Πάρα πολλά έχουν αλλάξει. Πάει ο μουντός χαρακτήρας του Chicago, πάει φυσικά και ο Aiden Pierce που είχε ξεχωρίσει ως απολύτως παράλογη προσωπικότητα. Τη θέση τους παίρνει το Bay Area του San Francisco και ο Marcus Holloway, ένας hacker που τραβά την προσοχή της τοπικής αντιπροσωπείας των DeadSec όταν επιχειρεί και πετυχαίνει να εξαφανίσει τα προσωπικά δεδομένα του από το ctOS που όχι απλά έχει αναβαθμιστεί αλλά επιχειρεί να προβλέψει και μελλοντική παραβατική συμπεριφορά με βάση τα δεδομένα που συγκεντρώνει για κάθε πολίτη, στην προκειμένη για τον Marcus. Παρά το επιβλητικό ύφος που φαινόταν να έχουν οι DeadSec στην ελάχιστη παρουσία τους στο πρωτότυπο παιχνίδι, εδώ επικρατεί εξ ολοκλήρου η νοοτροπία San Fran. Ένας αυτιστικός, ο Josh, που είναι ύπουλα αστείος, η Sitara, η σοβαρή της υπόθεσης, με ακλόνητη ιδεολογία και…υπεύθυνη για την αισθητική της ομάδας, ο Wrench με κράνος που “μοιράζει” emoji έχουν αποφασίσει ότι ο κόσμος είναι πρόβατα που πρέπει να ξυπνήσουν, η συλλογή δεδομένων είναι άδικη και καταπιεστική για την ανθρώπινη ελευθερία, άρα…επανάσταση.
Πάει ο μουντός χαρακτήρας του Chicago, πάει φυσικά και ο Aiden Pierce που είχε ξεχωρίσει ως απολύτως παράλογη προσωπικότητα. Τη θέση τους παίρνει το Bay Area του San Francisco και ο Marcus Holloway.
Το ύφος είναι τόσο φωτεινό και πολύχρωμο όσο η πόλη στην οποία λαμβάνει χώρα το παιχνίδι. Για την ακρίβεια, τόσο φωτεινό που μπορεί να φτάνουμε και στο άλλο άκρο σε σχέση με τον προηγούμενο τίτλο. Οι αναφορές σε ποπ κουλτούρα είναι ασταμάτητες, σε πολλές περιπτώσεις θετικό το φαινόμενο αυτό, και εκτείνονται ακόμη και σε αποστολές, όπως εκείνη στην οποία κλέβουμε το ανάλογο του K.I.T.T. από φυλασσόμενη έκταση κινηματογραφικού studio. Τα δάνεια και οι έμμεσες αναφορές σε πραγματικά φαινόμενα και περιστατικά δίνουν και παίρνουν, με τους ενδιάμεσους διαλόγους μεταξύ της ομάδας να αφιερώνονται πότε σε geek outs και πότε σε αμπελοφιλοσοφίες τύπου “I can’t wait to finally wake people the fuck out”. Τα πρώτα διασκεδάζουν, τα δεύτερα εκνευρίζουν διότι τάζουν ιδέες που δεν αποκτούν ποτέ υπόσταση. Αυτή είναι μια αδυναμία που παραμένει από το πρώτο παιχνίδι.
Ώρα για λίγο παιχνίδι με τα gadgets που έχει στη διάθεσή του ο πρωταγωνιστής.
Η δομή της περιπέτειας δεν βοηθά άλλωστε. Στην αέναη προσπάθεια για “ελευθερία”, το Watch Dogs 2 αφήνει τον παίκτη να διαλέξει τις δραστηριότητες στις οποίες προτιμά να εστιάσει ανά πάσα στιγμή (λογικό), αλλά το ίδιο ακριβώς ισχύει με πολλαπλά πάντα διαθέσιμα main missions. Αυτό σημαίνει ότι η κεντρική ιστορία δεν μπορεί να έχει συγκεκριμένη δομή και πορεία, γεγονός που, αναμενόμενα, κρατά πίσω τους χαρακτήρες. Για αυτό και η επιμονή σε γενικότητες ή προσκλήσεις σε ομαδικές δραστηριότητες αμέσως μετά από μια αποστολή με άπειρα θύματα και καταστροφή. Μπορεί να μην υπάρχουν towers α λα Assassin’s Creed, αλλά, open world game της Ubisoft γαρ, ο χάρτης είναι πραγματικά γεμάτος με δραστηριότητες. Kart racing, drone racing, κρυμμένα χρήματα, καταστήματα με εξαντλητικές επιλογές ρούχων και πολλά άλλα γεμίζουν το χάρτη και κάνουν ευτύχημα τη δυνατότητα φιλτραρίσματος για όποτε πρέπει να μπουν κάποια πράγματα σε σειρά. Οι μετακινήσεις γίνονται φυσικά επί τροχών αλλά και με fast travel, άρα όσοι καταλήγουν να πλήττουν σε open world λόγω του αιωνίου πέρα-δώθε, μπορούν να πάρουν μια ανάσα. Με το fast travel αποφεύγεται και η πολλή οδήγηση που εξακολουθεί να είναι περίεργη αλλά ανάξια αναφοράς. Άλλωστε τα open world games έχουν χαρακτηριστικά, παραδειγματικά ακόμη, κακά σε τέτοια θέματα και κανείς ποτέ δεν εκπλήσσεται. Αν είναι να προτιμήσετε κάτι, στραφείτε προς τις μηχανές πάντως. Η δομή των ίδιων των αποστολών, θεματικά τουλάχιστον, δεν παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία. Στην πράξη όμως είναι ξεκάθαρα ανώτερη αυτήν τη φορά, αφού αφήνει όντως περιθώρια για διαφορετικές προσεγγίσεις. Για να σιγουρευτούμε παίξαμε την αρχή του παιχνιδιού με τελείως διαφορετικό τρόπο σε σχέση με προηγούμενο hands on στο ανάλογο τμήμα. Χωρίς να φτάνει ποτέ σε επίπεδα Hitman, όπως είναι λογικό άλλωστε, η Ubisoft Montreal αφήνει πολλά ανοιχτά σε κάθε αποστολή. Και αυτό είναι πλέον εφικτό χάρη στις μεγάλες αλλαγές στο hacking, τη νέα έμφαση σε stealth αντί σε μίνι ολοκαυτώματα, αλλά και στα νέα εργαλεία που έχει στη διάθεσή του ο παίκτης.
Η τεχνητή νοημοσύνη φροντίζει να αναγκάσει τον παίκτη να φερθεί διαφορετικά. Είναι ασταθής, με τη λογική ότι υπερβάλλει σε κάθε ευκαιρία. Είναι εύκολο να γίνει αντιληπτός ο παίκτης από μεγάλες αποστάσεις, πράγμα που σημαίνει ότι καλούνται ενισχύσεις. Οι ενισχύσει φτάνουν σε κωμικά άκρα, όπως στο να εμφανίζονται άμεσα αυτοκίνητα με οπλισμένους, ακόμη και έξω από τεράστιο οικόπεδο στην καρδιά του οποίου μπορεί να βρίσκεται ακόμη ο παίκτης που, σε μάχη, δεν έχει και ιδιαίτερες αντοχές. Φύγατε από το χώρο της αποστολής για να γλιτώσετε; Η ιδιωτική ασφάλεια δεν συγκινείται. Σας κυνηγά σαν να είναι η αστυνομία και να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στην περιοχή. Σε κοντινές αποστάσεις οι απανταχού φύλακες πλευροκοπούν αρκετά οργανωμένα οπότε απαιτούν πάντα προσοχή. Μερικές φορές όχι όμως. Σταθήκαμε στην έξοδο προς μπαλκόνι, με συναγερμό, είδαμε όλη την ασφάλεια να ανεβαίνει στον πάνω όροφο για να μας βρει, να κάνει σκούπα στο χώρο αλλά να βγαίνουν ένας-ένας οι φύλακες έξω, οπότε και κάναμε stealth takedown. Στο τέλος είχαμε ένα βουνό από κορμιά να μπλοκάρουν την πόρτα και τους υπόλοιπους φύλακες α) να μη μαθαίνουν και β) μετά από λίγη ώρα να ανακοινώνουν ότι τελικά δεν βρήκαν τίποτα και να επιστρέφουν στα πόστα τους. Δεν συμβαίνουν συχνά κάτι τέτοια, αλλά παραμένουν εφικτά.
