Τα objectives των αποστολών περιορίζονται στο να εξολοθρεύσουμε κάποιον στόχο, πρόσωπο ή asset του καρτέλ, να προστατέψουμε κάποιον NPC από κύματα εχθρών ή να βγάλουμε από τη μέση αυτοκινητοπομπές και να κερδίσουμε resources για όφελος μας.
Οι NPCs είναι αδιάφοροι και δεν έχουν να πουν και πολλά μιλώντας τόσο για τον εγχώριο πληθυσμό όσο και για τους αντιπάλους που αποτελούν το καρτέλ που καλούμαστε να βγάλουμε από τη μέση. Τα quests, είτε αφορούν στο κυρίως campaign είτε όχι, είναι επαναλαμβανόμενα, συνεπώς ο χάρτης καταλήγει γεμάτος με δραστηριότητες. Ο αριθμός αυτών μπορεί να εντυπωσιάζει κατά την πρώτη ώρα παιχνιδιού, όμως δεν αρκεί για να συγκρατήσει το ενδιαφέρον μας, τουλάχιστον όχι όσο παίζουμε μόνοι μας.
Σε αντίθεση με άλλες απόπειρες, το Wildlands συνειδητά δεν ντύνεται με τη σοβαροφάνεια που διακατέχει τα Assassin’s Creed, ή ακόμα και τα Watch Dogs.
Τα objectives των αποστολών περιορίζονται στο να εξολοθρεύσουμε κάποιον στόχο, πρόσωπο ή asset του καρτέλ, να προστατέψουμε κάποιον NPC από κύματα εχθρών ή να βγάλουμε από τη μέση αυτοκινητοπομπές και να κερδίσουμε resources για όφελος μας. Διάσπαρτα υπάρχουν και skill points που καλούμαστε να συγκεντρώσουμε τα οποία σε συνδυασμό με τα resources βοηθούν στην αναβάθμιση του χαρακτήρα μας. Το skill tree είναι εντυπωσιακά γεμάτο και απαιτεί πολλές ώρες για να συμπληρωθεί στην ολότητά του. Ενισχύει το χαρακτήρα μας αλλά και τον εξοπλισμό που φέρει προσφέροντας βελτιώσεις όπως μεγαλύτερη εμβέλεια στο drone, τη δυνατότητα για θερμική όραση στα κιάλια κ.λπ.
Επιπλέον, το σύστημα τροποποίησης των όπλων είναι εκτενές, δίνοντας μας τη δυνατότητα να προσθέσουμε στόχαστρα, εκτοξευτήρες χειροβομβίδων και λοιπά καλούδια στα όπλα που ξεκλειδώνουμε όσο ολοκληρώνουμε αποστολές και μεταβαίνουμε σε νέες περιοχές. Θα θέλαμε βέβαια η παραμετροποίηση των όπλων να επηρεάζει περισσότερο τη συμπεριφορά τους, όμως και πάλι ο μηχανισμός είναι εκεί και βοηθά να φέρουμε κάθε όπλο στα μέτρα μας. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι οι βελτιώσεις που αναφέραμε μας βοηθούν, όμως δεν δυναμώνουν υπερβολικά το χαρακτήρα μας, με αποτέλεσμα ανά πάσα στιγμή να μπορούμε να παίξουμε με παίκτη οποιουδήποτε επιπέδου χωρίς να επηρεάζεται ούτε κατ’ ελάχιστο η εμπειρία του co-op ή να θυσιάζεται σε οποιονδήποτε βαθμό η έννοια της συνεργασίας.
Εδώ προκύπτει και η μεγαλύτερη επιτυχία του Wildlands. Παίζοντας με φίλους η αθόρυβη προσέγγιση και η σωστή οργάνωση πριν από κάθε αποστολή αποκτά νόημα και η λογική “Ράμπο” που ενδεχομένως ακολουθούσαμε στο single player λόγω κακής AI συντρόφων και εχθρών δεν προτιμάται. Ακόμα όμως και έτσι σίγουρα είναι πολύ πιο διασκεδαστικό να τα κάνετε όλα λίμπα με φίλους σας, παρά μόνοι σας. Δυστυχώς η νοημοσύνη των εχθρών δεν βελτιώνεται ούτε στο ελάχιστο, όμως η ολοκλήρωση των άπειρων σε αριθμό αποστολών προσφέρει τη ζητούμενη διασκέδαση και με το παραπάνω. Μικρό ρόλο παίζει πλέον και η επαναληψιμότητα των αποστολών, αφού το να τις φέρνουμε εις πέρας με φίλους προσφέρει την απαιτούμενη ικανοποίηση ακόμα και στα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας, ενώ έχουμε και τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε μια αποστολή λίγο ή εντελώς διαφορετικά, ανάλογα με τη διάθεση και την ικανότητα των συμπαικτών μας. Μπορούμε να παίξουμε οποιαδήποτε αποστολή είναι διαθέσιμη σε οποιονδήποτε παίκτη στην ομάδα μας, ακόμα και αν την έχουμε ολοκληρώσει πρωτύτερα. Φυσικά η ανταμοιβή είναι ακόμα περισσότερα XP, σε κάθε περίπτωση, για όλους.
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει κριτική σε τίτλο της Ubisoft χωρίς αναφορά στο online τμήμα του, όμως μετά χαράς διαπιστώσαμε ότι στο Wildlands όλα λειτουργούν ρολόι. Η μεταφορά μας από single player σε instance κάποιου άλλου παίκτη έγινε σε κάθε περίπτωση ομαλά και σωστά, χωρίς προβλήματα lag ή οποιουδήποτε είδους αποσυνδέσεις. Μιλώντας δε για το τεχνικό τομέα, το Wildlands, σε σημεία, εντυπωσιάζει. Η λεπτομέρεια που έχει δοθεί στο σχεδιασμό της Βολιβίας είναι εκπληκτική, και η ποιότητα των γραφικών του περιβάλλοντος αγγίζει ό,τι καλύτερο έχουμε αντικρίσει σε τίτλο open world, με ένα ελαφρύ pop in στην έκδοση του PlayStation 4 που είχαμε διαθέσιμη. Ο σχεδιασμός των NPCs από την άλλη δεν ξεχωρίζει.
Το σύστημα τροποποίησης των όπλων είναι εκτενές, δίνοντας μας τη δυνατότητα να προσθέσουμε στόχαστρα, εκτοξευτήρες χειροβομβίδων και λοιπά καλούδια στα όπλα που ξεκλειδώνουμε όσο ολοκληρώνουμε αποστολές και μεταβαίνουμε σε νέες περιοχές.
Η μετάβαση από ένα σκοτεινό υπόγειο στον έξω χώρο, μέρα μεσημέρι, τυφλώνει, όπως και στον πραγματικό κόσμο, ακόμα και χωρίς τη χρήση HDR. Ο στόχος των 1080p/30 επιτυγχάνεται στις περισσότερες των περιπτώσεων στην έκδοση του PlayStation 4, με σπάνια frame drops που βλέπουμε κυρίως σε απαιτητικά σημεία με πολλαπλά εφέ να βαραίνουν τη μηχανή γραφικών, όπως για παράδειγμα πολλές εκρήξεις επί της οθόνης. Κάποια bugs υπάρχουν, για παράδειγμα πετύχαμε λίγες φορές κάποιο αυτοκίνητο μπροστά μας να εξαφανίζεται και να εμφανίζεται εκ νέου λίγα μέτρα παραπέρα, όμως δεν βλάπτουν σε καμία περίπτωση την εμπειρία. 
Τα textures που ντύνουν τα δέντρα, τα κτίρια και τα οχήματα είναι αρκετά λεπτομερή. Η βροχή πέφτει με φυσικό τρόπο και δίνει διαφορετική υφή στην άσφαλτο ή στο χώμα, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια επίπτωση στην οδήγηση των οχημάτων, η οποία είναι ικανοποιητική αν μιλάμε για αυτοκίνητα και μηχανές. Τα εναέρια οχήματα από την άλλη θέλανε λίγη παραπάνω δουλειά μιας και κινούμενοι με το ελικόπτερο ή το αεροπλάνο είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιήσουμε κάποιον ελιγμό ακριβείας, για παράδειγμα να ακολουθήσουμε κάποιον στόχο που κινείται στο έδαφος.
Το Tom Clancy’s Ghost Recon Wildlands πετυχαίνει εν μέρει το στόχο του. Η ενασχόλησή μας σε single player καταλήγει, δυστυχώς, βαρετή λόγω του τετριμμένου σχεδιασμού των αποστολών αλλά και του αδιάφορο συνδυασμού σεναρίου και αντιπάλων. Αντίθετα, αν προσθέσουμε στην εξίσωση δύο-τρεις συμπαίκτες, οι παραπάνω αδυναμίες του κρύβονται μέσα στον άπειρο αριθμό αποστολών και στη διασκέδαση που προσφέρουν οι βόλτες στην εικονική Βολιβία. Υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί να απασχολήσει ένα party για πολλές ώρες και να προσφέρει, αυτό που εν τέλει αποτελεί και αυτοσκοπό στα videogames, αγνή διασκέδαση.
Χμ......