Το Kingdom Come: Deliverance, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των RPG, δεν εκτυλίσσεται σε κάποιο μυθικό μεσαιωνικό κόσμο, γεμάτο με μαγεία και τέρατα κάθε είδους, αλλά τοποθετείται στην Βοημία του 1403, όταν αυτή ήταν μέρος της μεγάλης Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία καταλάμβανε το μεγαλύτερο κομμάτι της Κεντρικής Ευρώπης. Αυτομάτως, λοιπόν, το KC:D ξεχωρίζει από το σωρό. Επιπλέον, το παιχνίδι της Warhorse, όπως και το The Witcher 3, δεν είναι δομημένο πάνω σε ένα sandbox με ψήγματα αφήγησης, αλλά βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο σενάριό του. Μας διηγείται την ιστορία του Henry, γιου ενός ταλαντούχου σιδηρουργού που άφησε πίσω του τη μεγάλη πόλη και ζει ειρηνικά με την οικογένειά του σε ένα μικρό χωριουδάκι της Βοημίας. Όλα αυτά ανατρέπονται βίαια όταν ο ετεροθαλής αδερφός του βασιλιά Wenceslaus IV, του λεγόμενου Οκνηρού, εισβάλει στη Βοημία με μια ορδή Κουμάνων μισθοφόρων καίγοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Ο Henry χάνει τα πάντα εκτός από τη ζωή του και βρίσκεται σχεδόν από σύμπτωση στην υπηρεσία του Sir Radzig Kobyla, ενός ευγενή που είναι πιστός στο βασιλιά Wenceslaus.
Ο Henry έχει δύο σκοπούς: να ανακτήσει το σπαθί που είχε φτιάξει ο πατέρας του για τον Sir Radzig και να πάρει εκδίκηση. Στην πορεία θα περιπλανηθεί σε μια περιοχή 16 τετραγωνικών χιλιομέτρων, διάσπαρτη με μικρά και μεγαλύτερα χωριά, και θα μάθει (μαζί του και εμείς) ότι η ζωή στη μεσαιωνική Τσεχία είναι πολύ επικίνδυνη για έναν ταπεινό χωρικό με φιλοδοξίες. Έστω και αν αυτές εστιάζονται στην εκδίκηση. Πράγματι, το Kingdom Come δεν χαρίζεται στον παίκτη. Το σύστημα μάχης είναι ταυτόχρονα πολύ ενδιαφέρον αλλά και δύσκολο, απαιτώντας από τον παίκτη να σκέφτεται προτού επιτεθεί και να αποφύγει το button mashing, το οποίο θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο. Στο επίκεντρο του συστήματος αυτού βρίσκεται το Stamina, η αντοχή, η οποία χρησιμοποιείται για άμυνα και επίθεση και η οποία όταν μειωθεί αρκετά αφήνει τον Henry εκτεθειμένο σε τραυματισμούς. Η αντοχή αναπληρώνεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αδράνειας, οπότε η μάχη γίνεται μια άσκηση ισορροπίας μεταξύ άμυνας, επίθεσης και παύσης, μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία, το άνοιγμα στην άμυνα του αντιπάλου ή ένα λάθος που πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Ωστόσο, όσο πιο πολύ μειώνεται η ζωή του Henry, τόσο περιορίζεται και η μέγιστη αντοχή, πράγμα που κάνει τη μάχη πιο δύσκολη. Επιπλέον, ο ήρωάς μας δεν είναι απλώς ένα σακί με hit points και μπορεί να τραυματιστεί σοβαρά, με αποτέλεσμα να έχει μειονεκτήματα στη μάχη.
Το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί είναι να αρχίσει να αιμορραγεί. Αν δεν έχει πάνω του αρκετούς επιδέσμους, αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο πολύ γρήγορα. Εξυπακούεται ότι κατά τη διάρκεια της μάχης δεν μπορεί κανείς ούτε να δέσει τις πληγές του, ούτε να πιει κάποιο φίλτρο για να σωθεί. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο KC:D δεν είναι παιχνίδι hack 'n slash, αλλά απαιτεί προσοχή, τακτική και εξάσκηση στη μάχη. Ακόμα πιο δύσκολο στη χρήση είναι το τόξο: αν ο Henry αποφασίσει να κυνηγήσει, θα διαπιστώσει πως το να χτυπήσει κουνέλι με βέλος σε μια σεβαστή απόσταση είναι πολύ πιο δύσκολο απ΄ όσο φαντάζεται κανείς.
Η πείνα είναι κάτι που πρέπει να διαχειριστεί ο παίκτης, αν και υπάρχει μια πληθώρα από αφύλακτα τσουκάλια στα χωριά, αλλά και σε στρατόπεδα ή εργοτάξια εδώ κι εκεί που αρκούν για να τον σώσουν από τη λιμοκτονία, έστω κι αν δεν μπορεί να χτυπήσει ούτε...μοσχάρι σε δύο μέτρα απόσταση με το τόξο. Και δεν είναι λύση ούτε η αρπαγή όποιου τροφίμου βρίσκει μπροστά του ο Henry, καθώς αν αυτά δεν είναι παστά ή αποξηραμένα, τότε χαλάνε πολύ γρήγορα και επιφέρουν κίνδυνο δηλητηρίασης. Κάθετι που επιχειρεί να κάνει ο παίκτης καθορίζεται από κάποιο ability ή skill, τα οποία βελτιώνονται αμφότερα με τη χρήση. Επιπλέον, τα skills ανεβαίνουν και με εκπαίδευση από κάποιον ειδικό αλλά και διαβάζοντας βιβλία. Αν βέβαια μάθει ο Henry να διαβάζει, καθώς είναι και αυτή μια κάθε άλλο παρά αυτονόητη ικανότητα για το γιο ενός σιδερά.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του παιχνιδιού είναι ακριβώς αυτή η απεικόνιση της διαστρωμάτωσης της μεσαιωνικής κοινωνίας. Το στίγμα που συνοδεύει κάποια επαγγέλματα, όπως του δήμιου, της βοτανοθεραπεύτριας και του νεκροθάφτη, η άγνοια και αδυναμία των χωρικών να ορίσουν τη μοίρα τους, η περιορισμένη θέση των γυναικών, τα παράλογα προνόμια του κλήρου, τα ατελείωτα παιχνίδια ισχύος των ευγενών συνθέτουν όλα τον καμβά της ιστορίας του Henry και μας δίνουν μια ζωντανή αίσθηση της εποχής, έστω και σε αυτό το πολύ μικρό κομμάτι της Κεντρικής Ευρώπης. Πολύς λόγος έχει γίνει, βέβαια, για το κατά πόσο η ομάδα ανάπτυξης και συγκεκριμένα ο Daniel Vávra, γνωστός από τα Mafia Ι και ΙΙ και στη συνέχεια συνιδρυτής της Warhorse έχει «χρωματίσει» τον εν λόγω ιστορικό καμβά με βάση τις πολιτικές του πεποιθήσεις, οι οποίες κινούνται προς τα ακροδεξιά. Η αρνητική κριτική εστιάζει κυρίως στην απουσία οποιουδήποτε έγχρωμου NPC από το παιχνίδι. Κατά τη γνώμη μας είναι γελοίο το επιχείρημα της αναγκαιότητας ύπαρξης Αφρικανών ή Ασιατών σε ένα τόσο περιορισμένο σημείο της επαρχιακής Βοημίας του 15ου αιώνα. Ακόμα και αν υπήρχαν, η αντιμετώπισή τους από τους χωρικούς και το πολιτισμικό χάσμα θα ήταν τέτοιο, ώστε οποιαδήποτε ρεαλιστική αλληλεπίδραση θα κινδύνευε να επιφέρει ακόμα περισσότερες κατηγορίες για ρατσισμό.
Πολύ περισσότερο νόημα θα είχε να εξεταστεί κατά πόσο είναι ύποπτη η φαινομενική απουσία Εβραίων ή η απεικόνιση των Κουμάνων ως βαρβάρων οι οποίοι λίγο διαφέρουν από τους Μογγόλους (παρόλο που ιστορικά φέρονται να είχαν αφομοιωθεί σε μεγάλο βαθμό από τους Ούγγρους εκείνη την εποχή). Επιπλέον, παρόλο που είναι λογικό για χάρη ιστορικής ακρίβειας ο ρόλος των γυναικών να μην ωραιοποιείται, είναι ωστόσο απογοητευτικό να μην ξεχωρίζει καμία από αυτές και να αντιμετωπίζονται απλώς ως εν δυνάμει κατακτήσεις του πρωταγωνιστή. Ακόμα και η παιδική φίλη του Henry, η οποία μπορεί να τον σώσει σε μια κρίσιμη στιγμή και την οποία φλερτάρει σε μια ευχάριστη σειρά από mini-quests, καταλήγει να γίνεται απλώς άλλος ένας NPC μόλις εξυπηρετήσει το «σκοπό» της. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο πως ο Henry μπορεί να το παίξει Καζανόβας (αν θέλει ο παίκτης), αλλά το ότι δεν του δίνεται καμία άλλη επιλογή πέρα από αυτήν. Τελικά αυτό που μένει από τις αλληλεπιδράσεις του ήρωα με το άλλο φύλο είναι το "Alpha Male" buff με το οποίο κερδίζει +2 στο Charisma προσωρινά επειδή «ικανοποίησε τις ανάγκες του και αυτό φαίνεται». Αλήθεια, αυτή είναι η επεξήγηση του buff στο παιχνίδι. Από την άλλη, η απεικόνιση της μοίρας των συγχωριανών του ήρωα που προσπαθούν να επιβιώσουν ως πρόσφυγες έρχεται σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω, δίνοντας ένα πολύ επίκαιρο μήνυμα, το οποίο δεν ταιριάζει καθόλου με οποιοδήποτε ακροδεξιό αφήγημα.
Αυτό είναι κάτι το οποίο τονίζεται έντονα στο παιχνίδι, καθώς όλοι οι κάτοικοι των χωριών που φιλοξενούν πρόσφυγες θα κάνουν παράπονα στον Henry επειδή τους θεωρούν τεμπέληδες, κλέφτες και ανεπιθύμητους. Δε φαίνεται, λοιπόν, να είναι κάτι που πέρασε απαρατήρητο από τους developers, αλλά μια συνειδητή επιλογή η οποία υποδηλώνει πως είτε ο Vavra δεν είχε τόση επιρροή στον τίτλο όσο πιστεύεται, είτε οι απόψεις του δεν είναι τόσο ακραίες, τελικά.
Ας αφήσουμε, όμως, στην άκρη την πολιτική και ας εστιάσουμε στο ίδιο το παιχνίδι. Τα προβλήματα του KC:D δεν εστιάζονται μόνο στο θέμα της ιστορικής ακρίβειας και της πολιτικής ορθότητας, αλλά στο γεγονός ότι συχνά φαίνεται πως η Warhorse Studios υπερτίμησε τις δυνάμεις της. Ο τεχνικός τομέας σε γενικές γραμμές είναι προσεγμένος, με τα δάση, τα χωριά και τα λιβάδια να απεικονίζονται με εξαιρετική λεπτομέρεια: οι χωματόδρομοι είναι γεμάτοι λακκούβες με λασπόνερα, τα λουλούδια σείονται στον άνεμο, ο ήλιος στέλνει κλεφτές αχτίδες μέσα από τα κλαδιά των δέντρων, το άλογό μας καλπάζει σαν αστραπή και να που προβάλλει από μια στροφή του δρόμου...ένας ακέφαλος οδοιπόρος.
Πολύ απλά αν τρέχουμε πολύ με το άλογο δε θα δούμε τόσο τα συνηθισμένα pop-ups, αλλά αόρατους, ακέφαλους ή γυμνούς ανθρώπους και textures χαμηλής ανάλυσης στους τοίχους που θυμίζουν παιχνίδι του 1990. Ενίοτε, έτυχε να εξαφανιστεί ακόμα και το έδαφος, μέχρι η μηχανή γραφικών να προλάβει να φορτώσει όλα τα στοιχεία που λείπουν. Αυτό δεν είναι βέβαια το μόνο bug. Με το πρώτο patch διορθώθηκαν κάπου 300 σοβαρά bugs που έκαναν αδύνατη την ολοκλήρωση κάποιων quests, αλλά ακόμα και μετά από αυτό τα προβλήματα επιμένουν: σε ένα main quest ο βασικός NPC είχε κλειδωθεί στο δωμάτιό του και ο μόνος τρόπος να τον φτάσουμε ήταν να περιμένουμε για δέκα λεπτά μέχρι να ανοίξει την πόρτα άλλος NPC ώστε να μπορέσουμε να χωθούμε και μεις.
