Χωρίς τυμπανοκρουσίες, η 4A Games, με όλες τις αναποδιές και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε τα τελευταία χρόνια, κατάφερε να παραδώσει ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό franchise. Ίσως όχι το πιο δημοφιλές, αλλά σίγουρα ιδιαίτερα αγαπητό από τον πιστό πυρήνα του. Και όχι άδικα, αφού ναι μεν στηρίχθηκε στο εξαιρετικό υλικό του Dmitry Glukhovsky (με τον οποίο δούλεψαν και μαζί στη δημιουργία των τίτλων), αλλά ταυτόχρονα έδειξε και μια ιδιαίτερη ικανότητα να μεταφέρει την ιστορία από το χαρτί στις οθόνες μας. Το έπος του Artyom όμως φτάνει στο τέλος του και με την κυκλοφορία του Metro 2035 η 4A Games παρουσιάζει το Metro: Exodus.
Αν και το Metro 2034 δεν είχε πρακτικά την παραμικρή σχέση με το Last Light (και, για το τυπικό, ο γράφων δεν είχε ακόμα την ευκαιρία να διαβάσει το Metro 2035), η δεύτερη περιπέτεια του Artyom έδειξε πως η ομάδα ανάπτυξης έμαθε τα μαθήματα που είχε να αποκομίσει από την πρώτη της κυκλοφορία, παρουσιάζοντας ένα sequel βελτιωμένο σε όλους τους τομείς. Αναπόφευκτα, οι προσδοκίες για το Metro: Exodus είναι εξίσου υψηλές, κάτι που φρόντισε και η ίδια η 4A, από το πρώτο-πρώτο trailer στην Ε3 2017. Στα της ιστορίας όμως. Ο τίτλος ξεκινάει λίγο πολύ από εκεί που τελειώνει το Last Light. Ο Artyom βοήθησε τους Spartans να καταλάβουν τον D6, και έκτοτε προσπαθεί να αποδείξει στον εαυτό του και όλους τους άλλους ότι υπάρχει ζωή και πέρα από τα τούνελ του μετρό, στην επιφάνεια. Αυτές οι περιπέτειές του βέβαια του έχουν κοστίσει αρκετά, αφού έχει εκτεθεί σε κάτι παραπάνω από αρκετή ραδιενέργεια, φτάνοντας στο σημείο να παίζει τη ζωή του κορόνα-γράμματα με κάθε του εξόρμηση. Σε μία από αυτές όμως, μαζί με την Anna, παρατηρεί ένα τρένο να κινείται στην επιφάνεια και αποφασίζει να το ακολουθήσει. Πολύ γρήγορα ο Artyom, η Anna, αλλά και η ομάδα των Rangers (πρώην Spartans), θα αναγκαστούν να δραπετεύσουν από τις σήραγγες του μετρό, αφού θα αποκαλύψουν μια συνωμοσία που κρατούσε τον κόσμο στο σκοτάδι (μεταφορικά αυτήν τη φορά) όσον αφορά στην ύπαρξη άλλων επιζώντων.
Έτσι ξεκινάει ένα ταξίδι από τα έγκατα της Μόσχας μέχρι τις ανατολικές περιοχές της Ρωσίας, με όμορφα σκηνικά, άφθονη δράση και plot twists ορατά από το διάστημα με γυμνό μάτι. Ο Artyom και η παρέα του «επιτάσσουν» το προαναφερθέν τρένο για να αποδράσουν από την Μόσχα, και το βαφτίζουν Aurora. Με την Aurora, λοιπόν, θα κάνουν πολλές στάσεις στο ταξίδι τους. Και επειδή η πλοκή και αφήγηση είναι ένα εξαιρετικό μέρος να ξεκινήσει κανείς, πρέπει να πούμε ότι η 4A θα μπορούσε να έχει κάνει καλύτερη, μα πολύ καλύτερη δουλειά σε αυτόν τον τομέα. Από τη μία βέβαια είναι δύσκολη η μεταφορά βιβλίου σε video game, δεδομένων όλων των περιορισμών αλλά και της ίδιας της φύσης του ενός και του άλλου μέσου, από την άλλη, βέβαια, δεν μπορεί κανείς παρά να νιώθει πως, ιδίως στο πρώτο μισό, η ιστορία «βιάζεται» να προχωρήσει, και οι χαρακτήρες αλλάζουν γνώμη μέσα σε δευτερόλεπτα και δη για θέματα πέρα για πέρα σοβαρά, με τις τύχες μιας ολόκληρης ομάδας ανθρώπων στη μέση. Σε αυτό βέβαια «βοηθάνε» και οι ερμηνείες των χαρακτήρων, οι οποίες ακροβατούν ανάμεσα στο αστείο και το απαράδεκτο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αλλά και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, που δεν αρθρώνει ούτε μισή λέξη καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Το να απαντά με νοήματα ή και καθόλου, σε πρώτη φάση αφαιρεί παντελώς την όποια σύνδεση μπορεί να υπάρξει μαζί του, ενώ σε δεύτερη φάση δημιουργεί ουκ ολίγες στιγμές που κάνουν τους παίκτες να αισθάνονται από άβολα μέχρι εκνευρισμένοι.
Ξεπερνώντας αυτό, μετά τα πρώτα λεπτά τα οποία ουσιαστικά λειτουργούν ως tutorial, ο κόσμος του Metro Exodus ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια των παικτών…με δόσεις. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κατά την πορεία του ταξιδιού, η Aurora κάνει στάσεις σε διάφορα σημεία, τα οποία πρακτικά λειτουργούν ως sandboxes. Σε αυτές τις ανοιχτές περιοχές υπάρχουν αποστολές και μέρη προς εξερεύνηση, χρησιμεύοντας ως το σκηνικό που θα φιλοξενήσει την εκάστοτε περιπέτεια. Κατά τη διάρκεια ενός έτους, γιατί τόσο διαρκεί το ταξίδι της ομάδας, η Aurora περνά από βάλτους, δάση, ερήμους και, φυσικά, αστικά τοπία. Όλα τους υπέροχα σχεδιασμένα, με ένα μεγάλο μειονέκτημα. Αφήνοντας στην άκρη τις αποστολές, είναι όλα τους…άδεια. Πέρα από ελάχιστα σημεία ενδιαφέροντος, τα οποία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μέρη όπου μπορεί ο παίκτης να ξεκουραστεί ή βάσεις εχθρών, δεν υπάρχει τίποτε που να κινεί το ενδιαφέρον για εξερεύνηση, πέρα από τη συλλογή πρώτων υλών - περισσότερα για αυτές εντός ολίγου.
Στις αποστολές, από την άλλη, η 4A κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα και παραδίδει μια εμπειρία που όμοιά της δύσκολα συναντάει κανείς. Καταφέρνοντας να συνδυάσει με αριστοτεχνικό τρόπο την επιβίωση με τον φόβο και την αίσθηση του ολέθρου, το Metro Exodus πραγματικά λάμπει σε αυτόν τον τομέα. Από τα όπλα που μπορεί να σας προδώσουν την πλέον ακατάλληλη στιγμή και τις σφαίρες που είναι είδος πολυτελείας, μέχρι τα μεταλλαγμένα τέρατα που παραμονεύουν και φυσικά το μεγαλύτερο και πιο θανατηφόρο εχθρό όλων, τον άνθρωπο, ο κόσμος του Exodus δεν συγχωρεί τίποτα και κανέναν, και ο τίτλος φροντίζει να το καθιστά σαφές. Ο Artyom δεν είναι ένας άλλος Rambo και ελάχιστα χτυπήματα είναι αρκετά για να σημάνουν το τέλος του, με το ίδιο βέβαια να ισχύει και για τους εχθρούς.
Τα υλικά που μαζεύονται χρησιμεύουν στη δημιουργία φίλτρων, medikits, πυρομαχικών και gadgets που θα βοηθήσουν τον πρωταγωνιστή, ενώ μέρος αυτών πάει και στη συντήρηση της Aurora. Τέλος, τα set-pieces είναι εξαιρετικά στημένα, αν και ο τίτλος παίρνει τον έλεγχο από τα χέρια των παικτών περισσότερες φορές απ’ όσες θα θέλαμε. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειωθεί πως το Metro Exodus ακολουθεί μια προσέγγιση που σπάνια απαντάται πλέον, αφού σε ελάχιστες περιπτώσεις κρατάει τους παίκτες «απ’ το χέρι» και τις περισσότερες φορές τους αφήνει να σκεφτούν και να ανακαλύψουν μόνοι τους τι ακριβώς πρέπει να γίνει, πώς και πού. Πράγμα ιδιαίτερα ευχάριστο στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, με ελάχιστες περιπτώσεις όμως (όπως ένα boss fight) όπου ίσως θα μπορούσε να έχει «παραβλεφθεί».
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στον τεχνικό τομέα, το σχεδιασμό και πως τα καταφέρνουν να «ρεφάρουν» τα ατοπήματα της πλοκής και των ερμηνειών. Η μηχανή γραφικών της 4A αποδίδει εξαιρετικά με ελάχιστες εξαιρέσεις (κυρίως στα πρόσωπα και το animation αυτών), ενώ τα επίπεδα είναι σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε από μόνα τους να εξιστορούν τις τύχες των επιζώντων, 20 χρόνια μετά την πυρηνική καταστροφή. Το μεγάλο μείον σε όλα αυτά είναι η σταθερότητα του τίτλου ή μάλλον η έλλειψη αυτής. Στο Xbox One X, όπου και δοκιμάστηκε ο τίτλος, τα crashαρίσματα ήταν υπερβολικά συχνά, σε σημείο που η εφαρμογή freezeαρε κάθε 3-5 λεπτά σε ορισμένα σημεία. Οι (αρχικοί) χρόνοι loading επίσης θα μπορούσαν να είναι αρκετά πιο σύντομοι, αφού πολλές φορές ξεπερνάνε τα 2-3 λεπτά.
Σε γενικές γραμμές, παρά τα όποια ατοπήματά του, το Metro Exodus καταφέρνει να αφηγηθεί μια ιστορία που θα κρατήσει το ενδιαφέρον και θα κάνει όσους αποφασίσουν να ασχοληθούν μαζί του να ενδιαφερθούν για την τύχη αυτής της ομάδας ανθρώπων. Πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο, αν όχι παράδοξο, αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεδομένης της δουλειάς που έχει γίνει στις ερμηνείες και το σιωπηλό πρωταγωνιστή. Όποιος δε ασχοληθεί ακόμα περισσότερο και ψάξει εξονυχιστικά κάθε άκρη του κόσμου του Exodus, θα ανακαλύψει πολύ όμορφες -αν και πολλές φορές μακάβριες- ιστορίες που θα τον κάνουν να νιώσει ακόμα βαθύτερα πώς ένας ολόκληρος κόσμος μπορεί να αλλάξει, όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν. Μπορεί να μην ανακαλύπτει τον τροχό, μπορεί να μην απογειώνει τη σειρά ή το είδος, αλλά το Metro Exodus είναι μια πέρα για πέρα συναρπαστική εμπειρία, από αυτές που μένουν στο μυαλό, ακόμα και πολύ καιρό μετά το τέλος τους.
Ωραιο review. Σιωπηλος πρωταγωνιστης που δεν τον λενε Link (για να μην πω ακομα κι αν τον λενε Link πλεον) με ξενερωνει πολυ. Εγω που δεν εχω ασχοληθει με την σειρα μπορω να ξεκινησω απο εδω ή ειναι καλυτερα να παιξω και τα προηγουμενα?
Σε ευχαριστώ πολύ. Ναι, μπορείς να ξεκινήσεις από εδώ. Θα χάσεις κάποιες αναφορές, αλλά σε γενικές γραμμές θα αποκομίσεις αυτό που έχει να σου δώσει σαν εμπειρία. Γενικότερα μιλώντας, πάντως, είναι κρίμα να μην παίξεις και τα προηγούμενα. Στο Xbox είναι τίτλοι του Game Pass, και μπορείς να τα βρεις και για αγορά σε εξαιρετικά χαμηλή τιμή (το Redux, πάντα. Δεν υπάρχει λόγος να πάρεις τις original εκδόσεις μεμονομένες).
Δεν ειμαι πολυ φαν των fps γενικα, δεν ξερω γιατι, θα δοκιμασω αυτο και αν με ξετρελανει θα δω και τα παλιοτερα
πολυ καλο αλλα δυσκολο πρωτη φορα που εχω αυτο το παιχνιδι ωραιο ριβιου κατατοπιστικότατο