Η θρυλική ληστεία στο Ρίο είχε αφήσει ένα χρέος που η «οικογένεια» του Ντόμινικ Τορέτο δεν υποψιαζόταν ότι θ’ αντιμετωπίσει στο μέλλον. Ο νεκρός (πια) βαρόνος των ναρκωτικών, Χερνάν Ρέγιες, είχε έναν γιο ο οποίος επέζησε εκείνου του μακελειού και σήμερα επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση. Με τον πιο βασανιστικό τρόπο, όχι απλά θανάσιμα!
Τι νόημα έχει να γράψεις κριτική για την ένατη (!) συνέχεια ενός υπερεπιτυχημένου franchise που κάθε επόμενη φορά οφείλει απλά και μόνο να αντιμετωπίζει τους fans του και να αναμετράται με τον ίδιο του τον εαυτό; Από το 2011 (και το «Fast Five») μέχρι σήμερα, τα sequels των ταινιών της σειράς του «The Fast and the Furious» μετατράπηκαν σ’ ένα joyride κινηματογραφικής ψυχαγωγίας, ένα μεγαθήριο θεάματος και δράσης, με σπασμένα τα φρένα της υπερβολής και αντίστοιχα εκτροχιασμένη απήχηση στο παγκόσμιο box-office (μαζί με το spin-off του 2019, τα «Fast & Furious» κατέχουν την όγδοη θέση στη λίστα των φιλμ με συνέχειες στα χρονικά του σινεμά, μετρώντας 6,6 δισεκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις!). Το μόνο πράγμα που έχω να μεταφέρω προς τους αναγνώστες, λοιπόν, εφόσον το studio έχει κάνει (ξανά) τη δουλειά του και μας παραδίδει ένα προϊόν αντάξιο της προσμονής… εκείνων που αντιλαμβάνονται τι πρόκειται να δουν, το σέβονται στο πλαίσιο του genre, το διασκεδάζουν και ζητούν ακόμη περισσότερο, είναι μια κάποια αξιακή τοποθέτηση και σύγκριση του «Fast X» με τις προηγούμενες περιπέτειες του Ντόμινικ Τορέτο και… της οικογένειάς του.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το δέκατο «Fast» είναι ελάχιστα κατώτερο από το «Fast & Furious 9: Μαχητές των Δρόμων» για δύο συγκεκριμένους λόγους: α) σε δράση του είναι κάπως πιο προσγειωμένη από τον… άγριο (έως και διαστημικό!) σουρεαλισμό του προηγούμενου (κάποιοι δεν θα το θεωρήσουν «ελάττωμα» αυτό) και β) δεν έχει τέλος!
Το πρώτο έχει τις βάσεις του στην εστίαση του σεναρίου στους οικογενειακούς δεσμούς και σε μία απόπειρα οι χαρακτήρες να μοιάσουν όσο το δυνατόν πιο ανθρώπινοι γίνεται, ειδικά μετά την άκρως συναισθηματική (και ρεαλιστική) απώλεια του Πολ Γουόκερ στο «Furious 7». Εδώ το family του πράγματος τονώνεται ακόμη περισσότερο με την (παρθενική) εμφάνιση της γιαγιάς Τορέτο (Ρίτα Μορένο), ενώ ο ανήλικος γιος του Ντόμινικ βρίσκεται πια σε ηλικία όπου ο πατήρ του επιτρέπει να πιάσει το τιμόνι και να κάνει «εκπαιδευτικές» σπινιές σε αλάνες. Η οικειότητα που έχουν μεταξύ τους οι υπόλοιποι βασικοί χαρακτήρες της παρέας, πλέον, μας κάνει να τους αντιμετωπίζουμε σαν τα μέλη μιας κανονικής οικογένειας, οπότε όλο αυτό πρέπει να βρίσκει την ισορροπία του δίπλα στις απαιτήσεις των σκηνών εξωφρενικής (όπως συνήθως) δράσης. Έχει τον έλεγχο μεταξύ αυτών των δύο στοιχείων ο Λουί Λετεριέ (πρωτάρης στο franchise) και, επιπλέον, τολμά να φλερτάρει με μία άλλου είδους «ακρότητα», αντιμετωπίζοντας τον εκδικητικό γιο του μακαρίτη Χερνάν Ρέγιες (από το «Fast Five») σαν έναν απόλυτα ψυχοπαθή «μπέμπη» που λες και ποτέ του δεν χάρηκε παιδική ηλικία και στον ενήλικο βίο του επιθυμεί να «παίζει» με οτιδήποτε του προκαλεί μια ολότελα σαδιστική έμπνευση. Η ερμηνεία του (πρωτοεμφανιζόμενου εδώ) Τζέισον Μόμοα είναι άκρως αμφιλεγόμενη, κάτι σαν ο Φρανκ Μπουθ του Ντένις Χόπερ να παρελαύνει εντός ενός έξαλλου Gay Pride, προκαλώντας λιγότερο τον φόβο (ως super villain) και περισσότερο... τον γέλωτα (ενίοτε σαφώς ηθελημένα)! Πάντως, αξιοσημείωτο είναι το ότι και σε τούτη την υποπλοκή, πρωταγωνιστεί ο θεσμός της οικογένειας.
Όσον αφορά το… μη φινάλε, είναι πια γνωστό πως το «Fast X» αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, οπότε ο ενημερωμένος θεατής δεν θα πάθει ένα απότομο σοκ βλέποντας να πέφτουν οι τίτλοι τέλους δίχως να υπάρχει η κορύφωση μιας από τις πιο επικές σκηνές action του φιλμ. Πως συνέβαινε όταν τα Χόμπιτ περνούσαν το ποτάμι και μετά… περίμενες μέχρι του χρόνου για να δεις τη συνέχεια στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»; Παρόμοιας λογικής είναι και αυτό που θα αντιμετωπίσουν οι θεατές εδώ, όμως, πάνω στη στιγμή του (ενδεχόμενου) θυμού τους, ο Λετεριέ εμφανίζει cameo - τρελή έκπληξη από το παρελθόν του franchise (μέχρι κι εγώ είχα ξεχάσει ότι έχει περάσει από τα «Fast»!), ενώ τα end credits «κρύβουν» ακόμη μία ανατροπή που αφορά στο καστ της επερχόμενης συνέχειας (δυστυχώς, θα πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι το 2025). Και μένεις με μια ωραία αίσθηση προσμονής. Αρκεί να αγαπάς αυτό που βλέπεις, για τους σωστούς λόγους.
Κατά τα άλλα, πλήθος μεγάλων και σαματατζίδικων σεκάνς, οι οποίες (έκαστες) περιλαμβάνουν ουκ ολίγες σκηνές ανθολογίας, εκρήξεις, βρωμόξυλο, γκρεμίδια, ξεφτιλίκι του νόμου της βαρύτητας και άλλων φυσικών συνεπειών από τραυματισμούς (σε αυτό το τελευταίο τους ξεπέρασε όλους το τέταρτο «John Wick»!), πάντα σε χορταστικές δόσεις, με ολίγη από family μελόδραμα (διότι όλο και κάποιος πρέπει να πεθάνει / θυσιαστεί). Οι άνθρωποι ξέρουν τι φτιάχνουν και ξέρουν τι περιμένει το κοινό τους. Να το επαναλάβω με έμφαση: το κοινό τους. Ανήκετε σ’ αυτό; Και πολύ το κουβεντιάσαμε!
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Δηλώνω fan. Αλλά και χωρίς να έδειχνα συμπάθεια προς το συγκεκριμένο franchise, δεν είμαι σε θέση να αρνηθώ ότι διασκεδάζω βλέποντας κάτι τέτοιο στο σινεμά. Το να μην αρέσει για «καλλιτεχνικούς» λόγους το ακούω. Αλλά… έλεος κάπου, δύναται κανείς να πει ότι… βασανίζεται στο κάθισμα ενός κινηματογράφου, παρακολουθώντας παρόμοιο θέαμα και δράση στη μεγάλη οθόνη; Έλεος κάπου με τη δηθενιά του «ελιτισμού»! Εδώ έχουμε να κάνουμε με προϊόν, το οποίο έχει ανεβάσει level στις προδιαγραφές κατασκευής του από το 2011 και δώθε, διατηρώντας την αξία του χωρίς «εκπτώσεις». Τα υπόλοιπα είναι θέμα γούστου. Αλλά όχι με ειλικρίνεια, if you ask me.
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity