Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ως μια από τις πιο θλιβερές στιγμές της ανθρωπότητας ως είδος (ανάμεσα σε πολλές άλλες) είναι λογικό να τραβάει το ενδιαφέρον τόσο του κοινού, όσο και των δημιουργών, από τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία, μέχρι τα video games. Στα τελευταία, είχαμε την τύχη να απολαύσουμε μια σειρά από διαφορετικές παραγωγές που ποικίλουν από τα προφανή, όπως τα FPS και το Batllefield 1, μέχρι το 11-11 και το Valiant Hearts, που δίνουν μια διαφορετική εκδοχή στην αφήγηση και το αντικείμενο της. Ανάμεσα σε αυτά είναι και το Ad Infinitum, της νεοσυσταθείσας Hekate, που ασχολείται περισσότερο με το κακό που κάνει ο πόλεμος σε ψυχικό επίπεδο, και πως μπορεί να καταστρέψει τόσο αυτούς που βρίσκονται στα χαρακώματα, όσο και αυτούς που τους περιμένουν πίσω στα σπίτια τους.
Πιο συγκεκριμένα, στο Ad Infinitum θα γίνουμε μάρτυρες του εφιάλτη που έχει ο Paul, που πολέμησε στα χαρακώματα για την Γερμανία, σαν νεαρός αξιωματικός. O Paul είχε την τύχη να διοικεί τον λόχο στον οποίο βρισκόταν ο αδερφός του Johannes, κάτι που εν τέλει θα τον σημάδευε για πάντα. Σε μια τραγική στιγμή, ο Johannes βρέθηκε πολύ άσχημα τραυματισμένος και παγιδευμένος στα συρματοπλέγματα του πεδίου της μάχης. Ο πρωταγωνιστής διάλεξε να φύγει μακριά και να σωθεί παρά να βοηθήσει τον αδερφό του, και αυτό θα τον στοιχειώνει μέχρι να επιστρέψει στο σπίτι του, μετά το τέλος του πολέμου. Ξεκινώντας από την οικογένεια του, με τον τυραννικό, πατριάρχη παππού του που έχει αφήσει το στίγμα του ανεξίτηλο, χρόνια μετά τον θάνατό του, ο πατέρας ποτέ δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την σκιά του παππού, και διάλεξε να λύσει τα «θέματα» που προέκυψαν στο σπίτι του στέλνοντας τα παιδιά του στον πόλεμο και χορηγώντας ηρεμιστικά στη γυναίκα του και μητέρα των παιδιών τους.
Το όνειρο του Paul θα τον πάρει από το πατρικό του στο πεδίο της μάχης και πάλι πίσω, ρίχνοντας σταδιακά ολοένα και περισσότερο φως στο τι ακριβώς συνέβη στην οικογένεια von Schmidt και ποιες είναι οι ρίζες του PTSD που βιώνει. Για να μην αποκαλύψουμε περισσότερα, θα πούμε ότι η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την απελπισία, την ηθική και πνευματική φθορά, και τον πόνο, χρησιμοποιώντας γενικότερες έννοιες για να περιγράψουμε το τι ακριβώς συμβαίνει. Τα τέρατα που κυνηγούν τον πρωταγωνιστή μας είναι συμβολισμός για έννοιες και πρόσωπα που τον «βασανίζουν» μέσα στο μυαλό του, μέχρι ο ίδιος να αποφασίσει αν μπορεί να συγχωρέσει τους γύρω του, αλλά πρωτίστως τον εαυτό του, δίνοντας χώρο και χρόνο για να γιατρευτούν οι πληγές – σωματικές και ψυχικές.
Στη συντριπτική πλειοψηφία του το gameplay ακολουθεί το μοτίβο τίτλων όπως το Layers of Fear, όντας ένα walking simulator, με τους περιστασιακούς γρίφους που θα προχωρήσουν την ιστορία και θα αποτελέσουν το κίνητρο για να πλοηγηθεί ο πρωταγωνιστής στον χώρο και να πάει παρακάτω ή να επιστρέψει σε σημεία του επίπεδο που μέχρι πρότινος ήταν απροσπέλαστα. Θα πρέπει να σημειωθεί πως κάθε επίπεδο είναι αυστηρά καθορισμένο και αυτοτελές, οδηγώντας τους παίκτες εκεί που ακριβώς χρειάζεται. Τις περισσότερες φορές το τι ακριβώς πρέπει να γίνει είναι σχετικά αυτονόητο, αν και υπάρχουν περιπτώσεις όπου χρειάζεται ίσως μια κάποια περεταίρω εξήγηση (όπως για παράδειγμα το τελικό boss). Για να δούμε τους τίτλους τέλους χρειάστηκαν περίπου 7 ώρες, διαβάζοντας τη πλειοψηφία των γραμμάτων και μαζεύοντας τα περισσότερα collectibles, ενώ υπάρχουν 3 διαφορετικά τέλη, ανάλογα με τις αποφάσεις που θα ληφθούν σε διαφορετικά σημεία της περιπέτειας.
Από τεχνικής άποψης δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο τεχνολογικό επίτευγμα που θα συναρπάσει, αλλά σε γενικές γραμμές το αποτέλεσμα δεν είναι αποκρουστικό. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι στο PlayStation 5, η έκδοση του οποίου χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες αυτού του κειμένου, το frame rate έπεφτε σε αρκετά σημεία κάτω από τα 30 και κοντά στα 15-20, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με έναν τίτλο που όπως προαναφέρθηκε δε θα έπρεπε να είναι πρόκληση για την επεξεργαστική ισχύ του συστήματος.
Εν κατακλείδι, το Ad Infinitum είναι σίγουρα μια από αυτές τις ιδιαίτερες εμπειρίες. Δεν είναι ελκυστικό για όλους, ενώ και το gameplay του δεν είναι ο ορισμός του δημοφιλούς. Παρόλα αυτά, η ιστορία που αφηγείται είναι αν μη τι άλλου ενδιαφέρουσα και βάζει τον θεατή/παίκτη σε σκέψεις, αν είναι δεκτικός και σε ψυχολογική κατάσταση να αφουγκραστεί και να αφεθεί να νιώσει ο ίδιος, έστω σε έναν μικρό βαθμό αυτό που αναπαρίσταται στην οθόνη του. Με τον πόλεμο σαν έννοια και σαν γεγονός να βρίσκεται στην καθημερινότητά μας εδώ και χρόνια, είναι απαραίτητο να σταματήσουμε, έστω για λίγες στιγμές, και να αναλογιστούμε πως οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων καταστρέφονται και τα τραύματα είναι δύσκολο να επουλωθούν – για όσους καταφέρουν να ζήσουν.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity