Χρειάστηκε το review του Super Mario Party, αλλά και του Overcooked 2, για να θυμηθώ ότι σε κάποια πράγματα έχω μείνει πίσω ή μάλλον αρνούμαι να ακολουθήσω το ρεύμα της εποχής.
Γνωρίζω ότι η τάση είναι τα ανταγωνιστικά multiplayer games και ότι τα single player παιχνίδια (παρά τις τελευταίες εντυπωσιακές παραγωγές) για πολλούς δεν έχουν πλέον νόημα.
Παρόλα αυτά, αρνούμαι πεισματικά. Δεν τα συμπάθησα ποτέ τα αμιγώς ανταγωνιστικά παιχνίδια, πάντα προτιμούσα το co-op και -για να συνδέσω και την εισαγωγή του παρόντος άρθρου- πάντα λάτρευα το καλό local multiplayer (co-op ή μη). Δεν λέω ότι δεν καταλαβαίνω τους υπόλοιπους. Ο ανταγωνισμός έχει τη γοητεία του, έχει την πλάκα του, αλλά εμένα δεν με γεμίζει. Δεν βρίσκω νόημα στο να παίζω παρέα με αγνώστους που σπάνια μιλάω μαζί τους, δεν με ενδιαφέρει να χάνω το χρόνο μου προσπαθώντας να εξουδετερώσω όποιον κινείται γύρω μου, χωρίς ουσιαστικό σκοπό. Μια ιστορία, κάτι.
Φυσικά και το co-op, για μένα, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η συνεργασία για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού πάντα με γοήτευε στα videogames [σ.α.: «συνεργασία»]. Ακόμα και τα ποδοσφαιράκια προτιμούσα να τα παίζω έχοντας κάποιον ως συμπαίκτη και όχι ως αντίπαλο. Η πρόσφατη ενασχόλησή μου με το Super Mario Party και η ανάγνωση του review του Overcooked 2 (που με οδήγησε να ξεθάψω το πρώτο της σειράς) μου θύμισαν πόσο καλύτερο είναι το local multiplayer, πόσο μάλλον το local co-op.
Η ύπαρξη παρέας στον ίδιο χώρο απογειώνει και τον πιο μέτριο τίτλο, πόσο μάλλον έναν καλό και προσεγμένο. Το γέλιο, τα πειράγματα, η ασυνεννοησία, το χάος που δημιουργείται έχουν πιο πολύ νόημα για μένα από το να μιλάω σε ένα αδιάφορο μικρόφωνο με κάποιον, προσπαθώντας να μεταφέρω το όποιο κλίμα.
Φυσικά, το online είναι αναγκαίο «κακό». Όπως και να το κάνουμε, το local multiplayer είναι πολύ δύσκολο να οργανωθεί, αφού το πρόγραμμα του καθενός δεν συγχρονίζεται εύκολα με αυτό των άλλων. Επίσης, το online gaming δίνει την ευκαιρία για παιχνίδι σε πιο…ακατάλληλες και βραδινές ώρες, ώρες που σπάνια μπορεί κάποιος να καλέσει κάποιον άλλο στο σπίτι του. Αφήστε που, τα τελευταία χρόνια, πολλοί έχουν φίλους εκτός Ελλάδας, οπότε το online είναι μονόδρομος.
Όμως, όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, το local multiplayer δεν συγκρίνεται. Είτε πρόκειται για ανάλαφρους τίτλους όπως αυτούς που ανέφερα παραπάνω είτε για πιο «σοβαρούς» με ιστορία και πλοκή.
Εντάξει, πολλοί ίσως να γελούν με τα παραπάνω και να ετοιμάζονται για άλλη μια παρτίδα στο Fortnite, αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Θα επιμένω να πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα, παρά το ότι δυσκολεύομαι πια να οργανώσω το ιδανικό local session.
Συμπάσχω απόλυτα με την τελευταία σου φράση.Δεν μπορώ να οργανώσω local multiplayer βραδιά με τίποτα πλέον.Το Online αδιάφορο,οπότε μόνο single πλέον.
Θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ μέχρι και την τελευταία τελεία. Φιλαράκι ή είμαστε δεινόσαυροι πλέον ή απλά ρομαντικοί. Πάντως αν μπορούσα να το βαθμολογήσω αυτό το άρθρο να ξέρεις οτι με άριστα το 10 θα σου έβαζα 12.