Και τα αποτελέσματα είναι…ανάμικτα. Αφού ο Bowser απαγάγει την Princess Peach (τι άλλο;) και ισοπεδώσει το Mushroom Kingdom, ο Mario αποφασίσει να σώσει την κατάσταση για πολλοστή φορά και μάλιστα πριν από τον παίκτη. Η εφαρμογή διατίθεται δωρεάν και ο καθένας μπορεί να παίξει τα τρία πρώτα επίπεδα και ένα boss fight, καθώς και να δοκιμάσει και άλλες παράπλευρες δραστηριότητες. Ύστερα, αν θέλει να αποκτήσει πρόσβαση σε ολόκληρο το παιχνίδι, καλείται να πληρώσει 10 ευρώ. Πολύς ο λόγος για το “εξωπραγματικό” της τιμής για τα δεδομένα του mobile gaming, αλλά, αφού δεν πρόκειται έτσι κι αλλιώς να παίξει ρόλο η τιμή στη βαθμολογία και τη γενικότερη αξιολόγηση, ας πούμε τουλάχιστον ότι το άξιο του τιμήματος εξαρτάται, υποτίθεται, από την ποιότητα και τη θελκτικότητα της δουλειάς, όχι από τις παραδόσεις μιας αγοράς που καταποντίζοντας με μανία τις τιμές έχει καταλήξει να δημιουργεί πρόβλημα επιβίωσης σε developers με καλά προϊόντα. Η μία και μοναδική χρέωση λοιπόν εξασφαλίζει πρόσβαση και στα 24 βασικά επίπεδα του λεγόμενου Tour Mode, σε κάμποσα νομίσματα και Rally Tickets.
Το Super Mario Run είναι ο πρώτος τίτλος που αναπτύσσει εξ ολοκλήρου η ίδια, και ο πρώτος τίτλος Mario από την εποχή του Super Mario Galaxy που αναπτύχθηκε υπό το βλέμμα του Shigeru Miyamoto.
Όλα είναι χρήσιμα, αλλά καθετί με τη σειρά του. Το Tour Mode είναι το πιο κλασικό μέρος του παιχνιδιού. Το Super Mario Run, όντας runner game, βάζει τον Mario να τρέχει πανικόβλητος σε κάθε επίπεδο και τον παίκτη να ελέγχει κυρίως τα άλματά του με απλά αγγίγματα στην οθόνη αφής. Υπάρχει μια αναλογική σχέση μεταξύ πατήματος και άλματος. Η μεγαλύτερη διάρκεια της πίεσης σημαίνει και μεγαλύτερο άλμα, ενώ με ένα ακόμη γρήγορο πάτημα ο Mario μπορεί να κάνει τη γνωστή πιρουέτα στον αέρα για να κερδίσει λίγο χρόνο παραπάνω στους αιθέρες. Σε κάθε επίπεδο συναντούμε πλακίδια που κάνουν τον Mario να σταματήσει. Ο ρόλος τους είναι πολύτιμος αφού ο παίκτης μπορεί να πάρει μια ανάσα και να σχεδιάσει τα αμέσως επόμενα βήματά του. Παράλληλα κάποιοι γνωστοί μηχανισμοί αλλάζουν, αφού ναι μεν οι εχθροί αντιμετωπίζονται με προσγειώσεις κατακέφαλα, όταν όμως ο πρωταγωνιστής βρεθεί μπροστά στους κοντύτερους από τους εχθρούς, εκτελεί αυτόματο άλμα για τους υπερπηδήσει. Εκεί χρειάζεται πάτημα του παίκτη ώστε, κατά το άλμα, να προσγειωθεί ο Mario στον εχθρό που βρίσκεται από κάτω του και να τον βγάλει από τη μέση. Είναι μια πτυχή που θέλει συνήθεια διότι είναι αρκετά ξένη σε σχέση με τις νόρμες δεκαετιών που έχει πιθανότητα αφομοιώσει ο μέσος παίκτης.
Η εφαρμογή διατίθεται δωρεάν και ο καθένας μπορεί να παίξει τα τρία πρώτα επίπεδα και ένα boss fight, καθώς και να δοκιμάσει και άλλες παράπλευρες δραστηριότητες.
Μια μικρή αλλά εν δυνάμει σημαντική αλλαγή ακόμη είναι η δυνατότητα του Mario να πιάνεται από την άκρη μιας πλατφόρμας όταν την φτάνει οριακά, αλλά όχι αρκετά ώστε να καταλήξει πάνω της. Με ένα άλμα ακόμη ανεβαίνει αλλά με κόντρα άλμα μπορεί να κινηθεί και προς την αντίθετη από την αυτόματη κατεύθυνση. Επιπλέον, ζωές δεν υφίστανται, power ups πλην μανιταριού δεν υπάρχουν, ενώ καλή επίδοση εξασφαλίζει την ενεργοποίηση του coin rush για συγκέντρωση ακόμη περισσοτέρων νομισμάτων. Το coin rush είναι και μια ευτυχής παρενέργεια του αστεριού πάντως. Αφού δεν υπάρχουν ζωές, τι συμβαίνει όταν “χάνει” κάποιος. Περικλείεται από μια φούσκα και αιωρείται, κινούμενος ανάποδα στο επίπεδο. Με ένα άγγιγμα η φούσκα σπάει, ο Mario πέφτει και συνεχίζει. Δυο φορές υπάρχει αυτό το περιθώριο βέβαια. Το τρίτο πλήγμα γυρνά τον παίκτη στην αρχή του επιπέδου. Αλλαγές σαν αυτές δείχνουν τη θέληση της ομάδας ανάπτυξης να φέρει όντως την κλασική συνταγή στα μέτρα μιας συσκευής που προτάσσει μια μόνο οθόνη αφής στον παίκτη και τίποτα άλλο. Ο σχεδιασμός των επιπέδων από την άλλη υπογραμμίζει τη θέληση της Nintendo να μη χαθεί ο χαρακτήρας της σειράς. Σε αντίθεση με άλλα runner games, τα επίπεδα δεν είναι σχεδιασμένα στην τύχη, γεγονός που εξηγεί και το συγκριτικά μικρό αριθμό τους, ο οποίος, είναι και κάπως παραπλανητικός. Όπως συμβαίνει με κάθε τίτλο Mario, κάτι που γνωρίζουν όσοι έθεσαν ως στόχο ζωής τη συλλογή και του τελευταίου αστεριού, το μόνο εύκολο είναι να φτάσει κάποιος στο τέλος ενός επιπέδου. Όσοι δεν κάνουν κάτι παραπάνω αυτό σε τίτλους της σειράς, τότε είναι δεδομένο ότι θα ξεμείνουν πολύ σύντομα από επίπεδα στο Tour Mode.
Οι υπόλοιποι όμως έχουν μια ιδέα για το τι τους περιμένει. Σε κάθε επίπεδο υπάρχουν αρχικά 5 ροζ νομίσματα, πέραν όλων των υπολοίπων που είναι τοποθετημένα σε σημεία που χρειάζονται λίγο πιο ικανά χέρια. Δεν είναι ανάγκη να τα μαζέψει κάποιος με την πρώτη. Όσα εξασφαλίσει θεωρούνται “πιασμένα” και μπορεί να ξαναπαίξει στο ίδιο επίπεδο μέχρι να μαζέψει το σετ. Και ύστερα συνειδητοποιεί πως είναι ώρα για το σετ των 5 μοβ νομισμάτων, σε ακόμη πιο δύσκολα σημεία και με μικροαλλαγές στη δομή του επιπέδου. Αφού τα καταφέρει και αυτά, είναι ώρα για τα πέντε 5 μαύρα νομίσματα και ένα κύμα αλλαγών στο επίπεδο ακόμη. Το “μαρτύριο” είναι ευπρόσδεκτο για τους φανατικούς της σειράς και δείχνει ότι, ως runner, το Super Mario Run κάθε άλλο παρά άμυαλο είναι, αρκεί βέβαια να έχει κάποιος το σωστό “μικρόβιο”. Οι πιο περιστασιακοί παίκτες δεν προβλέπεται να εκτιμήσουν ούτε το βάθος, ούτε τις απαιτήσεις που έχει το παιχνίδι από τους ίδιους. Κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά προκαλεί ένα πρόβλημα ακόμη για τη γενική εικόνα του παιχνιδιού που μπορεί να σχηματίσει το ευρύ κοινό. Αν είναι παρηγοριά πάντως, μαζέψτε όλα τα σετ νομισμάτων σε κάθε επίπεδο και θα αποκτήσετε πρόσβαση σε μερικά επίπεδα ακόμη. Για να ξεχωρίζετε ακόμη περισσότερο από τους υπολοίπους.
Εκτός από το Tour Mode υπάρχει το Rally Mode, η συμμετοχή στο οποίο απαιτεί την προσθήκη φίλων στη λίστα αλλά και τη χρήση ενός Rally Ticket για κάθε αγώνα, χωρίς να υπάρχει περιθώριο για επαναληπτικό αγώνα, μέσα στην ίδια μέρα, με τον ίδιο φίλο. Οι φίλοι προστίθενται με προκλήσεις, είτε με μήνυμα, είτε μέσω social media και λοιπά, όχι όμως αυτόματα. Οπότε σκεφτείτε κάτι από friend codes με μια ιδέα ευκολίας παραπάνω και έχετε τη σωστή εικόνα. Ξανά στα Tickets όμως. Αυτά συγκεντρώνονται με καθημερινά log in στο παιχνίδι, με πρόοδο στο Tour Mode και με νίκες στο Rally Mode. Συνήθως υπάρχουν αρκετά διαθέσιμα, αλλά η πολύ κακή επίδοση μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. Για αυτό φανταζόμαστε ότι η Nintendo διαθέτει επιπλέον με αντάλλαγμα MyNintendo Coins. Το καλό είναι ότι η συχνή ενασχόληση με το παιχνίδι αποφέρει Coins στο MyNintendo οπότε το όλο σύστημα ανατροφοδοτείται αρκετά καλά.
Το “μαρτύριο” είναι ευπρόσδεκτο για τους φανατικούς της σειράς και δείχνει ότι, ως runner, το Super Mario Run κάθε άλλο παρά άμυαλο είναι, αρκεί βέβαια να έχει κάποιος το σωστό “μικρόβιο”.
Στην πραγματικότητα ο αγώνας μεταξύ των δύο παικτών δεν συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο. Αντίθετα, ο καθένας μπορεί να τρέξει όποτε θέλει και θα δει το ghost του άλλου παίκτη να κάνει κινήσεις που πραγματοποιήθηκαν όντως κάποτε από την άλλη πλευρά. Στα επίπεδα, που μοιάζουν αλλά δεν είναι ακριβώς ίδια με εκείνα από το Tour Mode, στόχος είναι η συγκέντρωση περισσότερων νομισμάτων από τον αντίπαλο αλλά και ο εντυπωσιασμός αρκετών Toads με έξυπνες και όμορφες κινήσεις. Και οι δύο επιδιώξεις είναι σημαντικές αφού χρειάζονται τόσο νομίσματα όσο και Toads για το τρίτο mode που θα μας απασχολήσει σε λίγο. Σε περίπτωση ήττας χάνονται κάποια από τα υπάρχοντα Toads, οπότε υπάρχει και κάποιο ρίσκο στην όλη υπόθεση. Ο παίκτης δεν ελέγχει την επιλογή του επιπέδου, η οποία, με τη σειρά της, καθορίζει το χρώμα των Toads που μπορεί να συγκεντρώσει. Όπως και να έχει, εδώ δεν είναι στόχος η ολοκλήρωση του επιπέδου, αλλά η καλύτερη επίδοση πριν τη λήξη του χρόνου.
Και όλα αυτά δένουν τελικά με το Build Mode που είναι το πιο αδιάφορο μέρος του παιχνιδιού και, ταυτόχρονα, η μεγαλύτερη αγγαρεία. Διέλυσε που διέλυσε το Mushroom Kingdom ο Bowser, ας κάνει και ο Mario ότι γεννήθηκε για να καταλήξει πολιτικός μηχανικός. Ξοδεύει νομίσματα για να αγοράσει κτίσματα που είναι διακοσμητικά, δίνουν πρόσβαση σε mini games ή και σε άλλους χαρακτήρες όπως ο Luigi (η Peach έρχεται με τον τερματισμό του Tour Mode πάντως). Η διαθεσιμότητα των κτιρίων εξαρτάται από το level του παίκτη, που επηρεάζεται κυρίως από τη δραστηριότητά του στο Rally Mode. Η σωστή ανάπτυξη της, αχέμ, πόλης, απαιτεί συγκέντρωση Toads όμως. Άλλωστε για αυτά φτιάχνονται όλα. Χρειάζεται όμως και Toads διαφορετικών χρωμάτων. Η απόλυτη επίδοση σε ένα χρώμα δεν σημαίνει και πολλά από ένα σημείο κι έπειτα. Και κάπου εδώ θυμίζουμε ότι το τι χρώμα τυχαίνει σε κάθε race δεν είναι καθόλου στο χέρι του παίκτη. Λίγο τα Tickets, λίγο το τυχαίο στο χρώμα των Toads, φυτρώνει η σκέψη πως δεν ήταν πάντα σίγουρη η Nintendo ότι δεν θα είναι free to play το Super Mario Run και πως τα πράγματα για αλλού ξεκίνησαν και αλλού κατέληξαν. Η σκέψη αυτή κάνει πιο δυσάρεστο το grind που, στην καλύτερη περίπτωση, αποφέρει επιπλέον χαρακτήρες με ελαφρώς διαφορετικές ιδιότητες και έλεγχο. Όχι όμως τόσο διαφορετικές, όπως συμβαίνει σε άλλους τίτλους Mario, ώστε να έχει νόημα να πάρει κάποιος πατριωτικά το ζήτημα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του παιχνιδιού όμως προκύπτει από το γεγονός ότι η Nintendo εξακολουθεί να μην έχει την πιο γερή σύνδεση με κάποιες σύγχρονες ευαισθησίες ή με το κοινό στο οποίο απευθύνεται, πρόβλημα που δεν προκύπτει από την τιμή του παιχνιδιού, αλλά από την κακώς εννοούμενη προσπάθειά της να αποφύγει την πειρατεία. Έτσι απαιτεί τη σύνδεση με το διαδίκτυο για τη λειτουργία του παιχνιδιού, ακόμη και στο Tour Mode. Για την ακρίβεια, χωρίς σύνδεση δεν ξεπερνάμε ούτε το μενού, όπου απλά μας χαιρετά ένα μήνυμα λάθους, το όνειρο κάθε χρήστη. Ένα παιχνίδι που φτιάχτηκε για να παίζεται με το ένα χέρι, για φορητές συσκευές, αχρηστεύεται στο αεροπλάνο, σε μέρη με κακή κάλυψη, σε tablets χωρίς υποστήριξη για δίκτυο κινητής ή tethering με κάποιο κινητό. Και, ακόμη χειρότερα, το παιχνίδι, για κάποιο λόγο, δεν είναι καθόλου φειδωλό στην κατανάλωση δεδομένων, κάτι που μπορεί να αποτελέσει πραγματικό πρόβλημα για χρήστες καρτοκινητής και συνδρομητές συμβολαίου, ανάλογα με το πρόγραμμα.
Η αποσύνδεση από τα αυτονόητα φαίνεται ακόμη και στην πρώτη έναρξη του παιχνιδιού, αφού διψάει μεν για δεδομένα, αλλά να αντιληφθεί σε ποια χώρα βρίσκεται δεν κάνει τον κόπο και βάζει τον παίκτη να διαλέγει από μια τεράστια λίστα. Για να μην πούμε για τα άπειρα διαδικαστικά βήματα που χρειάζονται την πρώτη φορά, αν και αυτό είναι ευρύτερα ιαπωνικό αμάρτημα στο UX παιχνιδιών και εφαρμογών.
Ένα παιχνίδι που φτιάχτηκε για να παίζεται με το ένα χέρι, για φορητές συσκευές, αχρηστεύεται στο αεροπλάνο, σε μέρη με κακή κάλυψη, σε tablets χωρίς υποστήριξη για δίκτυο κινητής ή tethering με κάποιο κινητό.
Με τα πολλά φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι το Rayman Fiesta Run είναι σημαντικότερο εμπόδιο για το Super Mario Run από την όποια θεωρία του καθενός για την τιμή. Και τίποτα δεν ξεπερνά βέβαια την ανεπανάληπτα λανθασμένη επιλογή για το always online. Όχι τίποτα άλλο, αλλά από τη στιγμή που γίνεται κυρίως για αποτροπή της πειρατείας, καταλήγει να ταλαιπωρεί όλους εκείνους που πληρώνουν κανονικά. Και το πιο αστείο βέβαια είναι πως το ποσοστό πειρατείας/jailbreaking σε iOS είναι σταθερά αμελητέο, άρα την πληρώνει και το iOS για ένα πρόβλημα που μαστίζει περισσότερο το Android.Παρά ταύτα το Super Mario Run καταφέρνει να δείξει ότι, ειδικά στο Tour Mode, δικαιούται το όνομα που φέρει, ακόμη και αν χρειάζεται mentality gamer για να εκτιμηθεί. Στα λοιπά η Nintendo φαίνεται ότι και αλλαγή πλεύσης έκανε σε κάποιο σημείο και, αναμενόμενα φυσικά, δεν έχει και την καλύτερη επαφή ακόμη με αυτόν τον τύπου του mobile gaming. Σχεδόν ειρωνικό, αφού χρόνια αποδεικνύει ότι είναι καλύτερη από οποιονδήποτε όταν σχεδιάζει με βάση τις ιδιαιτερότητες του handheld gaming. Ως έχει το Super Mario Run είναι μια καλή προσπάθεια, με καλό design, αλλά σοβαρά προβλήματα χρηστικότητας. Η δήλωση του Shigeru Miyamoto (πριν καν κυκλοφορήσει το παιχνίδι) πως “θα θέλαμε να κάνουμε κάποια πράγματα διαφορετικά” δείχνει μάλλον, εικάζουμε, ότι και η ίδια η Nintendo καταλαβαίνει σε κάποιο βαθμό τι έχει να κάνει την επόμενη φορά για να σταθεί καλύτερα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity