Το χιούμορ στο South Park δεν είναι μονάχα ζήτημα μιας ατάκας. Είναι το ίδιο το ύφος του παιχνιδιού. Είναι, εκτός από πυρήνας του τίτλου, και αυτοσκοπός του. Αυτό λειτουργεί αφενός ευεργετικά στον τίτλο, εφόσον σχεδόν σε κάθε γωνιά ο παίκτης θα βρίσκει ή θα ψάχνει ένα λόγο να ξεκαρδιστεί στο γέλιο, αφετέρου, κάνει τους μηχανισμούς του gameplay, και όλα αυτά τα οποία θα έπρεπε να το κάνουν διασκεδαστικό σε επίπεδο «παιχνιδιού», κάπως διεκπεραιωτικά και απλοϊκά. Δεν είναι πως η μάχη δεν θα διασκεδάσει τον παίκτη. Είναι επί της ουσίας ένα turn based RPG, όπως και το Stick of Truth, απλά πλέον έχει εισαχθεί και ένα στοιχείο τακτικής με την έννοια πως το πεδίο της μάχης είναι χωρισμένο σε πλακίδια στα οποία ο παίκτης μπορεί -και οφείλει σε ορισμένες περιπτώσεις- να κινηθεί. Είτε για να ενορχηστρώσει επιθέσεις του, που ευθυγραμμίζοντάς τες σωστά, θα καταφέρουν να πλήξουν περισσότερους εχθρούς με μία και μόνο κίνηση, είτε για να αποφύγει τις πιο ισχυρές επιθέσεις των αντιπάλων του. Εκτός φυσικά αν η μάχη γίνεται στο δρόμο. Σε αυτήν την περίπτωση, ο σφοδρός πόλεμος μεταξύ υπερηρώων, υπάρχει ενδεχόμενο να διακοπεί για μερικές στιγμές για να περάσει κάποιο διερχόμενο όχημα, με τον οδηγό του να βλαστημά τα παιδιά που παίζουν στους δρόμους.
Γιατί αυτό ακριβώς είναι το South Park: The Fractured But Whole. Η μάχη υπάρχει και λειτουργεί διεκπεραιωτικά. Είναι κομμάτι του αστείου. Ο παίκτης, κατά τη διάρκειά της, περισσότερο θα ενδιαφερθεί να δει, έστω από μια φορά, όλες τις ειδικές επιθέσεις των «υπερηρώων» που θα έχει στη διάθεσή του, και να πειραματιστεί με το ρόστερ με σκοπό να ακούσει τις πιο ξεκαρδιστικές συζητήσεις από άσπονδους συμμάχους, παρά θα ασχοληθεί με κάτι άλλο.
Ακόμα και στα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας δεν θα χρειαστεί να επενδύσει πολύ από το χρόνο του για να πετύχει. Και ακόμα και στα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας δεν απαιτείται να μάθει άψογα το σύστημα crafting. Ίσως βέβαια, όταν πέσει στα βαθιά, να αναγκαστεί να φάει κάποια θαυματουργή τσιμιτσάνγκα, συνταγή του Morgan Freeman, που θα δώσει τη δυνατότητα στον...σφιγκτήρα του, να αλλοιώσει το χωροχρόνο και να επαναλάβει κάποιο γύρο ή να ακυρώσει κάποια αντίπαλη επίθεση.
Ναι.
Παύση μερικών δευτερολέπτων για την παραπάνω πρόταση.
