Ο παίκτης δεν αλλάζει κάθε τρεις και λίγο και από ένα όχημα, δεν περνούν από τα χέρια του σωροί από σύγχρονα οπλικά συστήματα απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν μια μιλιταριστική φαντασίωση και σίγουρα δεν βρίσκεται *μονίμως* στο ρόλο του δυνατού. Υπάρχουν στιγμές στο campaign, σε αντίθεση με τις εποχές «No Russian», που είναι φτιαγμένες για να προβληματίσουν τον παίκτη και όχι απλά για να προκαλέσουν. Είναι η φρίκη του πολέμου, φτιαγμένη από αμφιλεγόμενες αποφάσεις μέσα σε συνθήκες πίεσης, από τις πολιτικές ροπές που αλλάζουν στρατόπεδα κατά βούληση, από το δημόσιο απαγχονισμό αμάχων, από το γεγονός πως ένα θύμα θα προσπαθήσει να θυσιάσει τη ζωή ενός παιδιού για να εξασφαλίσει την επιβίωση του. Δεν θα ήταν καθόλου άστοχο να γίνει λόγος για ένα από τα καλύτερα campaign της σειράς και σίγουρα για το πιο ωμό και ώριμο χωρίς καμία διάθεση να θέλει απλά να δείχνει έτσι. Φυσικά, μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και οι αντιφάσεις που το χαρακτήριζαν ανέκαθεν ως ένα προϊόν ψυχαγωγίας για το ευρύ κοινό. Τη μια στιγμή ο παίκτης σκοτώνει κύματα εκατοντάδων εχθρών και την άλλη, στο death screen, διαβάζει ρητά του Γκάντι για τον πασιφισμό και το σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή.
Το πακέτο, όμως, δεν τελειώνει μόνο στο campaign. Προφανώς. Η σειρά Call of Duty, που αριθμεί περί τους 16 τίτλους μέσα σε σχεδόν δυο δεκαετίες, έχει καταφέρει να επιδείξει μια ποιοτική συνέπεια που θεωρείται λίγο και ένας διαχειριστικός άθλος, ένα case study για όλη τη βιομηχανία σε επίπεδο ετήσιων κυκλοφοριών. Και για ακόμα μία χρονιά, η Infinity Ward δεν δείχνει να «χάνει την μπάλα» σε κανένα από τα επιμέρους τμήματα του τίτλου της. Δεν μιλάμε για την εφεύρεση του τροχού σε κάποιο επίπεδο, αλλά επειδή το έχουμε δει να συμβαίνει σε πετυχημένες συνταγές που χάλασαν από την ετήσια ρουτίνα, δεν σταματά για μια ακόμα χρονιά να εκπλήσσει θετικά αυτή η συνέπεια. H Infinity Ward πήρε κάμποσα μαθήματα και -γιατί όχι- κάποια assets από την περσινή, κατά βάση battle royale, απόπειρα του Black Ops, και φέτος κατάφερε να προσφέρει δύο αρκετά open-ended εμπειρίες στο multiplayer. Η μία, ονόματι Ground War, προσφέρει μια εμπειρία στα πρότυπα του αντίζηλου Battlefield, με τεράστιους -για τα δεδομένα του CoD- χάρτες και οχήματα. Το γεγονός πως έχουμε να κάνουμε με χάρτες των 64 παικτών προκαλεί κάποια ζητήματα στην ισορροπία της μάχης όταν μιλάμε για ένα αδιάκοπο συνονθύλευμα από killstreak και τα οχήματα δεν δείχνουν να εξισορροπούν την κατάσταση αφού δεν προσφέρουν ιδιαίτερο πλεονέκτημα στο πεδίο της μάχης. Η δεύτερη, ανοιχτού τύπου, εμπειρία, είναι τα Spec Ops. Εκεί, στα πρότυπα των Destiny/The Division, 4 παίκτες συνεργάζονται για να ολοκληρώσουν μια σειρά από objectives μέσα σε αρκετά μεγάλους χάρτες με αντίπαλο το εχθρικό AI. Σε αυτό το σημείο καλό είναι να σημειωθεί πως το AI των bots δεν είναι σχεδιασμένο για να ανταπεξέρχεται σε τόσο μεγάλους χάρτες και αυτό η Infinity Ward προσπάθησε να το εξισορροπήσει προσθέτοντας αδιάνοητες ποσότητες εχθρών σε κάθε objective. Για την ώρα το εν λόγω mode δεν προσφέρει κάποια ουσιαστική ανταμοιβή στους παίκτες, με εξαίρεση τη -σε επίπεδο ανεκδότου- υψηλή πρόκληση, το αντίστοιχο trophy (μετά την ολοκλήρωση και των τεσσάρων αποστολών) και ένα υποτυπώδες πλαίσιο σύμφωνα με το οποίο «συνεχίζεται η υπόθεση του κεντρικού campaign». Spoiler Alert. Δεν συνεχίζεται.
Το multiplayer, ωστόσο, διανθίζεται και από τα πατροπαράδοτα υπόλοιπα modes τα οποία δεν έχουν χάσει τη γοητεία τους ακόμα και αν η ποικιλία και ο σχεδιασμός των φετινών χαρτών δεν είναι τόσο ικανοποιητικά και προσφέρει γόνιμο έδαφος για αυτούς που προτιμούν το εξαιρετικά συντηρητικό και εκνευριστικό στυλ παιχνιδιού (camping). Το time-to-kill είναι ακόμα πιο χαμηλό, ακόμα και για τα δεδομένα της σειράς, πράγμα που σημαίνει πως τέτοιες τακτικές δεν έχουν και πολλούς τρόπους να αντισταθμιστούν ούτε ακόμα και με τη χρήση του perk που προειδοποιεί για το πότε βρίσκεται ο παίκτης στο οπτικό πεδίο αντιπάλου. Ευτυχώς, για να στρώσει λίγο η κατάσταση, α) υπάρχει η επιλογή της παραμέτρου «realism», που αφαιρεί εντελώς το HUD και δημιουργεί συνθήκες για μια πολύ πιο εγκεφαλική εμπειρία και β) με σκοπό να προετοιμάσει λίγο τα αντανακλαστικά του παίκτη για τα χαοτικά υπόλοιπα mode, υπάρχει και το Gunfight, το εξαιρετικά διασκεδαστικό 2v2 mode, όπου οι παίκτες παίζουν με τυχαία όπλα από γύρο σε γύρο και χωρίς κανένα πλεονέκτημα εξοπλισμού έναντι των αντιπάλων.
Γενικά μιλώντας πάντα, έτσι όπως έχει στηθεί η σειρά Call of Duty την τελευταία δεκαετία μπορεί δικαίως να χαρακτηριστεί «συνεπής» από κυκλοφορία σε κυκλοφορία και αυτό είναι από μόνο του μια επιτυχία. Η συνέπεια, όμως, δεν είναι και επανάσταση.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity