Πίσω στο μακρινό 2006, ο κόσμος του gaming περιστρεφόταν γύρω από τη νέα γενιά. Τότε, τα PlayStation 3, Xbox 360 και Wii ήταν το βασικό θέμα συζήτησης και δικαιολογημένα – μια νέα γενιά κονσολών πάντοτε σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας εποχής και το τέλος της προηγούμενης. Βέβαια, όσοι επικεντρώθηκαν μόνο στο μέλλον και τη νέα γενιά, έχασαν ένα μικρό κομμάτι του τότε παρόντος και της γενιάς που έφευγε. Ένα τόσο δα, μικρό κομμάτι... ένα από τα καλύτερα soundtracks που έχουν υπάρξει σε παιχνίδια, αν όχι κι ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουν κυκλοφορήσει.
Ο λόγος για το περίφημο Okami, το παιχνίδι που έφερε ξανά στο τραπέζι το ερώτημα για το οποίο κανείς δεν είχε εύκολη απάντηση: μπορούν τα βιντεοπαιχνίδια να θεωρηθούν τέχνη; Το Okami ήταν η απάντηση για πολλούς, ένα εμφατικό «ναι». Ένα μοναδικό μίγμα κουλτούρας, μουσικής, αισθητικής και διασκέδασης που εξέπνεε αγνότητα και αγάπη για τα όσα παρουσιάζε.
Δεν γίνεται, λοιπόν, να υπάρξει κουβέντα, στήλη, λίστα ή οτιδήποτε που αναφέρεται σε μουσική βιντεοπαιχνιδιών και να απουσιάζει το Okami, σε οποιαδήποτε μορφή.
Αν υπάρχει μια λέξη να χαρακτηρίσει τη μουσική του Okami, τότε θα έλεγα πως είναι «αγνή». Πρόκειται για ένα παιχνίδι με βαθιές ρίζες στην Ιαπωνική παράδοση, καθώς η ιστορία του περιστρέφεται γύρω από τους μύθους και την ιστορία της χώρας, η αισθητική είναι βασισμένη σε ασιατικές τεχνικές ζωγραφικής με πινέλο και μελάνη, ενώ για τη μουσική χρησιμοποιήθηκαν παραδοσιακά όργανα για να μεταφερθεί στον παίκτη αυτούσια η γοητεία της ιαπωνικής κουλτούρας. Συνδυάζοντας όλα τα παραπάνω, το Okami είναι ένα εκ των πιο εντυπωσιακών παραγωγών, μόνο και μόνο για το πόσο αυθεντικό παρουσιάζεται στον παίκτη.
Ακούγοντας, λοιπόν, τη μουσική που συνοδεύει κάθε βήμα στον φανταστικό κόσμο της Nippon, είναι δύσκολο να μην ταξιδέψει κανείς στην πραγματική, δική μας ανατολή. Οι μελωδίες έχουν ένα μεγαλείο που δύσκολα συναντά κανείς σε παιχνίδια, μελωδίες που θα μείνουν μαζί του για καιρό αφότου κλείσει το παιχνίδι. Η επιλογή της χρήσης πραγματικών παραδοσιακών οργάνων έναντι ψηφιακής μουσικής ήταν εξαιρετική, παρά το αναμφίβολα μεγάλο κόστος που επέφερε η εύρεση ακόμη και σπάνιων οργάνων, όπως και η σύσταση μιας ολόκληρης ορχήστρας για τις ανάγκες των ηχογραφήσεων.
Οι Hiroshi Yamaguchi, Masami Ueda, Rei Kondoh και Junko Karashima ένωσαν τα ταλέντα τους για να δώσουν πνοή στη μουσική και κατ' επέκταση ολόκληρο το παιχνίδι. Γνωστά ονόματα, τουλάχιστον πλέον, για τη δουλειά τους σε σειρές όπως Bayonetta, Devil May Cry/Resident Evil, Fire Emblem και Dance Dance Revolution αντίστοιχα. Δύσκολα θα αρνηθεί κάποιος την ενέργεια που αποπνέει ένα Devil May Cry ή ένα Bayonetta, όπως και την μεγαλειώδη αίσθηση του Fire Emblem Three Houses. Για φανταστείτε, όλα τα θετικά στοιχεία των παραπάνω σε ένα soundtrack. Αυτό είναι το Okami.
Παίρνοντας τον έλεγχο της Amaterasu, της θεάς του ήλιου με τη μορφή ενός κατάλευκου λύκου, δεν είναι εύκολη υπόθεση να νιώσει ο παίκτης πως χειρίζεται μια θεότητα – και δη την θεά του ήλιου στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Όμως, δίχως υπερβολή, με κατάφερε να το νιώσω σε πολλά σημεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “The Sun Rises/Rising Sun” που συνόδευε μουσικά την τελευταία μεγάλη μάχη. Η Amaterasu πλέον είχε αποκτήσει όλη της τη χαμένη δύναμη και έδωσε τα πάντα σε μια επική μονομαχία – μπορώ να μετρήσω στα δάχτυλα ενός χεριού τις φορές που ένα τραγούδι συνόδευσε τόσο τέλεια τη δράση στην οθόνη μου, τα συναισθήματα, την σημαντικότητα της μάχης και της στιγμής.
Τα χαρακτηριστικά ιαπωνικά πνευστά και τα ασυνήθιστα τύμπανα που υπάρχουν σχεδόν σε κάθε τραγούδι, καταφέρνουν άριστα να σε μεταφέρουν στην εποχή και το μέρος. Ακούστε, για παράδειγμα, το “Reset ~Thank You~”, το τραγούδι που παίζει σε μια εξαιρετικά σημαντική στιγμή στην ιστορία. Εκτός παιχνιδιού, είναι πολύ εύκολο να φανταστείς ένα παλιό ιαπωνικό χωριό, με καλύβες και χωράφια, αγγεία με σάκε και τις ροζ κερασιές να ρίχνουν τα φύλλα τους και να χρωματίζουν το τοπίο. Μια εικόνα τόσο αγνή και ανέγγιχτη που καθαρίζει την ψυχή.
Αντίστοιχα, όταν το ίδιο τραγούδι παίζει παράλληλα με τη σημαντική αυτή σκηνή (μηδέν spoilers, ακόμη και 14 χρόνια μετά!), τα συναισθήματα που μου βγάζει είναι εντελώς διαφορετικά. Βγάζει την ελπίδα, την ανακάλυψη αποθεμάτων σθένους για να συνεχιστεί μια μάχη που θα κρίνει το μέλλον της Nippon. Μαζί με το “The Sun Rises/Rising Sun”, αποτελούν δύο τραγούδια που μόνο στο άκουσμά τους, παίρνω δύναμη για να συνεχίσω νιώθοντας πως ενσαρκώνω την Amaterasu. Είναι σπάνιο, δυστυχώς, το φαινόμενο αυτό στα νεότερα παιχνίδια. Συχνά ένα εκπληκτικά εμψυχωτικό κομμάτι συνοδεύει μια αναιμική μάχη ή ένα εντελώς ομογενοποιημένο και «χιλιοπαιγμένο» τραγούδι ακούγεται κατά τη διάρκεια μιας επικής μονομαχίας.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να διαλέξω το ένα συστατικό που κάνει τη μουσική του Okami τόσο μοναδική και γεμάτη ψυχή. Είναι ένας συνδυασμός οργάνων, μελωδιών και παράδοσης που πρέπει να ζήσει κάποιος για να απαντήσει στον εαυτό του τι είναι αυτό που ξεχωρίζει για τον ίδιο - κατά προτίμηση, παίζοντας το παιχνίδι για να συνδέσει τη μουσική με τις σκηνές και τα συναισθήματα.
Οι χαμηλές πωλήσεις του 2006-2007 σε συνδυασμό με την ύπαρξή του ως αποκλειστικότητα του PS2 επάνω στην αλλαγή γενιάς, και την έλλειψη τρόπων να το αποκτήσει κανείς σε νέο σύστημα μέχρι χρόνια αργότερα, «καταδίκασαν» το Okami να μείνει εκτός οπτικού πεδίου για πολλούς. Με την παρουσία του ως Okami HD πρακτικά σε κάθε πλατφόρμα και τη χαμηλή του τιμή, οι... δικαιολογίες λιγοστεύουν. Αν μη τι άλλο, δε χρειάζεται να σας πείσω με λόγια: ακούστε μερικά μόνο από τα τραγούδια του πλήρους soundtrack και η αγορά του παιχνιδιού θα απέχει μόλις λίγα λεπτά.
Βάζω μια πορτοκαλάδα απο το ψυγείο ή πατάω το κουμπί του ασανσέρ και τραγουδάω ρυθμικά το main theme tou okami ..... πραγματικές σκηνές απο καθημερινότητα μου....στα του παιχνιδιού το okami ήταν η πρώτη kai μοναδική φορά που ρεζιλεψε mainline zelda. Η έκδοση για ps2 παραμένει η καλύτερη οπτικά και επίσης η έκδοση για wii με 2-3 μικρο προβλήματα είναι μακράν η καλύτερη έκδοση στο combat γιατί το κάνει 4 φορές πιο γρήγορο.