Στο προπονητήριο αυτό λοιπόν όλα ξεκινούν με μερικές απλές κεφαλιές προς το τέρμα. Αργότερα εμφανίζεται ένας χαρτονένιος τερματοφύλακας που δεν αργεί να αρχίσει να κινείται πέρα και δώθε/ Στόχοι διαφορετικής αξίας σε πόντους εμφανίζονται, κινούνται όλοι μαζί, οι μπάλες συνδυάζονται με εκρηκτικά και γενικά γίνεται ένας χαμός. Τα επίπεδα χωρίζονται σε ομάδες και η αξιολόγηση της επίδοσης σε κάθε ένα ακολουθεί το γνωστό κανόνα των τριών αστεριών.
Ο παίκτης είναι ποδοσφαιριστής που δεν τα πηγαίνει και τόσο καλά οπότε κλείνεται σε ένα προπονητήριο που σε κάθε βήμα μοιάζει όλο και περισσότερο με κάποιου είδους φυλακή.
Με αρκετά από αυτά ανοίγει ο δρόμος για το exam που δεν είναι άλλο από το τελευταίο επίπεδο μιας ομάδας η ολοκλήρωση του οποίου απαιτείται για περαιτέρω πρόοδο. Εδώ χαλάει λίγο η γενικότερη καλή εντύπωση μιας και η κλιμάκωση της δυσκολίας είναι κάπως ακανόνιστη. Και όταν έρθει η ώρα για αναπάντεχο άλμα της, ο κακός υπολογισμός δεν κρύβεται.
Στόχοι διαφορετικής αξίας σε πόντους εμφανίζονται, κινούνται όλοι μαζί, οι μπάλες συνδυάζονται με εκρηκτικά και γενικά γίνεται ένας χαμός.
Το καλύτερο όλων; Η ομάδα ανάπτυξης φρόντισε να λειτουργεί όπως πρέπει η φυσική. Χωρίς τη σιγουριά που αυτή παρέχει, παρότι εννοείται ότι σε κάθε κεφαλιά δεν υπάρχει ανάδραση, πραγματική αίσθηση επαφής (αυτό έλειπε), είναι σαφές ότι από τον παίκτη εξαρτάται όντως η πορεία της μπάλας και αυτή αντιδρά όπως αναμένεται και είναι λογικό να αντιδρά. Η διαφορά σε σχέση με την πραγματικότητα βέβαια είναι ότι υπάρχει στο κεφάλι του παίκτη και ένα headset, ένα επιπλέον βάρος, μαζί με τα καλώδια, που εννοείται ότι είναι εμπόδιο για τη φυσική κίνηση. Για αυτό άλλωστε οι developers συμβουλεύουν τους παίκτες να μην προσπαθούν να κάνουν κεφαλιές λυγίζοντας κυρίως το λαιμό αλλά μετακινώντας όσο γίνεται ολόκληρο τον κορμό. Κάπου εδώ δηλαδή, λόγω της πραγματικότητας που επιβάλλει το hardware, και παρά την πολύ καλή λειτουργία της φυσικής, χάνεται μια δόση ρεαλισμού στην πράξη. Και χάνεται κι άλλη όταν μπει ο παίκτης σε ρυθμό. Λογικό είναι να πετάγεται εδώ κι εκεί, να κάνει πίσω πριν χτυπήσει με περισσότερη ορμή την μπάλα κ.λπ. Το οποίο σημαίνει πως, όσο καλή εφαρμογή και αν έχει το headset, όλο και κάπως θα αρχίσει να ξεφεύγει. Και όταν συμβαίνει αυτό, χρειάζεται παύση και προσαρμογή. Κάθε τόσο δηλαδή.
Οπότε, χωρίς πολλά πολλά, καταλήγουμε σε μια αναπόφευκτη διαπίστωση. Το Headmaster παίρνει μια πολύ απλή ιδέα, προσθέτει χιούμορ, σενάριο (!) και φροντίζει ώστε η απόδοση των φυσικών νόμων να είναι αυτή που απαιτούν οι περιστάσεις. Πρόκειται όντως για παιχνίδι που δεν θα ήταν δυνατό με τέτοιο ρεαλισμό με χειριστήριο αντί για VR headset. Το σημαντικότερο λάθος που κάνει σχετίζεται με την εξέλιξη της δυσκολίας. Τα σημαντικότερα προβλήματα όμως προέρχονται από το ίδιο το headset. Και δεν είναι φταίξιμο του PS VR. Απλά το ιδανικό headset για την περίσταση δεν υφίσταται. Κανένα headset δεν είναι πανάλαφρο και αμετακίνητο. Καλή η δημιουργία λοιπόν, τεχνικώς αδύνατη όμως η (ιδανική) απόλαυσή της.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity