Έξι παίκτες διαλέγουν από έναν χαρακτήρα και ένα class, και αναλαμβάνουν να ξεπαστρέψουν οτιδήποτε κινείται.
Παραδόξως μια υποτυπώδης ιστορία υπάρχει, αν και κανείς δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθεί σοβαρά. Για αυτούς που πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζουν, τα γεγονότα του Killing Floor 2 λαμβάνουν χώρα περίπου ένα μήνα μετά το πρώτο ξέσπασμα των Zeds, και τα πειράματα της Horzine (εταιρεία βιοτεχνολογίας) έχουν ξεπεράσει τα σύνορα της Μεγάλης Βρετανίας και έχουν εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Μια ομάδα αγνώστων πρέπει να συνεργαστεί και να αντιμετωπίσει την απειλή. Είναι τόσο κλισέ, που…είναι απλά τόσο κλισέ. Για όσους δεν είχαν επαφή μέχρι πρότινος, το Killing Floor 2, όπως και ο προκάτοχός του, είναι ένα First Person Shooter που ακολουθεί τη φόρμα του Horde Mode (όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται μετά το Gears of War). Κοινώς, έξι παίκτες διαλέγουν από ένα χαρακτήρα και ένα class, και αναλαμβάνουν να ξεπαστρέψουν οτιδήποτε κινείται.
Για όσους δεν είχαν επαφή μέχρι πρότινος, το Killing Floor 2, όπως και ο προκάτοχός του, είναι ένα First Person Shooter που ακολουθεί τη φόρμα του Horde Mode (όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται μετά το Gears of War).
Οι εχθροί έρχονται σε κύματα συνεχώς αυξανόμενου μεγέθους και δυσκολίας, με mini-bosses, ΑΙ που θα περιφρονούσαν ακόμα και τα ζόμπι, με ένα εκ των δύο bosses να περιμένει μετά το τελευταίο wave. Είναι απλό, είναι εύκολο, και είναι…αυτό. Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Μαζεύεστε με φίλους (ιδανικά) ή αγνώστους, πυροβολείτε οτιδήποτε δεν είναι μέλος της ομάδας σας και κάνετε ερωτήσεις αργότερα. Ή, ακόμα καλύτερα, δεν κάνετε ερωτήσεις καθόλου. Τα διαφορετικά classes έχουν τη χρησιμότητά τους και μπορούν πράγματι να σχηματίσουν μια ιδιαίτερη μορφή συναδελφικότητας και χρησιμότητας του καθενός στη μάχη, αν και στα πρώτα επίπεδα δυσκολίας δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο. Όταν βέβαια φτάνουμε στο “Hard” (και πιο πάνω), τότε τα πράγματα αλλάζουν και πρέπει να υπάρξει σαφής καταμερισμός των ρόλων – με τον καθένα να προσέχει και να μένει προσκολλημένος σε αυτό που «πρέπει» να κάνει.
Το «ψωμί» του KF2 είναι στο co-op και τίποτα δε δείχνει να ενοχλεί ιδιαίτερα, αφού ο στόχος του είναι η διασκέδαση, στην πιο απλή της μορφή.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα πηγαίνουν στον αυτόματο. Μετά από κάθε κύμα οι παίκτες μπορούν να επισκέπτονται vendor, να ανανεώνουν και να αναβαθμίζουν τον εξοπλισμό και τα πυρομαχικά τους, μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο. Ο καθένας μπορεί να αλλάξει class (perk) ανάμεσα στα Waves, σε περίπτωση που θέλει να αλλάξει ρόλο ή νομίζει ότι μπορεί να βοηθήσει καλύτερα την ομάδα ως κάτι άλλο. Οτιδήποτε κάνει κανείς (kills με διαφορετικά είδη όπλων, σφράγισμα πορτών κ.λπ.) κερδίζει XP για το αντίστοιχο class και αναβαθμίζονται οι ικανότητες του, ενώ ανά 5 levels οι παίκτες μπορούν να επιλέξουν και ένα (από τα δύο διαθέσιμα κάθε φορά) abilities. Η προσθήκη του Versus Mode ουσιαστικά προσθέτει ανταγωνιστική δράση στο πακέτο, με τους παίκτες να χωρίζονται σε survivors και Zeds, με τους μεν να κάνουν…ακριβώς ό,τι έκαναν και στο co-op, και τους δε να χειρίζονται Zeds και να προσπαθούν να σκοτώσουν τους αντιπάλους. Οι ρόλοι αλλάζουν μετά από κάθε γύρο, και η νικήτρια ομάδα κρίνεται βάσει της επίδοσής της. Είναι διασκεδαστικό σε ένα βαθμό και μέχρι ενός σημείου, αλλά χωρίς να υπάρχει κάποιο είδος δυσκολίας, δεν μπορεί να υπολογιστεί πώς τα perks (και τα levels τους) επηρεάζουν το παιχνίδι. Το ότι ο νικητής κρίνεται βάσει της επίδοσης βοηθάει στο balancing, αλλά και πάλι, το όλο σύστημα είναι αρκετά ρευστό.
Το Killing Floor 2 είναι όλα όσα λένε για το πώς τα video games απεικονίζουν τη βία χωρίς λόγο και μάλιστα με τον πιο γλαφυρό τρόπο.
Από την άλλη, βέβαια, το «ψωμί» του KF2 είναι στο co-op και τίποτα δε δείχνει να ενοχλεί ιδιαίτερα, αφού ο στόχος του είναι η διασκέδαση, στην πιο απλή της μορφή. Στοχεύετε, πυροβολείτε, σκοτώνετε, κάνετε reload. Και ο τεχνικός τομέας βοηθάει, αφού τα γραφικά και ο ήχος συμπληρώνουν ιδανικά το βίαιο αυτό puzzle. Πολύ προσεγμένα animations, gore παντού (κυριολεκτικά ΠΑΝΤΟΥ όμως), trash/death metal soundtrack με τα ηχεία (ή το headset) να φτύνουν σίδερα, πολύ ωραία αίσθηση των όπλων (με εξαίρεση ίσως το melee class). Γενικότερα, το Killing Floor 2 είναι όλα όσα λένε για το πώς τα video games απεικονίζουν τη βία χωρίς λόγο και μάλιστα με τον πιο γλαφυρό τρόπο.
Το θέμα, εν προκειμένω, είναι το κατά πόσο ένας τίτλος σαν το Killing Floor 2 θα μπορέσει να μας «κρατήσει» για πάνω από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Σίγουρα, η προσθήκη του Steam Workshop και των mods βοηθάει πολύ, αλλά και πάλι, δεν είναι αρκετό για όσους θέλουν κάτι παραπάνω. Οι βετεράνοι θα νιώσουν ακριβώς σαν στο σπίτι τους από το πρώτο δευτερόλεπτο (αφού οι βελτιώσεις είναι κυρίως τεχνικής φύσεως), ενώ οι νεοεισερχόμενοι θα αρχίσουν σχετικά γρήγορα να μπαίνουν στο κλίμα. Σίγουρα, η απόλαυση που παίρνει κανείς φτάνει σε κάποια φάση στην κορυφή της και από εκείνο το σημείο και μετά αρχίζει να φθίνει, αλλά ο ρυθμός που φθίνει εξαρτάται καθαρά από το κατά πόσο κουράζεται ο καθένας επαναλαμβάνοντας την ίδια διαδικασία. Κάποιοι πολύ αργά, κάποιοι άλλοι γρηγορότερα. Σε μικρές δόσεις είναι ένα εξαιρετικό διάλειμμα. Για οτιδήποτε περισσότερο, το Killing Floor 2 απευθύνεται σε μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα, που αναμφισβήτητα θα παραμείνει πιστή για πολύ (πολύ όμως) καιρό.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity