Πισωγύρισμα και γκάζια. Αυτές είναι οι λέξεις που, από πολλές απόψεις κι όχι μόνο με την αρνητική έννοια, χαρακτηρίζουν την, απατηλά διαφαινόμενα έσχατη (μετά τις ανακοινώσεις τόσο του star όσο και του σκηνοθέτη ότι φρενάρουν εδώ) αλλά με μια οριενταλιστική σκηνή υστερόγραφο να υποψιάζει γι’ ακόμα ένα reboot στο μέλλον, εξόρμηση του franchise. Δεκαέξι αιώνες πίσω για τις απαρχές της σιδηρόφρακτης βρετανικής… ιστορίας που πρωτοέδεσαν τις μοίρες της ανθρωπότητας και των μετασχηματιζόμενων μεταλλικών «συντρόφων» της. Κάποιες δεκαετίες πίσω για να ξεθαφτούν parts πρώτα των «Ιντιάνα Τζόουνς» του συμπαραγωγού Στίβεν Σπίλμπεργκ και μετά του «Αρμαγεδδώνα» του ίδιου του Μάικλ Μπέι. Μερικά έτη πίσω, πιο κάτω κι από την ηλικία τού μετέφηβου Σαμ Γουιτγουίκι που έβαλε μπρος την εν γένει μηχανή αγοράζοντας μια Chevrolet Camaro, με μια 14χρονη τώρα να κάθεται μαζί με τους μεγάλους στο τιμόνι. Ξεκούνησε η τρις όπισθεν το όχημα στην επέτειο των δέκα χρόνων του; Όχι πραγματικά, αν και λειτουργούν αρκετά ευπρόσδεκτα τα διαφορικά βοηθητικά. Παίζεις το κινηματογραφικό παιχνίδι της Paramount και της Hasbro; Κι αν δεν βρεις άκρη με τον κινητήρα του, μπορεί ν’ αρκεστείς στο μηχανικό σασμάν. Το πιάνεις πρώτη φορά στα χέρια σου; Και βίδες να το κάνεις, ο διαγνωστικός σου έλεγχος θ’ αποτύχει, δύνασαι απλώς ν’ αφεθείς στο ride αν είναι του γούστου σου. «Μαγεία υπάρχει», όπως λέει και η πρώτη φράση με την οποία δονείται (#not) το soundtrack από το γέρικο γρέζι του Χάνιμπαλ Λέκτερ. Απλώς, το στερέωμα ετούτο δεν τη βρήκε ποτέ. Έως πρότινος, γιατί δεν την είχε ψάξει καν. Τώρα και να τη δει Μέρλιν, αυτοματισμένα μάλιστα, ίσως είναι λίγο αργά πια…
Η βετεράνος πένα του Ακίβα Γκόλντσμαν στο στόρι πρέπει να ευθύνεται για το ξιφήρες πρελούδιο που εντοπίζει στον αγγλικό προ-Μεσαίωνα, και σε μια πανίσχυρη ράβδο που εγχειρίζεται σωτήρια εναντίον των Σαξόνων από ένα bot σε μια… θρυλική μορφή τής εκεί παράδοσης, τον πρώτο κρίσιμο σταθμό της πολυκύμαντης σχέσης των ρομποεξωγήινων με το γένος μας. Θα ήταν εύρημα (αν δεν εδραζόταν σ’ ένα απ’ τα χαρακτηριστικά διαφορετικότερα επεισόδια του 80′s τηλεοπτικού toon – πηγής) και η ιδέα είναι συμπαθητική μεν, ας πούμε ότι ο Γκάι Ρίτσι του «Βασιλιάς Αρθούρος: Ο Θρύλος του Σπαθιού» (για να μην καρφώσουμε τίποτα περισσότερο) δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την εκτέλεση δε. Το επί του παρόντος σε άγνωστη τοποθεσία αντικείμενο γίνεται αφορμή μιας ακόμα αναβίωσης της πάλης των Autobots με τους Decepticons και στο ενδιάμεσο τον πληθυσμό μας, αφού η κατεδαφιστήρια