Όσοι είχαν την τύχη και την έμπνευση να παίξουν το πρώτο Life Is Strange δικαιώθηκαν με έναν από τους καλύτερους τίτλους της γενιάς και με ένα ταξίδι που μας μίλησε για κοινά πράγματα με υπερβατικό τρόπο, κάτι τρομερά δύσκολο και σπάνιο στα videogames. Η Dontnod έριξε φως στο παρελθόν του τίτλου της με το μικρότερο σε μέγεθος αλλά ιδιαίτερα σημαντικό Life Is Strange: Before The Storm και ύστερα προχώρησε στην ανάπτυξη του ιδιαίτερα κακού Vampyr, το οποίο ήταν περισσότερο πείραμα για να δοκιμάσει τις δυνατότητές της παρά κάτι άλλο. Αναπόφευκτα έτσι οδηγήθηκε στο Life Is Strange 2, ένα φυσικό επακόλουθο των πραγματικών της ικανοτήτων.
Βέβαια, όπως περιγράψαμε και στις προηγούμενες κριτικές των επεισοδίων, η Dontnod δεν εκμεταλλεύεται πλήρως τις ικανότητές της αυτήν τη φορά, αφού αναλώνεται σε ορισμένα άλματα για τα οποία δεν είναι σίγουρη αν πρέπει να τα κάνει ή όχι. Για αυτό ακριβώς το λόγο τα επεισόδια διαφέρουν σε ένταση και σε ενδιαφέρον, αφού θέματα όπως ο ρατσισμός αναλύονται για λίγο και ξεχνιούνται, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τις εφηβικές ανησυχίες ή την επαναστατική διάθεση σε μια χώρα καθηλωμένη από την πολιτική παράνοια ενός Trump. Αν και η Dontnod προσέχει να είναι πολιτικά ορθή στις τοποθετήσεις της, υπάρχουν στιγμές που η ανάγκη της να πάρει ουσιαστική πολιτική θέση -κυρίως στο πρώτο, δεύτερο και τέταρτο επεισόδιο- είναι υπερβολικά εμφανής. Το γεγονός ότι δεν το κάνει όπως αφήνεται να εννοηθεί ότι θα ήθελε είναι δίκοπο μαχαίρι, το οποίο την κόβει από όποια πλευρά και να προσπαθήσει να αναπτύξει την ιστορία της.
Στο ένα άκρο έχουμε την εξαιρετική σχέση του Sean και του Daniel, οι οποίοι τρέπονται σε φυγή μετά τα μοιραία γεγονότα του πρώτου επεισοδίου και είναι αναγκασμένοι να ζήσουν στό δρόμο μέχρι να φτάσουν στον πολυπόθητο στόχο τους που είναι το Μεξικό. Η σχέση τους είναι δυνατή και η ξαφνική ενηλικίωση του Sean είναι ένα όμορφο άνοιγμα στο χαρακτήρα του, αφού ο Daniel θέλει τόσο προσοχή όσο και πειθαρχία. Στο άλλο άκρο υπάρχουν οι χαρακτήρες που πλαισιώνουν τα δύο αδέλφια, οι οποίοι είναι φερέφωνα διαφόρων πολιτικών θέσεων και κοινωνικών καταστάσεων. Το όλο ταξίδι του Sean και του Daniel μπορεί να αναλυθεί και ως μια μικρή οδύσσεια προς την ουτοπία, αφού έχοντας χάσει τις ρίζες τους στη σύγχρονη Αμερική, το μοναδικό φιλόξενο μέρος στο μυαλό τους είναι το μέρος από το οποίο κατάγονται.
Καθώς η Dontnod προσπαθεί να παίξει ανάμεσα στα δύο άκρα δημιουργεί μια ανισορροπία που δεν διορθώνεται εύκολα. Τα αδέλφια προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα και να επιβιώσουν, μια κατάσταση που φέρνει τον παίκτη αντιμέτωπο με σκληρές και συναρπαστικές επιλογές, ενώ από την άλλη προσπαθούν επίσης να ικανοποιήσουν τις ενίοτε πολιτικές βλέψεις των συγγραφέων, οι οποίες δεν είναι ποτέ αρκετά σθεναρές για να δικαιολογήσουν το χρόνο που τους αφιερώνεται. Μάλιστα, όταν η Dontnod αποφασίζει να χωρίσει τα αδέρφια στο τέταρτο επεισόδιο, με σκοπό να αναπτύξει το χαρακτήρα του Sean, υπάρχει μια κοιλιά που γίνεται ιδιαίτερα αισθητή, ακριβώς επειδή μέχρι εκείνο το σημείο δεν φαίνεται να έχει ακόμα εξακριβωθεί ποια είναι η ταυτότητα της σειράς.
Αυτό το πέρα δώθε ευτυχώς δεν στερεί τα δυνατά συναισθήματα και τις εκρηκτικές καταστάσεις που κάνουν συχνά πυκνά την εμφάνισή τους, με αποκορύφωμα το τελευταίο επεισόδιο που κλείνει την ιστορία με έναν αρκετά ικανοποιητικό τρόπο. Η ουσία του gameplay, που δεν είναι άλλη από τις επιλογές του παίκτη, γίνεται εντυπωσιακά εμφανής με μια ώριμη οργανικότητα, η οποία θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι έλειπε από το πρώτο Life Is Strange, το τέλος του οποίου ήταν ιδιαίτερα μονοδιάστατο συγκριτικά με τους πολύπλοκους μηχανισμούς της συνολικής ιστορίας. Στο τελευταίο επεισόδιο είναι που γίνεται αντιληπτή η λεπτομέρεια και η πολυπλοκότητα της σχέσης του Sean και του Daniel, κάτι που αναμφίβολα δεν συναντάμε συχνά μεταξύ δύο χαρακτήρων στα videogames. Από αυτήν την πλευρά το Life Is Strange 2 πετυχαίνει τον αρχικό του στόχο, να πει μια δυνατή ιστορία μεταξύ δύο αδελφών που βιώνουν εξωπραγματικές συνθήκες (κυριολεκτικά).
Από την άλλη, όμως, ο τίτλος φαίνεται ότι προσπάθησε να πει περισσότερα από όσα μπορούσε, με αποτέλεσμα να βαρύνει και να μην εστιάσει στο πιο δυνατό του σημείο. Οι εναλλαγές από περιοχή σε περιοχή δεν άφησαν επίσης τους υπόλοιπους χαρακτήρες να αποκτήσουν τη βαρύτητα που απολαύσαμε από τους αντίστοιχους στην Arcadia Bay κι έτσι, παρά τις αρετές της βασικής ιδέας του σεναρίου αλλά και της γραφής -που παραμένουν οι βασικές ικανότητες της Dontnod- η οδύσσεια του Life Is Strange 2 δεν είχε μόνο μία Ιθάκη αλλά πολλές. Η φιλοδοξία αυτή μπορεί να προέρχεται τόσο από έπαρση, όσο και από άγνοια. Το σίγουρο είναι ότι θα το εξακριβώσουμε μόνο από τους μελλοντικούς τίτλους της Dontnod.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity