Μια απόπειρα κινηματογραφικού mash-up έχει τα ρίσκα της. Εδώ γίνεται μια κάποια προσπάθεια (με βάση το bestseller βιβλίο του Σεθ Γκρέιαμ-Σμιθ) να συνδυαστεί ο λογοτεχνικός τόπος ρομαντισμού της Τζέιν Όστεν με τη σάτιρα του genre των ταινιών τρόμου. Οι προθέσεις υπάρχουν, όμως το όλο φιλμ σέρνεται σαν τα κοστούμια εποχής στο λασπωμένο βρετανικό τοπίο. Αντί να γελάς, σκέφτεσαι πόσα λεφτά θα ξόδεψαν γι’ αυτά στα καθαριστήρια μετά…
Το αρχετυπικό και αντισυμβατικό ζεύγος των Ντάρσι και Ελίζαμπεθ του «Περηφάνια και Προκατάληψη» αποκτά ιδιότητες… κυνηγού ζόμπι και έμπειρης ninja warrior (!) στο ανάλογο περιβάλλον εποχής που σερβίρεται πετυχημένα και ουχί φτηνιάρικα σε τούτη την ταινία, η οποία, όμως, χάνει πόντους από το μετριότατο κωμικό timing, τις άρρυθμες και μη χορογραφημένες σωστά σκηνές πολεμικών τεχνών και πολλαπλά… «εγκεφαλικά» διχασμού ως προς τον συνολικό φιλμικό τόνο, με μια προφανή αναποφασιστικότητα που εξοντώνει σταδιακά τη διασκέδαση.
Το αστείο τού ευρήματος με τα ζόμπι χρησιμοποιείται κυρίως σαν ένα μικρό «διάλειμμα» της υπόλοιπης αφήγησης, παρά το γεγονός ότι μιλάμε για καταστροφικές συνέπειες «Αποκάλυψης» που γονατίζουν όλη τη χώρα και επεκτείνονται διαρκώς προς τον τόπο δράσης των ηρώων της ταινίας, οι οποίοι ελπίζουν μονάχα στο γκρέμισμα μιας γέφυρας που θα τους απομονώσει από τον εχθρό, καθώς το σενάριο της συνύπαρξης με τους ζωντανούς νεκρούς που δεν έχουν γευτεί ακόμη ανθρώπινα μυαλά, άρα παραμένουν φιλικοί προς την ανθρωπότητα, δεν φτουράει ως επίλυση του προβλήματος (και πρωτίστως σεναριακά). Οι σκηνές επιθέσεων ή μαχών με τα ζόμπι δεν έχουν σκηνοθετηθεί με το χιούμορ που θα άρμοζε σε ένα τόσο κανιβαλιστικό concept, η υποπλοκή των τεσσάρων καβαλάρηδων και του «Αντίχριστου» που θα ηγηθεί των ζόμπι για να αποτελειώσει την Αγγλία πάσχει από κάθε άποψη, καθώς παραμελείται διαρκώς στο στόρι και το φινάλε δεν φέρνει μια αποθεωτική κορύφωση σπλατεριάς και… κρινολίνου.
Η αμηχανία του Μπερ Στιρς (αν όχι και των παραγωγών) μετατρέπει το «Περηφάνια & Προκατάληψη & Ζόμπι» σε μια χαμένη ευκαιρία, ένα φιλμ που ή πήρε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του ή δεν ήξερε καθόλου το είδος της σάτιρας των ειδών που πήγε να χειριστεί, καταλήγοντας σε ένα ελαφρώς πλαδαρό έργο εποχής με αλλόκοτες «παρενθέσεις» μοβόρικου αστεϊσμού. Στην τελική, το έργο μοιάζει με μια παρτίδα… Stratego, όπου οι παίκτες δεν γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού και γρήγορα καταδικάζουν την έκβασή του σε μια σκέτη βαρεμάρα.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Πολύ εκκεντρικό για το κοινό των ταινιών εποχής, άδοξα ρομαντικό, τρομακτικό ή κωμικό για… σχεδόν κάθε είδος θεατή που προσεγγίζουν όλα αυτά τα είδη, το «Περηφάνια & Προκατάληψη & Ζόμπι» θα μείνει (όχι βαθιά) στη μνήμη μας ως ένα φιλμικό αξιοπερίεργο που δεν είχε τα κότσια ή τον προσανατολισμό να προτείνει κάτι ανατρεπτικό για το είδος της κωμωδίας τρόμου. Υπάρχουν στοιχεία για παρεΐστικη «γαλαρία» (ο κοριτσίστικος σεξισμός και οι πολεμικές τέχνες ή κάποιες διασκεδαστικές λαβές εξόντωσης ζόμπι), όμως χάνονται μέσα στο σύνολο μιας αφήγησης με λανθάνοντα σοβαρό τόνο.
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Βρείτε το freecinema.gr στο facebook
H Ελίζαμπεθ ninja warrior?? έλα πες την αλήθεια δεν την είδες ολόκληρη την ταινία ;)
Δεν την ηξερα την ταινια αλλα οι φωτο με εψησαν να την δω... :P
πεθανα στα γελια με τη ταινια.αθλιοτητα