Το sequel του The Division κυκλοφόρησε πέρσι από την Ubisoft και αποτέλεσε μια κυκλοφορία αρκετά βελτιωμένη, στα περισσότερα σημεία της, σε σχέση με τον αρχικό τίτλο. Χωρίς να γλιτώνει τα στραβοπατηματα, αν κάτι γινόταν ξεκάθαρο ήταν ότι η Ubisoft είχε ακούσει το feedback των παικτών. Ολοκληρώνοντας το campaign του The Division 2, ένα μεγάλο παράπονο έμενε για την Washington. Όχι ως σκηνικό απαραίτητα, αφού η μαεστρία με την οποία η Ubisoft σχεδιάζει κόσμους δεν αφήνει περιθώριο για πολλά παράπονα. Μα για το πόσο πιο απλωμένη ήταν, σε σχέση τουλάχιστον με το περισσότερο κλειστοφοβικό Manhattan του πρώτου τίτλου. Και εδώ έχουμε μια σεναριακή επιστροφή στην πόλη της Νέας Υόρκης. Μπορεί τα χιόνια να έχουν λιώσει πια, ωστόσο για ακόμα μια φορά μάς παρουσιάζεται μια καλοσχεδιασμένη περιοχή της Νέας Υόρκης, που τοποθετείται κοντά στο Liberty Island.
Στόχος μας στη νέα περιοχή είναι να εξοντώσουμε τον Aaron Keener, έναν rogue agent, ο οποίος έχει ως στόχο να καταλάβει την ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης. Για να το κάνουμε αυτό, μετά τη μετάβασή μας στην περιοχή του expansion, πρέπει να ανακαλύψουμε τα κρησφύγετα των τεσσάρων υπαρχηγών του. Όσον αφορά το gameplay, οι μηχανισμοί παραμένουν ίδιοι σε σχέση με τους δύο προηγούμενους τίτλους. Ο εξοπλισμός όμως που είχαμε συγκεντρώσει μετά το endgame του πρώτου τίτλου είναι συγκριτικά πιο αδύναμος, ακόμα και σε σχέση με τα κοινά όπλα που θα συναντήσουμε τις πρώτες δύο ώρες κατά την επιστροφή μας στη Νέα Υόρκη. Η ανάγκη λοιπόν για χρήση νέων τακτικών και όπλων κρίνεται απαραίτητη, ενώ κατά τη διάρκεια του νέου campaign αποκτούμε και νέα skills κάθε φορά που εξοντώνουμε έναν εκ των τεσσάρων υπαρχηγών. Μας πήρε περίπου οκτώ ώρες να φτάσουμε στο ξεκλείδωμα της τελευταίας αποστολής του expansion και, έπειτα, παράλογα πολλές προσπάθειες να την ολοκληρώσουμε. Βλέπετε, όσον αφορά το gameplay η Ubisoft Massive αδυνατεί να παράσχει στους αντιπάλους μας κάτι που -έστω μοιάζει- με τεχνητή νοημοσύνη, οπότε καταφεύγει ξανά σε περίεργες λύσεις. Οι εχθροί που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε έρχονται κατά κύματα, συνήθως από μια κατεύθυνση, και παρελαύνουν στα ανοικτά για να τους πυροβολήσουμε. Χωρίς κανενός είδους κάλυψη ή σκέψη στον τρόπο που εκτελούν τις μεταβάσεις τους, μόνο τους στήριγμα αποτελεί το παράλογα μεγάλο health pool. Βρεθήκαμε στη θέση να αδειάσουμε ολόκληρο γεμιστήρα exotic LMG τύπου M60 (100 σφαιρούλες σαν να λέμε), με «σωστό» damage για τα level των εχθρών και αυτοί πρόλαβαν και να επιβιώσουν και να καλυφθούν πίσω από εμπόδιο στην άλλη άκρη του δωματίου. Συνηθισμένη τακτική επίσης το να κάνουν spawn και πίσω μας, από δωμάτια που έχουμε προηγουμένως «καθαρίσει», καταστρέφοντας οποιοδήποτε υπόνοια στρατηγικής στο κατά τα άλλα tactical shooter της Ubisoft.
Φυσικά η αύξηση της δυσκολίας επιτυγχάνεται, όμως κοστίζει στο The Division την ταυτότητά του. Οι στενοί χώροι της Νέας Υόρκης είχαν τη δυναμική να προσφέρουν πολύ περισσότερη τακτική στην απογοητευτικά άμυαλη μάχη. Και όλοι αυτοί οι μηχανισμοί που δυσκολεύουν, πολλαπλασιάζονται στην περίπτωση της προσωποποιημένης αποστολής του Aaron Keener, που περισσότερο raid θυμίζει παρά κανονική αποστολή. Υπήρχε δε πρόταση από την Ubisoft να προσπαθήσουμε να παίξουμε μόνοι μας για να διαπιστώσουμε τη δουλειά που έχει γίνει στο σενάριο. Αντιφατικό μιας και οι αποστολές των τεσσάρων υπαρχηγών ολοκληρώνονται υπερβολικά δύσκολα καθαυτό τον τρόπο, ενώ, ακόμα και έτσι, η εξέλιξη του σεναρίου είναι σχεδόν μηδενική. Γνωρίζουμε βέβαια το παρελθόν του εκάστοτε υπαρχηγού κατά τη διάρκεια της αποστολής και (περίπου) τους λόγους που έχει γίνει rogue, όμως η εξέλιξη στο συνολικό σενάριο παραμένει μικρή. Πρόκειται για απόρροια του σχεδιασμού της ομάδας ανάπτυξης να δώσει στους παίκτες την επιλογή να προσεγγίσουν τους υπαρχηγούς με όποια σειρά θέλουν.
Φτάνοντας στον Aaron Keener, δοκιμάσαμε δύο φορές και, πραγματικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να προτιμήσουμε τη μοναχική προσέγγιση. Η δυσκολία του τίτλου αυξάνεται εκθετικά, θυμίζοντας περισσότερο raid σε MMORPG παρά τελική αποστολή σε third person action shooter, με τους μηχανισμούς που αναλύσαμε προηγουμένως να χρησιμοποιούνται στον υπερθετικό βαθμό. Εκεί τουλάχιστον έχουμε όντως σεναριακή εξέλιξη, αφού πλέον βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον κύριο λόγο για τον οποίο ήρθαμε στην Νέα Υόρκη, όμως και πάλι η κατάληξη είναι προβλέψιμη. Τα… ασταμάτητα και φτηνά τρικ με το respawn των αντιπάλων φτάνουν στην κορύφωσή τους με τη χρήση drones, ενώ ξεδιάντροπα υπάρχουν στιγμές που ο κύριος εχθρός παραμένει άτρωτος, για πάνω από ένα λεπτό, κατά τη διάρκεια της τελική μάχης, χωρίς προφανή λόγο. Τουλάχιστον διαπιστώσαμε πως, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του, το The Division 2 παραμένει πανέμορφο τεχνικά και σταθερό στο δικτυακό κομμάτι, ενώ δεν αντιμετωπίσαμε και θέματα με το matchmaking στις αποστολές του expansion, πιθανότατα λόγω της πρόσφατης κυκλοφορίας του.
Δεν είναι κακό πακέτο επέκτασης το Warlords Of New York. Προσθέτει περιεχόμενο που δύναται να διαρκέσει, έστω και με τον τρόπο που το καταφέρνει αυτό, περίπου 12 με 15 ώρες. Για μια παρέα ή κάποιον που του άρεσε το δεύτερο μέρος αποτελεί σίγουρα μια καλή επένδυση. Όμως η αδυναμία του AI να δείξει έστω και εκλάμψεις τακτικής και το προβλέψιμο τελικά σενάριο κατορθώνουν να τονίζουν ακόμα περισσότερο τις αδυναμίες της συνταγής.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity