Μάλιστα. Εντάξει, τα διαβάσατε τα ανωτέρω ηλίθια στερεότυπα; Μπράβο μιας και ελάχιστά από αυτά ίσχυαν ποτέ, όντας απλά κληρονομιά της ηλίθιας αμερικανικής τάσης του σινεμά να διαχωρίζει τα πάντα σε κλίκες και κατηγορίες. Και εάν ποτέ ισχύει οτιδήποτε από όλα αυτά, τότε κατά την άποψή μου, φταίμε εμείς οι gamers που τα επιβάλλαμε στον εαυτό μας. Και τώρα, όντας μέλη ενός πιο μεγάλου γκρουπ, αρχίζουμε εμείς να γινόμαστε οι κακοί που φτιάχνουμε στερεότυπα. Περισσότερα για αυτό όμως παρακάτω. Ναι ΟΚ, τη δεκαετία του 80 σε όλο το νησί της Χίου που μεγάλωσα, ήμασταν λίγοι, πολύ λίγοι (τους περισσότερους τους έχω αναφέρει και σε προηγούμενα πονήματα, για τόσους λίγους μιλάμε). Και αυτό σε ένα νησί με πολλούς ναυτικούς και άρα περισσότερη τεχνολογική γνώση, πρόοδο και επαφή με την τεχνολογία από άλλα μέρη της ελληνικής επαρχίας. Να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε καθαρά για gaming στο σπίτι.
Διότι κύριοι περισσότερο στα 80s, αρκετά στα 90s και εξαφανισμένο αργότερα (αντικαταστάθηκαν από Internet café πριν ψοφήσουν και αυτά) κυριαρχούσαν τα ουφάδικα. Τα ουφάδικα κάθε άλλο παρά άντρο περιθωριακών τα έλεγες κατά την άποψή μου και όπως τα έζησα εγώ. Στην μεγάλη άνθησή τους (και όταν είχαν και μπιλιάρδα μέσα) όχι μόνο δεν ήταν για περιθωριακά σπυριάρικά nerds, αλλά αποτελούσαν χώρο διασκέδασης κι έλξης ακόμα και κοριτσιών, καταρρίπτοντας την μυθολογία της μη «γοητείας» των gamers και της αδυναμίας προσέγγισής τους στο άλλο φύλο. Δεν ήταν λίγες επίσης οι φορές που κόσμος μαζευόταν γύρω από κάποιον γνωστό καλό παίκτη που απειλούσε να τερματίσει ή να σπάσει κάποιο δύσκολο high score. Social gaming anyone;
Social gaming είπα; Απαπα πιπέρι στο στόμα. Μαζεύονται όλοι οι αγνοί, παραδοσιακοί gamers να την πέσουν στον κακό Δημήτρη που παίζει casual ή και Facebook games, παιχνίδια στο smartphone ή το tablet του, κλπ, κλπ. Τι; Δεν γίνεται αυτό; Με συγχωρείτε αλλά γίνεται πάρα πολύ και σε αυτό πρωταγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι, όσοι δηλαδή είμαστε gamers, προτού τα DS και Wii, μετά το Facebook και τέλος στα κινητά και tablets το κάνουν μόδα και στους άλλους τους κακούς ανθρώπους.
Ναι γίναμε ελιτιστές. Όλοι αυτοί που παίζουν τις «σαχλαμάρες του Facebook και των κινητών είναι casual σε αντίθεση με εμάς τους El Gamaoua hardcore. Μα είμαστε σοβαροί τώρα; GTA, CoD, Pro, FIFA, Witcher και Fallout κι απάνω. Οι υπόλοιποι είστε casual. Peggle και αηδίες… Δε μου λες λεβέντη μου, Peggle έχεις παίξει; Για οποιονδήποτε άλλο που κατηγορείς ως casual έχεις την παραμικρή ιδέα; Ξέρεις για παράδειγμα ότι κάποτε υπήρξε ένα εξαιρετικό Facebook Game ονόματι Dragon Age Origins που πολύ θα ήθελες να το δοκιμάσεις; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι και απαιτητικό είναι το Zuma, κατά την άποψή μου πολύ πιο δύσκολο από οποιονδήποτε και καλά hardcore CoD τίτλο εκεί έξω;
Τι ωραία που περνάμε. Κάποια στιγμή, στο Enternity νομίζω, αν και μπορεί και στο Authority, κάποιος είχε πει ότι όσοι παίζουν τέτοια casual δεν είναι καν gamers. Μάλιστα. Προφανώς ο gamer είναι τίτλος τιμής που απονέμεται από την βασίλισσα της Βουργουνδίας ντυμένη Έλσα από το Frozen με αβυσσαλέο ντεκολτέ και ξανθιά τρέσα, που σου φοράει τον μανδύα του Σούπερμαν κοπανώντας στο κεφάλι με το Holy Grail που έχει τη μορφή σπαθιού από το FF VII. Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Αντί να χαιρόμαστε που είμαστε πλέον πολλοί και το hobby μας δεν αντιμετωπίζεται ως κάτι στερεότυπο ή/και παιδικό (που για μένα είναι ΜΕΓΑΛΗ κατάκτηση), το παίζουμε ελιτιστές και θέλουμε μόνο αγνούς στον κύκλο μας, ποτισμένους με αίμα, platform και real time strategy. Μπορεί για μερικούς από εσάς ο τίτλος “gamer” να είναι τίτλος τιμής. Αυτό δεν απαγορεύει σε άλλους να λέγονται έτσι και να παίζουν παιχνίδια που πιθανόν δεν σας αρέσουν. Πώς να τους πούμε δηλαδή, τσιγκολελέτες;
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτή η στήλη θα προκαλέσει αρνητικά σχόλια από την κοινότητα του Enternity. Μακάρι να διαψευστώ. Γιατί για μένα είναι πολύ πιο σημαντικό ότι είδα επιτέλους την αδελφή μου και τον πατέρα μου να παίζουν κάτι και να καταλαβαίνουν τι σκατά κάνω τόσα χρόνια, παρά να φέρω έναν περισπούδαστο τίτλο και ιδιότητα που και καλά με ξεχωρίζει από τη «μάζα».
Το ποιος ειναι gamer νομιζω ειναι ενδιαφερουσα κουβεντα.
Πειτε οτι θελετε αλλα αυτον που παιζει 1 παιχνιδι στα 2 χρονια ,pro και gta ή αποκλειστικα league of legends και dota)ή αυτον που παιζει μιση ωρα την εβδομαδα candy crush στο μετρο, δεν τον θεωρω gamer ή ειναι στα ορια.
Δεν εχει σημασια τι παιχνιδια παιζει γιατι ειναι αληθεια πως ολα τα παιχνιδια μπορουν να ειναι hardcore. Αν παιζει μονο "casual" παιχνιδια ισως να τον αποκαλεσω casual gamer, οπως καποιος αλλος μπορει να ειναι rpgας ή adventuras ας πουμε. Αλλα ναι αν καποιος παιζει μονο σαχλαμαρες δεν θα τον εχω και σε μεγαλη Gaming υποληψη :P
Και εγω ο ιδιος παιζω "casual games" και μαλιστα μου αρεσουν και ειναι πολυ χαλαρωτικα (η για τελειως σπασιμο νευρων).
Αλλωστε στην τελικη αυτοι που παιζουν τοσο λιγο δεν ειναι και τοσοι πολλοι, δεν νομιζω πως λεω κατι παραλογο.
Δεν το βλεπω σαν τιτλο τιμης, αλλα εγω που διαβαζω 1-2 βιβλια τον χρονο δεν μπορω να χαρακτηριστω βιβλιοφιλος ή οταν ακουω 1 μουσικο δισκο τον χρονο και οτι αλλο πετυχω στο youtube να ειμαι μουσικοφιλος. Το βλεπω καπως ετσι.
Τωρα αν το παμε με την εννοια του καποιος που εχει σαν χομπι το gaming ειναι gamer, τοτε ναι οσοι παιζουν οτιδηποτε ειναι gamers.
Γεια σου Μητσάρα με τα ωραία σου. Επι του θέματος, το ποιος θεωρείται gamer ή όχι (αν χρειαστεί να ταμπελώσουμε) το κρίνει ο ίδιος του ο εαυτός και κανένας άλλος. Προσωπικά πιστεύω ότι όποιος νομίζει ότι gaming είναι μια βαθμίδα που πρέπει να την ξεπεράσει για να θεωρηθεί cool και να ανήκει στην τάδε κάστα, τότε είναι βαθιά νυκτωμένος. Το gaming είναι μια ψυχαγωγία και διασκέδαση ταυτόχρονα και άπαντες καλοδεχούμενοι. Αυτό με το hardcore πάντως με έκανε να γελάσω. Εγώ είμαι στην ελιτ, εσύ είσαι casual όπως λέγαμε πιο μικροί. Πάντως η αλήθεια είναι ότι δεν θα κλείσω μάτι την νύκτα αν με πούνε casual...
Πέρα από την πλάκα Blackstorm, οι νεότερες γενιές μάλλον έχουν λύσει τα πιο σοβαρά προβλήματα της ζωής τους και από την πολλή ρουτίνα και την συνηθισμένη καθημερινότητα ψάχνουν ελάσσονα ζητήματα για να ξαναβρούν το νόημά τους. Δεν είσαι hardcore, δεν παίζεις σε 4κ, δεν παίζεις τλχ. 60 fps, δεν είσαι pro στο multiplayer, δεν δεν δεν..,εν ολίγοις ψείρες.
@Rononoa Το θέτεις σε ενδιαφέρουσα βάση. Εκεί που διαφωνώ είναι με το χρονική διάσταση. Δηλαδή εγώ που για δικούς μου λόγους το έκοψα για δυο χρόνια απώλεσα την ιδιότητα; Επίσης δεν είναι μόνο θέμα ιδιότητας. Είναι θέμα της απαξίας και της ειρωνικής διάθεσης, της τάσης να πιστέψει ο Χ ότι είναι πιο ξεχωριστός από τον Υ.
@Tim o Heavens. Ακριβώς αυτό που λες στην τελευταία παράγραφο. Ακριβώς όμως.
ΣΙΧΑΜΕΝΕ, με έκανες να λογκάρω τώρα μόνο και μόνο για να πω ότι γράφω κι εγώ κάτι αντίστοιχο για δημοσίευση σε ένα φάνζιν και να βάλω mental note ότι ΟΧΙ δεν το έκλεψα από σένα :Ρ Απλά έχω κι εγώ τελευταία αυτούς τους συνειρμούς.
Το άρθρο είναι υπό εξέλιξη, σε γενικά πλαίσια: Νομίζω πλέον έχω περάσει στο επίπεδο που δεν το πολυ-αναλύω. Νομίζω κουραστήκαμε πολύ για την απενεχοποίηση, παρόλα αυτά βλέπω ακόμα πολλούς σταυροφόρους και υπερασπιστές. Νομίζω δεν χρειάζεται πια. Το ζουμί όλων των συνειρμών μου μαζεύεται στο εξής:
Δεν υπάρχει ανάγκη για το 'ορισμός του gamer', όχι σε οπαδικά πλαίσια- είναι απλά ο καταναλωτής ενός ψυχαγωγικού προϊόντος. Όπως ακριβώς δεν υπάρχει ανάγκη για ανάλυση ενός 'book reader' ή 'movie watcher' ή 'music listener'. Εξίσου (πλέον) παρωχημένο είναι και το λεκτικό 'γυναίκα gamer'. Προς τι η διασαφήνιση; Δεν χρειάζεται καν. Λες 'γυναίκα αναγνώστρια'; Πόσο επιδερμικό. Γενικώς δεν υφίσταται νομίζω η ανάγκη της 'ιδιότητας'.
Τώρα, το πόσο συχνά, τι κατηγορίες, σε ποιο βαθμό, τι προτιμήσεις μπορείς να έχεις, είναι άλλο θέμα. Αλλά το 'τι εστί gamer' και κάποια χαζά στερεότυπα, όπως αναφέρεις κι εσύ, πρέπει να σταματήσουν να ανακυκλώνονται, δεν προσφέρουν σε κάτι.
Υπεροχες στιγμες και "αγνες" αναμνησεις αυτα τα ουφαδικα...arcade rooms. Εννοειται οτι ηταν social gaming και εξηγουμαι
Ποσες φορες εβλεπες μαζεμενα 5-5 παιδια πανω απο αυτον που επαιζε και παροτρυναν τον παιχτη "δεξια,φατον, πηδα,το'χεις" ειτε επαζε Cabal ειτε Wonder Boy ειτε απλο και "pure" Pacman. Μετα αφου αλλαζε ο παιχτης το ιδιο με τον επομενο...η απλα το ιδιο σκηνικο σε αλλο game. Και ολο αυτο με REAL ανθρωπους διπλα διπλα. Ουτε TS, ουτε Raidcall ουτε SKype....παρεα...γνωστοι αγνωστοι.
Γι αυτο μου αρεσε το τοτε Gaming, για αυτο συνεχιζω να παιζω ακομα (εστω μεσω skype,ts,playstation controller). Η ουσια ειναι η ιδια αλλα....τοτε ηταν πιο αμεσο...πιο απλο...πιο αγνο....παιδικα χρονια,καλοκαιρι,παγωτα,ουφαδικα....Happiness :)
Για μενα το Gaming δεν εχει σημασια αν ειναι μεσω Pc,κονσολας,mobile....ακομα και το κρυφτο gaming ειναι (ηταν)....τα συναισθηματα και η χαρα ειναι η ιδια...το μεσο αλλαζει...αναλογα με την εποχη
Blackstorm απο τα γραφόμενά σου καταλαβαίνω οτι gamer, κατα την άποψη σου, είναι όποιος παίζει video games. (Αν κατάλαβα λάθος ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη). Προσωπικά ούτε διαφωνώ ούτε συμφωνώ.
Νομίζω οτι το πρόβλημα βρίσκεται στο οτι υπάρχει μόνο ένας, γενικός όρος( ή έννοια). Και αυτό δν έχει να κάνει μόνο με το gaming αλλά είναι γενικό φαινόμενο.
Για παράδειγμα, κάποιος που παίζει ποδόσφαιρο για χόμπυ ή άσκηση δν είναι ποδοσφαιριστής. Ποδοσφαιριστής ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ο επαγγελματίας (που κατ' επέκταση σημαίνει ότι βγάζει λεφτά απο το ποδόσφαιρο ικανά να τον συντηρήσουν).
Δεν θέλω να το τραβήξω, απλά θεωρώ οτι είναι καλό να υπάρχουν τέτοιου είδους διαχωρισμοί άσχετα με το αν αυτοί δημιουργούνται -από και για- τα τμήματα μαρκετινγκ της εκάστοτε βιομηχανίας με απώτερο σκοπό το μέγιστο κέρδος.
Λόγω έλλειψης λπν, κάποιας πιο συγκεκριμένης έννοιας για το εκάστοτε "επίπεδο" gamer, εσκεμμένα προκαλείται αυτός ο φανατισμός.
Στην αγνή τους μορφή (οι διαχωρισμοί) βοηθούν και το μέσο να εξελιχθεί και να γίνει δημοφιλέστερο και το άτομο να ανοίξει το μυαλό του και να διευρύνει τις γνώσεις του και την αντίληψή του.
Όλοι κάποτε ήμασταν casual και οι περισσότεροι θα ξαναγίνουμε casual με το πέρας των χρόνων.
Κατά την άποψή μου δν είναι υποτιμητικό το να είσαι hardcore gamer ή να είσαι casual gamer. Τα προβλήματα τα δημιουργεί ο εγωισμός και εγωκεντρισμός κάθε ατόμου το οποίο αρνείται να δεχτεί ο ένας τον άλλον.
All in all, θεωρώ ότι όλοι είμαστε gamers αλλά ανάλογα με το farm-άρισμα που έχουμε στα games (χρόνο, χρήμα, κόπο κλπ), κάποιος είναι σε μεγαλύτερο lvl από κάποιον άλλον.