Εφόσον παίζετε μόνος μπορείτε να αλλάξετε το χαρακτήρα που ελέγχετε ανά πάσα στιγμή για την απαραίτητη ποικιλία (με όλους τους υπόλοιπους να ελέγχονται από την A.I.) μιας και άλλος δίνει έμφαση στην ταχύτητα, άλλος σε αργά αλλά heavy attacks κ.ο.κ. Όποιον και αν ελέγχετε πάντως, κάποια πράγματα είναι κοινά.
Όλα αυτά τα εργαλεία είναι αρκετά για να ξεμπερδέψετε με την πλειοψηφία των αναλώσιμων αντιπάλων εντός του επιπέδου πριν φτάσετε στο boss. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχετε κι άλλα επιθετικά “καλούδια” στην κατοχή σας. Κάθε χελώνα διαθέτει τα δικά της HP οπότε η κατάλληλη εναλλαγή μπορεί να οδηγήσει σε δυσκολότερο game over για εσάς. Η πλήρης απώλεια HP βέβαια δεν σημαίνει άμεσο τέλος. Υπάρχει περιθώριο να κάνετε resurrect τους χαρακτήρες που βρίσκονται εκτός μάχης. Ακόμα και αν μείνει όμως μόνο ένας στο πεδίο της μάχης, αν καταφέρει να μείνει ζωντανός για λίγη ώρα, οι υπόλοιποι σύντροφοί του επανέρχονται σταδιακά στη δράση μετά από το απαραίτητο γεύμα με ΑΠΕΙΡΗ pizza. Για να τα αποφύγετε όλα αυτά έχετε δύο ακόμα στοιχεία να σας απασχολήσουν. Το πιο απλό εκ των δύο είναι τα items που είναι κοινά για όλους και μπορείτε να έχετε μαζί σας έως τέσσερα. Μιλάμε είτε για επιθετικά αντικείμενα είτε για healing items που χρησιμοποιούνται όποια στιγμή θελήσετε. Πέραν αυτών όμως υπάρχουν και τα “Charms” που δίνουν μόνιμες επιπλέον δυνατότητες σε κάθε σας χαρακτήρα και ανάλογα με το βαθμό δυσκολίας μπορείτε να έχετε μέχρι και τρία σε κάθε έναν. Και με μερικά εξ αυτών έχουν έως και τρία διαφορετικά effects αλλά και δυνατότητα για upgrade, το πραγματικά “προσωποποιημένο” loadout δεν είναι στη σφαίρα της φαντασίας.
Το πιο σημαντικό στοιχείο όλων όμως είναι τα Ninjutsu skills που δεν έχουν αποκλειστικά επιθετικό ή αμυντικό προσανατολισμό. Κάθε χαρακτήρας σας διαθέτει έως και τέσσερα, με αυτά να έχουν στην ουσία τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις μάχες μιας και οι απλές σας κινήσεις είναι μάλλον μη αρκετές από ένα σημείο και μετά. Κάθε Ninjutsu skill είναι στην ουσία ένα special move με πεπερασμένη διάρκεια και αρκετά μεγάλη δύναμη. Κάθε χαρακτήρας έρχεται με τέσσερα προκαθορισμένα αλλά στην πορεία μπορείτε και να αλλάξετε αυτά που διαθέτει ο κάθε ένας αλλά και να τα αναβαθμίσετε. Για να μην το παρακάνετε βέβαια, όλα τους απαιτούν cooldown οπότε θέλει και λίγη σκέψη και στρατηγική για το πότε θα χρησιμοποιήσετε τι.
Αν ακόμα δεν έχετε πειστεί, επιτρέψτε μας να επισημάνουμε πως όλα τα παραπάνω οδηγούν σε ένα battle system που τραβά το ενδιαφέρον του παίκτη. Αλλά για να λειτουργήσει σωστά χρειάζεται ένα σωρό επιπλέον στοιχεία. Εκεί η Platinum Games φαίνεται πως θυμήθηκε τον εαυτό της από την εποχή του Anarchy Reigns παρά του Bayonetta μιας και όλα τα “γύρω γύρω” κάνουν ό,τι μπορούν για να σαμποτάρουν το battle system. Κυριολεκτικά ανύπαρκτο level design, εξαντλητικά επαναλαμβανόμενα objectives εντός των επιπέδων, πολύ μικρή ποικιλία αντιπάλων, κακή συμμαχική A.I. και πραγματικά χαοτικό αποτέλεσμα όταν και οι τέσσερις χελώνες σας βρίσκονται στο ίδιο σημείο της μάχης (δηλαδή όλη την ώρα) δημιουργούν ένα πραγματικά δυσάρεστο μείγμα. Τα ανοιχτά επίπεδα σάς καλούν να τρέξετε από εδώ και από 'κεί για να σκοτώσετε τους περιπλανώμενους Πατουσάδες, να αφοπλίσετε βόμβες ή για άλλα εξίσου “εμπνευσμένα” objectives. Τα τελευταία προσπαθούν μεν να εστιάσουν στη συνεργασία μεταξύ των παικτών (με έναν να αφοπλίζει και τους υπόλοιπους να τον προστατεύουν) αλλά με 3 A.I. partners, ακόμα και με το σύστημα των εντολών που μπορείτε να δώσετε, δεν έρχεται το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πόσο μάλλον όταν τα οπτικά εφέ είναι τόσα πολλά και τόσο μπερδεμένα που ακόμα και το σωστό dodge είναι κατόρθωμα με τόσο χαμό που επικρατεί στην οθόνη.
Τα ανοιχτά επίπεδα σάς καλούν να τρέξετε από εδώ και από 'κεί για να σκοτώσετε τους περιπλανώμενους Πατουσάδες, να αφοπλίσετε βόμβες ή για άλλα εξίσου “εμπνευσμένα” objectives.
Ευτυχώς υπάρχουν και τα bosses στο τέλος κάθε επιπέδου για να σώσουν λίγο το κακό σύνολο. Δεν μιλάμε για κάτι πραγματικά ανεπανάληπτο, αλλά καταφέρνουν να λειτουργήσουν καλύτερα από το υπόλοιπό σύνολο. Δεν θα πετύχετε κανένα με λιγότερες από 7 μπάρες ενέργειας, με το κάθε ένα να διαθέτει ένα μοναδικό στοιχείο, συνήθως επηρεασμένο από το “theme” κάθε επιπέδου. Βασίζονται σε απλά patterns που όμως εκτελούν γρήγορα οπότε δεν είναι πάντα απόλυτα εμφανές για τον παίκτη τι ακολουθεί στην πορεία. Ninjutsu, block και pizza items (για heal) είναι οι καλύτεροί σας σύμμαχοι. Τα πρώτα γιατί πιάνουν πραγματικό τόπο και το τελευταίο γιατί...δεν λειτουργεί καλά το δεύτερο. Όλες οι λειτουργίες που σχετίζονται με το block έχουν στην ουσία το δικό τους cooldown (παντού, όχι μόνο στα bosses) οπότε δεν μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε αλόγιστα μιας και αν το κάνετε θα καταλήξετε με ζαλισμένο χαρακτήρα που δεν μπορεί να κουνηθεί. Ο χαμός στην οθόνη όμως μπλέκει τόσο πολύ τα πράγματα που δεν αξίζει να προσπαθείτε π.χ. για parry, ξέροντας πως 9 στις 10 φορές θα αποτύχει μιας και δεν μπορείτε να δείτε καλά για να το εκτελέσετε. Οπότε καταλήγετε σε αιώνιο block που είναι απλά η πιο εύκολη λύση. Όταν τελικά φέρετε και αυτό στα μέτρα σας, κάθε boss αλλάζει moveset και ταχύτητα όταν εξαντλήσετε τις 5 μπάρες ενέργειάς του, για έξτρα γεύση. Και για να καταναλώσετε όλες τις πίτσες που διαθέτετε.
Πολλά από τα παραπάνω μπορούν να “μαλακώσουν” κάπως παίζοντας τον τίτλο με έστω έναν ακόμα πραγματικό παίκτη και όχι μόνο με την A.I. σε ρόλο συμμάχου. Βέβαια δεν υπάρχει επιλογή για local co-op ενώ καλό θα είναι να βρίσκεστε και σε κοντινό level με όσους καταφέρετε να βρείτε online. Αν το τελευταίο δεν πετύχει είναι πολύ πιθανό να υπάρχει πρόβλημα στην ισορροπία της ομάδος. Και μάλλον εκεί βρίσκεται και το πραγματικό πρόβλημα του Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan. Η δομή του battle system αποδεικνύει πως δεν είναι “ξεπέτα” και πως έχει πέσει η απαραίτητη σκέψη στη σχεδίασή του, παίρνοντας ενδιαφέρουσες οδούς και δίδοντας πολύ μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα στα Ninjutsu παρά στο απλό moveset. Όμως η τόσο μεγάλη έλλειψη ομοιογένειας και καλού σχεδιασμού σε οτιδήποτε άλλο, κάνουν έναν τίτλο τόσο μικρό (χρειαστήκαμε μόλις 6 ώρες για το πρώτο μας playthrough) να μοιάζει πραγματικά τόσο κουραστικός από τις πρώτες ώρες ενασχόλησης. Μικρές πινελιές όπως η προσθήκη ενός ακόμα boss στο τέλος κάποιων επιπέδων, όταν κάνετε δεύτερο πέρασμα από αυτό, αυξάνουν θεωρητικά το replayability, αλλά δεν μειώνουν τα γύρω προβλήματα. Η απόλυτη βεβαιότητα είναι πως το Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan είναι η λιγότερο λαμπρή στιγμή της Platinum Games, καταλήγοντας μουντό, μονότονο και ένα κλικ πριν τον απόλυτο button mashing. Τουλάχιστον με όλα αυτά, δεν θα χρειαστείτε να εκνευριστείτε και για την έλλειψη local co-op και 60fps. Τα υπόλοιπα προβλήματα είναι πολύ πιο ουσιώδη. Κάτι σαν pizza με ανανά.
Με απογοήτευσε το συγκεκριμένο game...