Αν αρέσει κάτι στον Asterix και στον Obelix όσο η ανηλεής κατανάλωση αγριόχοιρου, αυτό σίγουρα είναι το γενναιόδωρο ξυλοφόρτωμα Ρωμαίων. Οι δύο διασημότεροι Γαλάτες γνωρίζουν από πρώτο χέρι (ή πρώτη γροθιά) πώς να υπερασπιστούν το μικρό χωριό τους απέναντι στις λεγεώνες που προσπαθούν επί ματαίω να το κατακτήσουν και, χωρίς να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν μας, θα χρειαστεί να το ξανακάνουν στο Asterix & Obelix: Slap them All!, τον τίτλο με – πιθανότατα – το ιδανικότερο όνομα για το πρωταγωνιστικό του δίδυμο. Η νέα τους περιπέτεια έρχεται υπό τη μορφή ενός 2D beat ‘em up game που είναι ζωγραφισμένο εξ’ ολοκλήρου στο χέρι με τρόπο τέτοιο ώστε να τιμά όσο το δυνατόν καλύτερα τα αυθεντικά σχέδια του Albert Uderzo.
Η ιστορία του Slap them All! χωρίζεται σε σχετικά σύντομα κεφάλαια (που διαρκούν περίπου μια ώρα) βασισμένα στις υποθέσεις διάφορων κόμιξ των δύο αγαπητών χαρακτήρων. Όπως και στα κόμιξ, έτσι κι εδώ οι διάλογοι εμφανίζονται σε κουτάκια και δεν ακούγονται από κάποιο voice-over. Οι φωνές απουσιάζουν, αλλά όχι εξ’ ολοκλήρου. Περιορίζονται μονάχα σε λιγοστές ατάκες του Asterix και του Obelix, οι οποίες επαναλαμβάνονται και ακούγονται ξανά και ξανά ανάλογα με την περίσταση, και στις κραυγές των εχθρών τους όταν αρπάζουν τις σφαλιάρες τους. Υπάρχει βέβαια και ένας αφηγητής, όμως δεν τον ακούμε παρά ελάχιστα ύστερα από κάθε πίστα. Επίσης υπάρχει απουσία cutscenes. Έτσι η Microids μας δείχνει ξεκάθαρα πως απευθύνεται στους λάτρεις των κόμιξ, σε ένα κοινό δηλαδή που σίγουρα θα εκτιμήσει ένα απλοϊκό σύστημα αφήγησης ανάμεσα στις διάφορες πίστες που περιέχονται. Οι υπόλοιποι είναι αρκετά πιθανό να βαρεθούν και να προσπεράσουν τις όποιες συζητήσεις μέχρι να ξεκινήσει η επόμενη πίστα.
Κάθε επίπεδο του παιχνιδιού βρίσκει τους δύο ήρωες αντιμέτωπους με ορδές εχθρών - Ρωμαίων (κυρίως), πειρατών, νευριασμένων τραμπούκων και παραφουσκωμένων στρατιωτών – ενώ εδώ κι εκεί περιέχονται boss fights που ενισχύουν τη δυσκολία σχεδόν κατακόρυφα. Οι δύο χαρακτήρες έχουν ξεχωριστό σετ κινήσεων που χρησιμοποιείται αρκετά εύκολα και δίνει στον παίκτη μια κάποια ελευθερία ως προς τις επιθέσεις που θέλει να επιλέξει. Σε κάθε περίπτωση όμως παίζουμε ένα button masher που απαιτεί περισσότερη προσοχή στο που θα τοποθετήσουμε τον χαρακτήρα που ελέγχουμε προτού επιτεθούμε, παρά στην επιλογή κάποιας συγκεκριμένης επίθεσης. Όταν ο Asterix ή ο Obelix (όποιος από τους δύο χρησιμοποιείται εκείνη τη στιγμή – αλλάζουν με το πάτημα ενός πλήκτρου) βρίσκεται στο ίδιο ακριβώς σημείο με έναν εχθρό η επίθεση μπορεί να μην πετύχει, οπότε θα πρέπει να μετακινηθούμε για να βρεθούμε ακριβώς μπροστά του (ή πίσω του) και να ξαναπροσπαθήσουμε. Επιπλέον οι ήρωες μας δεν ανταποκρίνονται πάντα στην εντέλεια και τότε απαιτείται γρήγορη επανάληψη της επίθεσης που θέλουμε να κάνουμε ώστε να μη δεχτούμε εχθρικό χτύπημα από το πουθενά (είπαμε, button masher).
Εκτός από αυτές τις ιδιαιτερότητες, το παιχνίδι σπάνια γίνεται άδικο απέναντί μας. Ακόμα και όταν οι εχθροί είναι πολλοί και κοντεύουν να γεμίσουν το οπτικό μας πεδίο, ο χαρακτήρας που χειριζόμαστε μπορεί να κάνει dash ρίχνοντάς τους στο έδαφος, κίνηση που χαρίζει ορισμένα δευτερόλεπτα για επίθεση στον καθένα τους ξεχωριστά. Οι δυσκολότεροι εχθροί είναι αυτοί με τα ranged attacks, αυτοί δηλαδή που μπορούν να εκτοξεύσουν αντικείμενα κατά πάνω μας (όπως ένα δόρυ), κάτι που αποφεύγεται με το πλήκτρο της άμυνας ή μέσω dash προς τη σωστή ανά περίπτωση κατεύθυνση. Τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ ευκολότερα όταν βρίσκονται στην πίστα και οι δύο ήρωες (όταν παίζουμε co-op με φίλους). Κάτι πολύ σημαντικό δηλαδή για την έκβαση των boss fights, κατά τη διάρκεια των οποίων εξακολουθούν να εμφανίζονται οι βασικοί εχθροί κάθε πίστας. Σε περίπτωση που ο χαρακτήρας μας αποδυναμωθεί τελείως καλούμαστε να ξεκινήσουμε την πίστα από την αρχή. Αυτό θα αποδειχτεί εκνευριστικό ουκ ολίγες φορές, ειδικά σε πίστες που χρειάζονται έξτρα χρόνο και σε περιπτώσεις που έχουμε χάσει λόγω αποτυχημένης επίθεσής μας ή αργοπορημένης απόκρισης του χαρακτήρα μας (τα θέματα που προαναφέραμε).
Όπως και τα κόμιξ, το Slap them All! ντύνει τον κόσμο του Asterix και του Obelix με περίσσιο χρώμα, οι πίστες του θυμίζουν τοποθεσίες που έχουμε ξαναδεί διαβάζοντας τις περιπέτειες των δύο κολλητών και το character design είναι απολύτως αφοσιωμένο στα σχέδια του Uderzo. Το οπτικό αποτέλεσμα είναι πανέμορφο, ίσως το ιδανικότερο για τους φίλους του franchise που δύσκολα θα έχουν δει πιο πιστή μεταφορά του αισθητικού ύφους της σειράς στο φορμάτ των video games. Υπάρχει όμως τεράστια επανάληψη ως προς τις περιοχές, αλλά και τους περισσότερους εχθρούς που συναντάμε. Από ένα σημείο κι ύστερα το παιχνίδι βασίζεται περισσότερο στους διαλόγους παρά στο να προσφέρει κάτι περισσότερο, κάτι που να δικαιολογεί τις επιπλέον ώρες παιχνιδιού. Το έξτρα βάρος που πρέπει να σηκώσουν οι διάλογοι έπειτα από κάποιες ώρες αποδεικνύεται λίγο μεγαλύτερο αυτού που μπορούν να στηρίξουν μια και είναι σύντομοι, ενίοτε φθηνές αντιγραφές συζητήσεων των κόμιξ, ενώ δεν καταφέρνουν σχεδόν ποτέ να δώσουν στους χαρακτήρες λίγη από την υπόσταση που τους αξίζει. Τα mini-games που περιέχονται μεταξύ των επιπέδων (όπως το κυνήγι αγριόχοιρων ή οι αγώνες δρόμου) αποτελούν περισσότερο γέμισμα χώρου παρά επιπρόσθετο περιεχόμενο με νόημα. Τουλάχιστον κάνει ότι κάνει τρέχοντας ομαλά και με μικρούς χρόνους φόρτωσης.
Όπως είπαμε ήδη, οι λάτρεις των beat ‘em up - και δη του retro – και υποστηρικτές της σειράς κόμιξ θα χαρούν το Asterix & Obelix: Slap them All!. Το παιχνίδι είναι ότι πιο κοντινό στην… playable μορφή τους, αν βέβαια εξαιρέσουμε τους χλιαρότερους διαλόγους και την υπερβολική ανακύκλωση των εχθρών (και των τοπίων). Οι παίκτες που δεν ανήκουν στις δύο αυτές κατηγορίες μαζί θα χάσουν τον χρόνο τους.
Το arcade coin op της Konami στα 90s είναι το καλύτερο παιχνίδι Asterix που έχει βγει ποτέ