Ανάμεσα σε όλα τα γεγονότα που ακολουθούν συναντάμε μικρές παύσεις, σε έναν πολύ πιο γνώριμο κόσμο από αυτόν που προαναφέραμε, τόσο στο περιβάλλον μιας οικογένειας με μικρά παιδιά, όσο και σε μια παραλία με μια γυναίκα να περιπλανιέται με ένα βιβλίο στο χέρι. Δεν θα αργήσετε να καταλάβετε πως όλες αυτές οι “φάσεις” συνδέονται και αποτελούν στην ουσία την προσπάθεια μιας γυναίκας να ξεπεράσει γεγονότα της παιδικής της ηλικίας που τη στιγμάτισαν. Έτσι όλα διαδραματίζονται μεν στο παρόν, αλλά βλέπουμε αρκετά flashbacks από το παρελθόν της. Αυτά είναι πάντα βουβά, στατικά και σχηματίζονται ως τεράστιο παζλ μπροστά στον παίκτη καθώς αυτός τα εξερευνά σαν να ήταν και ο ίδιος κομμάτι της κάθε σκηνής.
Το Bound είναι 2,5 ιστορίες σε μια. Το μεγαλύτερο κομμάτι του λαμβάνει χώρα σε φανταστικό κόσμο χωρίς ανθρώπους, κτίρια ή κάτι άλλο ιδιαίτερα συγκεκριμένο.
Τι ρόλο παίζει λοιπόν ο σουρεαλιστικός κόσμος όπου λαμβάνει χώρα σχεδόν ολόκληρο το Bound; Είναι στην ουσία ένα αφηγηματικό εργαλείο για να μπούμε στην ψυχοσύνθεση της γυναίκας και να βιώσουμε (όσο γίνεται) τις αναμνήσεις της και το πως αυτή τις ξεπερνά. Έτσι, όλα όσα τη βασανίζουν παίρνουν τη μορφή του Τέρατος ή ένα αγαπητό της πρόσωπο το ρόλο της Βασίλισσας. Το θέμα είναι όμως τι κάνει ο παίκτης σε όλο αυτό μιας και δεν μιλάμε για visual novel αλλά για τίτλο με πιο συγκεκριμένες φιλοδοξίες.
Αν μπορούμε να εντάξουμε κάπου το Bound αυτό είναι σίγουρα στον κόσμο των platformers μιας και οι απαραίτητοι μηχανισμοί και level design για κάτι τέτοιο υπάρχουν. Η Πριγκίπισσα κινείται γεμάτη χάρη πάνω σε τεράστιους γκρεμούς, κινούμενες πλατφόρμες και ζωντανούς διαδρόμους, πάντα ελπίζοντας να φτάσει στην πόρτα στο τέλος του επιπέδου. Η ελπίδα αυτή δεν είναι φρούδα μιας και η δυσκολία του Bound είναι εξαιρετικά μικρή. Ο θάνατος έρχεται στην ουσία μόνο από πτώση στο κενό, αλλά οι άπειρες ζωές και το άμεσο respawn στο τελευταίο σημείο που στεκόσασταν, κάνουν τα πάντα πιο εύπεπτα. Το να πέσετε βέβαια είναι ιδιαίτερα απλό μιας και η, ελεύθερη, camera πολλές φορές κάνει τα δικά της, ενώ άλμα και collision detection δεν είναι και από τα πιο δυνατά σημεία του τίτλου. Η αδυναμία του άλματος βέβαια δημιουργείται για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Η Πριγκίπισσα δεν κινείται ποτέ κανονικά, αλλά μονίμως χορεύει. Κάθε κίνηση, όσο απλή ή σύνθετη και αν είναι φέρνει πραγματικά υπέροχη χορευτική φιγούρα για την πρωταγωνίστρια, δείχνοντας πόσο καλή δουλειά έχει γίνει στο motion capture. Ο χορός είναι η μοναδική άμυνα απέναντι στις όποιες, όχι ιδιαίτερα προσδιορίσιμες, απειλές του Βασιλείου μιας και μπορείτε να χορεύετε ασταμάτητα για να αποκρούσετε οτιδήποτε σας απειλεί. Το θέαμα είναι σίγουρα όμορφο, με τα εφέ που περικλείουν σε αυτές τις περιστάσεις την πρωταγωνίστρια να δίνουν το καλύτερο υλικό για το εντυπωσιακά λεπτομερές photo mode.
Η Πριγκίπισσα δεν κινείται ποτέ κανονικά, αλλά μονίμως χορεύει.
Όλα τα παραπάνω αποσκοπούν σε ένα πράγμα: να περάσει ο παίκτης μέσα από ένα έντονο συναισθηματικό ταξίδι. Αυτό τελικώς δεν επιτυγχάνεται σε κανένα βαθμό. Ναι μεν τα flashbacks μπορούν να δημιουργήσουν λίγη φόρτιση, αλλά δεν δημιουργείται ποτέ το απαραίτητο δέσιμο με τους χαρακτήρες από κανένα “κόσμο” του. Η όλη αλληγορία του Βασιλείου και η ιστορία του Τέρατος δεν παρουσιάζονται ιδιαίτερα καλά, με αποτέλεσμα ο παίκτης να χαζεύει περισσότερο τις πιρουέτες της Πριγκίπισσας και το περιβάλλον, παρά την ουσία. Ακόμα και το ζήτημα του ίδιου του χορού δεν καταφέρνει να αποκτήσει ουσιώδη λόγο ύπαρξης. Ναι μεν μπορεί να εξηγηθεί ως μια δυνατή αλληλουχία ενεργειών για πνευματική υγεία (που έχει ανάγκη η γυναίκα του τίτλου), αλλά δεν γίνεται ποτέ καμία σοβαρή αντιστοίχιση με τα τεκταινόμενα του συνόλου. Πόσο μάλλον όταν ένας τίτλος με τόσο μεγάλη έμφαση στο χορό (εκεί δίδεται, ακόμα και να μη θέλει να το παραδεχθεί ο ίδιος) δεν διαθέτει καν ένα έστω αξιομνημόνευτο soundtrack που θα φάνταζε σχεδόν αυτονόητο.
Τελικώς το Bound θα μπορούσε να θεωρηθεί glorified walking simulator. Κανένα από τα δομικά του στοιχεία δεν μπορεί να υποστηρίξει πραγματικά το ρόλο του, ενώ όλα μαζί δεν φτάνουν στην επιθυμητή συναισθηματική κορύφωση. Το όποιο platforming υπάρχει στον αλλόκοτο κόσμο του είναι καθαρά για τους τύπους, ελπίζοντας πως θα υποστυλώσει όλα τα υπόλοιπα, καταλήγοντας όμως απλά ένα επαναλαμβανόμενο σύνολο ενεργειών. Είναι πανέμορφο και με μια ιδιαίτερα γοητευτική φιγούρα στο εσωτερικό του αλλά πέρα από το οφθαλμόλουτρο δεν υπάρχει κάτι άλλο που να αξίζει την προσοχή σας.
Περιμένω την σύγκριση του Digital Foundry για fps/res με την έκδοση του switch όταν βγει :XD
/S