Είναι από τα περίεργα της βιομηχανίας το ότι αν κάποιος αφιερώσει χρόνο στην παρατήρηση του Hidetaka (Swery65) Suehiro σε social media και κάθε άλλο μέσο που χρησιμοποιεί για να εκφράζεται καθημερινά και δημοσίως, μπορεί κάλλιστα να έχει καταλάβει και τα περισσότερα από όσα έχει να του δείξει το Deadly Premonition 2: A Blessing In Disguise. Ο ίδιος -όπως και κάθε δημιουργία του- κουβαλάει ένα ιδιότυπο είδος τρέλας, κάτι που δεν απαιτεί και ιδιαίτερη φαντασία από τον gamer και ειδικά εκείνον που θυμάται το Deadly Premonition. Ο πρωτότυπος τίτλος, λοιπόν, δεν ξεχώριζε για τον τεχνικό του τομέα, είχε άπειρα προβλήματα διαδικαστικά και μη ζητήματα, αλλά πολλή τρέλα και -σίγουρα- ψυχή. Χρειάζονται και τα δύο αν είναι να καταλήξουμε σε μια προσπάθεια που μπορεί να σταθεί δίπλα σε κάτι τόσο περίεργο, τόσο ιδιότροπο, όσο το Twin Peaks του David Lynch. Και αυτό έκανε σε γενικές γραμμές, για αυτό και του συγχωρέθηκαν πολλά.
Το άλλο περίεργο, στην περίπτωση του Deadly Premonition 2: A Blessing In Disguise ειδικά, είναι πως κατέληξε αποκλειστικό σε Switch, οπότε αναπτύχθηκε και με την υποστήριξη, όποια κι αν ήταν αυτή, της ίδιας της Nintendo. Περίεργο κυρίως διότι το έργο του Swery65 δεν είναι περίπτωση που το γνωρίζει κάποιος και το συνδέει εύκολα και γρήγορα με την Nintendo και τις συνήθεις προτιμήσεις της. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια η Nintendo πειραματίζεται που και που με δημιουργίες που φαινομενικά κινούνται κόντρα στο χαρακτήρα της οπότε δεν αποκλείεται το Deadly Premonition 2: A Blessing In Disguise να είναι μια ακόμη τέτοια περίπτωση και να φταίμε όλοι οι υπόλοιποι που δεν έχουμε συνηθίσει στην ιδέα ακόμη. Σε κάθε περίπτωση, πιστός στην ίδια του τη σύντομη παράδοση, ο τίτλος ξεκινά αρκετά χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού με την Aaliyah Davis, πράκτωρ του FBI, να ανακρίνει τον πρώην πράκτορα Francis Zach Morgan, μιας και υποψιάζεται πως ένας λόγος που έλυσε μεγάλες υποθέσεις του παρελθόντος (μαζί και του πρώτου παιχνιδιού) είναι πως είχε βάλει το χεράκι του στο έγκλημα. Η Aaliyah συνοδεύεται από έναν πράκτορα ακόμη που δεν κερδίζει ούτε αναφορά του ονόματός του. Δεν κάνει ούτε για τενεκές. Ο York δεν είναι στα καλύτερά του. Εσώκλειστος καρκινοπαθής πια, μαζεύει φαινομενικά άχρηστα αντικείμενα, είναι ακατάστατος, δεν θέλει να τον ρωτά κανείς για τη «νεράιδά» του, όπως δεν θέλει να την αγγίζει κανείς. Παρότι αόρατη. Οι συζητήσεις αυτές, παρότι κυρίως τις παρακολουθεί ο παίκτης, είναι από τα καλύτερα τμήματα του παιχνιδιού μιας και το κακό voice acting μαζί με τρελούς -ως σύλληψη- χαρακτήρες και ενίοτε θεοπάλαβες στιχομυθίες που για κάποιο λόγο λειτουργούν είναι χαρακτηριστικά του Deadly Premonition γενικότερα αλλά και του δημιουργού του ειδικότερα. Καταλύτης για όλα αυτά είναι η δολοφονία ενός έφηβου κοριτσιού.
Ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, εκείνο που βασίζεται και περισσότερο στο gameplay που περιμένει κανείς, λαμβάνει χώρα χρόνια νωρίτερα, με πρωταγωνιστή τον Francis York Morgan, πάνω κάτω όπως τον γνωρίσαμε στο πρώτο παιχνίδι… πριν όμως από το πρώτο παιχνίδι. Συνεπώς το Deadly Premonition 2: A Blessing In Disguise είναι ταυτόχρονα sequel αλλά και prequel διότι… γιατί όχι; Όλα λαμβάνουν χώρα σε μια μικρή πόλη της Louisiana, ονόματι Le Carré. Φυσικά και τυχαία καταλήγει εκεί ο York. Κλασικά είναι σε άδεια, κάτι άκουσε για ναρκωτική ουσία που ερευνά, είπε να μάθει κάτι περισσότερο, του έκλεψαν το αυτοκίνητο, κυκλοφορεί με πατίνι, προσπαθεί να εξιχνιάσει ένα φόνο ακόμη, κάνει παρέα με τη μικρή Patricia και μένει σε ξενοδοχείο. Ένας χαρακτήρας κάνει τρεις διαφορετικές δουλειές αλλά επιμένει ότι είναι τρία διαφορετικά άτομα και πως το καθένα ενοχλείται με τα άλλα δύο. Και ναι, όλα θυμίζουν κακό κινηματογράφο στον York -είναι λάτρης άλλωστε- οπότε θα ακούσετε τουλάχιστον ένα λογύδριο με το οποίο υποστηρίζει πως το The Island του Michael Bay θα αλλάξει για πάντα τις ταινίες δράσης στον κινηματογράφο. Για όσους ασχολήθηκαν με το πρώτο Deadly Premonition, όλα τα παραπάνω είναι καλά σημάδια. Για όσους τώρα το γνωρίζουν, όλα αυτά είναι καλύτερα από όσο είναι λογικό να υποθέσει κάποιος διαβάζοντάς τα. Όλα τα υπόλοιπα, όμως, είναι από λίγο έως πολύ χειρότερα.
Ο πρώτος τίτλος δεν ήταν ό,τι καλύτερο τεχνικά, κινήθηκε σε τυπικά και ταπεινά κυρίως επίπεδα για την εποχή. Αυτήν τη φορά δεν έχουν αλλάξει και πολλά η αλήθεια είναι. Η καλλιτεχνική διεύθυνση έχει απωλέσει ελαφρώς το ρεαλισμό της πρώτης προσέγγισης -αλλαγή που ταιριάζει και πάλι στο περιεχόμενο- η απόδοση του συνόλου όμως είναι απαράδεκτη για την εποχή, το μέγεθος της παραγωγής (όποιο κι αν είναι αυτό τελικά), για τα δεδομένα της Rising Star Games και της Nintendo. Τα πράγματα κινούνται σε ανεκτά επίπεδα σε κλειστούς χώρους, χωρίς να λείπουν τα διάφορα μικροπερίεργα, μόλις όμως βγει στους δρόμους του Le Carré ο παίκτης, ο τίτλος γίνεται horror για λάθος λόγους. Παρότι ο κόσμος είναι ουσιαστικά άδειος, παρότι οι NPC έχουν τη ρουτίνα τους και καταπιάνονται με συγκεκριμένες δραστηριότητες σε συγκεκριμένες φάσεις της ημέρας, ο απλός περίπατος με τον York οδηγεί σε μόνιμα ασταθές frame rate και προφανώς δεν μπορεί να περιμένει κανείς κάτι καλύτερο άπαξ και ανεβεί ο ήρωας στο πατίνι και καταφέρει να κινηθεί λίγο πιο γρήγορα. Πριν το πρώτο patch η κατάσταση ήταν τόσο οικτρή που το frame rate έπεφτε ακόμη και σε μονοψήφια τιμή. Μετά το patch τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, πιο υποφερτά, σε βαθμό που μπορεί να ελπίζει κανείς να αποφύγει τον πονοκέφαλο τουλάχιστον. Το aliasing είναι τόσο έντονο εν τω μεταξύ που από μόνο του ζαλίζει και δημιουργεί την εντύπωση ότι το frame rate είναι ακόμη χειρότερο από όσο πραγματικά είναι, ακόμη και μετά τη βελτίωσή του. Ό,τι standard και να έχει ο παίκτης για το frame rate, στο Deadly Premonition 2: A Blessing In Disguise φαίνεται να έγιναν όλες οι θυσίες ταυτόχρονα και κανείς δεν μπορεί να πει τι κερδήθηκε στο τέλος. Ο κόσμος είναι άδειος, το pop-in δίνει και παίρνει, το βελτιωμένο frame rate χρίζει… βελτίωσης, επηρεάζει το χειρισμό, οπότε επηρεάζει την απόδοση του παίκτη σε mini games και διάφορα άλλα.
