Αυτός είναι σίγουρα το ίδιο το Micro Tokyo. Η ισομετρικά προβαλλόμενη ανοιχτή πόλη του Tokyo 42 μοιάζει ως το παιδί του πιο παλαβού exterior designer και του πιο φανατικού μινιμαλιστή στην ιστορία, με το ζεύγος να έχει σκάλωμα τόσο με Blade Runner όσο και Ghost In The Shell. Η καθαρότητα των κτισμάτων, τα έντονα χρώματα και αντιθέσεις, αλλά και η πραγματικά ενδιαφέρουσα και καλαίσθητη δομή της πόλης με πολλά σημεία επικοινωνίας όλων των περιοχών της, χορταίνουν το μάτι, ενώ η απομακρυσμένη θέση της κάμερας αναδεικνύει ανά πάσα στιγμή μεγάλο πλήθος κατοίκων της πόλης, κάνοντας πραγματικά ζωντανό το όλο αποτέλεσμα. Μέσα σε όλη αυτή την κινούμενη ομορφιά λοιπόν, εσείς καλείστε να βγάλετε πολύ κόσμο από τη μέση, είτε με παραδοσιακά όπλα είτε με stealth. Είναι δυνατή η αλλαγή απόστασης που σας χωρίζει από την κάμερα, αλλά και η περιστροφή αυτής κατά 90 μοίρες κάθε φορά, με δυνατότητα πλήρους συνολικής περιστροφής 360 μοιρών. Η περιστροφή είναι, πέρα από αναγκαία για πλήρη παρατήρηση του χώρου, αφορμή για να χαζέψετε κάθε πιθανή πτυχή και πλευρά της πόλης, για collectibles και εναλλακτικά μονοπάτια. Ή και για απλό, λιτό οφθαλμόλουτρο. Η αθόρυβη προσέγγιση είναι συνολικά απλή, γρήγορη και ιδιαιτέρως ευχάριστη. Απαιτεί τη χρήση του katana σας, υπομονή για να διαβάσετε τις απλές ρουτίνες των αντίπαλων «κοστουμιών» και μια καλή μπαταρία στον αντίπαλο είναι αρκετή για να τον ξαπλώσει. Το μόνο που χρειάζεται να αποφύγετε είναι το οπτικό πεδίο τους, μιας και ήχοι, πτώματα συντρόφων κ.λπ. δεν τους τραβούν την προσοχή.
Σε περίπτωση συναγερμού, μπορείτε με το πάτημα ενός πλήκτρου να αλλάξετε άμεσα την εμφάνισή σας επιτρέποντας στις περιπολίες να σας χάσουν και να μπερδευτούν. Η χρήση αυτού του skill καταναλώνει συγκεκριμένη μπάρα και στην πράξη μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε μερικές φορές πριν χρειαστεί να «φορτίσετε» τη μπάρα για να επαναλάβετε τη διαδικασία. Η ιδέα είναι πραγματικά καλή και τα σημεία για φόρτιση δεν είναι παράλογα πολλά ή κοντά σε κάθε αποστολή για να μην έχει νόημα. Το να σημάνει συναγερμός πάντως δεν είναι πάντα όσο εύκολο νομίζετε πάντως. Ακόμα και αν σκάσει σφαίρα δίπλα από το κεφάλι των αντιπάλων, δεν παίρνουν χαμπάρι. Αν όμως σκοτώσετε κάποιον με πιστόλι εξ αποστάσεως (μια σφαίρα είναι αρκετή για αυτούς όσο και για εσάς), όλοι σας παίρνουν χαμπάρι ταυτόχρονα. Και τότε αλίμονό σας.
Το «αλίμονο» δεν είναι μόνο για το πόσα όπλα μπορεί να βρεθούν να σας σημαδεύουν ταυτόχρονα, αλλά γιατί εδώ οι απροσεξίες του τίτλου σχεδόν ξεγυμνώνονται μονομιάς. Για αρχή έχουμε την κάμερα που, παρά την ευελιξία της, είναι πολύ εύκολο με ένα γύρισμά της να καταλήξει σε θέση που δεν μπορείτε να καταλάβετε πού ακριβώς είναι τα αντίπαλα «κοστούμια», αλλά και το πόσο μακριά είναι μια πλατφόρμα για να κάνετε άλμα και να ξεφύγετε. Η αθανασία με χαπάκι που προαναφέραμε πιάνει εδώ τόπο, μιας και από όσο ψηλά και αν πέσετε δεν θα πάθετε το παραμικρό. Εκτός φυσικά αν πέσετε στο απόλυτο κενό όπου για να πιάσετε γη θέλετε 10 λεπτά εναέρια διαδρομή. Και πάλι όμως το respawn είναι ιδιαίτερα άμεσο, αν και θα καταλήξετε στο πιο πρόσφατο checkpoint.
Ακόμα και αν δεν κάνετε το μεγάλο άλμα, υπάρχουν πάντα τα όπλα των αντιπάλων σας. Αν είστε κοντά σε εχθρικό πλήθος οι ριπές είναι πραγματικά ατελείωτες και το κακό είναι πως, ακόμα και αν έχετε το skill για να ξεφύγετε, η κάμερα σάς κρατάει μουτράκια. Αυτό συμβαίνει διότι η κάμερα βρίσκεται σε τέτοια θέση που κάθε αντίπαλη ριπή (ή και δική σας όταν έχετε πιστόλι στα χέρια) μοιάζει να κινείται σε απλή ευθεία. Ασφαλώς και κινείται σε ευθεία, αλλά δεν μπορείτε να έχετε σωστή αντίληψη για το ύψος της σε σχέση με το χώρο και να καταλάβετε ακριβώς πώς θα την αποφύγετε. Οπότε η μοναδική σας στρατηγική είναι να τρέξετε προς την αντίθετη κατεύθυνση για σιγουριά. Ασφαλώς αυτό δεν λειτουργεί, καταλήγοντας σε πολλές χαμένες προσπάθειες. Η κάμερα καταφέρνει βέβαια να κάνει ακόμα μεγαλύτερη ζημιά σε περιπτώσεις που μπορείτε να καβαλήσετε μοτοσικλέτα, αν και εκεί έχει συνεργό και το χειρισμό. Φανταστείτε λοιπόν πως κάνετε αγώνα με άλλους μηχανόβιους, με μια κάμερα που δεν ακολουθεί τη διαδρομή και πρέπει εσείς να τη στρέφετε με τα shoulder buttons, ο χειρισμός της μοτοσικλέτας είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος και βαρύς ταυτόχρονα και μερικές φορές πρέπει να σκοτώσετε και αντιπάλους εν κινήσει με το σύστημα βολών που προαναφέραμε. Αν νομίζατε πως το Nioh είναι δύσκολο, εδώ θα πείτε σκέτο «ωχ», χωρίς «Ni».
Δεν είναι πάντως πως το Tokyo 42 δεν έχει αντίληψη των αδυναμιών του. Μπορείτε να καθορίζετε με μεγαλύτερη ακρίβεια το που ακριβώς θα καταλήξει κάθε σας ριπή κάνοντας χρήση του δεξιού αναλογικού μοχλού, σύστημα που σε πιο ήρεμες καταστάσεις (όπως ένα χτύπημα με sniper rifle) λειτουργεί καλά. Στο μεγάλο χαμό όμως η κατάσταση είναι αρκούντως προβληματική.
Μάλλον αυτό είναι τελικώς και το πρόβλημα που ταλανίζει το Tokyo 42. Ο μικρός και οπτικά πανέμορφος τίτλος τα καταφέρνει περίφημα όταν τα πράγματα είναι ήρεμα και μινιμαλιστικά. Όταν όμως έρχεται η στιγμή να προσθέσει περισσότερα πράγματα στη δράση, σχεδόν μπερδεύεται με τον εαυτό του. Ο τίτλος είναι πραγματικό χάρμα οφθαλμών ενώ ακόμα και το ηλεκτρονικό του soundtrack, αν και ιδιαίτερα περιορισμένο, δίνει χαρακτήρα στο σύνολο που μόνο ανάγκη δεν έχει από ζήτημα εικόνας, ατμόσφαιρας και εντυπωσιασμού. Όσο ευχάριστες και είναι συνολικά οι αποστολές, κύριες και δευτερεύουσες, παρόλο που η επανάληψη δεν αποφεύγεται, όταν το Mini Tokyo απλά μοστράρει την ομορφιά και ποικιλία περιοχών του και δεν καταφέρνει να λειτουργήσει σε βασικό επίπεδο, τα χαμόγελα κόβονται και η διάθεση για σκότωμα δυναμώνει. Ακόμα και αν αυτό δεν είναι δυνατό, αν υπάρχει κακή διάθεση, όλα γίνονται.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity