Η Πτολεμαϊκή δυναστεία, άρα και το ελληνιστικό βασίλειο της Αιγύπτου είναι στο χείλος του γκρεμού. Η εξάρτηση από τη Ρώμη είναι τεράστια, αν και δεν αποδίδεται έτσι στο παιχνίδι, όχι στην καθημερινότητα της Αιγύπτου τουλάχιστον, και το αποτέλεσμα αναπόφευκτο. Επί των Πτολεμαίων φυσικά και οι Έλληνες έχουν τον έλεγχο της Αιγύπτου, τα υψηλά αξιώματα μένουν στα χέρια τους αλλά η ζωή κυλά. Οι εξεγέρσεις, οι διαμάχες περί διαδοχής και λοιπά ήταν στο πρόγραμμα βέβαια. Και πώς να μην ήταν από τη στιγμή που αποφασίστηκε να έρθει η δυναστεία λίγο πιο κοντά στον αιγυπτιακό λαό, υιοθετώντας μια φαραωνική παράδοση: την αιμομιξία. Ασφαλώς δεν γίνεται λόγος για αιμομιξία στο παιχνίδι. Κι εδώ που τα λέμε, όλα αυτά τα ενδιαφέροντα μένουν στο παρασκήνιο. Στο προσκήνιο βρίσκεται η ένταση μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων, αν και η απόδοσή της είναι γενικά ρεαλιστική, μεταξύ ιδιωτών δηλαδή, παρότι για κάποιο άγνωστο λόγο κάθε στρατιώτης και φυλακίτης παρουσιάζεται να είναι Έλληνας και κάθαρμα. Και εννοείται ότι οι Έλληνες έχουμε πείρα στο να είμαστε καθάρματα, το πρόβλημα είναι πως οι απλοί στρατιώτες σπάνια ήταν Έλληνες στην Πτολεμαϊκή Αίγυπτο. Η διατήρηση δυο πλευρών κάνει τα πράγματα πιο εύκολα για το Assassin’s Creed βέβαια, που πάντα θέλει δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις για να λειτουργήσει.
Οι ιστορικές ανακρίβειες δεν είναι τόσο πρόβλημα ωστόσο, η ιδιαίτερη ακρίβεια δεν ήταν και ποτέ στόχος εδώ που τα λέμε. Αυτό που μπορεί να χρεώσει κάποιος την Ubisoft όμως είναι ότι εξακολουθεί να τη χρησιμοποιεί ως διάκοσμο. Ακόμη και σημαντικά σημεία καμπής, απλά μένουν αναξιοποίητα αφηγηματικά στο παιχνίδι, με τη φιλοδοξία τους να φτάνει μέχρι τα επίπεδα της απλής αφορμής. Ειδικά φέτος περιμέναμε κάτι παραπάνω ως προς αυτό. Τίποτα δεν ξεπλένει το ότι Γάλλοι και Γαλλοκαναδοί καταφέραν να μας κάνουν να πλήξουμε με τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά το Assassin’s Creed Origins ετοιμάζεται να αποκτήσει και Tour Mode, με παρουσιάσεις από πραγματικούς ιστορικούς. Όπως φαίνεται αυτό δεν σημαίνει και πολλά για το σκεπτικό της αφήγησης. Ακόμη και με εξελίξεις στον πραγματικό κόσμο, τα πράγματα πραγματικά δεν κινούνται ποτέ προς ουσιώδη κατάληξη, ούτε και προσπαθούν στα αλήθεια να φτάσουν κάπου. Αν η Ubisoft αποτυγχάνει (ξανά) σε επίπεδο macro, τα πηγαίνει πολύ καλύτερα σε micro. Το platforming λειτουργεί λίγο καλύτερα ακόμη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα σας τύχουν και μερικά ατυχήματα, μερικά σημεία στα οποία το σύστημα πεισμώνει και αποφασίζει ότι δεν είναι ανάγκη να βουτήξετε στο πηγάδι που το ίδιο σας λέει ότι πρέπει να εξερευνήσετε. Τέτοιες περιπτώσεις είναι σπάνιες όμως.
Η μεγάλη αλλαγή εντοπίζεται στο σύστημα μάχης φυσικά. Είναι πιο αργό, απαιτεί την προσοχή του παίκτη, βασίζεται σε μερικά απλά combos που αφήνουν συγκεκριμένα ανοίγματα, ειδικά με την ολοκλήρωσή τους, τα οποία πρέπει να συνυπολογίζει αναλόγως ο παίκτης. Διαφορετικές κατηγορίες όπλων προσφέρονται για διαφορετικά σενάρια και αντιπάλους, ενώ το ίδιο ισχύει και για τις πολλαπλές κατηγορίες που βρίσκουμε στα τόξα. Αν σε λεπίδες, τσεκούρια κ.λπ. η βασική διαφορά είναι το βάρος, άρα η ταχύτητα στη μάχη, και η ζημιά που κάνουν και ο διαχωρισμός γίνεται πιο απλοϊκά, στα τόξα τα πράγματα θέλουν λίγη σκέψη παραπάνω. Κάποια είναι ό,τι πρέπει για κυνήγι ζώων, άρα για συγκέντρωση απαραίτητων για την αναβάθμιση του βασικού εξοπλισμού πρώτων υλών. Άλλα είναι το ανάλογο ενός…πολυβόλου, άρα προσφέρουν μειωμένη ακρίβεια και ζημιά, αλλά γεμίζουν τα πάντα με βέλη. Κάποια ακόμη απαιτούν στόχευση με το μάτι, χωρίς βοηθητικό UI αλλά δεν αστειεύονται κ.ο.κ. Το κατά πόσο εμβαθύνει κανείς εδώ βέβαια εξαρτάται και από το στιλ με το οποίοι επιλέγει να παίξει.
Η ευθεία οδός, σε συνδυασμό με το νέο σύστημα μάχης, δεν είναι συνταγή επιτυχίας για τον παίκτη. Η ήρεμη, ύπουλη προσέγγιση βοηθά περισσότερο, αν και αναδεικνύει τη συγκριτική αστειότητα της τεχνητής νοημοσύνης (δύο φύλακες αριστερά και δεξιά της πύλης, stealth kill στον έναν και για τον άλλον απλά συνεχίζεται η βάρδια) προσφέρει άλλο είδος ευχαρίστησης και σας βοηθά να αποφύγετε και την πραγματικότητα ότι σε μάχη με πολλούς στόχους, η κάμερα και το σύστημα lock δεν υπόσχονται αγόγγυστη συνεργασία. Είμαστε που είμαστε στο ζήτημα της μάχης, ώρα να μιλήσουμε για looting. Το loot είναι ασταμάτητο. Και με το κατάλληλο skill είναι, υπό προϋποθέσεις, και αυτόματη η συλλογή του. Το νέο loot συμβαδίζει με το στάδιο στο οποίο βρίσκεται ο χαρακτήρας και ποτέ δεν θα βρεθείτε με όπλα, ασπίδες κ.λπ. που να είναι κατώτερα των περιστάσεων. Αυτό το άγχος υποκαθίσταται από εκείνο της άστοχης διάλυσης ή πώλησης αχρείαστου εξοπλισμού. Διότι, όπως θα μάθετε σε επίσκεψη σε σιδηρουργό, μπορείτε να πάρετε ένα αντικείμενο με ιδιότητες που σας εξυπηρετούν, να δώσετε το κατιτίς και να το φέρετε στο επίπεδο του χαρακτήρα. Δεν πρόκειται να γίνουν πολύτιμα τα common items, αλλά και τα χαμηλά επιπέδου Legendary δεν είναι αυτόματα για πέταμα.
Πέρα από όπλα βέβαια υπάρχει και το skill tree που η αλήθεια είναι ότι δεν γεμίζει μέχρι το level cap στο 40ό επίπεδο, αλλά και να γέμιζε, το τελευταίο master skill σε κάθε μια από τις τρεις θεματικές των διαθέσιμων ικανοτήτων μπορεί να πάρει skill point πολλαπλές φορές, με κέρδος 1% damage σε κάθε γενική κατηγορία όπλου, και η επένδυση εδώ αποδίδει σωρευτικά. Η μάχη βέβαια είναι ο κρίκος μιας αλυσίδας. Και η μεταφορά αυτή λειτουργεί πάνω από όλα στη δομή των quests. Όλα τα quests πλέον, main και side, παύουν να είναι απλή μεταφορά από ένα σημείο σε άλλο και η ολοκλήρωση κάποιας υποχρέωσης στο τέλος. Ακόμη και αν η θεματική τους είναι καμιά φορά αμφίβολης ποιότητας, κάθε quest είναι ένα μικρό ταξίδι με πολλαπλές υποχρεώσεις, ενίοτε και ανατροπές. Μπορεί όλα να ξεκινήσουν για τον εντοπισμό ενός εμπόρου και να αποκαλυφθούν τελείως νέα πράγματα που αλλάζουν τελικά και το χαρακτήρα του quest. Βέβαια, με το Assassin’s Creed Origins να είναι πραγματικά τεράστιο, με υπερδιπλάσια φυσική διάρκεια σε σχέση με το τυπικό εικοσάωρο του παρελθόντος, η επανάληψη είναι δεδομένη. Θα περάσετε από πολλά κρησφύγετα ληστών, θα κουβαλήσετε στην πλάτη και στο άλογο (ή καμήλα) πολύ κόσμο, θα αδειάσετε ακόμη περισσότερα στρατόπεδα και θα κάνετε και τους αστυνόμους στον τόπο του εγκλήματος μερικές φορές. Το σατανικό βέβαια είναι πως τα quests είναι έτσι δομημένα ώστε να σας περάσουν, αργά ή γρήγορα, από απόσταση βολής κάθε σημείου ενδιαφέροντος στο χάρτη. Είναι δύσκολο να το υποθέσει κανείς, να δείξει την απαραίτητα εμπιστοσύνη στην ιδέα, κάντε όμως το πείραμα στην πράξη και θα μας θυμηθείτε.
Πάντως δεν είναι ανάγκη να φτάσει κάποιος στο level cap για να τελειώσει το παιχνίδι (μπορεί να το κάνει και με μερικά επίπεδα λιγότερα). Ωστόσο, ακόμη και στο τέλος του main quest, μένουν κάποιες περιοχές με υψηλότερη απαίτηση από το endgame. Βλέπετε, ο κόσμος του παιχνιδιού είναι μεν διαθέσιμος, αλλά όχι πραγματικά ανοιχτός. Κάθε νομός έχει ένδειξη για το εύρος των levels που θεωρούνται λογικά πριν ασχοληθεί κανείς με την περιοχή. Όλες οι περιοχές όμως έχουν τρόπους να μοιράζουν XP. Σκεφτείτε πως όχι μόνο η ανακάλυψη μιας γειτονιάς προσφέρει μια ιδέα από XP, αλλά κάθε μεμονωμένη τοποθεσία έχει συμπληρωματικά ζητούμενα και προκλήσεις, η ολοκλήρωση των οποίων προσθέτει ακόμη περισσότερο XP στην μπάρα σας. Η Ubisoft έχει φροντίσει ώστε κάθε δραστηριότητα να έχει τέτοια συνεισφορά, έστω και αν είναι μικρή. Το αποτέλεσμα είναι ότι η μπάρα δεν μένει ποτέ τελείως ακίνητη, ακόμη και αν πέφτει η ταχύτητα της ανόδου της με την πάροδο του χρόνου.
Και τα objectives που συνδέονται με τοποθεσίες μπορεί να ακούγονται βαρετά, το αντιλαμβανόμαστε. Στην πράξη δεν θα προλάβετε να το σκεφτείτε. Όχι μόνο χάρη στα όμορφα γραφικά, που είναι καλύτερα σε σχέση με Unity και Syndicate, ακόμη και στις βασικές εκδόσεις κονσολών, κι ας χάνονται πιο εύκολα καρέ, κι ας είναι περισσότερο το pop in, αλλά, ξεκάθαρα, στον πραγματικό θρίαμβο του παιχνιδιού: η απόδοση της Ελληνιστικής Αιγύπτου.
Είναι εγκληματικό να υποτιμηθεί η μελέτη και η ικανότητα που χρειάζεται για να αποδοθεί ένας μεικτός πολιτισμός που σπάνια εμφανίζεται με τέτοια πιστότητα οπουδήποτε, σε αντίθεση με κάθε άλλο προορισμό του franchise, για τον οποίο υπήρχαν και πολλές περισσότερες πληροφορίες. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να δει κανείς όχι μόνο αιγυπτιακή τέχνη αλλά και ελληνική όχι άχρωμη και ταλαιπωρημένη όπως την έχουμε στο μυαλό μας, αλλά πολύ πιο ζωντανή. Από την εμπειρία μας είναι απολύτως λογική η σκέψη της Ubisoft να ετοιμάσει το Tour Mode. Τόσο καλή δουλειά έχει κάνει. Αν αφήσετε εαυτόν να απορροφηθεί από το αποτέλεσμα, όποιο επίπεδο δυσκολίας και αν σας τράβηξε (έχουμε και από αυτά πλέον), κανείς δεν ξέρει πόσο χρόνο θα καταλήξετε να αφιερώσετε στο μεγαλείο αυτό. Θα σας κερδίσει παρά τις ελληνικές επιγραφές στα αλαμπουρνέζικα, την κωμωδία που λέγεται «voice overs σε τάχα μου ελληνιστική διάλεκτο» και μερικούς πραγματικά κουφούς αναχρονισμούς. Επιπλέον, οι πρωταγωνιστές είναι πολύ συμπαθείς, πιο γήινοι, ακόμη και με τα στραβά τους. Περισσότερο ακόμη πιάνουν τόπο οι αλληλεπιδράσεις τους με τους NPCs. Αυτές δίνουν το πραγματικό στίγμα, τον παλμό του κόσμου και μεταφέρουν με όσο stealth λείπει από άλλες πτυχές της εμπειρίας νοοτροπίες μιας εποχής που στην παρακμή της φαντάζει σε πολλά σημεία ωριμότερη από τη δική μας. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα.
Έτσι κι αλλιώς, τίτλος Ubisoft είναι, και αυτά να μην υπήρχαν, είναι ποτέ δυνατό να λείπουν bugs; Ο αυτόματος πιλότος στο mount τις μισές φορές αποφασίζει ότι προτιμά να πάει οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που του είπατε, είδαμε freezes, σε μερικά εξ αυτών κατέρρευσε πλήρως το παιχνίδι (ευτυχώς χωρίς πραγματική απώλεια σε κάτι πάντως) και, περιέργως, τα cut-scenes είναι ό,τι λιγότερο προσεγμένο στο παιχνίδι. Δεν λείπουν παράλογα όπως να κάνετε stealth kill, να το βλέπετε να πετυχαίνει σε πραγματικό χρόνο και το παιχνίδι να δείχνει cut-scene στο οποίο φαίνεται ότι αποτύχατε και ζορίζεστε. Και τελικά επικρατείτε με το ίδιο όπλο που δεν…λειτούργησε πριν. Και μιλάμε για το cut-scene που εξηγεί πώς προέκυψε η παράδοση του κομμένου δακτύλου. Όχι κάτι ασήμαντο δηλαδή.
Βέβαια σχεδόν τα πάντα διορθώνονται. Κι ένας τύμβος με γρίφους που οδηγεί πάντα σε skill point βοηθά τον παίκτη να τα ξεχάσει. Ένα πράγμα δεν διορθώνεται. Το Assassin’s Creed Origins δεν είναι τίτλος Assassin’s Creed. Είναι κάτι άλλο. Καλό; Ναι. Καλύτερο από τους προηγούμενους δύο τίτλους; Ναι. Δεν πειράζει που η αναρρίχηση στο επόμενο πύργο για συγχρονισμός (ο οποίος βελτιώνει την αντίληψη του αετού Senu και βρίσκει περισσότερες πληροφορίες σε κάθε σάρωση) έπαψε να είναι και λίγο γρίφος. Πειράζει όμως που όλες οι δολοφονίες σημαντικών προσώπων δεν απαιτούν σκέψη, δεν απαιτούν σχέδιο, δεν συνοδεύονται από κίνδυνο που να ξεφεύγει από τα όρια της μεγαλύτερης μπάρας και, σε κάποιες περιπτώσεις, τα καλύτερα όπλα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά διότι μιλάμε για ασσασσίνους. Σε κάποιο σημείο ο τίτλος προσπαθεί να το αιτιολογήσει όλο αυτό. Τι μετράει περισσότερο όμως; Μια ατάκα σε διάλογο ή η τάση όλης της αγοράς σε ένα είδος open world game με όσα περισσότερα στοιχεία RPG γίνεται;
Στο Duat βρίσκεται λοιπόν και η σειρά Assassin’s Creed. Είναι στη στιγμή που μπορεί και να συνειδητοποιήσει ότι όλα είναι γκρίζα τελικά, αλλά πρέπει να διαλέξει το δικό του τόνο. Μπορεί το Assassin’s Creed Origins να σηματοδοτεί το φύτεμα της σημαίας της γαλλικής εταιρείας στο πεδίο των The Witcher, Horizon: Zero Dawn και λοιπών. Μπαίνει λίγο στραβά στο χώμα αλλά στέκεται με στιλ. Στην κορυφή της σημαίας γυαλίζει η κρυφή λεπίδα των Ασσασσίνων όμως. Κανείς δεν ξέρει προς τα που προσπαθεί να δείξει. Από την άλλη δύσκολα διαφωνεί κανείς ότι είναι εκεί ως κυρίως διακοσμητικό στοιχείο αυτήν τη φορά. Με το σύγχρονο open world design στη μια πλευρά της ζυγαριάς και την ιδέα επί της οποίας χτίστηκε όλο το franchise στην άλλη, ποιος είναι η ψυχή και ποιος το φτερό;
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity