Μια πιτσιρίκα με το όνομα Αμέρικα εμφανίζεται στον ύπνο… και τον ξύπνιο του Στίβεν Στρέιντζ, καταδιωκόμενη από τερατώδη πλάσματα που θέλουν να «κλέψουν» την υπερ-δύναμή της, η οποία της επιτρέπει να κινείται ελεύθερα στο multiverse. Η Γουάντα Μάξιμοφ μπορεί να βοηθήσει το κορίτσι ή μήπως κι εκείνη θέλει το κακό της;
ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΡΑΔΕΣ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ «SPOILER» ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ POST CREDITS ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ ΤΟΥ ΦΙΛΜ!
Μιας και το έχω πρόσφατο, θα κάνω μια πρόχειρη σύγκριση μεταξύ δύο φιλμικών… «multiverse». Από εκείνο του «Τα Πάντα Όλα», βγήκα απ’ το σινεμά με βλέμμα καθάριο και διάθεση «trippy». Μετά το «Doctor Strange in the Multiverse of Madness», χρειαζόμουν παυσίπονο! Καθώς απομακρυνόμουν από την αίθουσα, ειλικρινά, αισθανόμουν ότι κάποιος με πετροβολούσε στο κεφάλι για δυο ώρες! Επειδή η παρακολούθηση μιας κινηματογραφικής παραγωγής αποτελεί και σωματική εμπειρία, πέραν των προσωπικών γούστων, εγώ υπακούω και στο physical του πράγματος, ώστε να καταλήξω στο εάν ψυχαγωγήθηκα ή έχασα το χρόνο μου με την εκάστοτε ταινία. Το ‘χουμε;
Με μια εντελώς υποτυπώδη πλοκή, της οποίας το μοναδικό ενδιαφέρον εύρημα εντοπίζεται στο ενδεχόμενο τα όνειρά μας ν’ αποτελούν ένα πραγματικό, «εναλλακτικό» σύμπαν (μέρος του «περίφημου» multiverse που συναντάμε στα Marvel-ικά φιλμ), η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Σαμ Ρέιμι στο κομιξάδικο genre (μετά την τριλογία των «Spider-Man» movies από τα ‘00s) καταλήγει σ’ ένα φιάσκο πελατειακής εξυπηρέτησης της Disney και (ιδανικά για το studio) των fanboys που επιθυμούν από τα έργα του συγκεκριμένου είδους… δράση και τίποτε άλλο! Η τήρηση αυτής της αναλογίας εδώ είναι εντυπωσιακή και… αφόρητα κουραστική, με bonus το «τυράκι στη φάκα» για τους φανατικούς, οι οποίοι θα περιμένουν εναγωνίως να δουν πότε θα πεταχτεί για μερικά λεπτά ένας ήρωας από άλλο comic / franchise της Marvel (ώστε να ρίξουν τη σχετική τσιρίδα ικανοποίησης…) ή κάποιο νεοφερμένο πρόσωπο ήρωα που είθισται να κάνει teasing δευτερολέπτων σε μία από τις post credits σκηνές, αφήνοντας τους πάντες να αδημονούν (και καλά…) για την επίσημη εμφάνισή του στο επόμενο sequel. Εννοείται πως το «Multiverse of Madness» περιέχει αυτά τα στοιχεία, όμως, όσοι περιμένουν να δουν μια ατόφια ρεϊμική ταινία, ας κατεβάσουν τον πήχη της όποιας προσμονής τους… πολύ χαμηλά!
Άπαξ και γνωστοποιηθούν οι προθέσεις της Γουάντα Μάξιμοφ / Scarlet Witch, ο Ράιμι παραδίδεται σε μια ατέρμονη σειρά από σεκάνς πάλης ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, με αμφότερες πλευρές να πετάνε ολούθε, να υψώνουν τα χέρια τους για να εκτοξεύσουν τα ενεργειακά τους «πυρά» και ν’ ανατινάζουν το τριγύρω (ψηφιακό) décor, προσφέροντας ένα επαναλαμβανόμενο θέαμα το οποίο, από κάποιο σημείο κι ύστερα, δεν έχει λόγο ύπαρξης, πόσω μάλλον όταν το φινάλε είναι γνωστό (ή προβλέψιμο, μην τρελαθούμε!) εξαρχής. Υπάρχουν ελάχιστες στιγμές έμπνευσης, που συνθλίβονται, όμως, μέσα στο χάος των CGI εφεδιών μιας ταινίας απόλυτα παιδιάστικης και εγγυημένα ανόητης. Με αυτή τη λογική, εκπλήσσει το πώς κατάφερε ο Ράιμι να εντάξει στο φιλμ κάποιες μακαβριότητες εικόνων (το έργο δεν είναι κατάλληλο για ανηλίκους), που ενίοτε μας υπενθυμίζουν πως το «Multiverse of Madness» φέρει την υπογραφή του (θα ονοματίσω τουλάχιστον την παρουσία της «ζόμπι» εκδοχής του Doctor Strange από ένα από τα σύμπαντα της ύπαρξής του).
Μιλώντας εντελώς τίμια, πάντως, υπάρχει κι ένας ιδιαίτερος παράγοντας δυσκολίας της θέασης τούτου του sequel: είναι ακατόρθωτο για οποιονδήποτε θεατή που δεν γνωρίζει ή (και) δεν θυμάται απ’ έξω κι ανακατωτά τις σχετικές ταινίες υπερ-ηρώων της Marvel (μέχρι και τη σειρά «WandaVision», για να είμαι ειλικρινής), να παρακολουθήσει τα… ψήγματα πλοκής του έργου και τις αναφορές σε προγενέστερα συμβάντα του όλου κομιξικού σύμπαντος. Σε αντίθεση με το πραγματικά ξεχωριστό και (από κάθε άποψη) πετυχημένο «Doctor Strange» του 2016, εδώ το σενάριο (γέλια στο βάθος…) μοιάζει περισσότερο με εξεταστική τέλους της σχολικής χρονιάς, στην οποία η διδακτέα ύλη ήταν τα όσα διαπράχθηκαν στο πρώτο φιλμ και (ειδικά) στην προαναφερθείσα σειρά. Είπαμε, το «Multiverse of Madness» αφορά ένα είδος κοινού που δεν ενδιαφέρεται να δει (και) κάτι άλλο στο σινεμά. Ή (πιο λυπηρό αυτό) προτιμά το περιεχόμενο μιας τέτοιας παραγωγής, αντί περιπτώσεις όπως εκείνη του φετινού «The Batman».
Χωρίς κάτι το καινούργιο, διάθεση ανανέωσης του genre ή απόπειρας ν’ ανεβεί ένα σκαλί πιο πάνω σ’ αυτά που έχει να προσφέρει, τούτος ο «Doctor Strange» μπορεί να είναι μερικώς σεβαστός στο πλαίσιο μιας old-school περιπέτειας φαντασίας με ήρωες από comics, (αποκλειστικά) εξαιτίας της σφραγίδας του Ρέιμι, όμως καταλήγει να προκαλεί κυρίως θλίψη για το τι έπεται να δούμε από την Phase Four του MCU: ένα όργιο ανακύκλωσης και επανασύστασης «χαρακτήρων», ακόμη κι από franchises που «κάηκαν» από την αστοχία στο παρελθόν (όποιος σκέφτηκε τους Fantastic Four, ας πεταχτεί να πάρει κι ένα ΛΟΤΤΟ!), σε συνδυασμό με ήρωες που… μάλλον έχουν κουράσει από την υπερβολική έκθεση και τις «guest» περατζάδες σε όσες ταινίες Marvel έχουν διανεμηθεί εσχάτως. «Τέλειωσε;», ρωτάει ο Μπρους Κάμπελ στην σκηνή που κρύβεται μετά τα end credits, αφού σταματάει να ρίχνει σφαλιάρες και μπουνιές στη μούρη του (ναι, homage στο δεύτερο «Evil Dead», το καταλάβαμε…). Ειρωνικά, είναι η πιο έξυπνη στιγμή ολόκληρου του φιλμ.
Υ.Γ. Η άνωθεν βαθμολογική αξιολόγηση είναι οριακά χαριστική και οφείλεται μονάχα στο όνομα και τη φήμη του σκηνοθέτη, ο οποίος έχει γυρίσει στο παρελθόν ουκ ολίγες αγαπημένες (και fun) ταινίες, πιστός στα είδη του τρόμου και του φανταστικού.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Ας μη γελιόμαστε. Αυτό το πράμα δεν είναι ταινία του Σαμ Ρέιμι. Είναι εκτέλεση σκηνοθετικών καθηκόντων για λογαριασμό της Marvel. Και είναι κρίμα, γιατί το πρώτο «Doctor Strange» άξιζε ψυχαγωγικά και μπορούσε να το παρακολουθήσει και κοινό που δεν κόβει φλέβα για τα κομιξάδικα εργάκια. Προσωπικά, κουράστηκα. Αλλά ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί θεατές που θα διαφωνήσουν. Εδώ παίζει και να τους ζητήσουν ταυτότητα στην είσοδο…
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Συμφωνώ απόλυτα με το συγκεκριμένο review. Πραγματικά άρεσε μόνο σε όσους έχουν κόλλημα με marvel. Γενικά ήταν μια μετριότητα