Δια της παρούσης θα ήθελα να καταγγείλω τον πρώην μου αρχισυντάκτη, Λεωνίδα Μαστέλλο, ο οποίος έγραψε την προηγούμενη εβδομάδα για το Apple Arcade και έτσι δεν κατάφερα να γράψω εγώ που, όπως κι εκείνος, δεν προλαβαίνω χρόνο μπροστά στην TV και το έβαλα -και δεν το μετάνιωσα- για πρώτη φορά. Ευχαριστώ κύριε Ρέντζιο. Οπότε εκεί που βασάνιζα το μυαλό μου τι να γράψω, μου ήρθε στο μυαλό μία άλλη περίοδος της ζωή μου που είχα ζήσει έντονη κοινωνική απομόνωση. Μόνο που δεν ήταν για καραντίνα, αλλά για προσωπικούς λόγους, ήμουν εργένης και πέρναγα σχεδόν κάθε λεπτό ελεύθερου χρόνου που είχα, παίζοντας WoW. Αν με έβρισκε τότε, δεν θα νοσούσα ΠΟΤΕ από την COVID-19.
Μια απαραίτητη διευκρίνιση πριν ξεκινήσουμε. Δεν μετανιώνω ποτέ αυτά που έχω κάνει, όσο ακραία παλαβά και λάθος αν μου φαίνονται πλέον υπό το πρίσμα της κοινής λογικής ή της ωριμότερης ηλικίας. Έτσι και το κάψιμο με το WoW. Μπορεί να ξόδεψα άπειρες ώρες καίγοντας τον εγκέφαλό μου, κάνοντας από raid μέχρι farming και από questing μέχρι roleplaying, αλλά δεν μετανιώνω τίποτα. Ούτε ότι τελικά το παράτησα, αν και θα ήθελα να το είχα κάνει με πιο ομαλό τρόπο.
Ας το πάρουμε από την αρχή. Σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει τόσο καιρό που με διαβάζετε (καλά, αν με διάβάζετε) δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση τα online multiplayer, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ίσως να φταίει ότι είχα παίξει πολύ στις πρώτες ρομαντικές εποχές του Team Fortress και του Quake 2 (ΚΑΙ τον περασμένο αιώνα), ίσως ότι δεν ανεχόμουν τον κάθε πικραμένο που έβγαζε τα απωθημένα του, ίσως ότι τελικά είμαι λάτρης του single player και της ησυχίας μου. Έτσι, δεν ανέβηκα από την αρχή στο τρένο του World of Warcraft, όταν άρχισε να σαρώνει τον κόσμο, αλλά, αν θυμάμαι καλά, κάνα μήνα μετά. Ναι αλλά οι διαφορές ήταν πολλές σε σχέση με άλλα ανάλογα παιχνίδια.
Για αρχή, τον πρώτο καιρό παίζαμε σύσσωμες οι συντακτικές ομάδες των GamePro και Computer Games Magazine, σχεδόν όλοι στον ίδιο server, που στη δική μας περίπτωση ήταν ο φοβερός και τρομερός Earthen Ring, ο οποίος όμως, επειδή ήμασταν όλοι άκρως καμένοι, συντάκτες και παρέα, ήταν role playing server κι έτσι, ειδικά στην αρχή, είχαμε στήσει και πολλά RP sessions με πολύ ενδιαφέρον και αρκετή θεατρικότητα. Με θυμάμαι μικρό γνωμάκι (περισσότερα για αυτό αργότερα) να προσπαθώ να συμμετάσχω στο event που είχαμε στήσει στο Elwyn και λόγω χαμηλού επιπέδου να έχω κάνει aggro όλα τα Murlock του δάσους. Ωραίες στιγμές, 3 paladin και 60 μαθητάδες προσπαθούσαν να με σώσουν από την ιερή οργή ενός εκ τα πλέον σπαστικών πλασμάτων στην ιστορία των videogames.
Έπαιζα λοιπόν κατά 95% με ένα χαρακτήρα, το θρυλικό gnome rogue που άκουγε στο ακόμα πιο θρυλικό όνομα Knacknacktak, δικής μου έμπνευσης και δημιουργίας. Στο vanilla ήμουν ακόμα ήρεμο παιδί, δεν είχα μπλέξει με raid και τέτοια, μέχρι που διάφορα γεγονότα στη ζωή μου, αλλά και το Burning Crusade, με έστειλαν εις τα αγκάλας των raid. Και εκεί άρχισε το πανηγύρι. Ο σχεδόν πάντα αφηρημένος και με ελλειμματική συγκέντρωση Δημήτρης, που πάντα ήθελε λίγη χαλαρότητα και να απολαμβάνει τα παιχνίδια του (πλην racing), εξελίχθηκε και έγινε επιστήμων στο class του, φτάνοντας μέχρι και να είναι ο επικεφαλής rogue του raid group, το οποίο αποτελούνταν κυρίως από Έλληνες και Σκανδιναβούς, με πολλούς από τους οποίους μιλάμε ακόμα και σήμερα, κάτι εξαιρετικό αν υποθέσει κανείς ότι έχω να παίξω WoW από το 2011.
Άπειρες οι ιστορίες, πολλές δεν τις θυμάμαι, άλλες έχουν μείνει στη μνήμη, από την οποία όμως πάντοτε παίρνουν σκηνές. Τρέξιμο με το άλογο στα badlands, βόλτες στα χιόνια σε όλες τις αρκτικές περιοχές και πέταγμα με τα mount στις μαγικές περιοχές του Burning Crusade. Ας θυμηθώ λοιπόν μία από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες, που ανέμειξαν τις τότε μεγάλες μου αγάπες, το WoW και τον Ολυμπιακό.
Είναι εποχή που πολεμάμε στο Burning Crusade που είμαστε οριακά στο να το ρίξουμε. Αρχικά, σκοπεύω να μην παίξω εκείνο το βράδυ, διότι παίζει ο Ολυμπιακός στη Γερμανία με τη Βέρντερ Βρέμης. Να επισημάνω εδώ ότι έως τότε η ομάδα μου δεν είχε καταφέρει ΠΟΤΕ να κερδίσει εκτός έδρας κι εκείνο το βράδυ είχα ένα feeling. Όμως το raid group δεν έχει εκείνη την ημέρα επάρκεια σε DPS και έτσι με χρειάστηκαν. Τι να κάνω, ξεκινάω το raid, ανοίγω και την τηλεόραση και πάμε. Τρώμε ένα γκολ στο πρώτο ημίχρονο, λέω εντάξει, πάμε για τα ίδια, και αφοσιώνομαι στο raid. Έλα όμως που στο δεύτερο πρώτα ισοφαρίσαμε (ήρεμος εγώ, συνέχιζα το raid) και αμέσως μετά προηγηθήκαμε. Και εγένετο χάος. Την ώρα που στο Teamspeak ακούγονταν οδηγίες για τα συγκεκριμένα mobs, ακούγεται ένα παρατεταμένο ΓΚΟΛ, ΓΚΟΟΟΛ , ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ, ΝΑΙ ΡΕ ΓΚΟΟΟΟΛ, που πιθανότατα προκάλεσε εμφράγματα σε διάφορες περιοχές της Σκανδιναβίας. Εκεί που δίνω εξηγήσεις και τους λέω τι έγινε βάζουμε και άλλο γκολ. Αρχίζω πάλι ΓΚΟΟΟΛ ΜΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ ΓΚΟΟΟΛ. Ε μετά έπεσαν όλοι ξεροί από τα γέλια και ησυχάσαμε.
Μπορεί να συνόδευε μια σχετικά σκοτεινή εποχή της ζωής μου, αλλά αγαπώ πολύ το WoW και όλα όσα μου έδωσε. Αλλά ναι, εκείνη την εποχή κατάλαβα τι είναι εθισμός στα videogames και να φανταστείτε ότι το πέρασα ξώφαλτσα. Ορίστε τώρα, με τρώει ο πωπός μου να μπω να παίξω. Ειδικά τώρα που μου πήραν την τηλεόραση.
Υγεία παιδιά πάνω από όλα και καλό κουράγιο.
άμα ψήνεσαι να παίξεις κάπου διάβασα ότι έχουν βάλει double xp / rep buffs λόγω κορωνοϊού, δεν θυμάμαι αν ισχύει ακόμα βέβαια. Ως βετεράνος του WoW ( hardcore σε Vanilla, TBC και πιο χαλαρά μέχρι και σήμερα με τα on off ), έχω πάρα πολλές όμορφες και ξεχωριστές αναμνήσεις. Θα εστιάσω στο community που υπήρχε και πόσο μοναδική εμπειρία ήταν το να είσαι σε guild. Και τις παρέες του σχηματιζόντουσαν με όλους αυτούς τους παίχτες από όλη την Ευρώπη. Θυμάμαι day 1 στο TBC να είμαστε teamspeak 5 άτομα από το guild που είχαμε πιάσει την πάρλα όλο το βράδυ και παράλληλα κάναμε farm τα πρώτα dungeons. Είχαμε απορροφηθεί από τη συζήτηση όπου δεν καταλάβαμε καν πότε πέρασε η ώρα και ούτε πως είχαμε πάρει 3lvl μέσα στο βράδυ!
Είναι τόσες οι ιστορίες που μου έρχονται που δεν ξέρω αν έχω πιο πολλές ιστορίες να πω από το WoW ή από το στρατό!