σιδερένια μπάλα τού χαμού, που θα προηγηθεί και θ’ ακολουθήσει, πάρει συγκεκριμένα: στον πλανήτη Cybertron τον Optimus Prime ως σκοταδόψυχο υποχείριο της ζείδωρης κακίστρως Quintessa, που τον πιάνει στο φιλότιμο να επιστρέψει στα μέρη μας για να βρει το θαυματουργό μακρυνάρι με το οποίο θα σώσει το νεκρωμένο εξαιτίας του άστρο κι όλους τους ομοίους του· στις ΗΠΑ τον Κέιντ Γιέγκερ να ενσωματώνει περίεργο αρχαίο φυλαχτό ενώ γλιτώνει μικρή ορφανή Latina, με την οποία μοιράζεται την αγάπη για τις εφευρέσεις και τους επισήμως εχθρούς Transformers, από παραστρατιωτικούς… εξολοθρευτές τους· και στο κείθε της Μάγχης παραδόπιστη ιστορικό της Οξφόρδης και θεματοφύλακα μυστικής εταιρείας Sir, που γνωρίζει ότι το αφανές κειμήλιο πρέπει να βρεθεί άμεσα γιατί συνιστά λυδία λίθο της αναβίωσης της alien κόντρας που, όπως παρατηρεί και Γιάνκης επιστήμονας (ενώ παίρνουν σειρά και τα κομάντα της αστερόεσσας), λαμβάνει οσονούπω μοιραίες για ολάκερη τη Γη διαστάσεις.
Το σύστημα διεύθυνσης σ’ ένα τέτοιο τουρλουμπούκι αρνείται βέβαια να υπακούσει, πόσω μάλλον όταν ισόβια έγνοια τού μαξιμαλιστή στιλίστα Μπέι για τα προϊόντα του είναι να παράγεται σύνολος ρυθμός, να είναι στη θέση του το κιβώτιο ταχυτήτων, και όχι ο ανά πάσα στιγμή εσωτερικός παλμός τους, ο έλεγχος αρθρώσεων του συμπλέκτη. Στον βωμό του, με μαχαίρι που όλα τα σφάζει το μοντάζ, συνηθέστατα σε αργή κίνηση και με την κάμερα υπό γωνία, και αίμα που αναβαπτίζει το άπαν τα εφέ, θυσιάζονται η σαφήνεια της δράσης αλλά και της πλοκής, η πειστικότητα των χαρακτήρων αλλά και των ερμηνειών, ο ίδιος ο ρόλος και το νόημα της αφήγησης: είναι ενδεικτικό πώς δίκην κινηματογραφικού power point το πολυβόλο των εικόνων καταστρέφει μια γνήσια λεκτική «φάση», της μύησης των νέων στο προγονικό επτασφράγιστο μυστικό.
Ούτως πως ό,τι ξεκινάει ως ιπποτικό war movie με sci-fi κλου, εξελίσσεται σε παιδικό στρατο-«Survivor», διαφεύγει ως εξωγαλαξιακή τραγωδία εξιλέωσης, ξαναμπαίνει σε τροχιά τύπου «Στο Κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού» στη Γηραιά Αλβιώνα με ντεσού screwball ρομάντζου, και το τελειώνει ως εγκεκριμένη κι επικουρούμενη απ’ το Department of Defense ταινία καταστροφής απ’ το διάστημα. Είναι αναπόφευκτο, χωρίς υπερβολή, ότι διακρίνεις τα… κομμάτια της δομής και ότι θα κάνεις τη σκέψη πως το πρόγραμμα λήψεων υλοποίησε χρονικά γραμμικά ένα σενάριο που στην πορεία, στο… γύρισμα κάθε ενότητάς του, προσπαθούσε να αυτοεπιδιορθώνεται όπως οι λαμαρινένιοι ήρωές του, που κι αυτοί στριμώχνονται ψάχνοντας καθένας τη θέση του.
Αν οι νεοφερμένοι (σίγουρα ο μεταξύ «Chappie» και βραχύσωμου pet Squeaks, ο δραματικού τέλους Canopy, ο γαλλικού αξάν Hot Rod κι ο Τ-Rex-οειδής μπέμπης, άλλος ένας φόρος τιμής στα Dinobots του κινούμενου) τη βρίσκουν καλύτερα από τους γνώριμούς μας, το λεκτικό χιούμορ που πουλιέται εν τη διαρκεία ως αξεσουάρ, παρότι όχι κακογραμμένο συνήθως, είναι η πρώτης γενιάς βλάβη τους. Kαι, καθώς τινάζει εμφανώς στον αέρα τις ασθμαίνουσες (εξαιτίας τού κόφτη) και ξέπνοες (εξαιτίας των χρωμιωμένων γενικών και τού CGI τους) στιχομυθίες των ατσαλένιων, περιορίζεται γρήγορα απ’ τους κατασκευαστές σ’ αυτές των σάρκινων προσώπων. Εκεί στην καλύτερη περνάει στο ντούκου ως άχρωμο κατεβατό, στη χειρότερη ξεγυμνώνει το μη λιώσιμο (στο προβάρισμα ή στη διδασκαλία) της διανομής, με τον όχι εκνευριστικά μουράτο εδώ Γουόλμπεργκ και τη looker Χάντοκ να μην κάνουν ωστόσο επαφή μετά σπινθήρων και τον Χόπκινς, ως συνήθως πια, να είναι ο υπεροπτικά ακαθοδήγητος κι ελέω ηλικίας μονοφασικός υποκριτικός εαυτός του – που τρώει και τη σκόνη της τσούπρας Ιζαμπέλα Μονέρ. Απ’ τα μεταχειρισμένα γκαγκ, εκείνο του εκκλησιαστικού οργάνου που επενδύει αθέατα ένα διηγητικά φορτισμένο λακριντί (ξέχασα πια ποιος το έκανε πρώτος, το έχω δει σε δύο animation μόνο φέτος) κι εκείνο του παζαρέματος της απελευθέρωσης των φυλακισμένων τσιρακίων τού Megatron α λα «Ομάδα Αυτοκτονίας» (ακόμα και στα γραφικά)… χτυπάνε μάλιστα πολύ άσχημα.
Ανάμεσα στα εκτοξευόμενα θρύψαλα (όχι της μυθοπλασίας, εκεί πρόσθεσε ένα φευγάτο επεισόδιο στη χιτλερική Γερμανία και την στο χαρτί παρά στο πανί έξυπνη επανεμπλοκή τού κλασικά συνωμοσιομανούς πράκτορα του Τζον Τουρτούρο ως κυριολεκτικά «Our Man in Havana» μέσω μιας τηλεφωνικής αποκάλυψης – κλειδιού) της δράσης, που κι αυτά κατ’ ουσίαν παροπλίζουν επί μακρόν τον mano a mano εμφύλιο των Transformers μεταξύ ενός πρώιμου κι ενός όψιμου battle, είναι αλήθεια ότι δεν βγαίνεις σχεδόν ποτέ απ’ την πρέσα. Συμβαίνει κι επειδή ψάχνεσαι ποιος και γιατί είναι με ποιον (αλλά και ποιος είναι ποιος στις τάξεις των σιδηροφρίκουλων, αν είσαι ανεξοικείωτος με την πινακοθήκη τους) στο μη παρέκει, αλλά κι επειδή το φανοποιείο της αδρεναλίνης κάνει τη δουλειά του: μια καταδίωξη σε στέγες με σύμμαχο ατραξιόν ένα μετα-drone τσουλάει καλά, μια κούρσα στην Ανγκλετέρρα το πατάει τσάτρα πάτρα κορνάροντας για το αυτοκινητικό αρχικό λίκνο τής σειράς, ένα υποβρύχιο σε κίνδυνο στην… άβυσσο γίνεται το έτερο Καμερον-ικής φύσης εξάρτημα, η κόντρα τού Bumblebee με τον (για πόσο κακόβουλα αλλαγμένο σε Nemesis;) Prime εκεί που σκάει το κύμα φυσάει, το σε συνθήκες μηδενικής «Gravity» deadline κρεσέντο πετάει.
Δες τι ρεκτιφιέ βγαίνει εκεί, όταν τα πλάνα επιμηκύνονται κι οι ατμόσφαιρες του score του Στιβ Τζαμπλόνσκι δεν βραχυκυκλώνουν με τα φυσικά ή ψηφιακά ντεκόρ, το τηρουμένων των αναλογιών Marvel (να από ποια άλλη μάντρα κλέβει ο Μπέι, ιδίως στην κορύφωση) του εγχειρήματος. Η σπαστικά αντιρεαλιστική σουρντίνα στην ηχομπάντα, όπου ενώ γκρεμίζεται το σύμπαν, scrap ή μη, εσύ (δεν) την ακούς στο άνετο κι ολιγοθόρυβο εξακολουθεί, δυστυχώς. Το 3D δεν εισφέρει στερεοσκοπικά το παραμικρό στο νταβαντούρι, το DCP (της δημοσιογραφικής προβολής, τουλάχιστον) διέκρινε μια μουντή γυαλάδα (η νύχτα με τη μέρα σε σχέση με τα trailer και τα clip της ταινίας στο διαδίκτυο) που δεν έχουμε συνηθίσει σε υπερπαραγωγή αλλά σε made in Greece κόπιες, τρία-τέσσερα μαργαριτάρια (κραυγαλέα το «classifieds» αντί του ορθού «μικρές αγγελίες» «εμπιστευτικά») της όχι ανελαστικής μετάφρασης τσαλακώνουν κι αυτά το παρμπρίζ. Μεταμόρφωση θέλουμε, όχι Μεταμόρφωση Αττικής. Την παραμόρφωση περαιτέρω, σε κάνα «G.I. Joe» χάλι ας πούμε, τη γλιτώσαμε τουλάχιστον. Κάτι είναι κι αυτό…
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Σου το λέω στο δεύτερο μισό της πρώτης μετά την υπόθεση παραγράφου, μη σου κάψω κι άλλο τα λάδια…
Της Βικτωρίας Μιχαήλ, σε συνεργασία με το freecinema.gr
το περιμενα καλυτερο απο τα προηγουμενα δηλαδη μονο η wonder woman spiderman και δουνκερνη εινα τα καλυτερα απο τα αλλα μεχρι τωρα
τι review ειναι αυτο?
αναθεμα με αν κατάλαβα τίποτα....
Σε ποια γλωσσα ειναι γραμμενο το κειμενο??
Άρες μαρες κουκουνάρες!! Καλύτερα να μασάς κυρα αρθρογράφε μου....
Από τα χειρότερα κείμενα που έχω διαβάσει,σε μια προσπάθεια να μιμηθεί η συγκεκριμένη τον Φραγκούλη...
Θα συμφωνήσω με τα παιδιά από πάνω...το θέμα δεν είναι η βαθμολογία αλλά το ίδιο το κείμενο.Κουραστικό και ακαταλαβίστικο.Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ταινία transformers και ότι συνεπάγεται αυτό για το κοινό της.Παρενθέσεις επί παρενθέσεων,αναφορές επί αναφορών.Ρε παιδιά για το transformers μιλάμε και όχι για ταινία του συγχωρεμένου του Αγγελόπουλου.Γιατί θα πρέπει το απλό να γίνει ντε και καλά πολύπλοκο...πιο πολύ με επίδειξη εξυπνάδας μου κάνει παρά με κριτική ταινίας.
ευτυχώς που αποφασισα να το δω σπιτι και οχι σινεμα
Εσεις εκει στο enternity ξυπνηστε λιγο με τις αηδιες που γραφει ο καθενας.Το κειμενο ειναι αθλιο απο πλευρας κατανοησης.Αν θελει ο συγγραφεας να το παιξει εξυπνος η διανοουμενος να το κανει στο σπιτι του και οχι να βγαζει τις ανοησιες του σε ενα τετοιο χωρο.Ελεος καπου, μπηκα να διαβασω κριτικη και αντ αυτου διαβασα μια δηθεν κουλτουριαρικη σακουλα σκουπιδιων χωρις νοημα και κυριως χωρις σκοπο.Δεν κανουμε διαγωνισμο γραφης (χαλαλι να ηταν και αξιολογη) αλλα μπαινουμε να διαβασουμε μια γνωμη,οχι απο την συγκεκριμενη κυρια ,αλλα απο εναν υπευθυνο ανθρωπο που εκπροσωπει ολοκληρο το site.Ποιοι νομιζετε οτι διαβαζουν τα κειμενα;Γελαει ο κοσμος και πιστεψτε με σε αυτο.Απο την αλλη αν εχετε την αναγκη να διατηρησετε τετοιες πρακτικες, συνεχιστε.Αγνοηστε τον κοσμο και τα σχολια.