Αφήνοντας όμως την αλλαγή που έφεραν τα λεφτά της Electronic Arts στην άκρη, θέλαμε να δούμε και εντός του ποδοσφαιρικού γηπέδου ουσιαστικές διαφορές. Και αν το FIFA 19 είναι σε μεγάλο ποσοστό ίδιο με τον προκάτοχό του, υπάρχουν μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Χαρακτηριστικότερη αυτών είναι το Active Touch System. Μέσω αυτού ο κάθε ποδοσφαιριστής, ανάλογα με την ικανότητά του, μπορεί να υποδεχθεί μια μπαλιά με διαφορετικό -θεαματικό- τρόπο, για να φύγει γρήγορα στην αντεπίθεση ή να πασάρει γρήγορα την μπάλα, ευνοώντας το γρήγορο ρυθμό που για μια ακόμα φορά χαρακτηρίζει το παιχνίδι της EA Sports. Από την πλευρά του παίκτη, η χρήση του Active Touch System γίνεται με το δεξιό αναλογικό μοχλό και, ενώ σίγουρα θα υπάρξουν περιπτώσεις που η μπάλα θα χαθεί ειδικότερα από ποδοσφαιριστές χαμηλότερης δυναμικής, η χρήση του με ικανότατους παίκτες οδηγεί σε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Τα θετικά του gameplay των προηγούμενων εκδόσεων ευτυχώς παραμένουν και εδώ. Η μπάλα συμπεριφέρεται με ελαφρώς πιο φυσικό τρόπο, αλλαγή που αντιλαμβανόμαστε κυρίως στον τρόπο που «σκάει» στο γήπεδο έπειτα από κάποια βαθιά σέντρα, αν και ακόμα ωχριά σε σχέση με το αντίπαλο δέος της Konami. Η αμεσότητα στο χειρισμό των παικτών βρίσκεται στα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει η σειρά, παρά τα νέα animations που προστέθηκαν, τόσο γενικά, όσο και για χάρη του Active Touch System, ενώ και η τεχνητή νοημοσύνη συνεχίζει να λειτουργεί απολύτως επιθετικά, εκμεταλλευόμενη τους κενούς χώρους στις αντίπαλες άμυνες.
Δεν είναι όμως όλα τα ματς γρήγορα και αυτό αδυνατεί να κατανοήσει για ακόμα μια φορά το FIFA 19. Βάζοντας την μπάλα κάτω και προσπαθώντας να παίξουμε πιο αργό, πιο τακτικό ποδόσφαιρο εναντίον μιας κλειστής άμυνας, το FIFA δείχνει ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει, ότι έχει σχεδιαστεί με διαφορετική φιλοσοφία εν τέλει. Οι παίκτες που ελέγχονται από την τεχνητή νοημοσύνη του παιχνιδιού έχουν την τάση να προωθούνται συνεχώς, κάνοντας δύσκολη την προσπάθειά μας να διατηρήσουμε έναν πιο χαμηλό ρυθμό που ενδεχομένως χρειάζεται, ανάλογα με τις ανάγκες του ματς. Χωρίς να δηλώνουμε ότι το θεαματικό ποδόσφαιρο που προάγει το FIFA είναι αρνητικό, δεν είναι όλα τα ματς γρήγορα, ούτε όλες οι ομάδες ικανές να παράγουν τέτοιο αποτέλεσμα. Οι πάσες από την άλλη είναι πιο λεπτομερείς στην υλοποίησή τους, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να ελέγξουμε επακριβώς τη κατεύθυνσή τους, ακόμα και όταν προωθούμε τη μπάλα σε κενό χώρο. Μια ακόμα μικρή αλλαγή βρίσκουμε στη λειτουργία του σουτ, στο οποίο έχει προστεθεί ένας μηχανισμός που θυμίζει το active reload του Gears Of War. Πατώντας το πλήκτρο σε σωστό χρονικό σημείο για δεύτερη φορά, το σουτ αποκτά περισσότερη δύναμη, φάλτσο και κατευθύνεται πολύ πιο εύστοχα προς την αντίπαλη εστία. Και αν, σε θεωρητικό επίπεδο, η προσθήκη ακριβέστερων σουτ σε έναν ποδοσφαιρικό τίτλο μόνο καλό θα έκανε, η υλοποίηση της Electronic Arts δεν έρχεται χωρίς το αρνητικό της στοιχείο, που δεν είναι άλλο από το πολύ εύκολο σκοράρισμα. Αυτό στους αγώνες ενάντια σε AI εξισορροπείται, ως ένα βαθμό βέβαια, αφού κερδίσαμε με ελληνική ομάδα τον τελικό του Champions League με οκτώ τελικές, έξι από τις οποίες ήταν εύστοχες και, έξι τέρματα (!) σε επίπεδο δυσκολίας World Class, στατιστικό που περισσότερο exploit θυμίζει παρά αγώνα ποδοσφαίρου. Αντιλαμβάνεστε βέβαια ότι δύο καλοί παίκτες του FIFA, σε έναν αγώνα μεταξύ τους, εύκολα θα καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα τύπου 9-7, που φέρνει περισσότερο σε handball παρά σε ποδόσφαιρο.
Στην εισαγωγή όμως του κειμένου αναφερθήκαμε στην πληρότητα του FIFA 19, η οποία χρήζει περαιτέρω ανάλυσης. Βλέπετε, οι προσθήκες των Champions και Europa League αποτελούσαν διακαή πόθο της EA για χρόνια, οπότε τα αντίστοιχα τρόπαια δεν θα μπορούσαν να περιοριστούν στα αντίστοιχα modes. Στην τρίτη σεζόν του The Journey, ο Alex Hunter συμμετέχει και εκεί, με στόχο μεταξύ άλλων την κατάκτηση του βαρύτιμου ευρωπαϊκού τροπαίου, ενώ πλέον μπορούμε δυναμικά να επιλέξουμε αν θέλουμε να παίξουμε με αυτόν, με την ετεροθαλή αδελφή του ή τον Danny Williams. Δυστυχώς, όσο και να χαιρόμαστε που το The Journey επεκτείνεται, δεν μπορούμε πλέον να παραβλέψουμε ότι οι διάλογοι αποτελούνται, σχεδόν στην ολότητά τους, από κλισέ ατάκες μεταξύ αδελφών, ή αντιπάλων ποδοσφαιριστών. Και ακόμα και αν παραβλέψουμε τη προβλεψιμότητά τους (δεν παίζουμε και Mass Effect όσο και αν ο τρόπος επιλογής απάντησης το προσεγγίζει ελαφρώς), γρήγορα διαπιστώνουμε ότι οι επιλογές που μας δίνονται αφορούν στην απάντηση που θα δώσουμε και επηρεάζουν ελάχιστα την κατεύθυνση της ιστορίας. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται να είναι το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας του Alex Hunter, οπότε ίσως του χρόνου, και με άλλες βάσεις, το The Journey να γίνει πιο δυναμικό.
Μέσα σε όλα αυτά, η Frostbite Engine για ακόμα μια φορά δείχνει τον καλύτερο της πρόσωπο, αγγίζοντας και ξεπερνώντας σε σημεία τα αποτελέσματα της FOX Engine σε ότι αφορά τα πρόσωπα, ειδικότερα διασημοτήτων. Χαρακτηριστικές λεπτομέρειες όπως ο ιδρώτας που κυλά σε πρόσωπα και φανέλες προσδίδουν ρεαλισμό, ενώ τα νέα animations, σε συνδυασμό με το Active Touch System στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω, κάνουν το FIFA ακόμα ρεαλιστικότερο. Μικρά προβλήματα σε clipping και collision detection που εμφανίζονται συχνότερα στις συγκρούσεις των σωμάτων των ποδοσφαιριστών, δεν μπορούν να χαλάσουν την όμορφη εικόνα και κορυφαία παρουσίαση που γενικότερα χαρακτηρίζει τη σειρά χρόνια τώρα.
Οι επιπλέον άδειες για τις διοργανώσεις της UEFA έφεραν και επιπλέον δίδυμο σχολιαστών στους εν λόγω αγώνες, τους Derek Rae και Lee Dixon. Σίγουρα αποτελούν φρέσκες φωνές, δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε ότι η ποιότητα της περιγραφής των Martin Tyler και Alan Smith στους υπόλοιπους αγώνες είναι μερικά σκαλιά πάνω, αφού σε σύγκριση με τους δεύτερους οι πρώτοι μοιάζουν πιο άνευροι, πιο μηχανικοί στο λόγο τους. Σε άλλα modes, το FIFA Ultimate Team παραμένει το εθιστικό card game που όλοι γνωρίζουμε, κάνοντας καλά τη δουλειά του και φέρνοντας ακόμα περισσότερα χρήματα στην EA, από όσους ασχολούνται και θέλουν να φτάσουν ψηλά. Υπάρχει όμως και η προσθήκη των House Rules φέτος. Εδώ έχουμε την επιλογή να παίξουμε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου με διαφορετικούς κανόνες, όπως το survival mode που θέλει κάθε ομάδα να χάνει έναν παίκτη κάθε φορά που δέχεται τέρμα. Ακόμα καλύτερα, να παίξουμε με ειδικούς κανόνες, κάνοντας π.χ. κάθε τέρμα να μετράει μόνο αν επιτυγχάνεται με κεφαλιά ή βολέ στον αέρα, το σκοράρισμα εκτός περιοχής να μετράει διπλό ή την αναμέτρηση να τελειώνει μόλις επιτευχθεί το πρώτο goal. Τέλος, υπάρχει και η επιλογή να παίξουμε χωρίς φάουλ, offside και, φυσικά, κάρτες. Τα συγκεκριμένα modes, για κάποιον άγνωστο λόγο δεν είναι διαθέσιμα για online multiplayer, παρά μόνο για παιχνίδι πολλαπλών παικτών σε τοπικό επίπεδο, αποτελώντας τρόπον τινά μια χαμένη ευκαιρία, αφού μάλλον πρόκειται για το πιο διασκεδαστικό multiplayer σε ποδοσφαιρικό τίτλο που έχουμε παίξει εδώ και πολλά χρόνια.
Καταλήγοντας, αυτήν τη φορά δεν μπορούμε να πούμε ότι η EA Canada δεν προσπάθησε. Μπορεί οι αλλαγές να οδηγούνται από την απόκτηση των δικαιωμάτων της UEFA και το gameplay περισσότερο να διαφοροποιείται παρά να εξελίσσεται ουσιωδώς, όμως φέτος είδαμε την προσθήκη modes όπως τα House Rules να δίνουν άλλο ενδιαφέρον στα multiplayer matches, αλλά και προσθήκες όπως το Active Touch System να προσθέτουν περισσότερο ρεαλισμό στις κινήσεις των ποδοσφαιριστών. Δεν πρόκειται για μια κυκλοφορία χωρίς τις αδυναμίες της, όπως τον υπερβολικά γρήγορο ρυθμό ή το εύκολο σκοράρισμα, όμως είναι σίγουρα ό,τι πληρέστερο, από άποψη περιεχομένου, θα βρείτε στην αγορά σε περίπτωση που σας αρέσει η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο σε πολλαπλά επίπεδα. Και αυτό δεν μπορούμε να μην το αναγνωρίσουμε.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity