Το Vermintide είναι αν μη τι άλλο ένας πολύ όμορφος τίτλος, αν και το optimization θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο.
Η κόλαση εν προκειμένω παίρνει τη μορφή της πόλης του Ubersreik. Όπως αναφέρει και ο τίτλος, τα End Times είναι και η μεγάλη αποκάλυψη που είχε προαναγγελθεί από την άφιξη του κομήτη με τις δύο «ουρές», σύμφωνα με το lore του Warhammer. Οι Skaven, ή αλλιώς Ratmen, είναι μια φυλή ανθρωπόμορφων αρουραίων που σχηματίζουν μια υπόγεια αυτοκρατορία και στο Vermintide (όπως και στο lore) ανεβαίνουν στην επιφάνεια και αναλαμβάνουν να εξολοθρεύσουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Το μοναδικό εμπόδιο στην κατάληψη του Ubersreik θα αποτελέσει μια ομάδα 5 άσπονδων συμμάχων, οι οποίοι και καλούνται να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να σχηματίσουν την πρώτη -και μοναδική- γραμμή άμυνας απέναντι στην απειλή των ανθρωπόμορφων τρωκτικών.
Warhammer End Times: Vermintide, λοιπόν, με την Fatshark πίσω από το τιμόνι και ο γάμος του L4D με το Warhammer αποδεικνύει πως τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις.
Αν είναι κάτι που αγαπάει το Warhammer, αυτό είναι τα στερεότυπα. Έτσι λοιπόν, οι 5 playable χαρακτήρες δεν είναι άλλοι από τον Witch Hunter, την Elf Waywatcher, τον Dwarf Ranger, την Bright Wizard και φυσικά τον Empire Soldier. Ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα και χρησιμότητα στη μάχη, ενώ αξίζει να αναφερθεί πως κανείς δε ξεχωρίζει, με το ρεπερτόριο των κινήσεων και ικανοτήτων του καθενός να λειτουργεί συμπληρωματικά με αυτά των υπολοίπων. Οι παίκτες καλούνται λοιπόν να διαλέξουν ένα χαρακτήρα και στη συνέχεια να συνεργαστούν με άλλους τρεις ήρωες ώστε να αντιμετωπίσουν την απειλή των Skaven.
Ακόμα και αν οι περισσότερες αναμετρήσεις καταλήγουν σε κάτι ελάχιστα περισσότερο από button mashing και ένα λουτρό αίματος (και πράγματι, έτσι καταλήγουν), η αίσθηση του κάθε χτυπήματος είναι κάτι περισσότερο από «γεμάτη».
Οι τελευταίοι αν και σε πολλές φάσεις παρεκκλίνουν από το lore, έρχονται σε διάφορες μορφές και μεγέθη, από τους Skavenslaves και Clanrats που επιτίθενται κατά κύματα και λειτουργούν περισσότερο ως αντιπερισπασμός, μέχρι τους Stormvermin και τους Rat Ogres, οι οποίοι θα δοκιμάσουν τις αντοχές και τις τακτικές των παικτών. Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως οι διαφορετικοί τύποι των Skaven θυμίζουν αρκετά τα είδη των zombies του L4D, με κάποιους από αυτούς να ακολουθούν πιστά τις κινήσεις και τα μοτίβα επιθέσεων. Με μοναδική διαφορά την εμφάνιση, φυσικά. Το ΑΙ τους από την άλλη, πολύ δυστυχώς, θυμίζει zombie, με την ίδια εγκεφαλική δραστηριότητα. Τις περισσότερες φορές οι εχθροί ακολουθούν τακτικές meat grinder, όπου και πρακτικά όλοι τρέχουν προς το μέρος των παικτών και χτυπάνε μέχρι ένας από τους δύο να πεθάνει, τουλάχιστον στα πρώτα τρία (από τα 5) επίπεδα δυσκολίας. Αν κανείς παρατηρήσει προσεκτικά, θα αναγνωρίσει κάποιες έξυπνες τακτικές όπου και οι Skaven -από τη φύση τους δειλοί- θα προσπαθήσουν να αποφύγουν την αναμέτρηση και να στήσουν παγίδες σε περάσματα χωρίς έξοδο διαφυγής, ή θα περιτριγυρίζουν τους ήρωες περιμένοντας μέχρι κάποιος να αποσχιστεί από την ομάδα για να «χτυπήσουν». Αυτές όμως δεν συναντώνται όσο συχνά θα έπρεπε, ενώ ορισμένες φορές είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να αναγνωρίσει τακτικές εν μέσω της σφαγής Skaven κατά δεκάδες και το χάος που επικρατεί κατά τη διάρκεια της μάχης.
Η κόλαση εν προκειμένω παίρνει τη μορφή της πόλης του Ubersreik.
Και είναι ένα χάος ιδιαίτερα απολαυστικό. Με την έμφαση να δίνεται στις εμπλοκές εκ του συστάδην, οι περισσότερες αναμετρήσεις είναι κάτι παραπάνω από αιματηρές. Ο κάθε χαρακτήρας μπορεί να χειριστεί και συγκεκριμένους τύπους όπλων, έτσι για παράδειγμα το σφυρί του νάνου δεν έχει την ίδια χρησιμότητα με το ξίφος του Witch Hunter ή τα στιλέτα της Waywatcher. Οι επιθέσεις/άμυνες χαρακτηρίζονται -παραδόξως, δεδομένων των προηγούμενων παραγωγών της Fatshark- από μια αναπάντεχη απλότητα, αφού τα πάντα είναι θέμα δύο πλήκτρων και κανενός ιδιαίτερου συνδυασμού ή αλληλουχίας input. Τα ranged όπλα, από την άλλη, λειτουργούν συμπληρωματικά στις περισσότερες των περιπτώσεων, χαρακτηριζόμενα από την ίδια απλότητα.
Μέχρι στιγμής σχηματίζεται η εικόνα ενός reskin του L4D, με περιτύλιγμα Warhammer - και σε ένα βαθμό ισχύει. Το Vermintide όμως με κάποιο τρόπο καταφέρνει να αποκτήσει τη δική του προσωπικότητα, όσο καλό ή κακό μπορεί να αποδεικνύεται κάτι τέτοιο. Από τη μία είναι η ικανοποιητική –μέσα σε όλη της την απλότητα- melee μάχη. Ακόμα και αν οι περισσότερες αναμετρήσεις καταλήγουν σε κάτι ελάχιστα περισσότερο από button mashing και ένα λουτρό αίματος (και πράγματι, έτσι καταλήγουν), η αίσθηση κάθε χτυπήματος είναι κάτι περισσότερο από «γεμάτη». Σε αυτό φυσικά βοηθάει και ο εξαιρετικός ηχητικός τομέας, όπου (ιδιαίτερα με τη βοήθεια ενός headset) και δίνεται έμφαση σε κάθε άνοιγμα κρανίου, σπάσιμο οστών, αποκεφαλισμό ή ακρωτηριασμό των Skaven.
Οι Skaven, αν και σε πολλές φάσεις παρεκκλίνουν από το lore, έρχονται σε διάφορες μορφές και μεγέθη.
Ή ακόμα και στις λίγες στιγμές ανάπαυλας, όπου τα σαρκαστικά σχόλια και πειράγματα των πρωταγωνιστών αποδίδονται μέσα από εξαιρετικές ερμηνείες. Φυσικά, αναφορά θα πρέπει να γίνει και στις συνθέσεις του Jesper Kyd που «ντύνουν» ιδανικά τη δράση και ταιριάζουν με την ατμόσφαιρα του τίτλου. Όχι πως ο οπτικός τομέας υπολείπεται, βέβαια. Το Vermintide είναι αν μη τι άλλο ένας πολύ όμορφος τίτλος, αν και το optimization θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο. Είναι όμως κάτι περισσότερο από τη μάχη και την ωμότητα αυτής. Η έμφαση που δίνεται στην ομαδικότητα και την εξάρτηση του καθενός από τους συμπαίκτες του, ή οι στιγμές όπου μια απέλπιδα προσπάθεια άμυνας ξαφνικά «γυρίζει» προς όφελος των παικτών και αποκτά διαστάσεις θριάμβου με τη μορφή χιονοστιβάδας - το Vermintide είναι γεμάτο από αυτές τις μικρές, μα τόσο ικανοποιητικές στιγμές.
Σχηματίζεται η εικόνα ενός reskin του L4D, με περιτύλιγμα Warhammer - και σε ένα βαθμό ισχύει. Το Vermintide όμως με κάποιο τρόπο καταφέρνει να αποκτήσει τη δική του προσωπικότητα, όσο καλό ή κακό μπορεί να αποδεικνύεται κάτι τέτοιο.
Και όταν η μάχη τελειώσει, το σύστημα looting και crafting που ανταμείβει τους παίκτες για την εξερεύνηση και τους δίνει την ικανότητα να ανακυκλώσουν τα όπλα που δεν χρειάζονται, με μια δόση τύχης μπορεί να έχει ιδιαίτερα ικανοποιητικά αποτελέσματα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ο κόσμος του Vermintide είναι χωρίς προβλήματα. Κάθε άλλο. Από τη μία είναι το ΑΙ των Skaven που αφήνει τους παίκτες να ζητούν το κάτι περισσότερο, που και σε συνδυασμό με ορισμένες απότομες αυξομειώσεις στη δυσκολία κάποιες φορές μπορεί να κουράσει. Από την άλλη έχουμε και το φτωχό ΑΙ των bots που αναπληρώνουν τις θέσεις των συμμάχων, το οποίο είναι και πολύ κατώτερο των προσδοκιών. Το μικρό μέγεθος του campaign θα μπορούσε να αποτελέσει ακόμα ένα θέμα, δεδομένης ωστόσο της φύσης του τίτλου και των πολλαπλών playthroughs που ενθαρρύνει, για πολλούς μπορεί να μην είναι μειονέκτημα. 
Για εκείνους που είναι όμως, το μειονέκτημα αυτό μεγεθύνεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιο είδος competitive/versus multiplayer, όπου και οι παίκτες θα μπορούσαν να χωρίζονται σε ομάδες, με τη μία να αναλαμβάνει τον ρόλο των ηρώων και την άλλη των «special» Skaven, όπως συνέβαινε και στο L4D. Τo συνεργατικό multiplayer μπορεί να είναι άκρως ικανοποιητικό (και τα δύο τελευταία επίπεδα δυσκολίας να είναι πραγματικά…δύσκολα), η πρόκληση όμως από έναν πραγματικό αντίπαλο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και μπορεί να δώσει διαφορετική γεύση και τροπή στην κάθε αναμέτρηση. Παρά τα όποια ατοπήματά του το Warhammer End Times: Vermintide μπορεί πολύ εύκολα και να αποτελεί την έκπληξη της χρονιάς. Οι επιρροές είναι κάτι περισσότερο από προφανείς, αυτό όμως δε σημαίνει απαραίτητα κάτι κακό. Το Vermintide είναι το Left 4 Dead που οι fans περίμεναν, ή έστω μπορεί πολύ εύκολα να γίνει. Το lore αφήνει εξάλλου και το «παραθυράκι» για πιο γνώριμες και…απέθαντες απειλές. Γενικότερα όμως, είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που ένας τίτλος είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των στοιχείων του.
Μπορεί το παράθυρο κυκλοφορίας του να μην το ευνοεί, έχει όμως -σχεδόν- όλα τα χαρακτηριστικά ενός sleeper hit. Αυτό που θα το βοηθήσει δεν είναι άλλο από την υποστήριξη της Fatshark. Όπως αναφέρει και ο Witch Hunter: “For the Emperor. Cheers!”
7 :O χαλασε η παραδοση :O
Ωραίο review Κώστα, θα συμφωνήσω στις αναφορές περί L4D, είναι ιδιαίτερα εμφανείς οι ομοιότητες σε αρκετά σημεία του τίτλοι, βέβαια το παιχνίδι προσπαθεί και έχει και δικό του χαρακτήρα. Είναι ωραίο, το έχω δοκιμάσει σε pc φίλου και γενικά μάρεσε. Προτείνεται να παιχτεί με παρέα φίλων όπως αρμόζει σε τέτοια παιχνίδια .