Η προσοχή εξακολουθεί να είναι υποχρεωτική και κίνητρο για καλό σχεδιασμό και έμφαση στο hacking. Προστίθενται αρκετές δυνατότητες, χωρίς να εκλείπουν οι γνωστές. Η δυνατότητα για εν κινήσει hack αυτοκινήτων για να αναγκαστούν να στρίψουν απότομα ή να πέσουν στα φρένα είναι μεγάλη βοήθεια στα αυτοκινητοκυνηγητά και μάλλον λογικότερη επιλογή. Επιτρέπεται η χρήση βιομηχανικών οχημάτων που με τη σειρά τους δημιουργούν αντιπερισπασμούς, διευκολύνουν το platforming ή απλά πατούν αντιπάλους εφόσον χρειαστεί. Από τις καλύτερες στιγμές του παιχνιδιού είναι η χρήση ενός οχήματος για να μπλοκαριστεί η ορατότητα των εχθρών σε ένα επίπεδο, για να γίνει η προσέγγιση άλλου ορόφου και είσοδος από εκεί.
Φυσικά και υποστηρίζεται η μέθοδος Rambo (ή Aiden) αλλά, απλά κάνετε τη ζωή σας δύσκολη και σίγουρα λιγότερο ενδιαφέρουσα. Ειδικά δε όταν είναι πάντα πρόχειρα δύο drones: ένα εδάφους με δυνατότητα άλματος αλλά και βραχίονα για manual hacks όπως και ένα ιπτάμενο που δεν ξέρει μεν από hacking ξέρει όμως από αναγνώριση στόχων και delivery εκρηκτικών σε στόχους. Με συνδυασμό των δύο ο Marcus μπορεί συχνά να μείνει εκτός της επικίνδυνης περιοχής, οκλαδόν, και να κάνει τη δουλειά του εξ αποστάσεως. Με περάσματα μέσα από γρίλιες (και πάλι απαιτείται stealth αφού οι εχθροί διαλύουν μονομιάς drone αν το πάρουν είδηση - και ειδικά το jumper το βλέπουν εύκολα - οι αποστολές μετατρέπονται σε γρίφους ουσιαστικά. Σε άλλες περιπτώσεις όλα είναι σχεδιασμένα ώστε να απαιτείται η φυσική παρουσία του ήρωα σε καίρια σημεία, οπότε δεν γίνονται πάντα όλα αθόρυβα. Άπαξ και εμφανιστεί ο Marcus το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να αφήσετε αναίσθητους τους πάντες πριν κινηθείτε με την ησυχία σας και πριν, εννοείται, καλέσει κάποιος ενισχύσεις.
Η δομή των ίδιων των αποστολών, θεματικά τουλάχιστον, δεν παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία. Στην πράξη όμως είναι ξεκάθαρα ανώτερη αυτήν τη φορά, αφού αφήνει όντως περιθώρια για διαφορετικές προσεγγίσεις.
Με hacking στο τηλέφωνά τους, αποσπάται η προσοχή για λίγο, διάφοροι ηλεκτρικοί πίνακες λειτουργούν ως αντιπερισπασμοί ή ακόμη και παγίδες που ηλεκτρίζουν τους περίεργους κ.λπ. Οι μεταπηδήσεις μεταξύ καμερών επιστρέφουν και, όταν δεν απαιτείται φυσική παρουσία (του Marcus ή του jumper) ανοίγουν το δρόμο για hacks εξ αποστάσεως, την ανάκτηση κλειδιών και πληροφοριών. Όλα αυτά αλλάζουν, βελτιώνουν ουσιαστικά, το χαρακτήρα του παιχνιδιού, μέχρι να ξεπεραστούν κάποια όρια. Αντί για XP, οι παίκτες μαζεύουν followers με τα κατορθώματά τους. Όταν πιάνεται στόχος μοιράζονται research points, δηλαδή skill points. Η όλη ιδέα εξηγείται στον κόσμο του παιχνιδιού πιο λογικά από όσο περιμένει κανείς. Followers είναι εκείνοι που ουσιαστικά δίνουν πρόσβαση στους πόρους της συσκευής τους κατεβάζοντας την εφαρμογή DeadSec. Γίνονται μέρος του botnet χωρίς να παραδίδουν προσωπικά στοιχεία. Και κάπως έτσι δικαιολογείται και το ύφος πολλών αποστολών που μοιάζουν περισσότερο με marketing stunts παρά με μάχη κόντρα στους έχοντες. Πρέπει να εξασφαλιστούν εκείνα τα μάτια του κόσμου που λέγαμε στην αρχή. Με αρκετά skill points, οι δυνατότητες που εξασφαλίζονται για τα drones όμως, όντως ξεπερνούν κάποια όρια, και καταλήγουν ικανές να σπάσουν τη λογική πολλών αποστολών, άρα να ακυρώσουν και την ανάγκη για stealth.
Η λογική είναι κάτι που λείπει γενικότερα, πράγμα που φαίνεται και κατά την περιήγηση στην πόλη του San Francisco. Είναι πιο άδεια και ανούσια από όσο μπορεί να φαίνεται σε πρώτη φάση, δεν προσαρμόζεται πραγματικά στα τεκταινόμενα, ενώ πολλές φορές οι NPCs κάνουν και τελείως παράλογες επιλογές. Κλέβετε αυτοκίνητο και σε βλέπει κάποιος; Καλεί την αστυνομία όσο ασχολείστε ακόμη με την κλειδαριά. Πατάτε άνθρωπο ή διαλύετε κολόνες; Ε εντάξει. Δεν υπάρχει και βιασύνη. Μια σχετική απογοήτευση μένει και από το multiplayer, για καλό λόγο όμως. Με το seamless multiplayer ενεργό εμφανίζονται τυχαία άλλοι παίκτες που μπορείτε να βοηθήσετε ή να σαμποτάρετε. Αντίστοιχα εμφανίζονται παίκτες που το έχουν παρακάνει, η αστυνομία δεν μπορεί να βγάλει άκρη μόνη της και καλεί και παίκτες για το κυνηγητό. Και ξεκινά ένας χαμός που μπορεί να ενταθεί κι άλλο αφού μπορούν να εμφανιστούν κι άλλοι παίκτες είτε για να βοηθήσουν τον πρώτο παίκτη να ξεφύγει είτε την αστυνομία να τον πιάσει. Όλα αυτά είναι προαιρετικά βέβαια, άρα πιο φιλικά σε σχέση με τα παλιά Invasions. Το καλύτερο σημείο είναι τα co-op missions που, δυστυχώς, είναι μια χούφτα μόνο. Η δυνατότητα για συνεννόηση αλλάζει τελείως τα πλάνα, με απλά σενάρια, με έναν παίκτη να παρατηρεί το χώρο με drone και να καθοδηγεί τον άλλον να δείχνουν πιθανότητες για πολύ καλύτερα πράγματα που δυστυχώς δεν εξερευνώνται αυτήν τη φορά.
Το Watch Dogs 2 είναι γεμάτο. Πολύ γεμάτο. Ταυτόχρονα, δεν έχει ουσιαστική κατεύθυνση, παρότι καταφέρνει να είναι θετικό βήμα για τα open world games της Ubisoft που, για πολύ καιρό παρέμειναν στάσιμα, ελεώ εμμονής με το Assassin’s Creed. Μηχανικά και τεχνικά το Watch Dogs βελτιώνεται αισθητά. Διατηρεί όμως και κάποιες ατυχείς παραδόσεις, όπως την ανικανότητα διαχείρισης ενός πολύ ενδιαφέροντος θέματος, την αδιάφορη έως κακή δομή της όποια ιστορίας, όλα σε βαθμό που συχνά μένουν πίσω ακόμη και από άμυαλα κινηματογραφικά blockbusters. Η βελτίωση του παιχνιδιού πάντως μπορεί να είναι αφορμή για Watch Dog 3 σε 2 με 3 χρόνια από σήμερα, που, ίσως, κάνει επιτέλους τα βήματα που θα δικαιώσουν την αρχική ιδέα για το franchise. Για την ώρα, οι πωλήσεις δείχνουν ότι το Watch Dogs 2 πληρώνει αναδρομικά τις αμαρτίες του πρώτου τίτλου. Και το αστείο είναι ότι, αυτήν τη φορά, η Ubisoft δεν “πείραξε” τα γραφικά όταν προωθούσε το παιχνίδι. Αλλά αυτά έχει η αγορά. Κάποια πράγματα λειτουργούν με διαφορά φάσης.
Πολυ ευστοχο το Hipster Overload :) Πιστευω οτι σαν παιχνιδι θα αξιζει να ασχοληθει κανεις μολις η τιμη του πεσει -συντομα κιολας- στα 15-20 ευρω.
To πρώτο watchdogs το είχα πάρει λίγο πιο κάτω από 20 ευρώ,το ίδιο θα γίνει και με αυτό.Και θα είναι όλα μια χαρά!
Δεν πάει και για παιχνίδι της χρονιάς, αλλά είναι ενα καλό παιχνίδι να περάσεις όμορφα την ώρα σου...
Οτι ειπε ο OSjohnFP7...καλο παιχνιδι αλλα για αργοτερα
Πολύ κρίμα που δεν απέκτησε το Watch Dogs 2 τη δυναμική που θα ήθελε το κοινό του.
πολυ καλη συνεχεια για το παιχνιδι αλλα οπως ειπαν κ τα παιδια παραπανω..οταν πεσει η τιμη..