Το Multiplayer Mode επιτρέπει στον παίκτη να προπονηθεί μαζί με άλλους παίκτες, αλλά και να τους ανταγωνιστεί σε αγώνες Circuit ή Point to Point.
Πρώτα απ’ όλα, το βασικό mode του Project CARS είναι το αρκετά εκτενές Career Mode, στο οποίο ο παίκτης ουσιαστικά ξεκινάει από τις ταπεινές λίγκες των kart και αποσκοπεί στο να βρει τον εαυτό του κάποια στιγμή στο cockpit μιας Formula A. Αν και υπάρχουν οι ελευθερίες που βρίσκουμε και στα αντίστοιχα career modes άλλων τίτλων racing, όπως για παράδειγμα η δυνατότητα να μην προχωρήσετε γραμμικά, αλλά να διαλέξετε «με το καλημέρα» ένα από τα ανώτερα πρωταθλήματα, το Career Mode του Project CARS είναι καθόλη τη διάρκειά του αρκετά ανιαρό. Εντός του mode υπάρχει ένα εικονικό Twitter feed, όπου θαυμαστές και Μέσα Ενημέρωσης τουϊτάρουν ανάλογα με τις επιδόσεις σας, ενώ θα πρέπει συχνά να βάζετε τις υπογραφές για νέες ομάδες. Όμως όλα αυτά φαντάζουν ανούσια αφού δεν παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να κινούν το ενδιαφέρον του παίκτη. Παραμένουν απλές λέξεις και φωτογραφίες εντός του inbox του οδηγού σας και τελικώς αναλώνονται απλώς στο να αποτελούν διαπιστευτήριο για την πρόοδό σας στο εν λόγω mode. Τα συμβόλαια δεν συνδέονται με απολαβή κάποιου ποσού εικονικών χρημάτων, καθώς σε κάθε πρωτάθλημα τρέχετε με το αυτοκίνητο το οποίο σας προσφέρει η ομάδα σας. Επομένως δεν υπάρχει επιλογές ως προς το τι θα οδηγήσετε, πάντα εντός του ιδίου πρωταθλήματος. Το καλό εδώ είναι ότι το starting grid των απανταχού events καθορίζεται από qualifiers, επομένως μια καλή επίδοση στα προκριματικά βοηθά ιδιαιτέρως στην κατάκτηση μιας καλής θέσης στον αντίστοιχο αγώνα, ενώ παράλληλα συμβάλει στο ρεαλισμό και την εξοικείωση του παίκτη με κάποιο αυτοκίνητο ή κάποιο νέο setup.
Το Multiplayer Mode επιτρέπει στον παίκτη να προπονηθεί μαζί με άλλους παίκτες, αλλά και να τους ανταγωνιστεί σε αγώνες Circuit ή Point to Point, με τα αποτελέσματα να είναι ικανοποιητικά από πλευράς ποιότητας σύνδεσης. Τα αντίπαλα αυτοκίνητα κινούνται σταθερά στην πίστα και δεν υπάρχει ιδιαίτερο flickering, αλλά η ενδοεπικοινωνία με τους υπόλοιπους παίκτες εντός του lobby δεν τα πηγαίνει καθόλου καλά, αφού πότε δεν θα ακούγονται καν και πότε θα ακούγονται με ποιότητα αρκετά κακή ώστε να μην καταλαβαίνετε και πολλά. Επίσης, καλύτερη δουλειά θα μπορούσε να γίνει στο σχεδιασμό του lobby, καθώς είναι δύσκολο να βγει άκρη αν ο host δεν γνωρίζει τι πρέπει να κάνει. Πολλές ήταν οι φορές που απλά καθόμασταν στο lobby επειδή ο host δεν ήξερε ότι πρέπει να αρχίσει τον αγώνα ο ίδιος ή επειδή δεν ψήφιζαν αρκετοί συμμετέχοντες για να ξεκινήσει το event.
Το βασικό mode του Project CARS είναι το αρκετά εκτενές Career Mode, στο οποίο ο παίκτης ουσιαστικά ξεκινάει από τις ταπεινές λίγκες των kart και αποσκοπεί στο να βρει τον εαυτό του κάποια στιγμή στο cockpit μιας Formula A.
Επιπροσθέτως, τα Community Challenges αποσκοπούν στο να κάνουν τους παίκτες να επιστρέφουν ξανά και ξανά στο παιχνίδι για την ολοκλήρωση διαφόρων στόχων, όμως χωρίς κάποια ανταμοιβή δύσκολα θα επιτύχουν τον σκοπό τους, αν και κάποια “real-life rewards” είναι μεταξύ των υποσχέσεων της εταιρίας ανάπτυξης. Προχωρώντας στο Solo Mode, αυτό επιτρέπει στον παίκτη να στήνει τα δικά του Race Weekends, αλλά και να συμμετέχει στο Free Practice, όπου, όπως προδίδει ο τίτλος, μπορεί να προπονηθεί μόνος του στην πίστα χωρίς κάποιον ιδιαίτερο περιορισμό. Γενικότερα αυτό το mode είναι απολύτως «ανοικτό», υπό την έννοια ότι προσφέρει…απλόχερα όλες τις πίστες και όλα τα αυτοκίνητα στον παίκτη για να πραγματοποιήσει τις δοκιμές του. Δεδομένης της σχετικής αδιαφορίας του Career Mode, το Solo Mode αναδεικνύεται ως η αιχμή του δόρατος, ειδικά για όσους δεν έχουν χρόνο ή διάθεση να ασχοληθούν μακροπρόθεσμα με το παιχνίδι.
Μιλώντας για πίστες και αυτοκίνητα, το Project CARS απογοητεύει σημαντικά. Με περίπου 100 αυτοκίνητα, το παιχνίδι πολύ γρήγορα καταντά κουραστικό, αφού ακόμα και εντός του ίδιου αγώνα θα δείτε 6-7 φορές το ίδιο αυτοκίνητο με διαφορετικά αυτοκόλλητα ή διαφορετικό χρώμα, γεγονός στο οποίο συμβάλει ο περιοριστικός χαρακτήρας των πρωταθλημάτων, αφού όλα τα αυτοκίνητα που συμμετέχουν πρέπει να τηρούν συγκεκριμένα κριτήρια. Από το roster λείπουν επίσης τρανταχτά ονόματα όπως το Nissan GTR, για να ονομάσουμε μόνο ένα από αυτά, ενώ τα αυτοκίνητα που κατάφεραν τελικά να συμπεριληφθούν δεν είναι σε κάθε περίπτωση ελκυστικά προς τον παίκτη. Σίγουρα θα μπορούσε όχι μόνο να γίνει καλύτερη δουλειά στην επιλογή τους ένα προς ένα, αλλά και σαν σύνολο για μεγαλύτερη ποικιλία. Το θετικό εδώ είναι ότι κάθε αυτοκίνητο έχει πλήρες εσωτερικό, ξεχωριστό ήχο και οδηγική συμπεριφορά. Οι διαθέσιμες πίστες κινούνται σε μέτρια επίπεδα, μιας και η δήλωση ότι «το παιχνίδι περιέχει πάνω από 60 πίστες» είναι αληθής, αλλά το Project CARS κάνει το κόλπο που προσπάθησε να κάνει και το Forza Motorsport 5, διαθέτοντας πολλά variations της ίδιας πίστας προκειμένου ο παίκτης να μην συνειδητοποιήσει ότι πάλι τρέχει στα ίδια σιρκουί καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού. Ακόμα και με αυτόν τον περιορισμό, η επιλογή των πιστών είναι πολύ καλή, περιέχοντας πολλά «στανταράκια» όπως Laguna Seca, Spa-Francorchamps, Monaco, Dubai, Hockenheim και άλλα διάσημα σιρκουί, η πιστότητα των οποίων είναι πραγματικά εντυπωσιακή, αν και υπάρχουν ορισμένες ανακρίβειες, όπως για παράδειγμα το chicane στην πίστα του Spa μετά την Eau Rouge, το οποίο δίνει την αίσθηση ότι είναι πιο «κλειστό» από ότι στην πραγματικότητα ή η πρώτη στροφή της Road Atlanta που σίγουρα δεν είναι τόσο στενή όσο αποτυπώνεται μέσα στο παιχνίδι.
Με περίπου 100 αυτοκίνητα, το παιχνίδι πολύ γρήγορα καταντά κουραστικό, αφού ακόμα και εντός του ίδιου αγώνα θα δείτε 6-7 φορές το ίδιο αυτοκίνητο με διαφορετικά αυτοκόλλητα.
Περνώντας στα του gameplay, το Project CARS είναι αναμφισβήτητα ένας ιδιαίτερα ρεαλιστικός εξομοιωτής οδήγησης. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από τις πολύ εμφανείς διαφορές από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο, αλλά και από συγκεκριμένα φαινόμενα τα οποία η μηχανή φυσικής αναπαριστά με αριστοτεχνικό τρόπο. Ξεκινώντας από τα των ελαστικών και των αναρτήσεων, πρόκειται για στοιχεία που γίνεται κατανοητό ότι αποτέλεσαν σημείο μεγάλης προσοχής για την ομάδα ανάπτυξης. Τα kerbs δεν είναι φίλοι σας κάθε φορά που τα συναντάτε, αφού πολλές φορές, αν το παρακάνετε και τα «καβαλήσετε» παραπάνω από το πρέπον, το αυτοκίνητο χάνει την πρόσφυση και κατά πάσα πιθανότητα θα «κόψει» προς τη μεριά που ήταν το kerb, μιας και οι αναρτήσεις δεν προλαβαίνουν να ακουμπήσουν ξανά την άσφαλτο, ειδικά αν είχατε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα. Μάλιστα αν αυτό το λάθος γίνει σε πολύ μεγάλες ταχύτητες, καλύτερα να ετοιμαστείτε για Restart, αφού είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα βρεθείτε στο γρασίδι ή στην αμμοπαγίδα και αυτό αν είστε τυχεροί. Αν η θεά Τύχη δεν κοιτούσε τη στιγμή που κάνατε το μοιραίο λάθος, θα δείτε από πολύ κοντά τις μπαριέρες, οι οποίες, ανάλογα με τις επιλογές που έχετε κάνει, μπορούν να καταστρέψουν όλον τον αγώνα με τα μηχανολογικά προβλήματα που θα προκαλέσουν. Γενικότερα η προσήλωση της Slightly Mad στο να κάνει το εκάστοτε αυτοκίνητο να αντιδρά στις ελαφρές ανωμαλίες της πίστας είναι εμφανής σε πίστες όπως το Nurburgring, όπου υπάρχουν τομείς που το αυτοκίνητο πραγματικά τραμπαλίζεται συνέχεια και ο κίνδυνος του spin out παραμονεύει ανά πάσα στιγμή.
Και αυτό ισχύει γιατί το σύστημα μηχανολογικών ζημιών είναι αρκετά λεπτομερές, με συγκρούσεις σε συγκεκριμένα σημεία να προκαλούν και τα αναμενόμενα προβλήματα. Μια ισχυρή σύγκρουση στο μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου, για παράδειγμα, ενδεχομένως να στραβώσει τον άξονα και έτσι θα χρειαστεί να στρίβετε το τιμόνι ακόμα και για να κινηθείτε ευθεία. Αντίστοιχα μια σύγκρουση στους πίσω τροχούς μπορεί να διαταράξει την απόδοση της ισχύος του κινητήρα αν οδηγείτε πισωκίνητο αυτοκίνητο. Εξαιρετικά θετική είναι η δυνατότητα επιλογής μηχανολογικών αστοχιών, αφού εξαιρετική είναι και η αλληλουχία συναισθημάτων που προκαλούνται τελικά. Όταν για παράδειγμα αστοχήσει ο κινητήρας ενώ εσείς τρέχατε αμέριμνοι, θα κινηθείτε από την απορία για το τι μόλις συνέβη, σε εκνευρισμό για το γεγονός ότι δεν φταίξατε σε τίποτα και ευχαρίστηση λόγω της μοναδικότητας της εμπειρίας, η οποία ίσως να είναι πρωτόγνωρη για όσους δεν έχουν ασχοληθεί πολύ με τίτλους rally. Οι επιλογές για την στρατηγική των pit stops έχουν τεθεί προσεκτικά και διαθέτουν ουσία, επιτρέποντάς σας να καταστρώσετε ακριβώς αυτό που έχετε στο μυαλό σας.
Ο αστείρευτος ρεαλισμός δηλώνει παρών και στην επίδραση των καιρικών συνθηκών επί του αυτοκινήτου, μιας και η οδήγηση γίνεται απρόβλεπτη ανάλογα με το πόσο βρεγμένο είναι το οδόστρωμα. Μια διαδικασία φρεναρίσματος η οποία υπό στεγνές συνθήκες θα σας επέτρεπε να πάρετε μια στροφή με άνεση, μπορεί πολύ απότομα να κάνει το αυτοκίνητο να εκτελέσει «ντόνατ» και με περίσσια χάρη να σας βγάλει εκτός πίστας, θυμίζοντάς σας ένα από τα εκατοντάδες βίντεο με παρόμοια αγωνιστικά fails με soundtrack κάποιο κομμάτι κλασικής μουσικής. Επομένως, οι καιρικές συνθήκες όχι μόνο αλλάζουν οπτικά το περιβάλλον, αλλά υπερτονίζουν και ορισμένα χαρακτηριστικά της μηχανής φυσικής, ειδικά αν έχετε απενεργοποιήσει συγκεκριμένες βοήθειες. Αν σας φάνηκε δύσκολος ο χειρισμός αυτοκινήτων με πολύ μεγάλη υπποδύναμη επειδή είχατε κλείσει το TCS, δοκιμάστε την τύχη σας με το ίδιο setup σε μια από τις διαθέσιμες κλίμακες βροχής και θα καταλάβετε γιατί η κλιμάκωσή της αλλάζει κάθε φορά την κάθε πίστα και απαιτεί διπλάσια προσοχή από το στεγνό οδόστρωμα.
Από το roster λείπουν τρανταχτά ονόματα όπως το Nissan GTR, για να ονομάσουμε μόνο ένα από αυτά, ενώ τα αυτοκίνητα που κατάφεραν τελικά να συμπεριληφθούν δεν είναι σε κάθε περίπτωση ελκυστικά προς τον παίκτη.
Δεν είναι όμως όλα ρόδινα με το οδηγικό μοντέλο του Project CARS και αυτό γιατί ο τομέας του steering δεν είναι βολικός για όλους. Πιο συγκεκριμένα, το παιχνίδι είναι δύσκολο να παιχτεί σωστά με τη χρήση συμβατικού gamepad και από το πρώτο μισάωρο ενασχόλησης είναι εμφανές ότι προορίζεται περισσότερο για χρήστες τιμονιέρας. Μετά από πολλές δοκιμές με τις επιλογές και τα sliders του Steering, καταλήξαμε σε ένα setup το οποίο είναι το βέλτιστο για να παίξει κανείς με το χειριστήριο, αλλά και πάλι ο χειρισμός δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί φυσικός, ούτε μπορεί να φτάσει την αμεσότητα που έχουν τα GT και FM στις αντίστοιχες ρυθμίσεις ρεαλισμού, κάτι που περιορίζει σημαντικά την απόδοση του παίκτη. Η ένστασή μας δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι ο χειρισμός είναι γενικότερα δύσκολος λόγω του ρεαλιστικού τόνου του παιχνιδιού, αυτός είναι εξάλλου ο ρόλος ενός εξομοιωτή. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν μπορεί να βρεθεί μια λύση ώστε ο παίκτης να έχει πραγματική αίσθηση του πότε θα χάσει την πρόσφυση όταν έχει τις βοήθειες κλειστές με το χειριστήριο, ενώ ακόμα και με όλες τις βοήθειες στο “on” είναι απλά αδύνατον να οδηγήσει στο όριο το εκάστοτε αυτοκίνητο, αφού πολλές ενότητες απαιτούν το σήκωμα του ποδιού από το γκάζι προκειμένου το αυτοκίνητο να ανταποκριθεί. Το χειριστήριο, εκ φύσεως, δεν διαθέτει το εύρος κίνησης που προσφέρει μια τιμονιέρα, ούτε παρέχει τη δυνατότητα για πολύ γρήγορες διορθώσεις, κάτι που θα έπρεπε να έχει προβλεφθεί. 
Στην πράξη, επιβράβευση για οδήγηση με όσο το δυνατόν λιγότερες ηλεκτρονικές βοήθειες δεν υπάρχει, σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια του είδους. Όσο ο παίκτης επενδύει χρόνο στο παιχνίδι αρχίζει και κατανοεί τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το Project CARS και η κατάσταση καλυτερεύει, όμως οι developers σίγουρα θα μπορούσαν να είχαν κάνει το παιχνίδι πιο προσφιλές στους χρήστες gamepad. Η κατάσταση δεν θα ήταν τόσο άσχημη αν για να αλλάξετε τις ρυθμίσεις για το gamepad δεν έπρεπε να επιστρέψετε στο αρχικό μενού (!) και, αφού τελειώσετε, να περιμένετε για να ξαναφορτώσει το mode στο οποίο ήσαστε, ενώ προφανώς κάτι τέτοιο θα έπρεπε να ήταν δυνατό από το pause menu. Το ΑΙ είναι καλοδουλεμένο, με τους αντίπαλους οδηγούς να ψάχνουν συνεχώς για ανοίγματα στις γραμμές του προπορευόμενου αυτοκινήτου, κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, τουλάχιστον σε αυτήν την ένταση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα κάνουν χαζές ενέργειες, αφού ελάχιστες φορές είδαμε να επιχειρούν προσπέραση από την εξωτερική μεριά ενώ επίκειται στροφή. Οι ψηφιακοί σας αντίπαλοι είναι επίσης «καθαροί» υπό την έννοια ότι αναγνωρίζουν την ύπαρξή σας στο χώρο της πίστας και δεν προσπαθούν να σας βγάλουν από τη μέση για να περάσουν. Μετά από λίγο βέβαια είναι εμφανές ότι ακολουθούν κάποια patterns και δεν έχουν δική τους βούληση, όπως για παράδειγμα τα Drivatars του FM5. Μια αδυναμία του ΑΙ είναι σίγουρα η διαχείριση πολλών αυτοκινήτων εντός του ιδίου σιρκουί, αφού σε ορισμένα εξ αυτών η χρήση πολύ μεγάλου αριθμού αντιπάλων κάνει την πρώτη στροφή να θυμίζει εύκολα Κηφισίας ή Μεσογείων σε ώρα αιχμής.
Το ΑΙ είναι καλοδουλεμένο, με τους αντίπαλους οδηγούς να ψάχνουν συνεχώς για ανοίγματα στις γραμμές του προπορευόμενου αυτοκινήτου, κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, τουλάχιστον σε αυτήν την ένταση.
Η ύπαρξη πολλών επιλογών ως προς τα control options και τις διάφορες οπτικές λεπτομέρειες ενισχύει τον χαρακτηρισμό του παιχνιδιού ως «το Asseto Corsa των κονσολών». Εφέ της έκλυσης θερμότητας ή το field of depth το οποίο κάνει την εμφάνισή του στην κάμερα του κράνους, προσπαθώντας να εξομοιώσει την εστίαση του ανθρώπινου ματιού είναι ενδεικτικά παραδείγματα. Μπορείτε να κάνετε remapping σε κάθε λειτουργία, από το κιβώτιο μέχρι και τους υαλοκαθαριστήρες, κάτι που είναι πρωτοφανές για racing game σε κονσόλες και βολεύει σε εξαιρετικό βαθμό, ειδικά όσους ασχολούνται παράλληλα και με άλλα παιχνίδια του είδους και έχουν συνηθίσει σε συγκεκριμένες μηχανικές κινήσεις. Το ίδιο τροποποιήσιμο είναι και το HUD, όπου μπορείτε να αλλάξετε την θέση του χάρτη, του στροφόμετρου, του χρονομέτρου και της ένδειξης της θέσης σας ή να αφαιρέσετε τελείως κάποια εξ αυτών των στοιχείων. Τέλος, η επιλογή κάμερας προσφέρει διάφορες οπτικές γωνίες, με αυτή του κράνους να είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή και η πιο «σκληροπυρηνική», καθώς όχι μόνο αποτελεί την πιο ρεαλιστική κάμερα, αλλά παρουσιάζει και διάφορα ενδιαφέροντα εφέ, όπως έντονη κίνηση σε μεγάλες ταχύτητες, δίνοντας πολύ όμορφη αίσθηση στον παίκτη και κάνοντάς τον να αισθάνεται ότι όντως βρίσκεται πίσω από το τιμόνι.
Όσον αφορά στις επιλογές που εστιάζουν στο αυτοκίνητο αυτό καθ’ αυτό, το Project CARS μένει πολύ πίσω από τον ανταγωνισμό, αφού customization δεν υπάρχει. Δεν μπορείτε να αλλάξετε τα εξαρτήματα του αυτοκινήτου σας, παρά μόνο να το ρυθμίσετε προκειμένου να έχετε την καλύτερη δυνατή απόδοση με βάση τις καιρικές συνθήκες και το προσωπικό σας στιλ οδήγησης. Οι επιλογές είναι αρκετές και όσοι έχουν ασχοληθεί με παιχνίδια του είδους δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να επιβάλουν τις αλλαγές που θέλουν. Όσοι όμως δεν έχουν ανάλογη εμπειρία μένουν αντιμέτωποι με ένα μενού γεμάτο sliders που δεν συνοδεύονται από κάποια επεξήγηση. Τι κάνει για παράδειγμα η μείωση της πίεσης των εμπρόσθιων ελαστικών; Τελικώς όχι μόνο ο παίκτης δεν αισθάνεται δεμένος με κάποιο από τα αυτοκίνητα που θα περάσουν από τα χέρια του, αλλά δεν αλληλεπιδρά και με την υπόλοιπη κοινότητα για να ανταλλάξει setups ή designs, αφού τέτοιες δυνατότητες είναι άφαντες, ενώ μένει στο έλεος των συνεχών δοκιμών με το εκάστοτε αυτοκίνητο προκειμένου να μπορέσει να το οδηγήσει σε τουλάχιστον αποδεκτά επίπεδα, δεδομένου του απρόσιτου συστήματος χειρισμού. Ειδικά το τελευταίο αποτελεί σημαντικό μειονέκτημα για όσους δεν κατέχουν τις απαραίτητες μηχανολογικές γνώσεις, αφού το σωστό setup είναι σχεδόν απαραίτητο και δεν είναι απλά ένας τρόπος να υπερτερήσει ο παίκτης των αντιπάλων του, όπως στις άλλες προτάσεις του genre.
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι μια ευγενική χορηγία της παρηλλαγμένης Madness engine, η οποία είχε χρησιμοποιηθεί και για το Need for Speed: Shift 2. Το Project CARS κοιτάει κατάματα ακόμα και το DriveClub (κατάματα γιατί θα μιλήσουμε για γραφικά, το πιάσατε;) προσφέροντας πολύ λεπτομερή μοντέλα αυτοκινήτων και πιστών, αλλά υστερώντας στην απόδοση των καιρικών φαινομένων, μιας και οι σταγόνες της βροχής δεν κινούνται πάνω στο παρμπρίζ ανάλογα με την κίνηση του αυτοκινήτου όπως γίνεται στο DriveClub. Οι επιφάνειες των αυτοκινήτων και των οδοστρωμάτων συμπεριφέρονται πολύ καλά στις αντανακλάσεις του ηλίου υπό διάφορες γωνίες. Δεν ισχύει το ίδιο όμως και με ορισμένα textures του γρασιδιού ή των λοφίσκων που μπορούν να βρεθούν σε κάποιες πίστες, τα οποία θα παρατηρήσετε ότι είναι αρκετά pixelated αν σταματήσετε και τα κοιτάξετε, πράγμα που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα γίνει, επομένως κάτι τέτοιο δεν αφαιρεί ουσιωδώς από την ευχαρίστηση. Το βρεγμένο οδόστρωμα αγγίζει το φωτορεαλισμό, με τη δημιουργία μικρών λιμνών νερού να δίνει μια όμορφη πινελιά στο περιβάλλον, ενώ αντίθετα άλλα σημεία παραμένουν κάπως πιο στεγνά.
Η ύπαρξη πολλών επιλογών ως προς τα control options και τις διάφορες οπτικές λεπτομέρειες ενισχύει τον χαρακτηρισμό του παιχνιδιού ως «το Asseto Corsa των κονσολών».
Αυτό που ενδεχομένως να δυσαρεστήσει τους λάτρεις των υψηλών γραφικών επιδόσεων είναι η πτώση του frame rate από τα 60fps στα περίπου 30 με 40fps όταν τρέχετε με κάποια από τα ισχυρότερα weather effects, όπως αυτό της ομίχλης ή της καταιγίδας/έντονης βροχής. Αν και τα frames θα παραμείνουν σταθερά καθόλη τη διάρκεια του αγώνα, η διαφορά μεταξύ των δυο ρυθμών ανανέωσης είναι μεγάλη για να περάσει απαρατήρητη και σίγουρα θα προβληματίσει τους κατόχους και των τριών συστημάτων για τα οποία είναι διαθέσιμο το Project CARS. Τέλος, σε κάποιες περιπτώσεις παρατηρείται ένα περίεργο bug με το φωτισμό, αν κοιτάξετε τον ουρανό μέσα από την κάμερα του cockpit ή του κράνους. Γενικότερα κάποιες άλλες μικρές ατασθαλίες των γραφικών γίνονται εμφανέστερες με την απενεργοποίηση των post-processing effects από το μενού ρυθμίσεων. Η δυνατότητα αυτή ενδεχομένως να μπορούσε να θυσιάσει frames για γραφική ακρίβεια και τούμπαλιν, αλλά στην έκδοση για Xbox One δεν παρατηρήσαμε υψηλότερα frame rates με τη ρύθμιση γυρισμένη στο off. Η ρύθμιση αυτή είναι σπάνια για παιχνίδι για κονσόλα, αφού τέτοιες επιλογές επί των γραφικών είναι συνηθισμένες μόνο στα PC, αλλά δεδομένου του ότι δεν επιφέρει μεγάλες διαφορές, δεν είναι σημαντική. Μαγευτικές είναι και οι εναλλαγές μεταξύ νύχτας και ημέρας, με τα lighting effects να εντυπωσιάζουν με τη φυσικότητά τους χωρίς να αποσπούν την προσοχή.
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι μια ευγενική χορηγία της παρηλλαγμένης Madness engine, η οποία είχε χρησιμοποιηθεί και για το Need for Speed: Shift 2.
Ο ήχος είναι εξαιρετικός, με τα μοτέρ των αυτοκινήτων να ακούγονται βίαια κάτω από τα καπό και τις εξατμίσεις να ταλαιπωρούν τα ηχεία. Κάθε ανωμαλία στο δρόμο κάνει τα διάφορα μέρη του αυτοκινήτου να κουνιούνται και αυτό μεταφέρεται μέσω πολύ λεπτομερών και καθαρών ηχητικών εφέ, τα οποία πραγματικά δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεστε εκεί και δέχεστε όλες τις κακουχίες του οδοστρώματος. Το original soundtrack που συνοδεύει το τριγύρισμα στα μενού ταιριάζει γάντι και δεν θα αποτελέσει πρόβλημα. Έχοντας αναλύσει όλα τα παραπάνω, είναι εμφανές ότι το Project CARS δεν απευθύνεται στον οποιοδήποτε ή καλύτερα δεν απευθύνεται σε τόσο μεγάλο κοινό όσο τα GT και FM. Αν και η ρύθμιση των βοηθειών είναι δυνατή, η πολυπλοκότητα της μηχανής φυσικής, η οποία δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη μέσω του απλού gamepad, η μη ύπαρξη επαρκούς περιεχομένου, καθώς και η απόμακρη στάση του παιχνιδιού προς τον αρχάριο, καθιστούν το πόνημα της Slightly Mad studios ένα “niche product” το οποίο αποσκοπεί στο να ικανοποιήσει τον παίκτη μέσω του κεντρικού του κορμού και όχι ως ολοκληρωμένο έργο.
Και αυτό είναι άδικο, καθώς η βάση του gameplay είναι από τις αρτιότερες που έχουμε δει στην ιστορία του είδους, όμως οι υπόλοιπες ατέλειές του το στέλνουν εκτός podium όσον αφορά την απόδοσή του σε σχέση με άλλα racing sims. Αυτό που αναρωτιόμαστε είναι αν η ομάδα ανάπτυξης συνειδητά δεν προέβη στις προσθήκες που θα μπορούσαν να το εκσυγχρονίσουν σε σχέση με τα άλλα racers της αγοράς ή αν προτίμησε ένα πιο λιτό αποτέλεσμα πάντα με γνώμονα τις απαιτήσεις μιας κοινότητας που δεν ήξερε τι ήθελε. Όποιο και αν ήταν το concept, οι έμπειροι λάτρεις του racing θα το ευχαριστηθούν. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν πολύ καλύτερες επιλογές για τα χρήματά τους, ειδικά στο PC και στο Xbox One.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity