Από την πρώτη κιόλας σκηνή είναι εμφανής η διαφορά στην ατμόσφαιρα και το vibe.
Το ίδιο το επίπεδο, σχεδιαστικά, είναι εντελώς διαφορετικό, αφού η πόλη της Sapienza χαρακτηρίζεται από την πλούσια ποικιλία σε διαφορετικά events και καταστάσεις τις οποίες ο 47 μπορεί να παρακολουθήσει/εκμεταλλευτεί, σε αντίθεση με την επιβλητική έπαυλη της προηγούμενης αποστολής και τους «στριμωγμένους» διαδρόμους της, που επέβαλαν μια πιο «σφιχτή» στρατηγική, με συνεχείς εναλλαγές ενδυμασίας. Οι στόχοι για ακόμη μια φορά είναι δύο: Ο Silvio Caruso και η Francesca De Santis. Αυτήν τη φορά, βέβαια, σαν προσωπικότητες, έχουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το προηγούμενο ζευγάρι, αφού ο πρώτος έχει ένα πολύ ιδιαίτερο…σύνδρομο με τη μητέρα του, ενώ η δεύτερη φαίνεται τόσο να έχει κρυφή ατζέντα, όσο και να μπερδεύει τη δουλειά με τη διασκέδαση, εκμεταλλευόμενη τον ήλιο και τη χαλαρή ατμόσφαιρα της ειδυλλιακής ιταλικής πόλης.
Για το δεύτερο επεισόδιο, η δράση μεταφέρεται από το Παρίσι στην ακτή του Amalfi, και πιο συγκεκριμένα στη γραφική πόλη Sapienza.
Ως αποτέλεσμα, οι ευκαιρίες εξόντωσής τους χαρακτηρίζονται από πολύ πιο ενδιαφέρουσα και «θεαματική» ποικιλία, ενώ η ομάδα ανάπτυξης δε χάνει ευκαιρία να φέρει στο προσκήνιο αυτό το μακάβριο χιούμορ που χαρακτηρίζει τη σειρά (και θα αναγνωρίσουν αυτοί που δώσουν λίγη περισσότερη προσοχή στους χαρακτήρες και το περιβάλλον). Στην ανακάλυψη των δύο στόχων είναι που και η πλοκή…περιπλέκεται, αφού οι δυο τους αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας την τελειοποίηση ενός ιού που μπορεί να πλήξει οποιονδήποτε στόχο στον πλανήτη, με βάση το DNA. Το δίδυμο βρίσκεται κοντά στην ολοκλήρωση του project και πέραν της εξόντωσης τους, στον 47 ανατίθεται και η εξόντωση του πρωτότυπου δείγματος. Για να γίνει όμως αυτό, οι παίκτες πρέπει να περιηγηθούν στα έγκατα της έπαυλης, όπου και στεγάζεται ένα μυστικό εργαστήριο δοκιμών.
Οι στόχοι για ακόμη μια φορά είναι δύο, ενώ έχουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον σαν προσωπικότητες.
Εκεί πέρα τα πράγματα αλλάζουν και η χαλαρή ατμόσφαιρα, ο άπλετος χώρος και η άνεση κινήσεων δίνουν τη θέση τους σε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό. Και έτσι η πρώτη αποστολή γίνεται ένα είδος μαθήματος, όπου οι παίκτες πρέπει να εκτελέσουν όλα αυτά που έμαθαν για να φτάσουν στον πολυπόθητο στόχο. Δεν είναι, βέβαια, ότι υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος για να γίνει αυτό, αλλά οι στενοί διάδρομοι και οι λίγες ευκαιρίες κάλυψης υπαγορεύουν πολύ πιο «σφιχτή» προσέγγιση, με μηδενικό περιθώριο σφάλματος. Και αυτή είναι η εντύπωση που αφήνει το δεύτερο επεισόδιο, όσο οι ώρες περνάνε και περισσότερες ευκαιρίες παρουσιάζονται. Ότι δηλαδή η Sapienza είναι η «πρακτική εξάσκηση» όσων είχε να «διδάξει» το Παρίσι. Το replayability, βέβαια, είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, τόσο με τους διαφορετικούς τρόπους που μπορεί κανείς να εκπληρώσει τα objectives της κεντρικής αποστολής (αλήθεια, πόσες φορές σας δίνεται η ευκαιρία να σκοτώσετε κάποιον με μπαλάκι του golf;), όσο και με τα Escalation Contracts και τις δημιουργίες της κοινότητας.
Στον 47 ανατίθεται και η εξόντωση του δείγματος ενός θανατηφόρου ιού.
Πρέπει να σημειωθεί ότι το AI δεν έχει βελτιωθεί και παραμένει το ίδιο επιρρεπές σε εξαιρετικά ντροπιαστικές καταστάσεις, ενώ η εμμονή της IO για συνεχή σύνδεση στο internet έχει ως αποτέλεσμα την απότομη επιστροφή στο κεντρικό menu αν αυτή χαθεί, ή την απώλεια της πλήρους εμπειρίας αν για οποιονδήποτε λόγο ο client δεν μπορεί να συνδεθεί στους servers (όπως για παράδειγμα κατά το maintenance). Οι χρόνοι loading παραμένουν ένα, περισσότερο εκνευριστικό, θέμα, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι μιλάμε για τίτλο που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην εξερεύνηση και το trial & error.
Παρ’ όλα αυτά, το δεύτερο επεισόδιο είναι διασκεδαστικό. Προκαλεί σε εξερεύνση και «πειράζει» τον παίκτη με όλους τους τρόπους που θέτει στη διάθεσή του για να επιτύχει το σκοπό σου. Η αλλαγή του σκηνικού είναι ευπρόσδεκτη, τόσο από αισθητικής πλευράς, όσο και λόγω της ελευθερίας που παρέχεται στους παίκτες σε όρους gameplay, ενώ τα συμπληρωματικά modes εγγυώνται πως η αναμονή για το επόμενο επεισόδιο θα είναι -όσο το δυνατόν- ανώδυνη. Μέχρι τον επόμενο προορισμό του 47, λοιπόν…
Το hitman γενικα ειναι ωραιο παιχνιδι αμα διορθωσουν τα bugs του θα αξιζει.
Ένα old time classic το οποίο πάντα θα αξίζει όχι μόνο να παίξεις αλλά και να ξαναπαίξεις.
Και από ότι διαβάζω τώρα με την επεισοδιακή μορφή όσο πάει και βελτιώνεται. Πολύ ωραία.
Προσωπικά δεν μου αρέσει να βγάζεις ενα game και σταδιακά να προσθέτεις υλικό επι πληρωμή!
Να βγαίνει υλικό αλλά free!
Γιατί δηλαδή κάθε φορά να θές τουλάχιστον 10-15 ευρώ για νέο επεισόδειο;
Σαν παιχνίδι με πήγε πίσω ξανά στις απαρχές του hitman με pentium2 και GeForce4 Ti 4200!
Οχι από πλευράς γραφικών ίσως το οτι το γυρίσαν πάλι στο πάρα πολύ stealth!
Μπορείς να το προ-αγοράσεις όλο από το playstation store και όταν βγαίνει κάτι να το έχεις.
Σαν παιχνίδι ενώ μου αρέσει πολύ σαν ιδέα και σαν αποτέλεσμα δεν μπορώ να το παίξω λόγω υπομονής.