O Henry θα κολλήσει σε θάμνους κατά τη εξερεύνηση και σε πόρτες σπιτιών, σπανιότερα και σε αόρατους τοίχους. Αυτό δε θα ήταν τόσο τραγικό αν το save system δεν έδινε άλλον ένα λόγο στον παίκτη να καταριέται. Στην αρχική του μορφή, το παιχνίδι επέτρεπε το save μόνο όταν ο Henry κοιμόταν σε κρεβάτι ή χρησιμοποιώντας το πανάκριβο ποτό Saviour Schnapps (το οποίο μπορούμε ωστόσο να παρασκευάσουμε κάνοντας αλχημεία). Ευτυχώς με το patch προστέθηκε τουλάχιστον η δυνατότητα Save on Exit, καθώς και autosaves σε κομβικά σημεία των quests. Αυτό όμως σύμφωνα με αναφορές παικτών έχει δημιουργήσει σοβαρές καθυστερήσεις στην έκδοση για PS4, κάτι που δε συμβαίνει στο PC. Μιας και μιλήσαμε για καθυστερήσεις πρέπει να αναφερθούμε στο loading. Το παιχνίδι φορτώνει συχνά και ενίοτε για αρκετή ώρα: μιλάμε με έναν NPC; Φόρτωση. Ανοίγουμε τον (πανέμορφο ομολογουμένως) χάρτη; Φόρτωση. Αγοράζουμε; Φόρτωση. Θέλουμε να παζαρέψουμε την τιμή; Άλλη φόρτωση. Κοιμόμαστε; Αναμονή και φόρτωση. Εννοείται πως τα cutscenes και τα set pieces απαιτούν και αυτά φόρτωση.
Μεταξύ όλης αυτής της αναμονής και ενίοτε του backtracking που πρέπει να γίνει για να αποφευχθεί κάποιο κόλλημα τα περιθώρια της υπομονής του παίκτη θα δοκιμαστούν σκληρά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προβληματικού σχεδιασμού είναι και το lockpicking, το οποίο είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Κάποια στιγμή χρησιμοποιήσαμε ένα Saviour Schnapps για να σώσουμε προτού επιχειρήσουμε να ξεκλειδώσουμε ένα (εύκολο, υποτίθεται) σεντούκι με θησαυρό. Αφού καταστρέψαμε και τα 7 lockpicks που είχαμε, φορτώσαμε το παιχνίδι για να ξαναδοκιμάσουμε. Το σεντούκι ήταν εκεί, αλλά ήταν πλέον ανενεργό. Ragequit.
Οφείλουμε να είμαστε δίκαιοι με το Kingdom Come: Deliverance. Τις στιγμές που λειτουργεί όπως πρέπει, η εμπειρία είναι εξαιρετική, ο ρεαλισμός του είναι καθηλωτικός και σε αρκετά σημεία το σενάριο και τα set pieces είναι άλλοτε διασκεδαστικά, άλλοτε επικά και άλλοτε δραματικά. Ο Henry είναι συμπαθής σαν ήρωας και οι διάλογοι ενίοτε είναι εμπνευσμένοι ενώ το σύστημα μάχης προσφέρει αγωνία, πρόκληση και εκνευρισμό σε ίσα μέρη. Όταν όμως οι μηχανισμοί του παιχνιδιού αποτυγχάνουν, τότε πραγματικά δοκιμάζεται η υπομονή μας και αυτό συμβαίνει δυστυχώς συχνά. H Warhorse είχε μεγάλο θράσος αποτολμώντας ένα τέτοιο εγχείρημα και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην είναι το KC:D ένα παιχνίδι για όλους. Όσοι μπορούν να αγνοήσουν τα σημαντικά του ελαττώματα, ωστόσο, μάλλον θα το ευχαριστηθούν.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity