Ο έρωτας για τα tennis games είναι σαφές ότι ξεκινά για οποιοδήποτε άτομο της δεκαετίας των δεύτερων -άντα με το Pong. Μετά κάνει πέρασμα από όλες τις κονσόλες της ιστορίας, με εξαιρετικά, μέτρια ή λιγότερο καλά αποτελέσματα, για να καταλήξει στη δύση της προηγούμενη (πια) γενιάς, με ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Παιχνίδια που παρά την τεχνολογία τους και την ομορφιά τους, είναι λιγότερο, πολύ όμως λιγότερο, διασκεδαστικά από το Pong. Γίνεται; Και όμως γίνεται.
Κάποιοι μπορούν ίσως να πουν ότι η σειρά ΑΟ Tennis ήταν από μέτρια έως ανεκτή. Ο γράφων δεν ανήκει ούτε σε αυτούς, αλλά εδώ, ακόμα χειρότερα, έχουμε να κάνουμε με την ακόμα χειρότερη σειρά Tennis World Tour και ο πρώτος τίτλος, είχε δείξει τον δρόμο, προς τον γκρεμό. Τι πετυχαίνει λοιπόν ο δεύτερος τίτλος σε σχέση με τον πρώτο; Να βελτιώσει αρκετά πράγματα, να κάνει πιο σαφή άλλα και να είναι σίγουρα ομορφότερο. Τι δεν πετυχαίνει; Να φτιάξει παιχνίδι που παίζεται. Και κυριολεκτούμε. Ξεκινάτε λοιπόν και φυσιολογικός πρώτος προορισμός, ειδικά αν ξέρετε τι παίζει με το είδος των tennis games, είναι το tutorial για να μάθετε τα «χούγια» του παιχνιδιού. Η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν ευχάριστη, ο τίτλος είχε και εξαιρετικά μενού και καλούς χρόνους φόρτισης και υπέροχη μουσική, που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από εξαιρετικές δουλειές άλλων αθλητικών τίτλων του παρελθόντος (λέγε με FIFA). Επίσης το ρόστερ παικτών και παικτριών είναι βελτιωμένο και περιέχει και τα τέρατα του αθλήματος και τον δικό μας Τσιτσιπά, με συμπαθή ομοιότητα. Και μπαίνετε στο tutorial και ξεκινάτε. Όσο έχουμε να κάνουμε με την κίνηση, τα πράγματα είναι καλά. Το σερβίς είναι λίγο πιο ζόρικο, αλλά βιώσιμο και έρχεται η ώρα να στείλετε χτυπήματα στο απέναντι τερέν. Λυπάμαι, χάσατε.
Αν δεν βάλετε κάποια κατεύθυνση και -ίσως- πετύχετε τη δύναμη, το μπαλάκι -που είναι μυστηριωδώς δυσδιάκριτο για τίτλο του είδους- ενδέχεται να καταλήξει εντός πεδιάς στο τερέν του αντιπάλου. Αν κάνετε το λάθος να βάλετε κατεύθυνση, η τύχη και οι υποθέσεις τελείωσαν: 19/20 το μπαλάκι θα φύγει έξω. Αρχικά θα νομίσετε ότι, πιθανώς, να είστε άχρηστοι. Δεν είστε. Και άντε, έγινε το θαύμα και περάσατε το tutorial, δαμάσατε το θεριό και πήγατε τη μπάλα εκεί που σας ζητούσε. Με ανανεωμένη αυτοπεποίθηση (not) ξεκινάτε το career mode. Αφού περάσετε έναν παντελώς αδιάφορο και εξαιρετικά ξεπερασμένο editor για να φτιάξετε τον παίκτη σας ή την παίκτριά σας, ξεκινάτε. Κάθε μήνα επιλέγετε μια δραστηριότητα που μπορεί να είναι προπόνηση, τουρνουά κ.λπ. Και ξεκινάτε. Και έρχεται ο πρώτος αγώνας. Και η μόνη πιθανότητα να πάρετε πόντο είναι να κάνει κάποιο λάθος ο αντίπαλος ή από κάποιο τερτίπι της τύχης που έκανε τα άστρα να ευθυγραμμιστούν με το χτύπημα σας.
Αντιλαμβάνεστε ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για single player, όταν περίπου δεν μπορείτε να παίξετε, ή για να το καταφέρετε πρέπει να γίνετε κάτι μεταξύ γκουρού και ταχυδακτυλουργού. Μπορούμε να μιλήσουμε όμως για multiplayer είτε καναπεδάτο, είτε online. Το δεύτερο μάλιστα έχει και απροβλημάτιστους χρόνους σύνδεσης, δεν έχει lag και, μαντέψτε, μπορείτε να παίξετε γιατί έχοντας και οι δύο αντίπαλοι ικανότητες θνητού, μπορεί να γίνει ένα σοβαρό ματς και να σταματήσουν να σας σπάνε συνεχώς τα νεύρα, χωρίς να μπορείτε να κερδίσετε game, που να παίζετε εσείς με τον Federer και ο αντίπαλος με τη ογδοντάχρονη θεία σας. Θα κερδίσει η θεία.
Τι αλήθεια να πούμε ως κατακλείδα για ένα παιχνίδι, που ουσιαστικά δεν παίζεται; Που δεν επιτρέπει στον παίκτη να χαρεί το πανέμορφο άθλημα του tennis; Ειλικρινώς τίποτα, παρά να συλλογιστούμε με νοσταλγία την εκπληκτική σειρά Top Spin και το υπέροχο Virtua Tennis των προηγούμενων γενεών. Και να κλάψουμε.
Για να καταλάβουμε πόσο next gen είναι το game. Ο δημιουργός σε συνέντευξή του δήλωσε ότι βασικά παίζουμε μια beta. Πιέστηκαν να βγει όπως όπως αλλά για να ολοκληρωθεί ήθελε δύο χρόνια και να περιμένουμε να βγει το 3. Τραγελαφικές καταστάσεις. Κρίμα για όσους το πήραν full price.
Φαντάζομαι Σεπτέμβρη του 20 δεν φιλοτιμήθηκαν να στείλουνε ριβιου code και δοκιμάστηκε απλά απο πλας...Καλά τους ξηγηθήκατε :p
Στα αρνητικά για μένα αρκούσε ενα "τραγικό σπορ" !!!