Τοποθετημένο στη δεκαετία του 1930, το Strange Brigade ακολουθεί τις περιπέτειες μιας τετράδας (πεντάδας, αν υπολογίσουμε και το δωρεάν DLC) ηρώων, που υπηρετώντας το στέμμα και…την τσέπη τους, εξερευνούν οτιδήποτε αρχαίο, απόκρυφο και κατά πάσα πιθανότητα επικίνδυνο. Η τελευταία τους εξόρμηση τους φέρνει στην Αίγυπτο για να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν τι ακριβώς πήγε στραβά σε μια αρχαιολογική αποστολή, πολύ γρήγορα όμως βρίσκουν τους εαυτούς τους αντιμέτωπους με την οργή της Seteki, μιας πανάρχαιας Αιγυπτιακής θεότητας. Στον πυρήνα του, το Strange Brigade είναι ένα co-op shooter τρίτου προσώπου με καθέναν από τους χαρακτήρες να έχει τις δικές του ικανότητες και τα δικά του μικροπλεονεκτήματα. Σε γενικές γραμμές όλοι συμπεριφέρονται ακριβώς το ίδιο, αλλά ο Frank Fairburne (σας θυμίζει κάτι το επίθετο; ) κάνει περισσότερο damage με τα headshots, ενώ η Nalangu Rushida, για παράδειγμα, κινείται πιο γρήγορα στο χώρο. Επειδή ακριβώς οι διαφορές από χαρακτήρα σε χαρακτήρα δεν είναι μεγάλες και δεδομένου ότι όλα τα όπλα είναι διαθέσιμα για όλους τους χαρακτήρες, δεν υπάρχει μεγάλο κίνητρο για κάποιον να δοκιμάσει διαφορετικά playthroughs. Δεδομένου ότι μιλάμε για την δεκαετία του ’30, τα όπλα σίγουρα δεν θα κερδίσουν κανέναν με το χειρισμό τους, ενώ η διαθέσιμη γκάμα είναι ομολογουμένως μικρή.
Σε καθένα από τα εννιά επίπεδα, η δράση ακολουθεί την τυπική διαδρομή από αρένα σε αρένα, με πάρα πολλά μυστικά, γρίφους και παγίδες, με τις τελευταίες να μπορούν να χρησιμοποιηθούν και προς όφελος των παικτών. Η ανακάλυψη των μυστικών είναι μια ως επί το πλείστον διασκεδαστική διαδικασία, με το ίδιο να ισχύει και για τους γρίφους, αν και η διασκέδαση είναι εξαρτάται από την παρουσία ή όχι άλλων παικτών. Ο τίτλος έχει σχεδιαστεί με το συνεργατικό παιχνίδι ως κύριο μέλημα, αλλά η Rebellion έχει παραβλέψει κάποια βασικά πράγματα. Ένα από αυτά είναι το γεγονός ότι το loot δε μοιράζεται σε όλη την ομάδα, αλλά «μένει» σε αυτόν που θα ανακαλύψει/ανοίξει το εκάστοτε σεντούκι. Και αν για το gold μπορεί να πει κανείς ότι κάνει πίσω, όταν το ίδιο ισχύει για τα upgrade gems και κάποια collectibles, είναι σαν να δίνεται ένα είδος αντικινήτρου στους παίκτες για να απολαύσουν το co-op. Επιπρόσθετα, σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεται πλήρης απαρτία για να προχωρήσει η ομάδα παρακάτω και δεν είναι λίγες οι φορές που όλοι θα περιμένουν τον έναν να δεήσει να ακολουθήσει τους υπόλοιπους.
Κατά τα άλλα, η δράση είναι όσο πιο απλή μπορεί να περιμένει κανείς, κάτι που δεν είναι απαραίτητα καλό. Για παράδειγμα, ο μηχανισμός κάλυψης λάμπει διά της απουσίας του, ενώ οι χαρακτήρες δεν μπορούν να πυροβολήσουν τα όπλα τους αν δεν μπουν σε διαδικασία στόχευσης (ADS). Μέσα από τον τελευταίο μηχανισμό αποκαλύπτεται ένα ακόμη προβληματικό σημείο του Strange Brigade και αυτό είναι το hit detection σε μικρές αποστάσεις. Επειδή ακριβώς η προοπτική αλλάζει, τις περισσότερες φορές οι βολές αρνούνται να κάνουν connect σε μικρή απόσταση, αν δεν υπάρχει οπισθοχώρηση και διόρθωση της στόχευσης. Και είναι κρίμα, γιατί φαίνεται πως η ομάδα της Rebellion αφιέρωσε χρόνο στο σχεδιασμό των αντιπάλων και των bosses, κάτι που περνάει απαρατήρητο, ιδιαίτερα σε ορισμένες αναμετρήσεις που «τραβάνε» για πολλή ώρα και στην οθόνη γίνεται…ο κακός χαμός.
Τεχνικά μιλώντας, ο τίτλος μπορεί να μη διεκδικεί δάφνες τεχνολογικής αρτιότητας, αλλά η μηχανή της Rebellion τα καταφέρνει αρκετά καλά και δεν «γονατίζει» σε κανένα σημείο, οτιδήποτε και αν συμβαίνει στην οθόνη. Στο Xbox One X δεν παρατηρήθηκε κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα. Από ηχητικής πλευράς, η δουλειά που έχει γίνει είναι αρκετά καλή, με highlight τον αφηγητή της περιπέτειας, ο οποίος προσθέτει νότες χιούμορ με κάθε ευκαιρία που βρίσκει, δίνοντας πρακτικά και τον τόνο.
Το Strange Brigade δεν είναι εύκολη περίπτωση. Είναι ένας από τους πιο απλούς τίτλους που μπορεί να βρει κανείς και όσοι του δώσουν την ευκαιρία ίσως απογοητευτούν από τα πρώτα λεπτά ενασχόλησης μαζί του. Όταν περάσουν όμως οι πρώτες 2 ώρες, ο ρυθμός εδραιώνεται και τα πράγματα γίνονται σαφώς πιο διασκεδαστικά. Για τα παραπάνω όμως χρειάζονται συμπαίκτες και, ιδανικά, συμπαίκτες που γνωρίζονται μεταξύ τους ή έστω έχουν headset και διάθεση να το χρησιμοποιήσουν και να συνεννοηθούν. Πέραν του campaign υπάρχει το horde mode και το score attack, αλλά η αλήθεια είναι πως μετά το πέρας της περιπέτειας το κίνητρο να επιστρέψει κανείς στον τίτλο είναι μικρό. Η Rebellion ίσως να το παράκανε με την προαναφερθείσα απλότητα και σίγουρα είναι αρκετοί οι τομείς που θα είχαν ωφεληθεί από λίγη παραπάνω προσοχή. Σαν πρώτη προσπάθεια, πάντως, είναι σίγουρα συμπαθητική.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity