον παίκτη να καταλαβαίνει σε ποιο σημείο του χάρτη βρίσκεται μόνο από τη μουσική, ενώ τα τραγούδια που παίζουν στη μάχη μένουν στο μυαλό και μετά τον τερματισμό.
Κλείνοντας, η εντύπωση που άφησε το Dragon’s Dogma 2 είναι αναμφίβολα θετική. Αποτελεί ένα από τα δημιουργικότερα και πιο καλοφτιαγμένα action RPG της τελευταίας δεκαετίας, προσφέροντας κάτι που απλώς δεν υπάρχει στην αγορά. Είναι απίστευτο το πώς, από την κυκλοφορία του πρώτου τίτλου το 2012 μέχρι σήμερα, μόνο η Capcom κατάφερε να προσφέρει μια τέτοια εμπειρία. Στο gameplay παίρνει άριστα, στην ιστορία τα πηγαίνει περίφημα, ο ανοιχτός κόσμος είναι ζει κι αναπνέει με γραφικά που εντυπωσιάζουν. Θα μπορούσε να είχε δοθεί λίγο μεγαλύτερη έμφαση στο κομμάτι του “role-playing”, ενώ σίγουρα θα έπρεπε να λυθούν θεμελιώδη προβλήματα απόδοσης. Εντελώς απερίγραπτη η κίνηση με τα microtransactions. Σε κάθε περίπτωση, είναι παιχνίδι που δεν πρέπει να αγνοηθεί.
Αν δεν βγει στα 60fps στο ps5, δεν υπαρχει αγορα...
Είναι αγκάθι πράγματι. Κάνουν κινήσεις βελτίωσης, θα φτάσουν τα 60fps; Έστω τα 45 κλειδωμένα, ήταν αρκετά ΟΚ εναλλακτική στο RE Village. Αλλά κάτι κλειδωμένο, αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για εμένα, τα σκαμπανεβάσματα.
Πολύ ωραίο review! Νομίζω ότι μιλάμε για GOTY. Απολαυστικό και αρκετά καινοτόμο gameplay. Ευελπιστώ τα τεχνικά ζητηματάκια να διορθωθούν.