Η όλη ιστορία όμως έγινε αφορμή να θυμηθώ ότι μέσα από ένα από αυτά τα παιχνίδια του Facebook μού παρουσιάστηκε η ευκαιρία να δω, για πρώτη φορά, τη δύναμη των social media, αλλά και να κάνω πολλούς φίλους, με κάποιους από τους οποίους διατηρώ σχέσεις και επαφή ακόμα και σήμερα, παρά το ότι εγώ παράτησα το παιχνίδι γύρω στο 2009 και αυτό παρήκμασε γύρω στο 2010-11. Μιλάω για το Knighthood και την απίστευτη παρέα-συμμαχία που είχαμε δημιουργήσει τότε, ξεκινώντας νομίζω το 2007. Το Knighthood ήταν ένα από αυτά τα παιχνίδια όπου ο ένας παίκτης μπορούσε να «εισβάλει στον άλλο» και σύμμαχοι μπορούσαν να βοηθήσουν τον επιτιθέμενο και τον αμυνόμενο κατά το δοκούν, ενώ μεγάλη σημασία είχε πόσους υποτακτικούς είχε ο κάθε παίκτης αλλά και η σωστή μοιρασιά δυνάμεων. Αποτέλεσμα; Ατελείωτες ώρες σχεδίασης στρατηγικής, για το πώς θα αντιμετωπίζαμε τυχόν εισβολές, στο MSN Messenger με συμμετοχή έως και 20 ατόμων.
Το ενδιαφέρον όμως στην όλη ιστορία, πέρα από το ότι γνώρισα απίστευτα άτομα και πέρασα καλά τότε, ήταν η ηλικιακή και κοινωνική διάρθρωση του κόσμου που έπαιζε, στη συμμαχία μας, το παιχνίδι. Μιλάμε ότι τότε, όντας περίπου 35 ετών ήμουν μάλλον από τους μικρούς της παρέας, όπου συμμετείχαν και εξηντάρηδες, ενώ, αν το πάρουμε μορφωτικά, παίζαμε φάπες με τα πτυχία μας και κοινωνικά όλοι ήταν μέλη της αστικής, μέσης κι ανώτερης τάξης. Και τι μας νοιάζει εμάς θα ρωτήσετε. Επειδή τους γνώρισα όλους αυτούς και εκτίμησα ιδιαιτέρως τουλάχιστον το 80% από αυτούς, πιστέψτε με, αν δεν υπήρχε το Facebook, πάνω από τους μισούς μπορεί να μην είχαν ασχοληθεί ποτέ με το gaming. Και, όπως έχω γράψει και παλιά, δεν ξέρω και πάρα πολλούς κλάδους διασκέδασης, χόμπι, συνήθειες κ.λπ., που να το παίζουν τόσο σκληροί και purists, ώστε να μη δέχονται τα νέα μέλη στην παρέα τους εάν δεν είναι hardcore.
Βέβαια, κάθε άλλο παρά casual ήταν το Knighthood, μιας και από πίσω έπαιζαν κάτι τρελά μαθηματικά και επίπεδα στρατηγικής που ούτε να τα φανταστούν δεν μπορούν κάτι τύποι που, επειδή παίζουν CoD και LoL, νομίζουν ότι είναι τουλάχιστον γνώστες της υπέρτατης αλήθειας του gaming και απόστολοι του μοναδικού hardcore φωτός. Είναι περίεργο πράγμα και το λέω από τότε που απέκτησα βήμα στο χώρο: όλοι θέλουν τους καινούριους και να γίνουν δημοφιλείς, οι gamers όχι, λες και θέλουμε να είμαστε πάντα οι σπυριάρηδες που κρυβόμαστε στον υπόγειο.
Σε άλλα νέα αυτές τις μέρες ασχολήθηκα με το Forza Motorsport 7 και σύντομα θα διαβάσετε το review μου. Παρεμπιπτόντως, η επόμενη στήλη θα ασχοληθεί πλήρως με το ζήτημα που φέρνει στο προσκήνιο -και- το Forza, τα loot crates. Έτσι που λέτε. Ένα “casual” game έγινε η αιτία να κάνω περισσότερες γνωριμίες στην πραγματική ζωή και από το WoW που πέρασα 5-6 χρόνια της ζωής μου. Για αυτό λοιπόν αγωνιστικούς χαιρετισμούς στη μαμά Lucy, τον Liege Κώστα, τον Μάκη, την Ρόη, την Δέσποινα, τον Στάθη και πολλούς, πολλούς άλλους. Άντε και να πιούμε καμιά μαργαρίτα ε;
Ομολογω πριν απο χρονια ημουν απο αυτους που υποστηριζαν τον διαχωρισμο hardcore/casual και δεν συμμαζευεται. Ειχα μαλιστα φτασει σε σημειο να θεωρω τους hardcore ως ανωτερους και πιο ψαγμενους, γενικα, οχι μονο απο τους casual αλλα και απο τους μη gamers!!!
Η πλανη μου αυτη διαλυθηκε μια και καλη οταν εφτασε η στιγμη να υπηρετησω τη μαμα πατριδα σαν φανταρος.
Ως γνωστον στον στρατο υπαρχει καθε καρυδιας καρυδι και εκει γνωρισα καποιους ''hardcore gamers'' για τα πανηγυρια, οχι σαν gamers αλλα σαν ατομα. Φαση προσβαλω τα ραδικια αν μιλησω για iq ραδικιου.
Φαση 'εχω παιξει οτι πιο hardcore και σε ολα τα υπολοιπα στη ζωη εχω βαθος χαρακτηρα 0,001 cm'.
Με την αρνηση μου λοιπον να συσχετιστω με οτιδηποτε εχει να κανει με τετοιου ειδους ατομα συνειδητοποιησα το λαθος μου αυτο στη συγκεκριμενη κατηγοριοποιηση και με εκανε να αναθεωρησω πολλα για ολων των ειδων τις κατηγοριοποιησεις
αυτά είναι τα καλά κάποιων παιχνιδιών που βασίζονται στην επικοινωνία και την συνεργασία και δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι απο τα μη βίντεο-παιχνίδια
απο εκεί και πέρα εκείνοι που παίζουν τόσο πολύ ώστε να επηρεάζεται ο χαρακτήρας τους και να μην τα πηγαίνουν καλά με τον περίγυρο τους, αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια ψυχοκοινωνική.
μπορεί κάποιος να είναι κολλημένος και με μη βιντεοπαιχνίδια και να είναι ότι ναναι, δε χρειάζεται να είναι gamer.
hardcore gamer είναι όρος παγίδα πιστεύω γιατί αυτό θα ενσωματώσει κάποιος σαν χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του για να "κουκουλώσει" άλλες ανεπάρκειες