Από τη στιγμή που θα δείτε για πρώτη φορά το κεντρικό μενού είναι εμφανές πως μιλάμε για τίτλο που έχει κάπως κάποια σύνδεση με τα παλιά Castlevania. Αυτήν τη φορά μπορεί να μην έχουμε να κάνουμε με καραμπινάτους δράκουλες, όμως η σύνδεση στο μυαλό του παίκτη θα γίνει άμεσα, έστω και ασυναίσθητα. Το Bloodstained προσπαθεί να πει μια λίγο πιο δραματική ιστορία σε σχέση με τα παλαιότερα Castlevania και, στο βαθμό που του επιτρέπουν οι περιστάσεις, το καταφέρνει. Δεν είναι όμως αυτό το κύριο μέρος του, παρόλο που συγκεκριμένες αναμετρήσεις αποκτούν άλλο βάρος ακριβώς εξαιτίας της. Το Bloodstained: Ritual Of The Night δεν είναι απλά πνευματικός διάδοχος του Castlevania: Symphony of the Night, αλλά ένα ολοκαίνουριο Symphony of the Night. Μπορεί να μην είναι τυχαία η τόσο όμοια ονομασία τους, αλλά το περιεχόμενό τους μοιάζει πάρα πολύ και αυτό σίγουρα δεν είναι τυχαίο. Και πάλι λοιπόν έχετε ένα απέραντο κάστρο να εξερευνήσετε με πάρα πολλά κρυφά και μη μονοπάτια, δωμάτια, μικρούς γρίφους κ.ο.κ. Είναι χωρισμένο σε πολλές μεγάλες περιοχές με διαφορετική θεματική (παγωμένα δωμάτια, άλλα με λάβα, βιβλιοθήκες, υπόγεια κάτεργα, ακόμα και τρένα) με πολύ μεγάλη ποικιλία αντιπάλων και η ευχάριστη εξερεύνηση είναι εξασφαλισμένη. Σχεδόν το μισό κάστρο θα μείνει ανεξερεύνητο αν δεν κάνετε παραπάνω κόπο για να αποκτήσετε πρόσβαση σε κρυφές περιοχές, κάτι απαραίτητο για να δείτε και το «πραγματικό» τέλος του. Μπορείτε περίπου στις 9 ώρες να φτάσετε σε έναν από τους 3 τερματισμούς, ο οποίος μοιάζει τόσο απότομος που πρακτικά δεν είναι καν τερματισμός. Χρειάζεται άνετα επένδυση άλλου τόσου χρόνου για να δείτε τον τίτλο στο σύνολό του και, αν δεν την κάνετε, χάνετε πάρα πολλά και σε υπόθεση και σε gameplay.
Στα κουμπάκια του χειριστηρίου σας βρίσκεται «αιχμάλωτη» η Miriam, μια από τους ελάχιστους επιζώντες ενός πειράματος που σιγά μην πήγαινε καλά. Αυτό το πείραμα της αφήνει κληρονομιά μερικές υπεράνθρωπες δυνάμεις και αυτές με τη σειρά τους τη βοηθούν να μείνει ζωντανή. H Miriam δεν χρησιμοποιεί μόνο ένα όπλο αλλά πολλά. Σπαθιά, δόρια, daggers, τσεκούρια, μαστίγιο, πιστόλια, ακόμα και την πανοπλία του Shovel Knight (ναι, ακόμα και εδώ κατάφερε να εμφανιστεί) είναι στο οπλοστάσιό της. Κάποια από αυτά θα τα βρει ως drops μετά από εξόντωση αντιπάλου, άλλα μπορεί να τα αγοράσει από το μοναδικό shop στο παιχνίδι. Τα πιο σημαντικά όμως έρχονται με τη μορφή των Shards, τεράστιων χρωματιστών κρυστάλλων που μπορεί να εμφανιστούν μετά την εξολόθρευση κάθε αντιπάλου. Όταν καρφώνουν την Miriam στην καρδιά (μη φοβάστε, είπαμε πως αντέχει) της χαρίζουν ξεχωριστές ιδιότητες κάθε είδους. Μαγικές επιθέσεις (με ή χωρίς χρήση MP), αύξηση στατιστικών, μόνιμη συνοδεία φιλικών αντιπάλων που πλέον είναι στο πλευρό σας για σημαντική βοήθεια, passive abilities κ.λπ. Αυτός ο μηχανισμός δίνει μεγάλο βάθος στο Bloodstained: Ritual Of The Night, κάνοντας το battle system ευέλικτο και ικανό να έρθει στα μέτρα που θέλει ο παίκτης. Δεν απαιτεί από αυτόν να παίξει με συγκεκριμένο τρόπο και του προσφέρει αρκετά διαφορετικά είδη επιθέσεων και ιδιοτήτων που προσπερνούν την, επιτηδευμένα, μικρή ταχύτητα κίνησης της Miriam, μετατρέποντάς την σε κάτι πολύ πιο γρήγορο και θεαματικό. Το δεύτερο σημαντικό είναι πως παίζει ρόλο στην εξερεύνηση το τι Shards θα βρείτε. Συγκεκριμένα βρίσκονται μόνο σε ένα σημείο του κάστρου και θα πρέπει να είστε αρκετά τυχεροί ώστε ο αντίπαλος να τα ρίξει για να τα συλλέξετε. Στην πράξη ποτέ δεν θα δυσκολευτείτε να πάρετε κάποιο από τα πολλές δεκάδες Shards. Με εξαίρεση ένα συγκεκριμένο που είναι από τα απαραίτητα για την πλήρη ολοκλήρωση του Bloodstained: Ritual Of The Night. Ο αντίπαλος που μπορεί να σας το προσφέρει δεν είναι προφανές πως έχει τόση σημασία για να επιμείνετε τόσο σε αυτόν. Και όσο και αν ο τίτλος σας δίνει tips κάθε τόσο για ωθήσει προς τη σωστή κατεύθυνση, μερικές τέτοιες καταστάσεις μπορούν να σας αφήσουν κολλημένους να αναρωτιέστε πού πρέπει να πάτε στη συνέχεια.
Το μέρος που δίδονται τα παραπάνω tips είναι κοντά στο πρώτο save point που θα συναντήσετε. Εκτός από tips θα βρείτε κατάστημα για αντικείμενα, accessories και πώληση Shards. Στο παραδίπλα δωμάτιο υπάρχει και σύμμαχος αλχημιστής που μπορεί να ενδυναμώσει Shards και να δημιουργήσει αντικείμενα και φαγητό, από υλικά και συνταγές που έχετε συλλέξει στο κάστρο, που λειτουργούν ως μικρά buffs. Η κατασκευή έστω και μιας συνταγής φαγητού είναι πιο δύσκολη απ’ ότι ακούγεται λόγω διαθεσιμότητας υλικών. Και όσο σημαντικές και αν είναι οι υπηρεσίες που προσφέρει ο αλχημιστής, στο κανονικό επίπεδο δυσκολίας δεν αποδεικνύεται όσο χρήσιμος θα ήθελε, κυρίως γιατί και χωρίς να ασχοληθείτε εκτενώς μαζί του θα μπορέσετε να ολοκληρώσετε τον τίτλο. Θα βρείτε κι άλλους χαρακτήρες με τους οποίους θα υπάρξει μια μικρή αλληλεπίδραση στον κόσμο του Bloodstained: Ritual Of The Night. Αν είχατε παίξει πέρυσι το Bloodstained: Curse Of The Moon, που λειτουργεί ως prequel, πολλοί χαρακτήρες και bosses θα βγάλουν άλλο νόημα και αποκτούν άλλη βαρύτητα. Και μιας και είπαμε για bosses, να ξέρετε πως σας περιμένουν αρκετά. Άλλα με πραγματικά δραματικές βλέψεις και όψεις και άλλα επειδή δεν επιστρέψατε βιβλίο στη δανειστική βιβλιοθήκη του κάστρου και πρέπει να πάρετε ένα μάθημα για αυτό. Όπως και η ποικιλία των απλών αντιπάλων έτσι και τα bosses δεν πέφτουν ποτέ στην παγίδα της επανάληψης, προσφέροντας πάντα μια μοναδική αναμέτρηση που θέλει και κότσια. Αυτό είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό σημείο, μετά το πραγματικά πολύ καλό level design, όπου το Bloodstained: Ritual Of The Night δείχνει πως και οπτικά δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από έναν τίτλο τέτοιου βεληνεκούς που θα είχε βγει υπό τη σκέπη της Konami. Τα ελάχιστα cut-scenes είναι μοναδική εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, όμως ο τίτλος του Koji Igarashi δεν προδίδει πουθενά πως μιλάμε για ανεξάρτητη παραγωγή.
Ως προς το να παραμείνει ένας εξαιρετικός διάδοχος του παρελθόντος, το Bloodstained: Ritual Of The Night κάνει εξαιρετική δουλειά. Προσπαθεί να κάνει και μικρά βήματα εκσυγχρονισμού, όπως με τα shortcuts για τα διαφορετικά loadouts, όμως δεν κάνει κάτι παραπάνω από αυτό. Ο χάρτης εξακολουθεί να είναι δαιδαλώδης και στην έκδοση PS4 που δοκιμάσαμε η πλοήγηση σε αυτόν δεν ήταν και πολύ ευχάριστη. Για αρχή ο χάρτης δεν ανοίγει ποτέ στο σημείο όπου βρίσκεται ο παίκτης, αλλά ψάχνει να βρει το κεντρικό σημείο του τμήματος που έχετε ξεκλειδώσει. Με το touchpad δεδομένο σε κάθε DualShock 4, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να προσφέρει πολύ καλύτερη πλοήγηση, ακόμα και να επιτρέπει στον παίκτη να αφήνει μικρές σημειώσεις. Ασφαλώς το Bloodstained: Ritual Of The Night δεν κυκλοφορεί μόνο σε PS4. Αν αναλογιστείτε όμως τις άλλες πλατφόρμες, που θα μπορούσε η κάθε μια με δικά της μέσα να προσφέρει ίδιες ευκολίες στην πλοήγηση του χάρτη, μόνο σε Xbox One θα χρειάζονταν περισσότερη σκέψη για το πως αυτό θα λυθεί. Ταυτόχρονα ο τίτλος έχει διαφορετικά δωμάτια για save και για fast travel. Ναι, κάθε ένα εξ αυτών έχει τοποθετηθεί στρατηγικά σε σημείο που να έχει σημασία. Όμως δεν υπάρχει πραγματικός λόγος save points και fast travel points να μην είναι στον ίδιο χώρο. Ειδικά όταν βλέπετε πως 2 τέτοια μέρη βρίσκονται κυριολεκτικά το ένα κάτω από το άλλο, αλλά είναι τέτοια η χάραξη του κάστρου σε εκείνο το σημείο που θέλετε 5 λεπτά backtracking για να πάτε από εδώ εκεί. Ναι, σε Metroidvania games το backtracking είναι κομμάτι της εμπειρίας. Αλλά όχι με τέτοιες προτεραιότητες.
Δύο είναι τα μεγαλύτερα ατού του Bloodstained: Ritual Of The Night. Από τη μια η συνολική ποιότητά του ως ανεξάρτητη παραγωγή που δεν επιτρέπει πολλά παράπονα μιας και έχει φτιαχτεί με πραγματική όρεξη και μεράκι. Από την άλλη μπορεί να μη σπάει καλούπια και να μη φέρνει επανάσταση (δεν θα ήταν ρεαλιστικό να το περιμένουμε από μια μικρή παραγωγή αυτό άλλωστε) όμως είναι πρακτικά ένα νεότερο Symphony Of The Night σε οικιακή κονσόλα, μετά τον αυθεντικό ομώνυμο τίτλο της Konami. Απολαύστε το για αυτό που είναι. Και ας μην έχει δράκο στο τέλος. Ή μάλλον Δράκουλα.
Εγώ πάλι εν έτη 2019 τέτοιου είδους παιχνίδια δεν τα καταλαβαίνω. Στην εποχή των παλιών Castlevania θα ήταν τέλειο. Θα μου πείτε μέσω Kickstarter τι περίμενες; Και να θυμίσω ότι μερικοί που θα διαφωνείτε μαζί μου, λατρεύετε τον εκμοντερνισμό του gameplay του ffvii remake.
Γιατί εχεις αντίρρηση με το να βγαίνουν τέτοιοι τίτλοι το 2019 όμως;
Γιατί βγαίνουν 2,5D παιχνίδια τα οποία είναι πολύ καλύτερα στο σχεδιασμό από ό,τι αυτό. Επίσης περισσότερο μου φάνηκε ότι ο δημιουργός ήθελε να φτιάξει το παιχνίδι όπως και να 'χει, με βάση το πως ήταν τα παιχνίδια 15 χρόνια πριν. Δεν λέω ότι ήταν κακά τα παιχνίδια. Μια χαρά ήταν, για την εποχή τους. Το να κυκλοφορείς ένα παιχνίδι απλά για να πεις ότι εγώ συνεχίζω αυτού του είδους τα παιχνίδια, είναι ανούσιο πλέον και αυτο-περιορίζεσαι.
Ναι αυτό ήθελε να κάνει ο Igarashi απ ότι φαίνεται, να φτιάξει ακόμα ένα Symphony of the Night και αυτό έκανε. Αλλα γιατί το μετράς αυτό ως κακό ή και το ότι είναι απλά 2D; Αν το game design είναι καλο και καταλήγει και το παιχνίδι καλο δεν είναι πρόβλημα.
Αν το εννοείς καθαρά από τεχνικής άποψης και πάλι το ότι είναι 2D και όχι 2,5 D γιατί να είναι θέμα όταν το παιχνίδι είναι καλο; Μην ξεχνάς ποσά καθαρόαιμα 2D platformers βγαίνουν ακόμα και είναι πολύ καλά.
Αν το παιχνίδι είναι καλό ή όχι, δεν είναι αντικειμενικό στοιχείο για να το λάβω υπόψιν μου. Αλλά το ότι δεν υπάρχει καμιά μεγάλη βελτίωση ούτε στο gameplay ούτε και στο story αποτελεί πρόβλημα. Φυσικά και θα το πάρουν αυτοί που ήθελαν μια συνέχεια του symphony of the night. Αυτό και πάλι δε σημαίνει ότι το παιχνίδι είναι καλό. Γενικά ήταν πολύ μέτριο σε πολλά πράγματα και αξίζει μόνο για όσους για αναμνηστικούς λόγους.
Μα το αν ένα παιχνίδι είναι καλό υπερκαλύπτει όλα τα άλλα “στραβοπατήματα” που μπορεί να έχει και εκεί είναι και η ουσία. Σε τι πιστεύεις ότι ήταν μέτριο γενικά;
Το αν ένα παιχνίδι είναι καλό ή όχι είναι κάτι που μπορεί να κριθεί αντικειμενικά. Αυτό το στόχο έχει η κριτική γενικά. Καταλαβαίνω ότι δεν σου αρέσει το Bloodstained αλλά αυτό δεν κάνει το παιχνίδι κακό.
Και για να το πάρουμε και από την ανάποδη, Carmageddon: Max Damage. Εγώ το είχα κάνει και πάλι review εδώ στο Enternity και του είχα βάλει 3 γιατί το παιχνίδι είναι πολύ κακό. Ταυτόχρονα όμως το διασκέδασα όσο λίγα παιχνίδια τα τελευταία χρόνια. Το ότι με διασκέδασε όμως δεν κάνε τελικά τον τίτλο καλό. Εξακολουθεί και είναι κάκιστο ασχέτως με το αν εγώ περνούσα καλά μαζί του.
Σίγουρα είναι σημαντικό να πειραματίζονται οι developers και να προσπαθούν να δημιουργήσουν νέες μοναδικές εμπειρίες, αλλά αυτό θα είναι πάντα η εξαίρεση στον κανόνα (γι αυτό και παίρνουν τόσα εύσημα τίτλοι και δημιουργοί που φέρνουν βελτιώσεις και μνημονεύονται στους αιώνες). Είναι λάθος να κρίνουμε μια δημιουργία για το τι καινούριο έφερε στο είδος της, αν δεν είχε ποτέ τέτοιο σκοπό.
Τα metroidvania είναι ένα ήδη πολύ εξελιγμένο genre με ένα μείγμα μηχανισμών και στοιχεία από rpg, platforming, adventure, exploration, puzzle solving, action και δε θεωρείται "γερασμένο" σε σχέση με άλλα 2D scrollers. Το ερώτημα σε μια τέτοια κυκλοφορία για μένα θα ήταν το κατά πόσο υπάρχει καλή ισορροπία μεταξύ όλων αυτών ή σε ποιο στοιχείο δίνει έμφαση ο δημιουργός.
Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει πολύς κόσμος που είτε δεν έχει παίξει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν λόγω νεαρού ηλικίας, είτε δεν έχει κουραστεί αφού δεν είναι ότι έχουμε πήξει στα metroidvania στο κάτω κάτω... Σεβαστά όσα λες, αλλά νομίζω υπάρχουν τίτλοι εκεί έξω πιο κατάλληλοι γι αυτού του είδους την κριτική.