Έχετε δει ποτέ τον αυτοκράτορα να ορμά στη μάχη καβάλα σε Griffon και να σπέρνει τον τρόμο στα αντίπαλα στρατεύματα; Το έχετε διαβάσει, σίγουρα, αλλά όταν το βλέπετε είναι σίγουρα το κάτι άλλο.
Για αρχή έχουμε τις τέσσερις διαφορετικές φυλές (πέντε, αν μετρήσει κανείς και τους Chaos Warriors, οι οποίοι και διατέθηκαν δωρεάν για τις προ-παραγγελίες του τίτλου αλλά και για όσους απέκτησαν το Total War: Warhammer μέσα στην πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του). Κι αν σε πρώτη ανάγνωση ο αριθμός αυτός φαντάζει μικρός, η ειδοποιός διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι οι προαναφερθείσες φυλές είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Οι άνθρωποι πλησιάζουν περισσότερο σε ό,τι έχουμε δει μέχρι στιγμής στη σειρά Total War, με το ιππικό και το πεζικό, και όλα όσα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς σε fantasy setting. Οι Dwarves είναι κάτι σαν το βαρύ πυροβολικό, με μονάδες που ειδικεύονται στις αναμετρήσεις με «μεγάλα» units και τη δυνατότητα να κινούνται υπογείως. Την ίδια δυνατότητα μοιράζονται με τα Orcs, που θα πρέπει να βρίσκονται συνεχώς σε μάχη με κάποιον αντίπαλο, ειδάλλως αρχίζουν τις μεταξύ τους διενέξεις. Το παζλ κλείνει με Vampire Counts, οι οποίοι χρησιμοποιούν τους δικούς τους μηχανισμούς (όπως για παράδειγμα το corruption της κάθε περιοχής ούτως ώστε να μπορέσουν να προχωρήσουν στην κατάληψή της) και μπορούν να «επιστρατεύσουν» τους νεκρούς σε μηδενικό χρόνο, αξιοποιώντας έτσι τα πτώματα των πεσόντων στο πεδίο της μάχης.
Ο «γάμος» της σειράς Total War με το setting του Warhammer είναι άξιο απορίας πως και δεν τον σκέφτηκε κανείς νωρίτερα.
Παρεμφερής μηχανισμός μπορεί να εντοπιστεί και στους Chaos Warriors (αν και οι συγκεκριμένοι χρησιμοποιούν το Chaos corruption), αλλά οι τελευταίοι δεν έχουν κάποια σταθερή βάση και δεν μπορούν να καταλάβουν κάποια περιοχή, αφού ακολουθούν νομαδική δομή, με τον κάθε στρατηγό να είναι υπεύθυνος για τις μονάδες του αλλά και για τα «κτίρια» του κάθε encampment. Με αυτόν τον τρόπο η στρατιά είναι μονίμως εν κινήσει και η απαραίτητη ανασυγκρότηση γίνεται με τα διαφορετικά stances, όπως το encampment. Όπως γίνεται πολύ γρήγορα αντιληπτό, η κάθε φυλή απαιτεί τη δική της προσέγγιση και σχεδιασμό, αφού υπάρχουν περιορισμοί ακόμα και ως προς το ποιες πόλεις μπορούν να καταληφθούν. Οι άνθρωποι, για παράδειγμα, μπορούν να κατακτήσουν και να καταλάβουν πόλεις που ανήκουν σε άλλους ανθρώπους ή βαμπίρ (και το αντίστροφο), ενώ το ίδιο ισχύει και για τα Orcs και τους Dwarves. Οι Chaos Warriors, από την άλλη, όπως προαναφέρθηκε, δεν μπορούν να καταλάβουν απολύτως καμία πόλη και πρέπει να την ισοπεδώσουν ή να τη «ληστέψουν».
Ακόμα και αν το Χάος έρχεται πολύ νωρίς (δε θα πείραζαν ακόμα 30-40 turns), ο τρόπος με τον οποίο οι εχθροί γίνονται άσπονδοι σύμμαχοι και οι παίκτες αναγκάζονται να βασιστούν επάνω τους έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Έτσι, σιγά σιγά δημιουργείται ένα μεσο/μακροπρόθεσμο σχέδιο δράσης, αφού οι δυνατότητες κάθε φυλής καθορίζουν και προς τα πού αυτή θα επεκταθεί ή με ποιες θα συνάψει διπλωματικές σχέσεις. Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι, σε αντίθεση με τους προηγούμενους τίτλους της σειράς, στο Total War: Warhammer οι σύμμαχοι/εχθροί ακολουθούν αρκετά πιο πειστικές και λογικές πορείες. Τα πράγματα δεν είναι σε καμία περίπτωση ιδανικά, αλλά τουλάχιστον οι σύμμαχοι (για παράδειγμα) θα ακολουθήσουν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, το στόχο που έχει τεθεί από κοινού, ή έστω θα φροντίσουν να καταπνίξουν τυχόν επαναστάσεις στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας σας, όσο εσείς προσπαθείτε να κατακτήσετε νέες περιοχές.
Εξίσου ευχάριστος είναι και ο απλός τρόπος με τον οποίο διοικείται η αυτοκρατορία της φυλής που έχετε αναλάβει, με διακριτικές αλλά και συνάμα πολύ χρήσιμες ενδείξεις ως προς το κτίρια από τα οποία θα επωφεληθεί η κάθε περιοχή. Ταυτόχρονα, όποιος κι αν είναι ο αρχηγός που επιλέγεται, μια σειρά από quests φροντίζει να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, αν και πολλές φορές η επιλογή της εκάστοτε τοποθεσίας είναι κάθε άλλο παρά βολική. Παρόλα αυτά, ακόμα και αν ο τίτλος στέλνει τους παίκτες στην άλλη πλευρά του χάρτη για τη συνέχεια του quest, στο τέλος ανταμείβονται με gear που θα τους βοηθήσει να ενδυναμώσουν ακόμα περισσότερο τον κεντρικό τους χαρακτήρα.
Φυσικά και η μάχη είναι στο επίκεντρο, και η θεματολογία του Warhammer δίνει και εδώ την ελευθερία στη The Creative Assembly να δημιουργήσει μονάδες και στρατιές που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ μέχρι σήμερα στη σειρά.
Και όταν μιλάμε για κεντρικό χαρακτήρα, πρέπει να σημειωθεί πως στο Total War: Warhammer ο κάθε στρατηγός (ή Lord) παίζει πλέον εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη μάχη, αφού μπορεί να τα βάλει εύκολα με ολόκληρα εχθρικά τάγματα, αλλά και να αλλάξει τις ισορροπίες της μάχης με τη χρήση των ικανοτήτων του. Φυσικά και η μάχη είναι στο επίκεντρο, και η θεματολογία του Warhammer δίνει και εδώ την ελευθερία στη The Creative Assembly να δημιουργήσει μονάδες και στρατιές που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ μέχρι σήμερα στη σειρά. Από γιγάντια trolls και αράχνες, μέχρι νυχτερίδες και ιπτάμενες πολεμικές μηχανές, οι μάχες στο Total War: Warhammer είναι ένα θέαμα πέρα για πέρα μοναδικό.
Είναι το Total War: Warhammer ένας τίτλος που δικαιώνει τις σειρές από τις οποίες αντλεί το περιεχόμενό του; Με μια λέξη, ναι.
Έχετε δει ποτέ τον αυτοκράτορα να ορμά στη μάχη καβάλα σε Griffon και να σπέρνει τον τρόμο στα αντίπαλα στρατεύματα; Το έχετε διαβάσει, σίγουρα, αλλά όταν το βλέπετε είναι σίγουρα το κάτι άλλο. Και αν μέχρι στιγμής η εικόνα που σχηματίζεται είναι εντελώς διαφορετική από ό,τι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα, οι θιασώτες της σειράς θα χαρούν όταν συνειδητοποιήσουν ότι οι βασικές αρχές παραμένουν. Το πιο σημαντικό είναι η σωστή τοποθέτηση και κατεύθυνση των ταγμάτων κατά τη διάρκεια της μάχης, και όχι το micro-management τους. Η μαγεία υπάρχει (και παραμένοντας πιστό στο lore, καθορίζεται από τα Winds of Magic, δίνοντας μια τυχαία φύση στη δυνατότητα χρήσης της), ωστόσο δεν είναι αυτή που θα δώσει τη νίκη, αφού τις περισσότερες φορές λειτουργεί με ρόλο υποστηρικτικό.
Το campaign είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό, και ουσιαστικά πραγματεύεται τα End Times του σύμπαντος της Games Workshop.
Και όλα τα παραπάνω φιλοξενούνται σε χορταστικό campaign, το οποίο ουσιαστικά πραγματεύεται τα End Times του σύμπαντος της Games Workshop, ή αλλιώς την επέλαση των ορδών του Χάους και την αγωνιώδη προσπάθεια όλων των υπόλοιπων φυλών να την αποκρούσει, ουσιαστικά παλεύοντας για την ίδια τους την ύπαρξη. Ακόμα και αν το Χάος έρχεται πολύ νωρίς (δε θα πείραζαν ακόμα 30-40 turns), ο τρόπος με τον οποίο οι εχθροί γίνονται άσπονδοι σύμμαχοι και οι παίκτες αναγκάζονται να βασιστούν επάνω τους έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Τα περιστασιακά bugs και crashes δεν απουσίαζαν στον κώδικα που είχαμε στη διάθεσή μας, αν και σε καμία περίπτωση ο τίτλος δεν ήταν unplayable. Για την ικανοποιητική απεικόνιση των μαχών θα χρειαστεί ένα σχετικά δυνατό σύστημα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ακόμα και τα μέτριας δυναμικότητας PC δε θα μπορέσουν να «τρέξουν» τον τίτλο. Το ΑΙ, αν και βελτιωμένο, θα μπορούσε να είναι αρκετά πιο «έξυπνο», ενώ η The Creative Assembly επιμένει να περιορίζει το zoom out της κάμερας κατά τη διάρκεια των σε πραγματικό χρόνο μαχών, για κάποιο λόγο που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει.
Είναι το Total War: Warhammer ένας τίτλος που δικαιώνει τις σειρές από τις οποίες αντλεί το περιεχόμενό του; Με μια λέξη, ναι. Και κάτι περισσότερο, αφού είναι το καλύτερο Total War των τελευταίων ετών, αν όχι το καλύτερο Total War που έχει παρουσιαστεί μέχρι στιγμής. Είναι πιστό στο lore της Games Workshop και ταυτόχρονα συνεχίζει με τον καλύτερο τρόπο την κληρονομιά της σειράς. Σίγουρα, θα μπορούσε κανείς να «χωρέσει» περισσότερα πράγματα, όπως για παράδειγμα φυλές, ωστόσο ακόμα και με το ήδη υπάρχον περιεχόμενο, έχει τη μεγαλύτερη ποικιλία και τις πιο διασκεδαστικές μάχες που έχουμε δει μέχρι στιγμής. For the Emperor, λοιπόν. Ή For the Blood God. Η επιλογή είναι δική σας.
Αν και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξαναδωσω ούτε ένα ευρώ στην Creative Assembly και τα σαβουροπαίχνιδα της, εδώ λόγω θεματικής, θα αναγκαστώ να κάνω μια εξαίρεση.