Ο κόσμος υποφέρει καθώς εμφανίζονται τυχαία «σκιές» συγκεκριμένων Φαραώ που επιτίθενται ανεξέλεγκτα στον κόσμο. Πρόκειται για κατάρα ή για κάτι άλλο; Φυσικά και πρόκειται για κάτι άλλο, αφού κάπως πρέπει να συνδέονται όλα, με τον κλασικό πλέον αφελή τρόπο, με τη μυθολογία του ίδιου του Assassin’s Creed. Στην πραγματικότητα όλα είναι αφορμές για ειδική μεταχείριση μιας ξεχωριστής φαραωνικής οικογένειας, αυτής του Αχένατεν και της Νεφερτίτης, αναπόφευκτα και του πλέον διασήμου γιου τους, Τουταγχαμών. Χωρά φυσικά και ο Ραμσής ο Μέγας διότι παντού χωρά ένας Μέγας. Το ενδιαφέρον είναι πως η ομάδα ανάπτυξης βασίστηκε στην ιδέα ότι ο Αχένατεν και η βραχεία δυναστεία του εγκαινίασε τη δική του αίρεση, παραμερίζοντας το κλασικότερο μέχρι τότε αιγυπτιακό πάνθεον. Και τι πιο βολικό από αιρετικούς που παρά την πρότερή τους δόξα έρχονται για να καταδυναστεύσουν εκείνους που τους άφησαν στη λήθη;
Η πόλη Μέμφις έχει το ενδιαφέρον της αλλά είναι η κορυφή του παγόβουνου και μόνο. Ξεκάθαρα η καλύτερη έμπνευση της Ubisoft ήταν να χρησιμοποιήσει τους βασιλικούς τάφους των παραπάνω ως πύλες προς διαφορετικές πτυχές του άλλου κόσμου και της μεταθανάτιας ζωής. Μπορεί να είναι αφορμή για την εμφάνιση των πολεμιστών του Ανούβη, για να μην έχουμε πάλι το γνωστό σύνολο εχθρών, αλλά, πάνω από όλα προσφέρει μια ματιά στην εκπληκτική δουλειά που κάνουν οι καλλιτέχνες της Ubisoft μόλις ξεφύγουν περισσότερο από το ρεαλισμό. Από την απέραντη έρημο που συμβολίζει το αιώνιο πεδίο μάχης που περικυκλώνεται από ομοιώματα του παντοδύναμου Ραμσή και το σκοτεινό αλλά πιο γαλήνιο Duat με τα γιγαντιαία άνθη λωτού που φωτίζουν το χώρο ανοιγοκλείνοντας, μέχρι την εκπληκτική περιοχή της Νεφερτίτης στην οποία πλοία κυλούν πάνω στην καταπράσινη χλωρίδα σαν να ήταν θάλασσα και το πραγματικά απίθανης αρχιτεκτονικής τμήμα του Αχένατεν, ο άλλος κόσμος του δεύτερου DLC όχι μόνο προσθέτει έκταση και σημεία ενδιαφέροντος αλλά ξεπερνά μονομιάς την ήδη εκπληκτική καλλιτεχνική διεύθυνση του βασικού παιχνιδιού.
Ευτυχώς κιόλας διότι, αναμενόμενα, το ευρύτερο game design παραμένει γνωστό. Σίγουρα τα τέσσερα νέα boss fights είναι ένα σκαλί πιο πάνω από τα άλλα, ωστόσο αντιμετωπίζονται όλα με την ίδια λογική στην πραγματικότητα, δηλαδή με υπομονή κι επιμονή, όχι απαραίτητα με πραγματική τεχνική. Η δομή των quests παραμένει και φροντίζει να τρέχετε πέρα-δώθε, αλλά τουλάχιστον, όπως και στο προηγούμενο DLC, οι ανταμοιβές σε XP είναι σχεδόν φαντασμαγορικές, οπότε η ενασχόληση αξίζει περισσότερο τον κόπο στο τέλος, όπως και τα νέα μοναδικά όπλα που εξασφαλίζονται από την επιτυχή έκβαση των boss fights.
Είναι σίγουρο πως το συγκεκριμένο DLC ήταν μεγάλο εγχείρημα που προγραμματίστηκε από πολύ νωρίς, γεγονός που αποτυπώνεται και στη διάρκειά του. Οι πιο ψυχαναγκαστικοί μπορούν να περάσουν και 10 ώρες σε αυτό, ενώ οι αποσβολωμένοι από την ομορφιά του άλλου κόσμου προβλέπεται να κάνουν πολλαπλές επισκέψεις και πτήσεις με τη Senu για τη θέα και μόνο. Ωστόσο η Ubisoft δεν δοκιμάζει κάτι διαφορετικό, δεν χρησιμοποιεί αυτό το προφανώς φιλόδοξο DLC ως πεδίο πειραματισμού, ως ίσως θα όφειλε μιας και έχει πάρει πλέον την απόφαση να μην ετοιμάζει νέο τίτλο κάθε τόσο, αλλά να εμπλουτίζει πιο αραιές αλλά και πιο μεγάλες, καθώς φαίνεται, παραγωγές.
Αυτήν τη φορά το DLC στέκεται χάρη στα αξιοθέατα. Εκεί έγινε ο πειραματισμός φαίνεται. Την όποια επόμενη φορά ελπίζουμε να επεκταθεί και αλλού. Δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε να γνωρίσουμε τον επόμενο πρωταγωνιστή για να συναντήσουμε και κάποια νέα ιδέα.
Αν και το θέμα έχει συζητηθεί και στο review για το base game, θεωρώ και εγώ ότι εξακολουθείτε να είστε πολύ αυστηροί με το συγκεκριμένο game. Δηλαδή το σενάριο του Far Cry 5 (παιχνίδι και αυτό της Ubisoft, αν και διαφορετικού είδους) είναι καλύτερο και του βάλατε 8; Ειδικά η εισαγωγή του FC5 είναι τουλάχιστον αφελής.Κατά τη γνώμη μου, το Origins είναι ένα καθαρό 8άρι.
Το Far Cry 5 δεν έχει lore που προσπαθεί να στηρίξει. Δεν προσπαθεί καν να πουλήσει σενάριο. Είναι ό,τι και το Transformers, απλά με πιο γειωμένες ιδέες. Το ότι είναι αστείο το σενάριό του δεν κάνει καλύτερο ένα άλλο προβληματικό σενάριο.
Στο Far Cry 5 η Ubi τάζει fun. Στο ACO τάζει και τη γνωριμία με τις καταβολές των Ασσασσίνων και της διαμάχης τους με τους Templars. Και όχι μόνο αυτό, αλλά κινούμενη σε ιστορικό πλαίσιο με έτοιμο υλικό, καταφέρνει να καταλήγει σε κάτι αναπάντεχα βαρετό. Οπότε μετριέται αναλόγως. Ειδικά δε όταν άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα στο γράψιμο. Το αν το μέτριο αποτέλεσμα είναι αρκετό για το κοινό είναι irrelevant. Δεν γράφουμε για να εξηγήσουμε αν θα αρέσει σε κάποιον, γράφουμε για να εξηγήσουμε τι είναι αυτό που έχουμε στα χέρια μας.