Σήμερα ο Διευθυντής Σύνταξης έκανε μία δημοσίευση στην ομάδα του Enternity η οποία, σε συνδυασμό με τα νέα για την κυκλοφορία του PlayStation 5, με έβαλαν σε σκέψεις και έφεραν νοσταλγικές αναμνήσεις στο μυαλό μου. Διότι, ό,τι και να λέμε, το να έχεις φτάσει σε μία ζωή 45 ετών να προλάβεις 5 PlayStation το λες και κατόρθωμα. Ας ξετυλίξω λοιπόν το δεινοσαυρικό κουβάρι των αναμνήσεών μου, με μερικές από τις καλύτερες στιγμές που θυμάμαι από όλες τις κονσόλες της Sony, διαχρονικά.
Το PSone μπήκε στη ζωή μου αρχικά με τον κουμπάρο, Φωκίωνα (Χαροκόπο), και WipEout στην Κέρκυρα όπου σπουδάζαμε και στη συνέχεια το αγοράσαμε με τον άλλο κουμπάρο, Νίκο (Παπακωνσταντίνου), από την Αγγλία στο εξάμηνο του εξωτερικού. Η πρώτη στιγμή που μου έρχεται στο μυαλό είναι από τις πρώτες μέρες που, έχοντας αγοράσει το FIFA 96, έχουμε καλέσει τα Αγγλάκια που έμεναν δίπλα μας για να παίξουμε. Εγώ διαχρονικός υποστηρικτής της Εθνικής Γερμανίας, το Αγγλάκι διαλέγει τη δική του εθνική, κερδίζω 3-2 στο 90' με ανατροπή από 0-2. Δεν θυμάμαι ποτέ στη ζωή μου να με έχουν κοιτάξει με τόσο μίσος. Στο ίδιο παιχνίδι, με τον Νίκο αποφασίζουμε να παίξουμε συνεταιρικά το πρωτάθλημα Μαλαισίας, για πολύ συγκεκριμένους λόγους: επιλέξαμε αυτό εξαιτίας της, θρυλικής πια, Malacca FC, με τις ιαχές «Malacca, Malacca» να δονούν το δωμάτιο της εστίας στην Αγγλία.
Τις στιγμές με το Resident Evil και τα ιπτάμενα χειριστήρια στο Tekken τις έχω αναφέρει και παλιά, αλλά σήμερα ο Νίκος μού θύμισε ότι σχεδόν τα μισά χρόνια στην Κέρκυρα παίζαμε τα παιχνίδια σε μία χαλασμένη τηλεόραση που τα έδειχνε όλα κόκκινα και άρα, όλα όσα παίζαμε, ήταν σαν να διαδραματίζονταν στον Άρη [σ.α.: Ή στο Virtual Boy]. Κορυφαίο όλων το κατακόκκινο FFVII που έπαιξε και τερμάτισε ο Νίκος, με επικότερη σκηνή την πρώτη συνάντησή του με τα θρυλικά κακτάκια. Χαλαρός, βλέπει κάτι μικρά πλασματάκια, σαν νάνους κάκτους και ξεκινάει βαριεστημένα τη μάχη. Τρώει τα άπειρα damage, πεθαίνει και τότε έμαθα πόσες βρισιές ήξερε ο συγκάτοικός μου. Αυτό το δόλιο PlayStation μας «τελείωσε» όταν έπεσε από τις σκάλες. Ας είναι ελαφριά η σκουριά που το σκεπάζει.
Ας περάσουμε στο PlayStation 2, που το αγάπησα λιγότερο από το πρώτο, αλλά είχε και αυτό πολύ δυνατές στιγμές. Πλέον χαρακτηριστική είναι η φάση που έχω χαθεί μέσα στο Prince of Persia: The Sands of Time και έχω κολλήσει, λίγο πριν κοιμηθώ, σε ένα γρίφο με σκαρφάλωμα και κάτι φεγγάρια. Τι να κάνω, για να μην τα σπάσω όλα, πέφτω για ύπνο. Ξαφνικά, μετά από περίπου είκοσι λεπτά, που θα ορκιζόμουν ότι με πήρε ο ύπνος, πετάγομαι πάνω γιατί είχα βρει τη λύση του γρίφου. Τρέχω μέσα, ανοίγω την κονσόλα, βγάζω το γρίφο και συνεχίζω. Το πώς δεν έφαγα ξύλο είναι ένα θαύμα.
Στο PlayStation 3 ανήκει μία από τις 2-3 πιο συνταρακτικές στιγμές gaming που έχω ζήσει. Πρόκειται για το Heavy Rain, το παιχνίδι που είναι το δεύτερο που με συγκλόνισε περισσότερο στη ζωή μου, μαζί με το The Last Of Us που σας έλεγα πριν δεκαπέντε μέρες. Δεν μου φτάνει η όλη ατμόσφαιρα που τα έχω παίξει με ηθικές επιλογές και άλλα, σε κάποια φάση, και ενώ ανακρίνω έναν μάρτυρα, αυτός κάνει απότομη κίνηση, το παιχνίδι μού βγάζει prompt για να του ρίξω και το κάνω, όμως ο δόλιος ήταν αθώος. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που είχα τύψεις για αυτά που έκανα σε videogame, που με βασάνιζαν για όλο το βράδυ και με έκαναν να μην κοιμηθώ.
Όσο για το PlayStation 4, το πιο σημαντικό του κομμάτι για μένα είναι κάτι που θα διαβάσετε πλαγίως στο υστερόγραφο, να βλέπεις τη δουλειά σου στην κονσόλα σου, αλλά και πάλι δεν θα ξεχάσω πόσο εντυπωσιάστηκα με το VR ή κάποιες μαγικές στιγμές με την κόρη μου στο Everybody’s Golf.
Και τώρα αναμένουμε το PlayStation 5. Διότι κύριοι, μπορεί σαν άνθρωποι να έχουμε τις συμπάθειές μας (λέγε με Xbox), αλλά οι αναμνήσεις είναι αναμνήσεις και όταν έρθει η ώρα, θα αγοραστεί και το PS5, που μάλλον θα μείνει στην ιστορία ως η πρώτη κονσόλα που θα τσακώνομαι με τις κόρες μου ποιος θα παίξει πρώτος.
ΥΓ: Επί προσωπικού: Διαβάζω εκεί έξω πάρα πολλές σαχλαμάρες σχετικά με τη μετάφραση, είτε σε μορφή υπότιτλων είτε σε μορφή μεταγλωτισμού, των videogames, είτε από την Sony, είτε από οποιονδήποτε άλλο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η βασική μου εργασία, με την οποία βγάζω τα προς το ζην, είναι ακριβώς η εν λόγω μετάφραση. Θα μπορούσα λοιπόν να γράψω ένα πολύ αναλυτικό θέμα για όλα αυτά, για να το βουλώσουν οι κάθε μορφής ηλίθιοι που όσα λένε είναι ανάλογα του «τρία πουλάκια κάθονταν» αλλά δυστυχώς οι συμφωνίες εμπιστευτικότητας που έχω υπογράψει δεν μου το επιτρέπουν. Μία τελευταία παράκληση λοιπόν. Πριν πείτε την εξυπνάδα σας, βουτήξτε τη γλώσσα σας στο μυαλό σας.
Καταπληκτικο αρθρο.
Ευχαριστώ πολύ!
Το 'πλεηστεσιο' θα εχει παντα ειδικη θεση στη καρδια του ελληνα γκεημερ. Ειναι η πρωτη κονσολα που μπηκε σε ολα σχεδον τα Ελληνικα σπιτια. Η πρωτη κονσολα που εσπασε το ταμπου 'οτι το γκεημινγκ ειναι για παιδια'. Ο συνδυασμος πλεηστεσιο και προ μυησε δεκαδες χιλιαδες ελληνες στο γκεημινγκ. Ενω σε παλαιοτερες δεκαετιας το αταρι 2600 , οι 8μπιτοι ηλεκτρονικοι υπολογιστες (commodore 64 , amstrad 6128 κτλπ) , η θρυλικη commodore amiga , και απο τα ερλυ και μηντ 90ς τα χ86 dos και windows PCs και οι κονσολες της νιντεντο και της σεγκα, ειχαν δημιουργησει ενα καποιο κοινο στην Ελλαδα , δεν καταφεραν να σπασουν ποτε το ταμπου της ηλικιας ουτε καταφεραν για λογους κοστους να μπουν σε ολα τα σπιτια. Ενα PC της προκοπης στα μιντ 90ς κοστιζε πανω 600000 δραχμες μαζι με ενα μετριο μονιτορ , οι δε κονσολες ενω κοστιζαν λιγοτερα ειχαν τεραστιο κοστος στα παιχνιδια , μια 'κασετα' Snes ειχε απο 16000 εως 22000 σε εποχες με βασικο μισθο κατω απο 100000. Το 'πλεηστεσιο' ξεπερασε και αυτα τα δυο εμποδια με 2 διαφορετικους τροπους. Το εμποδιο της ηλικιας το ξεπερασε με το 'προ' το ποδοσφαιρακι , ηταν τοσο καθολικη επιτυχια και μπηκε σε ολα τα σπιτια , ο συνδυασμος 'πλεηστεσιο και προ' εφερε το γκεημινγκ στο σπιτι του ελληνα τοσο μαζικα οσο ποτε αλλωτε εγινε ενα ειδος κουλτουρας , ποιος θα ξεχασει τα αμετρητα βραδια που μαζευομασταν στα σπιτια για 'προ' αυτα δεν εχουν ξαναγινει ουτε θα ξαναγινουν στην Ελλαδα. Το δευτερο εμποδιο το ξεπερασε με το 'σπασιμο' και τα πειρατικα cd. Kατι που υπηρχε φυσικα για δεκαετιες στους υπολογιστες στην Ελλαδα , αλλα η αγορα υπολογιστη ηταν για τους περισσοτερους ονειρο απατηλο. Με το σπασιμο του 'πλεηστεσιο' δημιουργηθηκε μια πλατφορμα με κοστος προσιτο για πρωτη φορα για μεγαλη μαζα κοσμου. Αυτο που εγινε στην Ελλαδα με τα PS1 και PS2 δεν θα ξαναγινει. Ποτε ξανα αλλες κονσολες δεν θα αγαπηθουν τοσο και δε θα γινουν τοσο καλτ στην χωρα μας απο τοση μεγαλη μαζα κοσμακη. Και αλλες πλατφορες αγαπηθηκαν , ισως και περισσοτερο και πιο φανατικα (πχ Αμιγκα) αλλα οχι σε τετοιο αριθμο ωστε να γινουν κοινωνικο φαινομενο.
Εγώ που δεν ήμουν της πειρατείας, καμία κονσόλα δεν έσπασα ποτέ, πάλι μια χαρά έγινα πιστός. Μετά, βγήκε και το Xbox, πήρα και Cube, έμπλεξα ο, κάποτε, PCas
Ουτε εγω δεν εσπασα ποτε κονσολα. Ενω παντα ημουν υπερ της πειρατειας εφοσον ημουν πιτσιρικι αφραγκακι με χαρτζηλικια , παρολαυτα πειρατευα μονο στους υπολογιστες αμιγκοαμστραντοx86 κτλπ. Οταν αρχισαν να σπανε τις κονσολες δε ξερω γιατι αλλα ποτε δεν με τραβηξε. Ηταν αλλιως τα αυθεντικα τα δισκακια του PS1 με τα χρωματα και τα σχεδια κτλπ και αλλιως το αψυχο το ασημι το πραμα. Βεβαια σιγουρα επαιξε ρολο οτι απο τα τελη δεκαετιας 90 και περα ειχα λεφτα. Καλα τοτε επρεπε να ησουν κολλημενο μυαλο για να πεις οτι ειμαι PCας ή κονσολάς καθως προσεφεραν 2 ενταλως διαφορετικες εμπειριες gaming. Διαφορετικες βιβλιοθηκες παιχνιδιων εντελως. Αυτο ηταν που μου αρεσε ιδιαιτερα σε εκεινη τη γενια gaming. PS1? αλλη εμπειρια τα εγραψες και εσυ καλτιλα σκετη.,N64 πραγματικα αλλη εμπειρια με ιστορικους τιτλους, PC gaming εκεινης της εποχης με τη μεταβαση απο SVGA σε 3d επιταχυντες 3dfx powervr κτλπ και τιτλοι θρυλοι απλα. Ακομα και η Αμιγκα που εκεινη την εποχη εβγαζε τον επιθανατιο ρογχο της εβγαλε μεσα σε μια τριετiα 93, 94, 95, 96 επικους τιτλους. Για αυτο οι περισσοτεροι λενε οτι προκειται για τη χρυση εποχη του gaming. Καθε πλατφορμα ειχε δικη της συλλογη , το δικο της χαρακτηριστικο τα δικα της στουντιο... αργοτερα στη πορεια των ετων μεχρι το σημερα φτασαμε ολοι να προσφερουν το ιδιο προιον με εξαιρεση ισως την νιντεντο.