Η ουσία παραμένει πάντως. Το Hitman 2 υφίσταται τόσο για να φέρει νέα επίπεδα όσο και να βελτιώσει στα σημεία τη νεότερη συνταγή που χαρακτηρίζει τη σειρά και που ήδη ξέρουμε ότι τη φέρνει στον ίσιο δρόμο ύστερα από το ατυχούς έμπνευσης Hitman Absolution. Το πρώτο, αναγνωριστικού χαρακτήρα, επίπεδο, ξεγελά, καθώς είναι το μικρότερο σε έκταση στο παιχνίδι και υφίσταται, ασφαλώς, για να εξοικειωθεί ο παίκτης με το παιχνίδι, γενικά, και με τις αλλαγές που φέρνει σε σχέση με το προηγούμενο, ειδικά. Ακούγεται απίστευτο αλλά στο Hitman 2 είναι πλέον εφικτό να κρυφτεί στο πλήθος και τη βλάστηση ο Agent 47. Αυτό σαφώς διευκολύνει κάποιες καταστάσεις και ίσως οι πιο σκληροπυρηνικοί να αναστενάξουν μπροστά σε τέτοια αλλαγή. Θα ήταν άδικοι βέβαια διότι δεν νοείται να ενοχλούμαστε από δυο μηχανισμούς που είναι απολύτως ρεαλιστικοί σε τελική ανάλυση. Κι αν το Hitman προσπαθεί να είναι προσομοίωση του απόλυτου εκτελεστή, δικαιούται καθετί που προσθέτει στο ρεαλισμό, ακόμη και στο ρεαλισμό που συνδυάζεται με άφθονο χιούμορ τύπου deadpan. Με το ίδιο σκεπτικό άλλωστε έχουμε και αλλαγές στο ρόλο των καθρεπτών. Αν NPC στέκεται μπροστά σε καθρέπτη ή άλλη ανακλαστική επιφάνεια και ο Agent 47 περάσει από πίσω του, θα εμφανιστεί το είδωλό του και θα γίνει αντιληπτός. Είναι ένας παράγοντας που δεν χρειαζόταν να υπολογίσει κανείς μέχρι πρότινος. Επανέρχεται επίσης ο χαρτοφύλακας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διακριτική μεταφορά οπλισμού και λοιπών αντικειμένων. Ενίοτε λειτουργεί και ο ίδιος ως…φονικό όπλο. Μια μικρή αλλαγή ακόμη είναι η ένθετη προβολή του τι συμβαίνει σε περίπτωση που κάποιος ανακαλύπτει πτώμα ή κάτι ύποπτο σε άλλο μέρος του χάρτη, ώστε να αντιλαμβάνεται ο παίκτης τι συμβαίνει και από τι προσπαθεί να προστατευθεί. Αυτές οι μηχανικές αλλαγές και βελτιώσεις επεκτείνονται και στα επίπεδα του πρώτου Hitman, εφόσον εισαχθούν στο Hitman 2. Οπότε οι πιθανές προσεγγίσεις αλλάζουν και όντως δικαιολογείται η Io Interactive όταν μιλά για remastering των χαρτών εκείνων.
Κι αφού είμαστε ακόμη στα τεχνικά θέματα, είναι εντυπωσιακή η βελτίωση του Hitman 2. Στο μάτι αυτές οι βελτιώσεις περιορίζονται σε λεπτομέρειες. Ωστόσο το αυξημένο μέγεθος των χαρτών μαρτυρά ουσιαστικότερη βελτίωση της απόδοσης της μηχανής της ομάδας, δεδομένου δε ότι σε αναλύσεις και frame rate κινείται στα ίδια επίπεδα με τον προηγούμενο τίτλο. Στο Xbox One X όπου και έγινε η δοκιμή έχουμε πάλι την επιλογή για 4K στα 30 καρέ και 1440p με στόχο τα 60 και ό,τι γίνει σε αυτό το δεύτερο μέτωπο. Το κερασάκι είναι οι σημαντικά βελτιωμένοι χρόνοι φόρτωσης. Η πρώτη φόρτωση εξακολουθεί να είναι ένα μικρό ταξίδι, αλλά επαναφορές από saves και λοιπά (τα φιλικά αυτόματα αλλά και τα χειροκίνητα) είναι σημαντικά γρηγορότερη υπόθεση. Ο πυρήνας του παιχνιδιού μένει ίδιος βέβαια. Το Hitman δεν είναι για όλους, ακόμη και όταν προσπαθεί να είναι για όλους. Αντί για Opportunities έχουμε Story Missions που έχουν την ίδια ακριβώς χρησιμότητα, δηλαδή φροντίζουν ο παίκτης να εξοικειωθεί ομαλότερα και γρηγορότερα με τα τεκταινόμενα στο επίπεδα, με στόχο να τα εκμεταλλευθεί προκειμένου να δημιουργήσει ευκαιρίες και να βγάλει από τη μέση το στόχο του με διαφορετικούς τρόπους, άλλους διακριτικούς ή παρανοϊκούς κι άλλους απλά στραβούς αφού μια πρώτη αποτυχία είναι πάντα ώρα για βιαστικό αυτοσχεδιασμό.
Οι επιλογές είναι πραγματικά πάρα, μα πάρα πολλές και το να αραδιαστούν εδώ απλά ακυρώνει εκπλήξεις που είναι καλύτερο να ζήσει μόνος του ο παίκτης. Αυτό που έχει σημασία, ως συμπέρασμα, είναι πως μηχανικά και τεχνικά το Hitman 2 επεκτείνεται με πολλαπλές έννοιες. Κι όσοι έχουν ήδη ανεβάσει θερμοκρασία για τις νέες ευκολίες, όπως και πριν, έτσι και τώρα οι βοήθειες, οι σημάνσεις, μπορούν να απενεργοποιηθούν. Πάντως θα αφήναμε τα Story Missions στη θέση τους στο πρώτο πέρασμα διότι απλώς διευκολύνουν τη γνωριμία με το διαθέσιμο εύρος επιλογών και δυνατοτήτων, δεν κάνουν τη δουλειά του παίκτη. Άλλωστε κάθε επίπεδο έχει πολλαπλές απαιτήσεις που λειτουργούν ως challenges. Η ολοκλήρωσή τους δίνει ακόμη περισσότερες επιλογές για την επόμενη απόπειρα, επιλογές που κινούνται από εναλλακτικό σημείο εκκίνησης μέχρι πρόσβαση σε νέα αντικείμενα και εξοπλισμό. Αυτό που δεν κάνουν όλα τα παραπάνω βέβαια είναι να πείσουν κάποιον που θεωρεί ότι ο «τερματισμός» είναι το μόνο που μετρά να ευχαριστηθεί πραγματικά τους καρπούς που αποκαλύπτει κατά κύματα το Hitman 2.
Η αίσθηση πως δεν θα έπρεπε να υπάρχει το «2» στον τίτλο ενισχύεται πάντως και από κάποια άλλα χρόνια κουσούρια. Η τεχνητή νοημοσύνη είναι καλή σε γενικές γραμμές αλλά δεν γλιτώνει τις γνώριμες, πια, εκρήξεις παραλογισμού, όσο σπάνιες κι αν είναι. Η απόπειρα για αφήγηση δεν πάει πουθενά, ως συνήθως, ενώ υποσκάπτεται και από την οικονομική ανασφάλεια που σίγουρα συνόδευσε μέρος της παραγωγής με τα cut-scenes του προηγούμενου τίτλου να υποδέχονται motion stills. Αλλού συναντούμε το Ghost Mode. Εδώ το Hitman προσπαθεί να γίνει ανταγωνιστικό. Δυο παίκτες στο ίδιο χάρτη, ο καθένας όμως στο δικό του instance, προσπαθούν να βγάλουν από τη μέση προκαθορισμένους στόχους. Όποιος ξεκάνει πρώτος μια πεντάδα κερδίζει. Ωστόσο όταν ένας πετύχει στόχο, ο άλλος έχει λιγότερο από μισό λεπτό να πετύχει το ίδιο για να μη χάσει βαθμό. Οι κόσμοι διασταυρώνονται ελαφρώς σε ειδικές περιπτώσεις, όπως με το ghost coin. Ο ένας παίκτης το πετά στο χώρο για τραβήξει την προσοχή, αλλά έχει ακριβώς την ίδια επίδραση και στο επίπεδο του άλλου παίκτη. Δεδομένης της μεθοδικότητας που προωθεί γενικά η σειρά, το συγκεκριμένο mode, παρότι όχι άμυαλο, φαντάζει ξένο σώμα. Ακριβώς αντίθετη είναι η γεύση που αφήνει το Sniper Assassin που ζητά από τον παίκτη να πετύχει στόχους εξ αποστάσεως, περιορίζοντάς τον σε συγκεκριμένο χώρο. Ακούγεται μονόχνοτο mode, αλλά στην πράξη είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και γίνεται ακόμη περισσότερο με τη συμμετοχή δεύτερου παίκτη που έχει βοηθητικό ρόλο, αλλά άλλα είδη πυρομαχικών. Έτσι μονομιάς δημιουργούνται νέες ευκαιρίες για διαφορετικές «λύσεις».
Κατά τα άλλα έχουμε την επιστροφή των Contracts και Elusive Targets που προσφέρουν με την πάροδο του χρόνου νέο περιεχόμενο σε γνωστά επίπεδα, δίνοντας νέες ευκαιρίες στον καθένα να αποδείξει πως όντως ξέρει τα κατατόπια αλλά ξέρει να προσαρμόζεται και σε νέες, διαφορετικές περιστάσεις. Κι εκείνοι που έχουν το σύνδρομο της ολοένα αυξανόμενης δυσκολίας ως απόδειξη υπεροχής, θα τα πάνε πολύ καλά με το Escalation. Γενικά το Hitman 2 κάνει θετικά βήματα, παραμένοντας αφοσιωμένο στο κοινό του και προσφέροντας μερικά κίνητρα ακόμη σε αμύητους. Δεν πρόκειται ποτέ να προσαρμοστεί στους τελευταίους, αφού κάτι τέτοιο θα ακύρωνε την ταυτότητα της σειράς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ψάχνει και νέα…θύματα η Io Interactive. Τι; Μόνο ο Agent 47 θα περνάει καλά;
Στο score ήθελα να γράψεις (4)7 :p Ωραίο review αλλά ήθελα και μια μικρή αναφορά στις τοποθεσίες(αν και συμφωνώ οτι πρέπει να παιχτεί αspoilerιαστο) και την μουσική που αγγίζει επίπεδα Jesper Kyd ειδικά στο Isle of Sgail!!Είναι όντως προέκταση και βελτίωση του πρώτου , αλλά είναι τόσο μοναδικό στο είδος του που δεν χρειάζεται να ρισκάρει και να αλλάξει πολλά για να ακολουθήσει τις τάσεις άλλων games.Ως stealth puzzle game θα το χαρακτήριζα γιατί θέλει υπομονή, απομνημόνευση και δημιουργικότητα για να έρθει το silent assassin!!