Ακόμα και έτσι όμως, η μάχη στο Fractured But Whole, είναι κάτι που κατακτάται γρήγορα και κρατά τον παίκτη ακριβώς όσο χρειάζεται στις σχετικά λίγες ώρες που διαρκεί το campaign. Τις υπόλοιπες ώρες, εκτός μάχης, ο παίκτης θα εξερευνά κάθε γωνιά του South Park με σκοπό να εντοπίσει ή να αποκαλύψει -χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του- το επόμενο αστείο. Γιατί η εξερεύνηση είναι εξίσου σημαντικό στοιχείο του τίτλου. Και ενίοτε οδηγεί σε ακόμα πιο ξεκαρδιστικές καταστάσεις και από κείνες που θα συναντήσει κανείς στο “main quest”. Τα εισαγωγικά τοποθετούνται κυρίως γιατί ακόμα και τα side quest δεν απέχουν πολύ από το βασικό μονοπάτι του ήρωα και τα πράγματα είναι ελαφρώς γραμμικά, στις περίπου 15 ώρες που διαρκεί ο τίτλος. Γραμμικά, τουλάχιστον μέχρι ο παίκτης να αποκτήσει πρόσβαση σε όλες τις δυνάμεις που του επιτρέπουν να ανοίγει δρόμο σε απρόσιτες περιοχές. Προφανώς οφείλει να σημειωθεί πως τα σωματικά αέριά του, για άλλη μια φορά, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξόντωση εμποδίων.
Εκεί μέσα παίζουν και τα ποικίλα collectibles που καλείται να βρει ο παίκτης. Όχι τόσο γιατί θα έχει κάποια σοβαρή ανταμοιβή από το παιχνίδι, όσο γιατί τα περισσότερα -αν όχι όλα- αποτελούν αναφορές σε αγαπημένες στιγμές της τηλεοπτικής σειράς. Αυτό είναι προφανώς το βασικότερο ατού και η μεγαλύτερη αδυναμία του Fractured But Whole. Ο κόσμος που έπλασε η Ubisoft San Francisco και οι διάλογοι των Parker και Stone είναι ό,τι πιο γνήσια South Park μπορεί κανείς να δει σε videogame. Ο εικαστικός τομέας, τα μενού, τα απανωτά easter eggs, η μουσική, οι χαρακτήρες, το animation. Όλα. Είναι εκεί με τρομακτική συνέπεια. Το ίδιο και το αυθόρμητο γέλιο του παίκτη σε κάθε περίσταση. Από τη στιγμή που θα δει το πρώτο loading screen και θα λάβει το εξαιρετικά διδακτικό τιπ «αν δυσκολεύεσαι στο παιχνίδι προσπάθησε να γίνεις καλύτερος» μέχρι την ώρα που θα φτιάξει τον χαρακτήρα του και θα πληροφορηθεί πως το χρώμα του δέρματός του δεν θα επηρεάσει τόσο τη δυσκολία του παιχνιδιού όσο τον τρόπο που θα τον αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι άνθρωποι. Μέχρι ακόμα και την πρώτη φορά που θα συναντήσει τον εμβληματικό Cartman aka The Coon, και θα μάθει πως οι σούπερ δυνάμεις δεν φέρουν τόσο μεγάλες ευθύνες όσο «λεφτά και γκόμενες».
Αυτό είναι το South Park: Fractured But Whole. Επί της ουσίας μια χορταστικότατη σεζόν της σειράς σε μορφή παιχνιδιού. Απολύτως τίποτα περισσότερο και απολύτως τίποτα λιγότερο. Η αξία του, εκτός αυτού του πλαισίου, είναι κάτι αντικειμενικά πολύ μικρότερο. Αυτό δεν θα πρέπει να ενοχλεί όμως, εκείνους τους παίκτες που θέλουν μια συμπυκνωμένη δόση από τον θρυλικό Coon. Ή έστω από κάποιον που μοιάζει εξαιρετικά πολύ στον Bruce Vilanch με τη μάσκα ενός ρακούν.
Έκατσα έλιωσα με τον τίτλος 2 playthroughts με το πρώτο και βασικό να με κρατάει για 20 ώρες και μετά ένα speedrun το οποίο ήταν στις 12 ώρες περίπου. Μπορώ να πω πως πέρασα καλά σαν φαν της σειρά ΑΛΛΑ. Υπάρχει μεγάλο αλλά. Σεναριακά ενώ ήταν καλό, πιστεύω το SoT ρίσκαρε περισσότερο. Δεν είδα πουθενά τα εξωφρενικά πράγματα που υπήρχαν στο SoT. Σαφώς και μιλάμε για μεγαλύτερο παιχνίδι οπότε ίσως και θα κούραζε. Το πρόβλημα είναι πως ποτέ δεν προσπάθηκε να γίνει τέρμα τρελό. Είναι λες και οι Trey και Matt έκαναν censored τους εαυτούς τους. Τα side quests μου άρεσαν αλλά δεν ήταν πάρα πολλά δυστυχώς. Το gameplay το θεωρώ ανώτερο από αυτό του stick of truth και γενικά ήταν απολαυστικό τουλάχιστον τις πρώτες 20 ώρες. Μετά άρχισα να βαριέμαι να μπλέκω σε μάχες. Οι ατάκες ήταν τέρμα South Park με τον Craig να είναι ότι καλύτερο μέσα στο παιχνίδι. Επίσης είμαι τέρμα χαρούμενος που έδωσαν βάρος στο yiaoi. Γενικά πολύ καλός τίτλο αλλά μου έδωσετην εντύπωση ότι οι δημιοιυργοί δεν είχαν τις ιδέες και την όρεξη που είχαν με το προηγούμενο. Πιστεύω είναι 7 αντικατοπτρίζει απόλυτα το game. Τουλάχιστον τα references και ta easter eggs θα συμφωνησω με εσένα Δημήτρη ήταν εξαιρετικά. Και όχι μόνο όσο αφορά τη σειρά αλλά και γενικότερα.
Επίσης ξέχασα να αναφέρω ένα σημαντικό μείον για εμένα προσωπικά. Το τέλος ήταν απλά κακό. Κάκιστο.
Εγώ θεώρησα πιο κουραστική και την ίδια τη θεματολογία των υπερηρώων σε σχέση με το fantasy setting του SoT. Αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπικό γούστο.
Επίσης για κάποιον fan σίγουρα είναι πολύ απολαυστικό παιχνίδι αν και προσωπικά δεύτερο playthrough το θεωρώ απίθανο να του δώσω. Σχετικά με αυτό που λες πως δεν το προσπάθησαν αρκετά, ή πως λογοκρίθηκαν από μόνοι τους, νομίζω πως ισχύει το ίδιο ακριβώς που ισχύει στην σειρά από την 13η σεζόν (τουλάχιστον) και έπειτα.
Από κει και πέρα, μου άρεσε πολύ σαν fan της σειράς, εκτός αυτού του πλαισίου ωστόσο, δεν θεωρώ πως είναι τίτλος που να αξίζει κάτι περισσότερο.
Απολαυστικότατο ως South Park, ελαφρώς άνω του μετρίου ως videogame. Το 7 το κρατάω για καλούς τίτλους. :P
Καλά το δεύτερο play έπεσε καθαρά για platinum. Και να σου πω την αλήθεια, πάλι απογοητεύτηκα γιατί δεν είδα κάποια διαφορά στις συμπεριφορά του κόσμου προς τον μαύρο χαρακτήρα σε σχέση με το καυκάσιο. Εκτός μίας μάχης στο αστυνομικό τμήμα που ήταν και μέρος του plot. Στη σειρά δεν το έχω προσέξει αυτό που λες, όχι τουλάχιστον μέχρι τις τελευταίες σεζόν που φαίνεται σαν να έχει αρχίσει να κουράζει και τους ίδιους τους δημιουργούς. Το setting μπορώ να πω πως το προτιμώ περισσότερο σε σχέση με το medieval που είχαν στο SoT αλλά το χειρίστηκαν και σωστά οπότε μόνο παραπονεμένος δεν έμεινα.
Ενδιαφέρον τίτλος, ωραίο review!
Εγώ αν και δεν έχω ιδέα από south park, έπαιξα το demo και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ και γέλασα αρκετά για αυτό το λίγο.
Ωραίο το review!