Τι εννοούμε όμως όταν μιλάμε για νοοτροπία; Η Nintendo θέλει να διατηρήσει το οικογενειακό της profile, τουλάχιστον στις δικές της παραγωγές. Έτσι το Splatoon έχει μεν όπλα αλλά αυτά εκτοξεύουν μόνο μπογιά (στην πραγματικότητα είναι μελάνη αλλά θα μας επιτρέψετε αυτήν την ιδιορρυθμία). Ο θάνατος μοιάζει πολύ πιο ελαφρύς και ανέμελος, δεν υπάρχει υποψία αίματος ενώ ακόμα και το κόκκινο χρώμα στις μπογιές απλά απουσιάζει και “αντικαθίσταται” από τα κοντινά magenta και πορτοκαλί. Όλη αυτή η φοβία για τη βία οδηγεί τελικά σε πιο ιδιαίτερο σύνολο με διαφορετικούς μηχανισμούς και όχι απλά σε ένα κοινό shooter με χαριτωμένους χαρακτήρες. Αλλά και η απειρία της Nintendo στα online shooters (ίσως και το online play γενικότερα) οδηγεί σε απροσεξίες που ενοχλούν. H καρδιά του Splatoon βρίσκεται στο multiplayer. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει και single player mode, στο οποίο αξίζει να σταθούμε μιας και είναι μεν μικρό σε διάρκεια αλλά προσφέρει διαφορετικά πράγματα σε σχέση με το multiplayer. Εδώ η Nintendo κάνει ουσιαστικά αυτό που ξέρει καλύτερα. Δημιουργεί ένα 3D platformer που ίσως σας θυμίσει λίγο Mario Galaxy ή ακόμα και τα τεράστια puzzle stages του Super Mario Sunshine.
Η Nintendo θέλει να διατηρήσει το οικογενειακό της profile, τουλάχιστον στις δικές της παραγωγές. Έτσι το Splatoon έχει μεν όπλα αλλά αυτά εκτοξεύουν μόνο μπογιά.
Ο χαρακτήρας σας πρέπει να φτάσει από τη μια άκρη ενός επιπέδου στην άλλη, να αντιμετωπίσει αντιπάλους, να βάψει εκτάσεις με το paintball gun του και τελικά να μαζέψει το ηλεκτροφόρο πλασματάκι στο τέλος. Ένα paintball gun, μερικά είδη χειροβομβίδων και η δυνατότητα μεταμόρφωσης σε καλαμάρι είναι όλα σας τα όπλα. Τα σημεία του επιπέδου που βάφετε με τη δική σας μπογιά σάς επιτρέπουν να κινείστε πολύ πιο γρήγορα όταν μεταμορφωθείτε σε καλαμάρι και βυθιστείτε σε αυτή. Ταυτόχρονα η συγκεκριμένη ενέργεια γεμίζει την μπογιά του όπλου (κάνετε ουσιαστικά reload) και σας κάνει αόρατους στα μάτια των αντιπάλων. Αν βρεθείτε σε σημείο με μπογιά του αντιπάλου κινείστε πολύ πιο αργά (σε κάθε μορφή) και χάνετε ενέργεια. Μόνη λύση να βρεθείτε σε σημείο με δική σας μπογιά για να κάνετε regenerate, βυθιζόμενοι και πάλι σε αυτή. Το βάψιμο τοίχων επιτρέπει να σκαρφαλώσετε σε κάθετες επιφάνειες (ακόμα και κινούμενες) στοιχείο που ενισχύει το platforming των συγκεκριμένων επιπέδων μιας και το κλασικό άλμα είναι πολύ μικρό για να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Εξολοθρεύστε αντιπάλους με το όπλο σας και, πέραν του δρόμου που ανοίγεται μπροστά σας, επιβραβεύεστε με μια έκρηξη μπογιάς στο δικό σας χρώμα, εκεί που ο αντίπαλος άφησε την τελευταία του πνοή. Παραδοσιακά τα boss battles κλέβουν την παράσταση (αν και δεν ξεφεύγουν από την κλασική λογική των τριών hits), ενώ σε συγκεκριμένα σημεία θα συναντήσετε και arenas με την AI να χειρίζεται “κανονικούς” αντιπάλους. Είναι ίσως το μόνο σημείο όπου θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το single player ως προπόνηση για το online.
Ο χαρακτήρας σας πρέπει να φτάσει από τη μια άκρη ενός επιπέδου στην άλλη, να αντιμετωπίσει αντιπάλους, να βάψει εκτάσεις με το paintball gun του και τελικά να μαζέψει το ηλεκτροφόρο πλασματάκι στο τέλος.
Όλοι οι παραπάνω μηχανισμοί δίνουν το “παρών” και στο multiplayer. Το single player όμως, εκτός της εντελώς διαφορετικής δομής, προσφέρει τελικά και αρκετά διαφορετικό αποτέλεσμα με πολλά extras που δεν εμφανίζονται δυστυχώς στο multiplayer. Τεράστια σφουγγάρια που μεγαλώνουν όταν εσείς τα βάψετε (και συρρικνώνονται όταν τα μπογιατίσουν οι αντίπαλοι), πολλές κινούμενες πλατφόρμες και σημεία για άμεσο σκαρφάλωμα, power ups, αντικείμενα που εκρήγνυνται για να ποτίσουν το γύρω χώρο με μπογιά κ.λπ. συνθέτουν ένα ιδιόμορφο σύνολο με φρέσκο και ενδιαφέροντα σχεδιασμό που δεν κουράζει. Αλλά ούτε και αναδεικνύεται όσο θα μπορούσε, αφήνοντας τις επιπλέον καλές του ιδέες σε αρκετά αρχικό στάδιο. Και εφόσον το single player δεν λέει να “αυγατίσει”, η ύπαρξή τους σε multiplayer modes θα έδινε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αλλά εκεί έχετε άλλα πράγματα να σας απασχολήσουν. Με την κυκλοφορία του Splatoon στις 29 Μαΐου οι παίκτες έχουν (αρχικά) ένα μόνο mode για να παίξουν online: το Turf Wars που είναι στην ουσία κάτι σαν free for all. Οι 8 παίκτες του χωρίζονται σε 2 ομάδες με μοναδικό σκοπό να βάψουν το μεγαλύτερο μέρος της αρένας στην οποία βρίσκονται. Ο γρήγορος ρυθμός, ο απροβλημάτιστος χειρισμός, η σχεδόν απόλυτη έλλειψη τεχνικών προβλημάτων, τα 60 καρφωμένα fps και η ιδιαίτερα ευχάριστη αισθητική σάς βάζουν εξαρχής σε καλό κλίμα. Μπορείτε να διαλέξετε πολλά διαφορετικά όπλα (όχι μόνο ένα όπως στο single player) που οδηγούν σε πολύ διαφορετικά playing styles. Ουσιαστικά όλα χωρίζονται σε “πιστόλια” και “ρολά” Τα πιστόλια έχουν διαφορετική εμβέλεια, ρυθμό ριπών, κατανάλωση μελανιού, δύναμη κ.λπ. Όλα αυτά επηρεάζουν το πόσο γρήγορα ή εύκολα μπορείτε να βάψετε το επίπεδο, το πόσο πιθανό είναι να βγείτε νικητής σε μια αναμέτρηση με έναν αντίπαλο αλλά και το τι προσέγγιση θα υιοθετήσετε: μακρινή ή κοντινή. Τα ρολά δεν ενδείκνυνται για μάχη από απόσταση, μπορούν όμως να βάψουν τεράστιες εκτάσεις πάρα πολύ γρήγορα, δίνοντας σημαντικό πλεονέκτημα αλλά και να κάνουν πολύ εύκολα one hit kills (όπως και τα sniper rifles). Όταν μάλιστα ανακαλύψετε πως (ανεξαρτήτως οπλισμού) κάνοντας tap στο εικονίδιο κάποιου συμπαίκτη σας στην οθόνη του GamePad (που έχει την ευθύνη απεικόνισης του χάρτη), βρίσκεστε με ένα super jump δίπλα του σε δευτερόλεπτα, θα εκτιμήσετε πολύ περισσότερο το ρυθμό αλλά και την ευελιξία των μηχανισμών του Splatoon.
Όσο καλοσχεδιασμένα και αν είναι πάντως τα επίπεδα, ο μικρός τους αριθμός (μόλις 5 στο launch και 6 μετά το πρώτο update) θα σας κουράσει γρήγορα.
Το καλό είναι πως δεν υπάρχει ιδανική ισορροπία οπλισμού για την ομάδα ώστε να πάρει τη νίκη. Το κακό είναι πως μπορείτε να έχετε μόνο ένα όπλο στη μάχη και πως δεν υπάρχει δυνατότητα για upgrade σε κάθε όπλο. Οπότε όπως το διαλέξετε εξ αρχής έτσι θα είναι πάντα, φέρνοντας μαζί του ένα secondary weapon (χειροβομβίδες, gadgets κ.λπ.) και μια super attack που ενεργοποιείται αφού γεμίσετε την ανάλογη μπάρα, χρωματίζοντας το επίπεδο. Ο χρωματισμός φέρνει ουσιαστικά και όλα τα XP μιας και η εξολόθρευση αντιπάλων δίνει λίγα Experience Points αλλά ενεργεί στρατηγικά ώστε μέχρι το δικό τους respawn να προλάβετε να βάψετε πάνω στη δική τους μπογιά. Τα sniper rifles δύσκολα μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω εκτός από γρήγορα kills πάντως μιας και δεν είναι ιδανικά για βάψιμο του επιπέδου. Οπότε και κρατούν υποστηρικτικό ρόλο για άνοιγμα χώρου για την υπόλοιπη ομάδα. Και μάλλον στα λιγότερα XP ανάμεσα στους παίκτες της ομάδας.
H ύπαρξη ενός μόνο όπλου δεν είναι απαραίτητα μειονέκτημα. Η αποκλειστική του σύνδεση όμως με συγκεκριμένα συνοδευτικά σάς αναγκάζει να έρθετε εσείς στα μέτρα του κάθε όπλου και όχι αυτό στα δικά σας. Υπάρχουν βέβαια διαφορετικές version κάθε όπλου με διαφορετικά συνοδευτικά αλλά και πάλι κανείς δεν εγγυάται πως θα μπορέσετε να “κάτσετε” στο ιδανικό για εσάς loadout. Ο υπόλοιπος εξοπλισμός από την άλλη (body gear) φέρνει πολύ μεγάλη ποικιλία σε δυνάμεις που μπορείτε να αποκτήσετε και κατά συνέπεια πολλή σκέψη και όρεξη για δοκιμές. Χρειάζεται επίσης αρκετός πειραματισμός και γνώση των επιπέδων ώστε να δείτε τι πραγματικά σας ταιριάζει. Ο σχεδιασμός των ίδιων των επιπέδων επιτρέπει και επιβάλει ψάξιμο για διαφορετικά μονοπάτια, υψώματα, λοφάκια κ.λπ. και αυτά οδηγούν σε πολύ ενδιαφέροντα matches. Βέβαια η έλλειψη οποιασδήποτε μορφής chat ανάμεσα στους παίκτες της ίδιας ομάδας αποτελεί μεγάλο foul αφού η προσθήκη του θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα ακόμα καλύτερα. Όχι για λόγους απλής διασκέδασης αλλά κυρίως τακτικής. Ειδικά για τους λόγους που η Nintendo αποφάσισε να μην το εντάξει στον τίτλο (φόβοι τοξικού λεξιλογίου από τους παίκτες), είναι ενδεικτική της λογικής στην οποία κινείται συνολικά και του πόσο λάθος διαβάζει κάποια πράγματα.
Όσο καλοσχεδιασμένα και αν είναι πάντως τα επίπεδα, ο μικρός τους αριθμός (μόλις 5 στο launch και 6 μετά το πρώτο update) θα σας κουράσει γρήγορα. Δεν έχετε καν δυνατότητα επιλογής επιπέδου πριν την αναμέτρηση. Ο τίτλος διαλέγει για εσάς ανάμεσα σε 2 μόλις επίπεδα (από τα 6) τα οποία εναλλάσσονται κάθε 4 ώρες. Οπότε δεν είναι παράλογο να παίξετε 3 και 4 συνεχόμενες φορές στο ίδιο επίπεδο κάτι που δύσκολα χαρακτηρίζεται ευχάριστο. Αλλά τα πιο μεγάλα βάσανα μπορεί να έρθουν από εντελώς διαφορετική γωνία. Το Splatoon δεν σας επιτρέπει να αλλάξετε το loadout σας εντός lobby, είτε μιλάμε για όπλο είτε για body gear. Πρέπει να βγείτε από το lobby, να περάσετε από άλλα menus και τελικά να επανέλθετε. Σαν κίνηση δείχνει απροσεξία. Αλλά δεν είναι η ίδια η καθυστέρηση που δυσκολεύει την κατάσταση αλλά το τι ισχύει όταν επιστρέψετε σε lobby. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές πλήθος κόσμου κατακλύζει τα lobbys οπότε δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρείτε άλλους 7 παίκτες σε δευτερόλεπτα και να παίξετε απροβλημάτιστα. Όταν όμως ο γράφων ξεκίνησε να παίζει Splatoon για τις ανάγκες του review, τα πράγματα στα lobbys ήταν πραγματικά εφιαλτικά.
Με την κυκλοφορία του Splatoon στις 29 Μαΐου οι παίκτες έχουν (αρχικά) ένα μόνο mode για να παίξουν online: το Turf Wars που είναι στην ουσία κάτι σαν free for all.
Αυτό γιατί ο κωδικός που δόθηκε αρχικά στα Μέσα για το review δεν ήταν το τελικό παιχνίδι αλλά μια λίγο διαφορετική έκδοση (Pre-Launch code) που δεν μπορεί να συνδεθεί με retail version για online matches. Πέραν αυτού την 29η Μαΐου που κυκλοφόρησε κανονικά ο τίτλος τα online features αυτής της έκδοσης απενεργοποιήθηκαν πλήρως. Οπότε δεν υπήρχε καμία ελπίδα για να γίνει σύνδεση με άλλους παίκτες που δεν ήταν μέλη του Τύπου και το πλήθος στους servers δεν ήταν αρκετό για να συμπληρωθεί η απαραίτητη οχτάδα. Προσθέστε το γεγονός πως αφού μπείτε σε ένα lobby δεν μπορείτε με κανέναν τρόπο να βγείτε αν δεν τελειώσει ο χρόνος αναμονής (μόνο αν...κλείσετε όλη την κονσόλα) ενώ η προσθήκη ενός παίκτη σε αυτό αυξάνει κατά πολύ τα υπολειπόμενα δευτερόλεπτα αναμονής. Η κατάσταση μπορεί να γίνει αστεία. Περάσαμε μέχρι και 1,5 ώρα περιμένοντας σε room που ποτέ δεν φτάναμε τους 8 παίκτες σύνολο και κάθε φορά που ξαναπροσπαθούσαμε βλέπαμε τα ίδια usernames να περιμένουν υπομονετικά μαζί μας για να ξεκινήσουμε. Μερικές φορές αφήσαμε γεμάτο room ώστε να αλλάξουμε εξοπλισμό, μόνο και μόνο για να ξαναμπούμε σε αιώνια αναμονή νέου match.
Όλα θα τα βρείτε στο Splatoon: καλοζυγισμένα όπλα, σωστές ισορροπίες, σπάνιο lag και απαιτητικό σύνολο μηχανισμών που μπορεί να ξεγελάσει κάποιους λόγω του ανάλαφρου εικαστικού του.
Η επιλογή της Nintendo για 8 παίκτες σε κάθε match (όχι λιγότερους και όχι bots) δείχνει τελικά αμφίβολη μιας και όταν υπάρχει το απαραίτητο πλήθος όλα είναι ρόδινα. Αν αυτό μειωθεί (όχι σε σημείο εξαφάνισης) είναι πιθανό απλά να μην μπορείτε να παίξετε όπως πρέπει στο πιο σημαντικό κομμάτι του τίτλου. Οι λύσεις που η Nintendo απέρριψε θα εξομάλυναν σίγουρα την κατάσταση, χωρίς κανέναν επιπλέον κόπο μιας και τα bots υπάρχουν ήδη στο single player. Πλέον με την κανονική έκδοση στα χέρια μας όλα πάνε καλά και έτσι μπορούμε να σας πούμε επιτέλους και για το δεύτερο mode του Splatoon (Splat Zones) εντός των Ranked Matches. Εδώ μιλάμε για μια παραλλαγή του κλασικού King Of The Hill όπου η ομάδα σας πρέπει να πάρει υπό τον έλεγχό της μια ή δύο συγκεκριμένες περιοχές εντός του χάρτη είτε για 100 (συνολικά) δευτερόλεπτα ή για όσο περισσότερο χρόνο μπορεί μέσα σε διάστημα 5 λεπτών. Εδώ μπορεί πραγματικά να γίνει επικός χαμός μιας και η όλη δράση συγκεντρώνεται σε λίγα μόλις τετραγωνικά, με τα kills και τις απανωτές ανατροπές να είναι θέμα δευτερολέπτων. Για αυτό άλλωστε κερδίζετε και τόσα πολλά XP και coins σε περίπτωση νίκης. Το Splat Zones είναι σίγουρα πολύ πιο έντονο, απρόβλεπτο και απαιτητικό από το κλασικό Turf Wars και είναι ευτύχημα που η Nintendo αποφάσισε να το ξεκλειδώσει τόσο γρήγορα για το κοινό, παρόλο που πρέπει να φτάσετε στο 10ο level για να μπορέσετε να συμμετάσχετε. Όσο είχαμε μόνο το Pre-Launch code στα χέρια μας δεν καταφέραμε να παίξουμε ούτε ένα match στο συγκεκριμένο mode μιας και δεν μπορούσαμε να μαζευτούμε πάνω από 5 άτομα σε ένα room. Αυτός ήταν και από τους κύριους λόγους που το review καθυστέρησε. Τώρα τα πράγματα είναι μια χαρά. Είναι όμως η κατάλληλη ευκαιρία για να επισημάνουμε το πόσο κακό μπορεί τελικά να κάνει η απόφαση για 8 πραγματικούς παίκτες, βρέξει χιονίσει. Αν πάντως θέλετε κάτι πιο μοναχικό υπάρχει και local multiplayer mode για 2 παίκτες όπου καλείστε να σπάσετε περισσότερα μπαλόνια από τον αντίπαλο παίκτη. Και για να μην “κλέβετε”, ο ένας παίκτης παίζει στην τηλεόραση και ο άλλος στο GamePad. Το συγκεκριμένο mode δεν πρόκειται να σας κρατήσει για παραπάνω από μερικά matches ενώ είναι το μόνο σημείο όπου τα frames από 60 μειώνονται σε 30.
Και κάπως έτσι τελειώνει σιγά σιγά η ηλεκτρονική μας μελάνη για αυτό το review. Το πρώτο “μεγάλο” νέο IP της Nintendo εδώ και πολύ καιρό έχει πολύ γερές και διαφορετικές βάσεις για να κάνει τη διαφορά και μάλιστα σε τομέα που η ιαπωνική εταιρία δεν ξέρει ιδιαίτερα. Καλοζυγισμένα όπλα, σωστές ισορροπίες, σπάνιο lag και απαιτητικό σύνολο μηχανισμών που μπορεί να ξεγελάσει κάποιους λόγω του ανάλαφρου εικαστικού του. Συγκεκριμένες επιλογές βέβαια στοιχειώνουν το όλο εγχείρημα μιας και π.χ. σε τίτλο με τόση μεγάλη έμφαση στο online play δεν μπορείτε να οργανώσετε και να παίξετε matches μόνο με φίλους σας (δυνατότητα που θα προστεθεί αργότερα). Υπάρχει καιρός και περιθώριο για να διορθωθούν όλα αυτά αλλά δεν ξέρουμε αν υπάρχει και βούληση για κάτι τέτοιο. Υπάρχει πάντως διάχυτη ουσία αν και σε μικρότερη ποσότητα απ' όσο θα θέλαμε (λόγω όγκου περιεχομένου). Η Nintendo έχει υποσχεθεί δωρεάν DLC που ήδη διατίθενται βάσει προγράμματος. Οπότε μάλλον είναι αποφασισμένη να περάσει το Splatoon και τρίτο χέρι για σιγουριά. Ε, δεν κρατηθήκαμε τελικά.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity