Η BioWare μίλησε πρώτη φορά για το καινούργιο Dragon Age το 2018, δηλαδή πιο κοντά χρονικά στην κυκλοφορία του Inquisition που απέσπασε το Game of the Year Award το ‘14, παρά σ’ αυτήν του The Veilguard. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως, με το 4ο game της σειράς να πηγαίνει την ιστορία μια δεκαετία μετά τα γεγονότα του προκατόχου του, όπου βρίσκουμε τον Solas έτοιμο να καταστρέψει το Veil που χωρίζει τον κόσμο του Thedas με το Fade, με κίνδυνο να καταστρέψει τα πάντα ολοσχερώς. Ο Rook που φέρει τον ρόλο του νέου πρωταγωνιστή της σειράς, έχοντας στο πλευρό του τον Varric Tethras, διαταράσσει τα σχέδια του Solas, όχι όμως προτού βρουν τον δρόμο τους προς το Thedas εκατοντάδες δαίμονες και δύο Elven Gods του Evanuris, ξεκινώντας έτσι μια ολόκληρη εποποιία προκειμένου να διορθωθεί η κατάσταση.
Το The Veilguard είναι αναμενόμενα ένα μεγάλο σε διάρκεια παιχνίδι, που μπορεί να φτάσει έως και τις 50 ώρες μαζί με τα side quests που περιλαμβάνει, ή να ολοκληρωθεί και σε λιγότερες από 25, σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται για το “κυρίως πιάτο” της πλοκής και μόνο. Η ιστορία του υστερεί σε σχέση με αυτήν του Inquisition, κυρίως όμως λόγω του ρυθμού με τον οποίο εξελίσσονται τα γεγονότα, που άλλοτε φέρει ένταση, δράμα και εντυπωσιακές κορυφώσεις και σε κάποιες άλλες στιγμές μοιράζει βάρος σε μικρότερης ουσίας πράγματα. Στο τελευταίο συμβάλλουν αρνητικά και οι διάλογοι, που είναι εμφανώς κατώτεροι αυτήν τη φορά, ενώ οι επιλογές που δίνονται ως απάντηση στους συνομιλητές μας δεν ανταποκρίνονται σχεδόν ποτέ σε αυτό που θα πει τελικά ο Rook. Εκτός αυτού, δε βοηθούν και στην ανάπτυξη οποιουδήποτε είδους “πολιτικής” μεταξύ των πολλών διαφορετικών χαρακτήρων που συναντούμε, αφού περιορίζονται σε μια επιλογή που συνήθως αποτελεί τη σωστή και συνάμα σοβαρή απάντηση, μια επιλογή που είτε θα ειρωνευτεί, είτε θα προβεί σε αποτυχημένο χιούμορ και μια επιλογή που πρακτικά κάνει τον Rook να φαίνεται χαζός τραμπούκος. Υπάρχουν φυσικά και περιπτώσεις που δίνονται επιλογές με περισσότερο βάθος, όπως όταν υπάρχει ενδεχόμενο ρομάντζο μεταξύ δύο χαρακτήρων, ή σε περιπτώσεις που μπορούμε να εκμαιεύσουμε χρήσιμες πληροφορίες μέσω ερωτήσεων, όμως σε γενικές γραμμές η γραφή χρειαζόταν καλύτερη και ωριμότερη δουλειά.
Έτσι, οι σχέσεις που αναπτύσσουμε με τους υπόλοιπους και κυρίως με τους companions που γίνονται διαθέσιμοι στα quests για βοήθεια, είναι στον έλεγχό μας με επιφανειακό τρόπο. Μπορεί κάποιος από αυτούς να μας αντιπαθεί σφόδρα, ή να αναπτύσσει μέχρι και ερωτικά αισθήματα για ‘μας, όμως σε κάθε περίπτωση θα είναι εκεί στα quests που τον χρειαζόμαστε, οπότε δεν έχει σχεδόν καμία σημασία. Αν υπάρχει ένα ψήγμα σημασίας στις αλληλεπιδράσεις, επαφίεται στο χτίσιμο που θέλει να κάνει ο κάθε παίκτης στον δικό του Rook, ειδικά αν έχει εκμεταλλευτεί το πλουσιοπάροχο character customization κι έχει ήδη σπαταλήσει σημαντικό χρόνο στο να διαμορφώνει την εμφάνισή του. Η αλήθεια είναι πως ο πειραματισμός στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι ευχάριστος, μια και πρόκειται για ένα άκρως λεπτομερές σύστημα επεξεργασίας που είναι διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή στο κεντρικό hub του κόσμου και, αν μη τι άλλο, βοηθά στο να μη βαρεθούμε ποτέ – τον Rook, τουλάχιστον. Πέρα των χαρακτήρων και των θεμάτων με τον ρυθμό προόδου της πλοκής, τα τελευταία δύο (από τα 14) μέρη του campaign είναι και το καλύτερο κομμάτι ολόκληρου του τίτλου. Εκεί είναι που κρύβονται κι οι πιο συνταρακτικές στιγμές του The Veilguard, κάνοντας το φινάλε του σίγουρα αξιομνημόνευτο.
Στη μάχη, το νέο action RPG της BioWare ικανοποιεί χωρίς να εντυπωσιάζει. Είναι γρηγορότερο απ’ το Inquisition, με περισσότερα animations για τις διάφορες επιθέσεις που μπορεί να εκτελέσει ο Rook και οι σύντροφοί του, όμως όλα όσα έχει να προσφέρει, είναι εκεί μέσα στις πρώτες 4 με 5 ώρες παιχνιδιού. Υπάρχουν οι κλασικές απλές και δυνατές επιθέσεις που εξαρτώνται από τα όπλα που φέρει κάθε χαρακτήρας και από τα skills που έχει αναπτύξει μέσα από ένα σχετικά μεγάλο skill tree, οι ειδικές επιθέσεις – κινήσεις (όπως το healing από companions) και τα finishers. Εννοείται πως τα όπλα και τα skills των χαρακτήρων τα διαλέγουμε εμείς, έχοντας μάλιστα τη δυνατότητα ανακατανομής των skills που έχουν ξεκλειδωθεί στον καθένα. Η τακτική που ακολουθούν οι companions ορίζεται σε μεγάλο βαθμό από εμάς, μια και μπορούμε να τους δώσουμε εντολές με το πάτημα ενός πλήκτρου που εμφανίζει όλες τις διαθέσιμες επιλογές ενώ “παγώνει” το gameplay. Το σύστημα μάχης είναι αρκετά εύκολο στη διαχείριση και, ανάλογα με τη μάχη είναι απολαυστικό, όμως μέχρι και τη μέση του campaign αρχίζει και δείχνει όλο και περισσότερο επαναλαμβανόμενο. Το θετικό που εξακολουθεί να υπάρχει εδώ παρόλα αυτά, είναι οι μάχες με τα bosses που σε κάθε περίπτωση είναι σε πολύ δυνατό επίπεδο. Υπάρχουν διάφορα επίπεδα δυσκολίας, ανάλογα με την εμπειρία που επιθυμούμε, χωρίς εμφανείς αυξομειώσεις μεταξύ εχθρών. Ο Rook ανταποκρίνεται άψογα, με μόνη εξαίρεση όταν επιλέγουμε να σπάσει κιβώτια χρησιμοποιώντας κάποια επίθεση αντί για roll πάνω τους, αφού τείνει να επιτίθεται σε σημεία πλησίον του στόχου.
Οι κόσμοι στους οποίους θα ταξιδέψουμε στο The Veilguard είναι εντυπωσιακοί, με καταπληκτικά lights effects και με βάθος που προτρέπει σε ατελείωτη εξερεύνηση, αποδίδοντας σχεδόν πάντα πολύτιμους καρπούς. Ο τίτλος τρέχει δίχως προβλήματα, χωρίς ενοχλητικά bugs και frame drops, ακόμα και στις πιο απαιτητικές μάχες, γεγονός που κάνει το σύνολο να λάμπει. Αν και μερικοί χαρακτήρες υστερούν στο lip sync του κατά τα άλλα αξιοπρεπούς voice acting, σχεδόν όλα όσα βλέπουμε στην εμπειρία μας με τον τίτλο είναι πραγματικά όμορφα. Το soundtrack είναι επίσης ταιριαστό, με ορισμένες συνθέσεις που ταιριάζουν γάντι στις πιο έντονες στιγμές του campaign. Γενικότερα θα λέγαμε με ευκολία πως ο τεχνικός τομέας είναι, στο σύνολό του, το αρτιότερο κομμάτι ολόκληρου του παιχνιδιού. Το UI του είναι επίσης στα επιθυμητά μέτρα, αποφεύγοντας περιττές περιπλοκότητες, μα καταφέρνει να παρέχει όλα τα αναγκαία εργαλεία για κάθε περίπτωση, κάθε στιγμή.
Μπορεί η BioWare να μην φτάνει τα ύψη του Inquisition, όμως στην περίπτωση του Dragon Age: The Veilguard επανέρχεται με ακόμα ένα δυνατό action RPG που μπορεί να ικανοποιήσει, χωρίς να κρύβει τα ελαττώματα του. Η ιστορία του είναι καλή, εν μέρει χάρη στους χαρακτήρες που γνωρίζουμε και θυμόμαστε από το παρελθόν και - κυρίως - στην εντυπωσιακή της κατακλείδα, της οποίας το χτίσιμο είναι άλλοτε ενδιαφέρον και απολαυστικό και άλλοτε απλά υπάρχει. Η γραφή στους διαλόγους όμως είναι κάτω του μετρίου, ενώ το σύστημα μάχης, παρά τις ευκολίες που προσφέρει, γίνεται έως και βαρετό αρκετά πριν από το τέλος. Παρά ταύτα, πρόκειται για μια αξιόλογη κυκλοφορία που δε θα απογοητεύσει τους περισσότερους fans της σειράς ή του είδους της.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity