Οι καλύτερες ταινίες του Sylvester Stallone

No 9: Demolition Man (1993)
Πιθανόν η πιο cult ταινία του διάσημου σταρ που εδώ αντιμετωπίζει το Wesley Snipes. Κάποτε στον 21ο αιώνα, ο μεγαλοκακοποιός Phoenix, φονιάς, ληστής, εμπρηστής, καταστροφέας και γενικά μπελάς, βγαίνει από την κρυογενετική φυλακή του και ξαναρχίζει τα ίδια. Σε μια μελλοντική κοινωνία όπου ο Μεγάλος Αδελφός κυριαρχεί παντού, το έγκλημα έχει εξαλειφθεί και τα πάντα είναι ειρηνικά, χαρούμενα και πλήρως ελεγχόμενα και αποστειρωμένα, κανείς δεν ξέρει πώς να τον αντιμετωπίσει. Μόνη λύση να βγει από την αντίστοιχη κρυογενετική φυλακή όπου κλείστηκε άδικα ο John Spartan (Sly), ο οποίος τον είχε μπουζουριάσει τη  πρώτη φορά. Δύο μέγιστοι κάφροι λοιπόν κάνουν λίμπα μια μελλοντική μεγαλούπολη με παρτενέρ τη Sandra Bullock, σε μια «κωμική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας». Ιδωμένη ακριβοδίκαια είναι μια καλούτσικη ταινία, με χιούμορ πότε πετυχημένο και πότε εντελώς μπαγιάτικο και αρκετή αφέλεια και ελαφρότητα. Αυτό ακριβώς όμως, αντί να τη χαντακώσει, την κάνει μια πολύ ευχάριστη b-movie με δυο πρωταγωνιστές που απλά κυριαρχούν και παίζουν σα να βρίσκονται σε παιδική χαρά, χωρίς να παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ σοβαρά.

No 8: Cop Land (1997)
αντικειμενικά είναι μια αστυνομική ταινία που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, μα επειδή είναι με την ερμηνεία του ο Stallone έδειξε πως μπορεί να είναι πραγματικός ηθοποιός και μάλιστα καλός. Υποδύεται τον αφελή, καλόβολο, χοντρούλη και κουφό από το ένα αυτί Freddy Heflin, που υπηρετεί σα σερίφης σε έναν οικισμό αστυνομικών της Ν. Υόρκης, συνταξιούχων και εν ενεργεία. Αν και τους θαυμάζει, καθώς λόγω της πάθησής του δε μπόρεσε να καταταγεί στο Σώμα, αυτοί τον αντιμετωπίζουν υπεροπτικά και με συγκατάβαση καθώς τον θεωρούν ανίκανο και υποδεέστερο. Όταν όμως ένα συμβάν στο οποίο εμπλέκεται ένας αστυνομικός φέρνει στην επιφάνεια τη διαφθορά και τα άπλυτα της τοπικής κοινωνίας, ο Freddy βρίσκεται ανάμεσα στη σχέση του με την τοπική κοινωνία, τις Εσωτερικές Υποθέσεις και τα δικά του προσωπικά κενά. Με τον Harvey Keitel και το Roberd DeNiro σε δεύτερους ρόλους και σε σκηνοθεσία του έμπειρου James Mangold, το Cop Land είναι μια δυνατή ταινία – κρυφό διαμάντι που έδειξε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο του Stallone, ο οποίος παίζει πολύ καλά και δείχνει άγνωστες μέχρι τότε αρετές. Σκεπτόμενοι πως ο Arnie δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα να κάνει κάτι παρόμοιο, δικαίως το Cop Land βρίσκεται στη λίστα.

No 7: Victory (1981)
Βασισμένη σε απόλυτα πραγματική ιστορία, η ταινία αφορά τον αγώνα ανάμεσα στην Εθνική Γερμανίας και μια ομάδα κρατούμενων πολέμου κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα καθαρά προπαγανδιστικό γεγονός με αναπάντεχη για τους Ναζί εξέλιξη και ταυτόχρονα μια βαθιά ιστορία ηρωισμού και αξιοπρέπειας, γίνεται εδώ μια όμορφη αθλητική ταινία με την απαιτούμενη δόση περιπέτειας. Ο Stallone προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μπει στην ομάδα καθώς έτσι θα μπορέσει να αποδράσει. Αρχηγός από τη μεριά των φυλακισμένων ο πολύς Michael Caine σε μια εξαιρετική, αντρική ερμηνεία, και πάρα πολλοί ποδοσφαιρικοί αστέρες του ’70 και του ’80. Πελέ, Bobby Moore, Ardiles, John Wark και άλλοι παρελαύνουν στην κάμερα κάνοντας μαγικά με τη μπάλα, ενώ το καστ κλείνει ο Max von Sydow σε ρόλο Ναζί αξιωματικού. Λίγο ταινία απόδρασης, λίγο αντιπολεμική περιπέτεια, λίγο αθλητική ταινία, καταφέρνει να ενώσει όλα αυτά τα στοιχεία αρμονικά σε ένα πολύ ελκυστικό τελικό αποτέλεσμα. Ίσως ο Stallone να μην έχει τον κεντρικό ρόλο που τον έχουμε συνηθίσει, καθώς επισκιάζεται από άλλα ιερά τέρατα στο είδος τους, αλλά είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες όπου έχει παίξει.

No 6: Assassins (1995)
Κάνοντας αυτό που ξέρει πολύ καλά αλλά σε μια εποχή που οι κλασσικές ταινίες δράσης είχαν ξεπεραστεί από τα blockbusters, ο Stallone παίζει εδώ τον πληρωμένο εκτελεστή. Ψύχραιμος, μετρημένος και απόμακρος, κάνει τις δουλειές του μέσω υπολογιστή και όσο πιο καθαρά μπορεί. Όταν όμως κάποιος άγνωστος προλαβαίνει τον τελευταίο του στόχο, στερώντας του το συμβόλαιο, αποφασίζει να συνεχίσει για μια ακόμα αποστολή και να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο συνάδελφο με αδίστακτες και βίαιες μεθόδους. Sly εναντίον Antonio Banderas λοιπόν για το ποιος θα φάει τον άλλο, με τη Juliane Moore σα στόχο και να μην τη θυμάται κανείς από την ταινία. Γρήγορη, καλογυρισμένη, με καλή ίντριγκα και τον Banderas να είναι πολύ καλή επιλογή σαν εκρηκτικός φονιάς, η ταινία είναι ένα μεγάλο κυνηγητό ελεύθερων σκοπευτών. Και ο Stallone όπως πάντα σε τέτοιες ταινίες είναι αυτό που ξέρουμε όλοι χωρίς πολλά πολλά.

No 5: The Expendables (2010)

Η μεγάλη επιστροφή! Σε μια ηλικία που οι action heroes παίρνουν σύνταξη, το κοινό έχει αλλάξει και γενικά το ματσό στιλάκι των ταινιών δράσης έχει ξεπεραστεί, ο Sylvester Stallone αποφασίζει να μαζέψει όλους τους γερόλυκους των action films και να φτιάξει μια ταινία που μέχρι τότε υπήρχε μόνο στις φαντασιώσεις μας. STALLONE. LUDGREN. LI. ROURKE. STATHAM. COUTURE. CREWS. Και σε μικρές εμφανίσεις ο WILLIS με τον SCHWARΖENEGGER. Όλοι σκεφτήκαμε «μα πού πάνε οι παππούδες» και «δε θα βλέπεται» και «πω θα είναι χαζοαμερικανιά, όχι σαν τα παλιά τους» αλλά παρόλα αυτά το είδαμε και δεν το μετανιώσαμε ΚΑΘΟΛΟΥ. Όσο πιο κοντά στα ‘80s γινόταν αλλά χωρίς να γίνεται καρικατούρα, μπόλικη ακομπλεξάριστη δράση, αυθεντική μούρη (ειδικά από τον Rourke), άφθονη καθαρά αντρική, παλιομοδίτικη, δράση με σωστές υπερβολές και ακόμα πιο σωστές ατάκες. Ο λύκος κι αν εγέρασε λοιπόν δεν ήταν καθόλου ξεδοντιασμένος, και το μόνο πράγμα που μπορεί να ξεπεράσει αυτή τη φαντασμαγορία δράσης, αντρίλας και τεστοστερόνης είναι το Expendables 2 (όπως και έγινε).

No 4: Tango & Cash (1989)
Sylvester Stallone και Kurt Rassel στην ίδια ταινία; Να κάνουν τους μπάτσους; Τι καλύτερο; Σε μια από τις καλύτερες περιπέτειες του καιρού της, ο Tango και ο Cash αντίστοιχα είναι δυο υπερεπιτυχημένοι αστυνομικοί της Δίωξης Ναρκωτικών με εντελώς διαφορετικό στυλ. Ο πρώτος είναι κομψός, μετρημένος και στυλάτος, ο δεύτερος επιθετικός κάφρος χωρίς σεβασμό για τίποτα. Σα να μην έφτανε το ότι ο ένας δεν αντέχει τον άλλο, βρίσκονται παγιδευμένοι για φόνο και καταλήγουν στη φυλακή με παρέα ένα σωρό κακοποιούς που έστειλαν στην ψειρού. Μπόλικη δράση, μπόλικο γέλιο, δυο πρωταγωνιστές που το χαίρονται και έχουν πολύ καλή χημεία, και μερικές σκηνές ανθολογίας όπως ο τεράστιος τύπος με το τεράστιο σαγόνι, φτιάχνουν μια από τις καλύτερες και πιο επιτυχημένες ταινίες του Stallone. Αν και οι περισσότεροι την ξέρουν, μια επανάληψη δε βλάπτει ποτέ.

No 3: Cobra (1986)
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κοσμάτου, ο Stallone είναι ο σκληρός σαν ατσάλι, σα γρανίτης, σαν τσιμέντο αστυνομικός με το όνομα Marion «Cobra» Cobretti που δεν αφήνει τα παράνομα καθίκια σε χλωρό κλαρί σπάζοντάς τα στο ξύλο και γεμίζοντάς τα σφαίρες. Εδώ αποστολή του είναι να προστατέψει τη μοναδική μάρτυρα σε φόνο ονόματι Ingrid, που την υποδύεται η Brigitte Nielsen με την οποία τότε ήταν στα μέλια ο Stallone. Ατάκες που ξεπερνάνε κάθε φαντασία, κλασσικές σκηνές και ατμόσφαιρα ‘80s που από τότε δεν τις είδαμε ξανά, μπόλικη μούρη από τον πρωταγωνιστή και… αυτά αρκούν. Όλοι την έχουμε δει έτσι κι αλλιώς.

No 2: Rocky series (1976-2018) και Creed
Ο άσημος πυγμάχος που κατακτά το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ο άσημος ηθοποιός-σκηνοθέτης που κατακτά το Όσκαρ. Οι δρόμοι του Rocky και του Stallone είναι παράλληλοι στην πρώτη και καλύτερη ταινία της σειράς, η οποία αποτύπωσε με εκπληκτικό τρόπο την πορεία ενός άγνωστου μποξέρ προς την κορυφή, επισημοποιώντας τον όρο training montage και αποτυπώνοντας τους αγώνες μποξ με έναν συναρπαστικό τρόπο, που βασιζόταν στην προβλέψιμη, αλλά ποτέ βαρετή, δομή «στην αρχή τις τρώω, αλλά νικάω στο τέλος». Πάνω από όλα, το Rocky αποτύπωσε τη δύναμη της θέλησης, την επιμονή και την αποφασιστικότητα ενός ανθρώπου που δεν έκανε πίσω, ακόμη και μπροστά σε φαινομενικά αξεπέραστες προκλήσεις. Ακολούθησαν άλλες πέντε ταινίες Rocky, με την τέταρτη να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες λόγω της επιβλητικής παρουσίας του θηριώδους Dolf Lundgren στο ρόλο του Ρώσου υπερπυγμάχου Ivan Drago. Άξια αναφοράς είναι και η τελευταία ταινία της σειράς, το Rocky Balboa/Rocky 6, το οποίο αποτύπωσε ρεαλιστικά -για τα δεδομένα της σειράς- την απόδοση ενός βετεράνου πυγμάχου, ενώ διαποτίζεται από τους στοχασμούς του ηλικιωμένου πια Stallone πάνω στη ζωή. Η σειρά με τον Stallone στο ρόλο του προπονητή επανήλθε με ανανέωση στο όνομα, αλλά ίδια βάση και ίδια ιστορία. Ο πρωταγωνιστής είναι άλλος και ο δημοφιλής ηθοποιός αναλαμβάνει το ρόλο του προπονητή/εκπαιδευτή.

No 1: Rambo series (1982-2008)

Ο ρόλος με τον οποίο ταυτίστηκε ο Stallone περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, ο Rambo αποτελεί ακόμη και σήμερα το συνώνυμο της αντρίλας, της καφρίλας, της βαρβατίλας και κάθε άλλου αρσενικού χαρακτηριστικού που λήγει σε -ίλα. Η ποιότητα των τεσσάρων σχετικών ταινιών παρουσιάζει αρκετές διακυμάνσεις, όμως κοινός παρονομαστής είναι η απόλυτη κυριαρχία του βετεράνου του Vietnam, του John Rambo, κατά οποιουδήποτε αριθμού εχθρών. Πρόκειται για την απόλυτη ενσάρκωση του one-man army, του τόσο σκληρά εκπαιδευμένου και ικανού στρατιώτη που μπορεί να καθηλώσει μόνος ολόκληρα τάγματα, είτε μέσω εκπληκτικά αποτελεσματικής χρήσης stealth, είτε μέσω εμετικά αντρικής κατά μέτωπο επίθεσης, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο αριθμός και ο οπλισμός των εχθρών. Το πρώτο Rambo παραμένει το καλύτερο, έχοντας αποτυπώσει εκπληκτικά το ανθρωποκυνηγητό για τον παρεξηγημένο και απροσάρμοστο βετεράνο του Βιετνάμ, που πολύ γρήγορα μετατρέπεται από κυνηγημένος σε κυνηγό, με ορισμένες κλασικές σκηνές, όπως την σταδιακή εξουδετέρωση όλης της ομάδας της αστυνομίας που τον καταδιώκει στο δάσος. Η δεύτερη ταινία της σειράς παρουσίασε τον Rambo στο φυσικό του περιβάλλον, χρησιμοποιώντας όμως δομή video game δράσης, όπου η σκηνή απλώς γεμίζει με εχθρούς-καρικατούρες που εξοντώνονται διαδοχικά ή όλοι μαζί, ανάλογα με τον οπλισμό του Rambo. Μπορεί λοιπόν σαν ταινία να μην αποτελεί υλικό για Oscar, όμως πρόκειται για μία από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες δράσης της δεκαετίας του ’80, με πολλές αξιομνημόνευτες σκηνές και ατάκες, που καθιέρωσε στη συνείδηση του κοινού τον Rambo ως τον απόλυτο ήρωα-κάφρο. Επιπλέον, το δεύτερο Rambo αποτέλεσε έμπνευση για την γέννηση της σειράς Metal Gear, γεγονός που την καθιστά στα μάτια μας την πιο σημαντική από τις ταινίες της σειράς. Το Rambo III ήταν μία από τα ίδια, αλλά στο Αφγανιστάν, σε μία ακόμη ψυχροπολεμική προπαγάνδα η οποία μοιάζει εντελώς άκυρη μετά τις πρόσφατες γεωπολιτικές εξελίξεις. Η κάφρικη δράση καταλαμβάνει κι εδώ κεντρικό ρόλο, με χαρακτηριστικότερη την σκηνή που ο Rambo και ο Συνταγματάρχης Trautman απλώς ορμάνε σε ένα πάνοπλο τάγμα του ρωσικού στρατού, γιατί… έτσι. Το πιο πρόσφατο Rambo ήταν αξιοπρεπέστατο, με τον Stallone να αποτυπώνει επιτυχημένα τον κουρασμένο από τη ζωή βετεράνο, που όταν χρειάζεται θυμάται την παλιά του τέχνη και δεν αφήνει και πάλι τίποτα όρθιο. Η σειρά μετράει το 2008 το Rambo ως τελευταία ταινία που έχει προβληθεί, ενώ φέτος αναμένεται το τέλος του franchise με το Rambo V: Last Blood.