Ένας λόγος παραπάνω να μη γίνουν εκπτώσεις αλλού. Σε προσωπικότητα σίγουρα δεν έγιναν εκπτώσεις, σε διαφόρους τομείς όμως, ο γενικότερος σχεδιασμός του νέου τίτλου υστερεί έναντι του πρωτοτύπου. Και αυτήν τη φορά οι διαφορετικοί χαρακτήρες που συναντούμε είναι πραγματικά μοναδικές συλλήψεις, με την Patricia που καταλήγει να συνοδεύει τον York στην περιπέτειά του να ξεχωρίζει. Ωστόσο, σε αντίθεση με την περασμένη φορά, ο χρόνος που αφιερώνεται σε αρκετούς δεν φτάνει για να βγάλουν ρίζες στη σκέψη του παίκτη ή και στον κόσμο του παιχνιδιού. Ενώ πριν χρόνια είχε νόημα να ασχοληθεί όσο περισσότερο γινόταν ο παίκτης με περιφερειακούς χαρακτήρες για να αποκαλύψει μικρές και μεγάλες δημιουργικές αρετές, αυτήν τη φορά ο ίδιος κόπος δεν οδηγεί σε ανάλογες απολαβές. Την προηγούμενη φορά, επίσης, ήταν πιο πολύπλοκη διαδικασία η διαχείριση και αποκρυπτογράφηση διαφόρων στοιχείων. Τώρα και αυτό το μέρος του παιχνιδιού έχει απλοποιηθεί, περιμένοντας από τον παίκτη απλά να πατά όποια επιλογή έχει πρόχειρη μπροστά του μέχρι να φτάσει στην καταλληλότερη. Σε στιγμές δράσης ο York πρέπει να τα βάλει με απόκοσμα τέρατα και στην πράξη αυτό σημαίνει απλή περιφορά σε διαδρόμους και μάχες μηδενικής πρόκλησης. Ίσως και να είναι για καλό με τόσο ασταθή τεχνικό τομέα βέβαια. Τα ανάλογα παραδείγματα είναι αρκετά.
Βάζοντας στην άκρη το μοναδικό χαρακτήρα των Deadly Premonition γενικότερα, που αποτελεί απόρροια της ιδιαιτερότητας του δημιουργού τους, το prequel-sequel δεν μπορεί να γαντζωθεί ούτε από τη μετριότητα, ούτε μετά τη βελτίωση στα σημεία με το πρώτο σημαντικό patch. Ευτυχώς που υπάρχει όμως η ιδιαιτερότητα αυτή και καταφέρνει να καταλήξει στη μέση της κλίμακας, όπου και το αφήνουμε πραγματικά με βαριά καρδιά. Όσοι ήξεραν από πριν πως έχουν αδυναμία στο Deadly Premonition, καλό είναι να συνεχίσουν την ιστορία του Francis. Έχει χίλια προβλήματα αλλά δεν έχει μιμητές. Οι υπόλοιποι θα πεισθούν πολύ, πολύ δύσκολα να ασχοληθούν. Και δικαιολογούνται και οι δυο πλευρές.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity