Ο στιλάτος Λονδρέζος ληστής Τσάρλι Κρόκερ αποφυλακίζεται κι αποφασίζει να πραγματοποιήσει μία θρασύτατη ληστεία χρυσού από τη FIAT στην Ιταλία, κάτω από τη μύτη της τοπικής Μαφίας, συλλέγοντας συνεργάτες και εχθρούς στην πορεία.
Κάπου ανάμεσα στη μεταπολεμική «επανάσταση» των νέων της εργατικής τάξης – τοποθετημένη στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 και τις αρχές του ’60 – και στην επιστροφή στον συντηρητισμό που επέβαλλε η οριακή χρεοκοπία της δεκαετίας του ‘70, η Βρετανία (και κατά βάση το Λονδίνο) γνώρισε μία έκρηξη αισιοδοξίας, στυλ, χρώματος, μουσικής και σεξουαλικής απελευθέρωσης, που κατέληξε σε ουτοπικό στερεότυπο στο πέρασμα του χρόνου. Η έκρηξη ήταν τα λεγόμενα Swingin’ Sixties και μία από τις κλασικές ταινίες που θα είναι για πάντα συνυφασμένη μαζί τους είναι τούτη εδώ η εύθυμη περιπέτεια καταδίωξης, γυρισμένη ακριβώς στο κρίσιμο μεταίχμιο για τη χώρα. Ο πρόωρα χαμένος Πίτερ Κόλινσον σκηνοθέτησε ένα από τα πιο ψυχαγωγικά παραδείγματα του υπο-είδους της, τοποθετώντας ως βασικό χαρακτήρα κάποιον που θα μπορούσε να θεωρηθεί άνετα η «παράνομη» όψη του Τζέιμς Μποντ. Ο Τσάρλι Κρόκερ είναι ένας νέος, γοητευτικός άνδρας της εποχής του, με καλοραμμένα κοστούμια, ένα υπερμοντέρνο διαμέρισμα, έναν τρόπο ζωής άκρως ταιριαστό στα Swingin’ Sixties, με πολύ στυλ, σεξ και καλοπέραση. Μόνο που ο Τσάρλι είναι επαγγελματίας ληστής, ο οποίος σχεδιάζει το επόμενό του χτύπημα πριν καν αποφυλακιστεί για το προηγούμενό του έγκλημα! Και τι χτύπημα θα είναι αυτό το νέο του σχέδιο, βασισμένο σε εκείνο στο οποίο απέτυχε παταγωδώς ένας πρώην «συνάδελφός» του: να ληστέψει τον χρυσό που προορίζεται για την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία της FIAT στην έδρα της, το Τορίνο, την ημέρα κιόλας του μεγάλου ποδοσφαιρικού αγώνα Αγγλίας – Ιταλίας, και να διαφύγει με την προσεκτικά επιλεγμένη ομάδα του πριν προλάβει να τον ανακόψει η Μαφία της περιοχής. Εξασφαλίζοντας τη χρηματική και εξουσιαστική βοήθεια του μεγαλοεγκληματία (και ακόμα φυλακισμένου) κυρίου Μπρίτζερ, ο Κρόκερ και η ομάδα του ταξιδεύουν στην Ιταλία και βάζουν σε εφαρμογή το παράτολμο σχέδιο, που περιλαμβάνει ένα ημιφορτηγό και τρία Mini Cooper. Πόσο θα κρατήσει, άραγε, η τύχη και το θράσος του Κρόκερ;
Μισός αιώνας έχει περάσει, και η «Ληστεία αλά… Ιταλικά» λατρεύεται ακόμα από τους συμπατριώτες της (και όχι μόνο) για την τόσο στερεοτυπικά θετική ματιά σε μία «χρυσή» εποχή της χώρας (τουλάχιστον σε καλλιτεχνικό και αισθητικό επίπεδο), θυμίζοντάς τους τις «ένδοξες» μέρες του Βρετανού gentleman ή/και του μοντέρνου δανδή δύο διαφορετικών γενεών: από τη μία ο μοντέρνος Κρόκερ, με τη μορφή του Μάικλ Κέιν, του «λαϊκού» παιδιού από το Ανατολικό Λονδίνο που κάνει τη μεγάλη ζωή (έστω και μέσα από παρανομίες), από την άλλη ο (εσκεμμένα σατιρικά) υπερβολικά πατριωτικός κύριος Μπρίτζερ (μεγαλύτερος και πιο αδίστακτος σε παράνομη δράση), με τη μορφή ενός εκ των πλέον αρχετυπικών και αυθεντικών δανδήδων που έβγαλε ποτέ η Βρετανία, του συγγραφέα και σποραδικά ηθοποιού Νόελ Κάουαρντ. Και, φυσικά, μην ξεχνάμε εκείνα τα τρία μικρά αυτοκινητάκια που ξεκίνησαν μία παγκόσμια τρέλα που συνεχίζεται έως σήμερα: τα Mini Cooper που κατέφθασαν στην Ιταλία για να κερδίσουν τη FIAT, την ίδια στιγμή που ένας άλλος αγγλο-ιταλικός «πόλεμος» μαινόταν, αυτή τη φορά στον ποδοσφαιρικό χώρο, λειτουργώντας ως παραπλανητικός μηχανισμός για τον Κρόκερ και την ομάδα του, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν με τον χρυσό.
Κάπου ενδιάμεσα, υπάρχει ένα σχηματικό σενάριο από τον Τρόι Κένεντι Μάρτιν, γεμάτο με εξυπνακίστικα, αγορίστικα αστειάκια, μία κάτι περισσότερο από υπαινισσόμενη επιρροή από την άλλη διαχρονική «μανία», εκείνη των ταινιών του Τζέιμς Μποντ (τότε στα πρώτα χρόνια της – δεν λείπει, άλλωστε, και μία Aston Martin από την πλοκή), αυτο-σατιριζόμενα inside jokes για τη βρετανική κουλτούρα και την αντίληψή της από τον έξω κόσμο μετά την κατάλυση της Αυτοκρατορίας, αλλά και μία διασκεδαστική, αν και ασφαλώς διόλου ρεαλιστική αφήγηση της εκτέλεσης του σχεδίου. Ακόμα και σήμερα, οι σκηνές καταδίωξης στην πόλη του Τορίνου και την ιταλική ύπαιθρο, παραμένουν άκρως επιτυχημένες σε σύλληψη, εκτέλεση και ψυχαγωγία, την ίδια στιγμή που (δυστυχώς) κάποια άλλα στοιχεία δείχνουν πια την ηλικία της ταινίας χωρίς κομπλιμέντα, όπως ο επιεικώς «ανωμαλιάρης» χαρακτήρας του καθηγητή, ερμηνευμένος από τον θρυλικό κωμικό Μπένι Χιλ, αλλά και σεναριακά κενά ή αδυναμίες που θα ήταν ασυγχώρητα σήμερα σε ένα φιλμ το οποίο, εσκεμμένα ή όχι, προορίζεται να παραμείνει κλασικό ανά τις δεκαετίες. Ωστόσο, αυτό που παραμένει φρέσκο 50 χρόνια μετά είναι η έντονη, παιχνιδιάρικη, στα όρια της αναίδειας διάθεση και μία αφελής αλλά ειλικρινής αισιοδοξία που σπάνια συναντάμε πλέον, ειδικότερα στις ταινίες του συγκεκριμένου είδους, οι οποίες, πλειοψηφικά σήμερα, αποτελούν πανάκριβα μα στεγνά δημιουργήματα της στουντιακής βιομηχανίας, χωρίς χαρακτήρα, αληθινό θράσος και τσαγανό. Ίσως αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που τούτος ο στιλάτος πρόγονός τους θα συζητιέται και θ’ αγαπιέται για πολύ περισσότερο από εκείνες. Πέραν, φυσικά, του ιδιοφυώς «ανοιχτού φινάλε», που ανέκαθεν θα απασχολεί και θα διασκεδάζει το κοινό, ασχέτως εθνικότητας.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Άκρως διασκεδαστική περιπέτεια με πολύ στυλ, κάποια ξεπερασμένα και παλαιομοδίτικα στοιχεία (εάν είστε ιδιαίτερα ευαίσθητοι περί πολιτικής ορθότητας, έστω και σε ταινίες γυρισμένες προ 50 ετών, καλύτερα να την αποφύγετε, μη συγχύζεστε βραδιάτικα…), αλλά έντονη ψυχαγωγική δράση, και ένας εορτασμός / σάτιρα του βρετανικού τρόπου ζωής και της αντίληψής της από τους εκτός συνόρων. Επίσης, αν είστε ιδιαίτερα αγγλόφιλοι, είναι η κατάλληλη ευκαιρία να ξεσκονίσετε ορισμένες από τις κλασικότερες ατάκες τούτης της κινηματογραφίας, πάντα δοσμένες με την αξεπέραστη (αλλά παντοτινά μιμούμενη) φωνή και προφορά του Μάικλ Κέιν.
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity