Η Ομάδα Αυτοκτονίας επιστρέφει και εξακολουθεί να… πεθαίνει για να σώσει τον κόσμο! Αυτή τη φορά ο προορισμός τους είναι το απομονωμένο και εχθρικό Κόρτο Μαλτέζε, ένα νησί της Νότιας Αμερικής, στο οποίο η Κυβέρνηση έχει ανατραπεί από ένα αντιαμερικανικό καθεστώς.
Αναλαμβάνοντας ένα μικρό διάλλειμα από τις υποχρεώσεις του για το Marvel-ικό franchise των «Guardians of the Galaxy», ο Τζέιμς Γκαν αλλάζει studio και επιχειρεί ένα refresh στο «The Suicide Squad» σύμπαν της DC (που το 2016, δια χειρός Ντέιβιντ Έιγερ, είχε προκαλέσει επικές διαμάχες στα social και είχε εισπράξει άγριο κράξιμο - αδίκως, αν ρωτάς κι εμένα - από τους κομιξάδες). Το αποτέλεσμα κρίνεται πρωτίστως από το «meta», το οποίο έχω προσθέσει στο φιλμικό είδος που ανήκει τούτη η ταινία. Διότι αν νομίζετε πως ο τύπος έκανε τρελό και υπερβατικό χαβαλέ στους «Φύλακες», καλύτερα να έχετε αντοχές και δύναμη στην παλάμη που θα κρατάει το σαγόνι σας για ώρα εδώ, χώρια τους κουβάδες που θα χρειαστείτε για να μαζεύετε τα αίματα!
Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς με λόγια αυτό που συμβαίνει στο «Suicide Squad» του 2021. Μονάχα με το attitude της αριστουργηματικής (anti)superhero τηλεοπτικής σειράς «The Boys» (αναζητήστε τα δύο πρώτα seasons, οι άνθρωποι τα δούλεψαν σαν να πέταξαν μια τεράστια ροχάλα στα μούτρα του Χόλιγουντ και να έγραψαν ξανά από την αρχή τους κανόνες οπτικοποίησης και χειρισμού ολόκληρου του genre, για οποιοδήποτε format ψυχαγωγίας!) θα τολμούσα να κάνω κάποια σύγκριση. Είναι όλα τόσο… «στ’ αρχίδια μας» εδώ πέρα, που αναρωτιέσαι αν πήρες εσύ ναρκωτικά πριν ξεκινήσει το έργο ή η Warner απέκτησε ακραία αυτοκτονικές τάσεις, ώστε να πετάει στα σκουπίδια εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια! Ακόμα και τα «Deadpool», μπροστά στην ταινία του Γκαν, μοιάζουν με οικογενειακές κωμωδιούλες που θα μπορούσαν να παίζουν σε κάνα STAR Channel τα πρωινά του ΣουΚου…
Το concept είναι ίδιο, φυσικά. Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ στέλνει… στα τσακίδια αποστολών «εξωτερικής πολιτικής» τα μεγαλύτερα αποβράσματα του εγκλήματος και κάτι μεταλλαγμένα όντα που λες και ξέρασε ο πάτος της ανθρωπότητας, παρέχοντάς τους τη μοναδική ελπίδα της απελευθέρωσης… αν επιβιώσουν από την κόλαση στην οποία θα βρεθούν, σε ρόλους «μισθοφορικής» δύναμης εκτελεστών. Σε αντίθεση με την «Ομάδα Αυτοκτονίας» του Έιγερ, ο Γκαν λειτουργεί σαν να μην υπήρξε ποτέ rating ηλικιακού περιορισμού στην προσέλευση των θεατών στο σινεμά, ξεκαθαρίζοντας με υπερβίαιες σκηνές τις προθέσεις του, ήδη από την δωδεκάλεπτη σεκάνς του «προλόγου», στην οποία… αποδεκατίζεται σύσσωμη η ομάδα των ηρώων του! Εκεί μπαίνουν τα opening credits και αποκαλύπτεται η ύπαρξη μιας δεύτερης ομάδας που κινήθηκε πιο εύκολα, προσεγγίζοντας το Κόρτο Μαλτέζε, αφού η πρώτη ήταν ένα σκέτο «δόλωμα» το οποίο προσφέρθηκε σαν «θυσία» στον εχθρό.
Η συνέχεια αποτελεί ένα όργιο αίματος, διαμελισμών, άναρχου χιούμορ, θανατερού σαρκασμού και punk μαγκιάς, που χαρίζει αμέτρητες σκηνές ανθολογίας, μέχρι το αποθεωτικό άκουσμα της ατάκας… «We’ve got a freakin’ Kaiju up in this shit!». Το εικοσάλεπτο που ακολουθεί, παίρνει τη λέξη «σουρεαλισμός» και κάνει δημιουργικό σεξ μαζί της, καθώς ο Starro the Conqueror εφορμά και… μυαλό και βλέμμα παραδίδονται στο απόλυτο χάος. Τι είναι το σενάριο; Τι είναι η λογική; Τι είναι το σινεμά; Σβάρνα όλα!
Αν και (ως γνωστόν) δεν δηλώνω πραγματικός οπαδός του συγκεκριμένου φιλμικού είδους, ομολογώ πως λατρεύω οτιδήποτε κανιβαλίζει και αυτοκανιβαλίζεται τόσο θαρραλέα μπροστά στο κινηματογραφικό κοινό (του), σε βαθμό η υπέρβασή του ν’ αξίζει τον χαρακτηρισμό του έργου Τέχνης. Μπορώ να φανταστώ μερίδα θεατών να εξοργίζεται μέχρι εμετού που θα σκαλώσει στο φάρυγγα, μπορώ να δω την εικόνα άλλων που θα πέσουν στο πάτωμα του multiplex ή στο χαλίκι του θερινού και θα προσκυνάνε κατεβάζοντας «γαλλικά» καντήλια. Το μόνο που δεν θέλω καθόλου να σκέφτομαι είναι η αδιαφορία μπροστά σε μια τόσο επικά τρελή καλλιτεχνικά δουλειά. Το «The Suicide Squad» του Γκαν είναι μια ταινία που αξίζει στην εποχή μας. Εάν η κοινωνία (ή ο τερματισμένος πολιτισμός) έχει προδικάσει την απόλυτη παρακμή του είδους μας και το μόνο που μας απομένει είναι να βουλιάζουμε με τα μούτρα χωμένα στα σκατά, μέχρι τελικής πτώσης, τότε τούτο εδώ το φιλμ μας αντιπροσωπεύει ιδανικά. Γιατί το κάνει με στυλ. Ξεδιάντροπα καλά. Και γαμημένα βρώμικα, πάντα.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Από τον υπερμεγέθη καρχαρία που περπατάει και μιλάει με τη φωνή του Σιλβέστερ Σταλόνε, μέχρι την απόδραση της Harley Quinn που αντί να σκορπίζει τόνους αίματος, τινάζει πέταλα λουλουδιών και μετατρέπει ένα τοπίο ανθρώπινης σφαγής σε… ντισνεϊκό cartoon, το καινούργιο «The Suicide Squad» σπέρνει και δέρνει! Η πιο παρανοϊκά pop ταινία των τελευταίων ετών, μετατρέπει σε σκουπίδια κακογουστιάς και στερεοτυπικούρας (ίσως) όλα τα κομιξάδικα φιλμ της πρόσφατης παραγωγής που «την είδαν» έξυπνα και «διαφορετικά» γι’ αυτό το genre. Δεν ήθελε κότσια μονάχα για να γυριστεί τέτοιο πράγμα. Θέλει και κότσια για να το παραδεχτείς.
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Μετά την απόλυτη διαφωνία μου με τις κριτικές του Φραγκούλη για το Nobody (αίσχος) και το Old (ύπνος) ήρθε η ώρα να εναρμονιστώ πλήρως μαζί του! Η ταινία σπέρνει και δέρνει, πράγματι! Απολαυστική.
επιτελους καλυτερο απο το πρωτο