Μετά από πάνω από 145 ώρες στο Assassin’s Creed Odyssey, είπα να βάλω το Forza Horizon 4 και βρήκα ευκαιρία και να απολαύσω ξανά την ατελείωτη μαγεία του, αλλά και να κάνω μερικά achievements. Παράλληλα, ασχολούμαι με καινούριο απόκτημα, το εκπληκτικό για το είδος του GRID, που ομολογώ ότι δεν το περίμενα και τόσο καλό και εδώ είμαστε, δέσαμε. Ευτυχώς που μου ήρθε -και ξεκινάω- το Resident Evil 2, να ξεβρωμίσουμε από τη μυρωδιά του λάστιχου και της εξάτμισης.
Πώς έμπλεξα όμως με τα racing; Στύβοντας το κεφάλι μου, μου έρχονται στο μυαλό δύο παιχνίδια, το Turbo της SEGA του 1981, όπου με το τιμόνι κουνούσες την πίστα και όχι το αυτοκίνητο, και το οποίο έπαιζα παιδάκια με κέρματα σε εστιατόριο της Χίου, και το Moon Patrol, που βασικά θυμίζει side scrolling platformer, αλλά είχε όχημα με ρόδες, οπότε το περιλαμβάνω. Αυτό το έπαιζα όποτε ταξίδευα με το πρώτο ηρωικό «Νήσος Χίος». Ομολογώ ότι στις εποχές Atari και στην πρώιμη εποχή μου σε PC, δεν ασχολήθηκα με το άθλημα, πλην μίας αλλά πολύ σημαντικής εξαίρεσης που είναι σαφές ότι έπαιξε το ρόλο της και μου κάρφωσε την επιμονή που χρειάζονται τα racing: το Test Drive, που έλιωνα για ώρες στο PC που είχε βάλει ο θείος μου στο μαγαζί που ήταν κάτω από το πατρικό μου. Μιλάμε για ένα απάνθρωπο παιχνίδι, του οποίου το ραγισμένο τζάμι έχει χαραχθεί ως ένα από τα εφηβικά μου τραύματα. Καλό μου έκανε πάντως, με ατσάλωσε.
Μετά το κενό που προανέφερα, έμπλεξα πάλι με ένα arcade τύπου WRC, στο οποίο ήμουν άκρως ανταγωνιστικός, για να περάσουμε στην πρώτη πετριά και καθοριστική στιγμή της σύγχρονης εποχής των δικών μου racing, τα Colin McRae, τη σειρά TOCA σε PC και το, λιγότερο racing αλλά εξίσου γρήγορο, WipEout στο PSone, με το οποίο δεν θα ασχοληθώ εδώ. Πριν και μετά το στρατό (τέλη προηγούμενου αιώνα, αρχές του παρόντος) έμπλεξα με αυτούς τους δύο τίτλους και άρχισα να «γράφω» ώρες. Το Colin McRae το έχουν υμνήσει πολλοί, αλλά η αίσθηση που σου άφηνε σε συγκεκριμένες διαδρομές, όπως π.χ. στο δικό μας Ράλι Ακρόπολις, ήταν τόσο αρμονική που περισσότερο θύμιζε αισθησιακό χορό με παρτενέρ σου το τιμόνι παρά απλή, ξερή οδήγηση σε videogame. Από την άλλη, το TOCA ήταν η πρώτη μου, για τα καλά, εισαγωγή στα ανταγωνιστικά racing, την ώρα που το απόλυτο σύμβολο της τότε εποχής των racing, Gran Turismo, έμελλε να γίνει κτήμα μου πιο αργά, χωρίς ποτέ μα ποτέ να με κάνει φανατικό οπαδό του.
Τα ορόσημα από εκεί και πέρα είναι πολλά. Η εκλεπτυσμένη arcade μαγεία του Project Gotham Racing [σ.α.: Ωπ ωπ, Metropolis Street Racer], ο πρώτος multiplayer αγώνας 18 λεπτών που μπροστά αγωνιζόμαστε σοβαρά εγώ με τον Ηλία (Παππά) και πίσω πλακώνονταν σαν συγκρουόμενα ο Παύλος (Παπαπαύλου) με τον Λεωνίδα (Μαστέλλο). Το σοκ της οδηγικής ακρίβειας του πρώτου Forza Motorsport που με έκανε να αναφωνήσω, χωρίς να έχω καν τότε Xbox, «ποιο Gran Turismo μωρέ;». Γυρίζοντας λίγο πίσω, στο πρώτο Playstation, οι άπειρες ώρες μάχης στο Twisted Metal [σ.α.: <3], οι φωνές και τα καντήλια ενάντια στα κλεψίματα του ΑΙ. Το σοκ και δέος της ομορφιάς και οδηγικής ακρίβειας του Richard Burns, που έπρεπε να περιμένουμε το πρόσφατο πρώτο Dirt για να τα ξαναζήσουμε. Κάθε νέο Forza Motorsport που ήταν πολύ καλύτερο από το προηγούμενο, κάθε απογοήτευση (για μένα ε;), μικρή ή μεγάλη με το εκάστοτε Gran Turismo, οι πάνω από 300 ώρες στο Forza Motorsport 4, η έκπληξη με το πρώτο Forza Horizon και το σοκ και δέος με το τρίτο κ.ο.κ. Βέβαια, το άρθρο αυτό δεν θα ήταν ποτέ πλήρες αν δεν έγραφα για τις ώρες της ζωής μου που έχω σπαταλήσει με τους τίτλος της Milestone που όλοι μου οι αρχισυντάκτες φρόντιζαν πάντα να μου δίνουν. Και αυτοί ακόμα να φτιάξουν τα *μπιπ* loading times.
Έχω ακούσει διάφορα για τα racing. Ότι είναι βαρετό να πηγαίνεις συνέχεια γύρω-γύρω (παιδιά δεν είναι όλα Nascar, αν και το έχω παίξει και αυτό ο τρελός), ότι όλα είναι ίδια (όχι, όχι, όχι), ότι δεν είναι για core gamers, ένα σκασμό σαχλαμάρες. Εγώ συνεχίζω να τα απολαμβάνω, μιας και προκλήσεις μου θέτουν και έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα για έναν άνθρωπο της ηλικίας μου με παιδιά: μπορείς να παίξεις και δέκα λεπτάκια.
Να περιμένουμε review για το Grid; Ή ορμάμε από τώρα; :)
Εγώ το έχω τσιμπήσει. Το review να το περιμένετε από άλλον. Διασκέδασα πάρα πολύ.
Άκου σαν συγκρουόμενα. Απλώς έλεγχα τα όρια του συστήματος φυσικής (και του Παύλου)