Καραντίνα, ημέρα 28η. Ένας άντρας, τρεις γυναίκες, μία γυναίκα, δύο κόρες, η έξοδος είναι μόνο το σούπερ-μάρκετ, άντε και το απογευματινό περπάτημα. Δεν συζητάμε ότι ευλογώ την ώρα και τη στιγμή που πήραμε την απόφαση να ζήσουμε πλέον στη Χίο, διότι, παιδιά, άλλο να είσαι κλεισμένος και να κοιτάς το Αιγαίο και την Τουρκία και άλλο το μπαλκόνι του απέναντι στη Δοϊράνης στην Καλλιθέα.
Στο θέμα μας τώρα. Ζούμε μεγάλες στιγμές, μιας και όπως ξαναείπα για το χρόνο μπροστά στην οθόνη γίνεται μάχη μέσα στο σπίτι, με τελευταίο περιστατικό το ότι ήρθε η μεγάλη μου κόρη και μου πήρε το χειριστήριο κι άρχιζε να παίζει εκείνη γελώντας, σαν να μην τρέχει τίποτα. Πέρα από τη μάχη του Βροντάδου που ζούμε λοιπόν καθημερινά, θέλει και εφευρετικότητα το πράγμα. Διότι αν δεν κοιμούνται τα παιδιά, που δεν κοιμούνται, δεν μπορείς να παίξεις και πολλά «ενήλικα» παιχνίδια, λόγω βίας, περιεχομένου και τα λοιπά. Οπότε αν δεν θέλω να παίζω μόνο Toy Story και Overcooked 2, κάτι πρέπει να κάνω. Κι έτσι άρχισα να ξαναπαίζω Catherine, που το είχα τελειώσει το 2012, αλλά τουλάχιστον δεν έχει κάτι ιδιαίτερα έντονο επί της οθόνης και απλώς έχουμε την Μαρκέλλα να μας πρήζει «Μπαμπά γιατί βλέπει εφιάλτες το αγοράκι;».
Και, ρε παιδιά, το απολαμβάνω το ρημάδι, το θεωρώ αδικημένο παιχνίδι μακροπρόθεσμα, αν και καλές βαθμολογίες πήρε και τις πωλήσεις του έκανε. Αυτό όμως που, κατά την ταπεινή, καραντινιασμένη άποψή μου δεν έχει αναδειχτεί τόσο σε σχέση με άλλους ανάλογους τίτλους, είναι τα πολλαπλά φινάλε και η τρέλα που σε πιάνει να τα δεις όλα, για να μη συζητήσω για το μυστηριωδώς εθιστικό χαρακτήρα του κεντρικού gameplay, που φυσικά αποτελεί άμεση συνάρτηση του πόσο μαζόχας είναι ο μέσος gamer ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο υποφαινόμενος.
Το πλέον κουλό όλων είναι ότι ο τίτλος της Atlus είναι ο πρώτος που πέτυχε το αδύνατο, να μείνουν για τουλάχιστον δέκα λεπτά ακούνητα και να παρακολουθούν και τα τέσσερα μέλη της οικογένειας Βασιλάκη, με αποκορύφωμα την τρίχρονη Ειρήνη που έμεινε και κοίταγε με μεγάλο ενδιαφέρον, ενώ το Catherine αποτελεί και αγαπημένο της γυναίκας μου, η οποία έχει ως μεγάλη προτίμηση να μου ρίχνει καντήλια όταν κάνω λάθος κατά την ανάβαση. Για να το λήξουμε με το Κατερινάκι, πριν λίγο τελείωσα το δεύτερο run και είμαι αποφασισμένος, για πρώτη φορά στη δική μου ιστορία, να δω όλα τα φινάλε, κάτι που δεν έκανα καν σε τίτλο του Cage.
Μετά το Κατερινιώ. ας περάσουμε λίγο στο (ένα και μοναδικό) θέμα της επικαιρότητας και της αντιμετώπισής του από τον πλανήτη εν γένει. Είναι πραγματικά αστείο το ότι ο Έλληνας δείχνει πιο ώριμη συμπεριφορά από το μέσο Ευρωπαίο, ότι η κυβέρνησή μας παίζει να πήρε τα μέτρα πιο έγκαιρα από όλες και ότι, παρά τη γειτνίασή μας με την Ιταλία, τα πάμε σχετικά καλά. Ειλικρινά χαίρομαι απεριόριστα που έχω μία κυβέρνηση που προέταξε τη ζωή των πολιτών της και όχι την οικονομία, κάτι που έκαναν (και έφαγαν τα μούτρα τους) Βρετανία, Ολλανδία και Σουηδία (που ακόμα να βάλει μυαλό). Από την άλλη βλέπω με μεγάλη μου λύπη την Ευρωπαϊκή Ένωση να τα έχει κάνει, στην καλύτερη περίπτωση, μαντάρα.
Τα είπαμε και πριν δεκαπέντε μέρες. Είναι παράξενες μέρες και εμείς ως gamers έχουμε το σπάνιο προνόμιο να έχουμε μία απασχόληση που δεν έχουν οι συμπολίτες μας που βολεύονται μόνο με τηλεόραση ή αποφάσισαν ξαφνικά να αρχίσουν την άθληση (γεμίσαμε αθληταράδες αδέρφια). Ας το χαρούμε και ας το εκμεταλλευτούμε λοιπόν, ας χαρούμε τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας, μιας και πολλοί άλλοι άνθρωποι είναι εκεί έξω και δουλεύουν, διακινδυνεύουν και παλεύουν για να είμαστε υγιείς, να έχουμε ρεύμα, internet, νερό, τρόφιμα και άλλες υπηρεσίες.
Καλό μας κουράγιο.
Οταν έχεις παίξει 1δις παιχνίδια το Κατερίνα είναι βούτυρο στο ψωμί με την διαφορετικότητα του.... αλλά ρε θηρίο πως πήρες όλες τις αποφάσεις για την απιστία με ολη την οικογένεια δίπλα??