Η μουσική αρχίζει όταν οι δρόμοι του Wander διασταυρώνονται με τον επόμενο κολοσσό. Τα φαινομενικά προαιώνια, γιγαντιαία αυτά πλάσματα δεν έχουν βλέψεις για τον άνθρωπο που τους πλησιάζει. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν ενδιαφέρονται καν για την παρουσία του, όχι πριν δεχτούν την πρώτη επίθεση. Οι νότες φέρνουν ένταση και ντύνουν με ηρωισμό την ανάβαση στον κολοσσό, που πρέπει να γίνει γρήγορα μα και προσεκτικά, πριν εξαλειφθούν οι αντοχές του ήρωα, να εντοπιστεί το αδύνατο σημείο, καθώς ο κολοσσός παλεύει να γλιτώσει από την ανθρώπινη ενόχληση, και να διαπεραστεί από εκείνο το ξίφος που λαμπύριζε στον ήλιο. Το μυστικό είναι στα μάτια. Όχι στην αυξημένη πια λεπτομέρεια της πέτρινης σάρκας ή του παλλόμενου χόρτου. Στα μάτια. Το τελειωτικό χτύπημα γεμίζει τα μάτια του πλάσματος με απορία. Δεν καταλαβαίνει γιατί ξεκίνησε η μάχη, ούτε γιατί έπρεπε να τελειώσει έτσι. Η ενθουσιώδης ορχηστρική μουσική καταλήγει με μικρές νότες, συντονισμένη με τις τελευταίες στιγμές του πλάσματος. Στο Shadow Of The Colossus ο Wander δεν ζει ακριβώς στη σκιά των κολοσσών, αλλά στη σκιά των πράξεών του. Ο πραγματικός διάλογος του παιχνιδιού γίνεται με τον παίκτη, καθώς αντιδρά στην πορεία κατά την οποία ο ίδιος είναι η μόνη πραγματικά καταστρεπτική δύναμη. Και η ποιότητα των αναμετρήσεων, η πάλι με το βελτιωμένο μα πιστό στον πρωτότυπο χειρισμό, ο γρίφος που εκφράζεται ως δράση, δεν κρύβουν την ευθύνη του καλοκάγαθου ήρωα.
Τι τον ωθεί; Ό,τι πιο άτιμο και υβριστικό: η ελπίδα. Ελπίζει να σώσει την Mono, μια κοπέλα που άφησε πίσω του για το ταξίδι αυτό, μόλις έμαθε ότι μόνο αν διαλύσει 16 κολοσσούς, μόνο μετά από 16 άθλους -όχι boss fights-, μπορεί και να τη φέρει ξανά στη ζωή. Το κρυπτικό πνεύμα που του ρίχνει νερό σε αυτήν τη φωτιά σημειώνει όμως πως το κόστος για τον ίδιο τον ήρωα μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτές τις 16 μάχες. Και αν ο παίκτης κοιτά κάθε κολοσσό στα μάτια, κάθε φορά που σηκώνει το ξίφος του στον ουρανό ως άλλη πυξίδα, η λεπίδα φαντάζει και πιο βαριά, αλλά ο ήλιος κόντρα της, η περιέργεια, η ανάμνηση της Mono σπρώχνουν τον Wander, και τον παίκτη, παραπέρα. Έτσι ένα παιδικό όνειρο μετατρέπεται σε διδακτικό παραμύθι που βαραίνει τον παίκτη όσο και οι προσωπικές του εμπειρίες. Γιατί η πλάση προσέχει τον Wander. Μαζί της όμως αλλάζει και ο ίδιος.
Το ότι η διαδρομή αυτή δημιουργήθηκε, ξανά, εκ του μηδενός από την Bluepoint, με καμία εμπλοκή του Fumito Ueda και της τότε ομάδας του, είναι ένα μικρό θαύμα. Οι ευκολίες που ενσωματώθηκαν είναι λογικές, όχι μηδενιστικές. Διότι στόχος ήταν η διατήρηση του γλυκόπικρου, σε τεχνικό, μηχανικό, αισθητικό, ψυχολογικό επίπεδο. Έτσι διαφέρει η ανανέωση που γίνεται για τη συντήρηση ενός έργου, όχι για την προσέγγιση κάποιου μυθικού κοινού.
Τίποτα δεν θα ήταν πιο προσβλητικό για τον παίκτη, τον Fumito Ueda και το γέννημά του από το να ελαφρύνει η λεπίδα που υψώνουμε στον ουρανό.
Το έχω παίξει και στο ps2 και στο ps3 και θα το παίξω και στο 4! Από τα αγαπημένα μου! Και από τα λίγα παιχνίδια που σε κάνουν να νιώθεις δέος. Ένα αριστούργημα.
Γι' αυτό είναι και τρομερό ότι έχουν προσέξει τόσο πολύ. Είναι ιδιαίτερη περίπτωση game και το κατάφεραν να το φέρουν εις πέρας το remake εξαιρετικά :)
Αξεχαστο παιχνιδι, παιξτε το
Εννοείται ότι δεν χάνεται με τίποτα! Αυτά τα παιχνίδια είναι από την χρυσή βιβλιοθήκη του gaming!Και γι αυτό θα παιχτεί ξανά και ξανά....
Το remake του remake ω remake δυστυχώς αυτή η γενιά μόνο καλά remake μας εχει δώσε τουλαχιστον σε μια τριετία αναπολούμε τα παλιά παιχνίδια απορώ πάντως αυτοί που βγάζουν ενα καρό λεφτά από τα παιχνίδια καινούργιες καλές ιδέες δεν έχουν απλα πλασάρουν κονσόλες στο κόσμο χωρίς τελικά καμία ουσία τα ίδια τα ίδια και τα ίδια δυστυχώς εκτός από δυο τρία καινούργια δεν έχουν αποδείξει ακομα για πιο λόγο βγάζουν καινούριος κονσόλες χωρίς το σημαντικότερο τα παιχνιδια
Κόμματα, τελείες, κάτι τέλος πάντων.
Και στα σοβαρά, καταλαβαίνω την έντασή σου αλλά δεν θα μπορούσες να είσαι πιο άστοχος, εστιάζοντας στο συγκεκριμένο remake. Που μιλάμε όντως για remake, ενός πολύ καλού παιχνιδιού που σε κάθε προηγούμενη έκδοσή του αδικήθηκε εμπορικά και εξακολουθεί να μην είναι για όλους ούτε τη σήμερον.
Το remake ειναι πολυ καλο για να το λέτε εσείς εγω δεν το είδα απλα το θέμα ειναι πως μείναμε μόνο στα remake εκεί θέλω να καταληξω
ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ !! ΕΠΟΣ
γαμώτο πάνω που σκεφτόμουν να αναβαθμίσω κάρτα γραφικών, βλέπω αυτό το παιχνίδι και τώρα πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε gpu και ps4
το είχα παίξει παλιά στο ps2 αλλά το remake είναι τρομερό!
Δεν τοχω παιξει το πρωτο, αλλα θα το τιμησω. Παιζει ναναι το must της χρονιας.
EΠΟΣ!
Οταν το αγόρασα μου χάλασε το ps4...Μάλλον είδε το 10αρι και κολλησε.
Του βάζω σοκολάτα μπας και ξεμπρικάρει.